Ο κόσμος στην οδό Σολωμού ήταν αρκετός όταν η ώρα έδειχνε 20:30. Ήταν η ώρα έναρξης σύμφωνα με το δελτίο τύπου, αλλά λόγω καθυστέρησης εκείνη τη στιγμή άνοιξαν οι πόρτες. Η ανυπομονησία μεγάλη και ο άτυπος διαγωνισμός για το πιο ακαταλαβίστικο λογότυπο σε t-shirt είχε ξενικήσει. Λίγο πριν τις 21:00 τελικά και με λιγοστό κόσμο μέσα στο An, οι Progress Of Inhumanity ξεκίνησαν το set τους. Στο ντεμπούτο τους “Escalating Decay” του 2010 συναντάμε 21 κομμάτια συνολικής διάρκειας 27 λεπτών. Το συμπέρασμα είναι μόνο ένα: Grindcore και τα μυαλά στο μπλέντερ από τους Αθηναίους οι οποίοι μέσα σε λίγα λεπτά έπαιξαν ένα σορό κομμάτια, έκαναν πολλά κεφάλια να κουνηθούν και έφυγαν από τη σκηνή εισπράτοντας το χειροκρότημα του κοινού που είχε αρχίσει να αυξάνεται.
Επόμενη στη σειρά, οι In Utero Cannibalism (τρομερό όνομα). Με τον βετεράνο Alex στα drums, ο οποίος έχει παίξει σε αρκετά καφροσυγκροτήματα της ελληνικής σκηνής, μας έδωσαν απλόχερα το brutal death metal τους παρέα με το 4ο τους album “Butcher While Others Obey” το οποίο κυκλοφόρησε μόλις μια μέρα πριν.
Δυστυχώς ο ήχος ήταν κακός σε όλη τη διάρκεια του set τους και δεν έφτιαξε καθόλου. Αυτό φάνηκε και στις αντιδράσεις του κόσμου, οι οποίες ήταν λίγο
χλιαρές καθώς ούτε η τίμια διασκευή του “Once Upon The Cross” των τρισμέγιστων Deicide δεν έκανε τον απαραίτητο χαλασμό. Κρίμα, γιατί είχαν να παίξουν live 2 χρόνια. Ελπίζουμε την επόμενη φορά να είναι καλύτερα τα πράγματα για αυτούς.
Αναμονή τέλος και οι Dying Fetus ανεβαίνουν στη σκηνή του An. Τα φώτα σβήνουν και το ξύλο ξεκινάει. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που τους είχα δει ζωντανά πριν 6 χρόνια. Μου είχε κάνει εντύπωση ο απίστευτος Sean Beasley ο οποίος έπαιζε τις κάλτσες του στο μπάσο όπως και ο τρομερός ήχος οδοστρωτήρα που βγαίνει από 3 μόνο άτομα. Φυσικά αυτή η εμφάνιση δεν υστέρησε σε τίποτα της προηγούμενης. Τρομερός ήχος, κομματάρες, ξύλο, stagediving, κακός χαμός. Το κοινό είχε αφηνιάσει και το pit δεν έκλεινε σε κανένα κομμάτι. O ιδρυτής του συγκροτήματος John Gallagher ήταν εξαιρετικός στην κιθάρα και τα βορβορόδη φωνητικά, ο Sean όργωνε το μπάσο του και ταλαιπωρούσε τις φωνητικές του χορδές με ουρλιαχτά ενώ ο Trey Williams άνετος πίσω από το drum kit του βασάνιζε τα δέρματα χωρίς αύριο. Εξαιρετικό συγκρότημα να βλέπεις live, έχουν τρομερό δέσιμο επί σκηνής και (όπως είπα και πριν) βγάζουν τρομερό ήχο. Είτε έπαιζαν πρόσφατα κομμάτια όπως τα “Homicidal Retribution”, “Your Treachery Will Die With You”, “From Womb To Waste”, “Second Skin” είτε παλιά όπως τα “Justifiable Homicide”, “Pissing In The Mainstream”, “Grotesque Impalement” το…πάρτυ δεν
σταματούσε με τίποτα. Μας αποχαιρέτησαν με το “Praise The Lord (Opium Of The Masses)” εν μέσω αποθέωσης χωρίς να καταλάβουμε καν πως πέρασε η ώρα.
Εν κατακλείδι, μία τρομερή εμφάνιση των Dying Fetus ελπίζοντας η επόμενη να μην είναι πάλι μετά από 5-6 χρόνια.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες από το Facebook του συγκροτήματος.
