Το τρίτο solo album του Vedder είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση καθώς πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη φορά που ο τραγουδιστής των Pearl Jam δεν ηχογραφεί κάτι τελείως παράταιρο με το γνώριμο ύφος της μπάντας του. Ξεχάστε τα…γιουκαλίλι και τα μαντολίνα και απολαύστε ένα πλήρως απενοχοποιημένο album όπου ο Vedder αγκαλιάζει συνειδητά το στυλ των Pearl Jam. Μη γελιέστε όμως. Πρόκειται για μία απολύτως προσωπική υπόθεση αφού η οργή και οι ανησυχίες του Vedder είναι διαρκώς και εμφανώς παρούσες στους στίχους του. Η μουσική είναι όμως που σε «αρπάζει» κατευθείαν…κάτι που δεν είχε συμβεί σε καμία από τις προηγούμενες solo δουλειές του.
Με μία εξαιρετική μπάντα από πίσω του και καλεσμένους που αποτελούν την απόλυτη ενσάρκωση της λέξης «θρύλος», ο Vedder κυκλοφορεί το καλύτερο (μακράν) solo album της καριέρας του αφού η punk/garage αισθητική «παντρεύεται» με τις κλασικές μελωδίες που παραπέμπουν κατευθείαν στους Pearl Jam. Είναι και αυτή η φωνή, διάολε, που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Οι Elton John, Stevie Wonder, Ringo Starr προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ενώ ο Chad Smith παίζει παπάδες στα drums. Όσο για το στυλ…λοιπόν, έχουμε και λέμε: o Vedder ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για τους Tom Petty και Bruce Springsteen. Έτσι τα “Long Way” και “The Dark” θα μπορούσαν να βρίσκονται κάλλιστα στα “Full Moon Fever” και “Born In The USA” αντίστοιχα. Τα “Brother The Cloud”, “Good and Evil” και “Power of Right” θα έμπαιναν άνετα –με ελαφρώς διαφορετική παραγωγή- στο “Vitalogy” (καλά διαβάσατε) ενώ τα “Invincible” και “Rose of Jericho” φέρνουν κάτι από την αύρα του “Gigaton”. Όχι και άσχημα, έτσι;
Στο δια ταύτα, ο Vedder κυκλοφορεί ένα πάρα πολύ καλό album που κοιτάζει στα ίσα τις καλύτερες στιγμές των Pearl Jam και ως εκ τούτου ανεβάζει ψηλά τον πήχη για τις επόμενες δουλειές των Αμερικανών. Όχι, ότι είχαν και κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα…ειδικά από το “Backspacer” και μετά.
Highlight: Το “Mrs Mills” είναι ένα άτυπο Beatles ή αν προτιμάτε Wings κομμάτι με τον Vedder να συνθέτει στο κλασικό ύφος του McCartney.
