Grave Digger, Mystic Prophecy, Kawir, Abyssus, Achelous, Rusty Rock, Riffobia, White Tower
Το να κρατάει ένα underground ελληνικό festival (το οποίο εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στην τοπική σκηνή) 21 ολόκληρα χρόνια, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Θέλει πολλή δουλειά, υπομονή και επιμονή από όσους και όσες το τρέχουν για τόσο καιρό. Χωρίς να έχω καταφέρει να βρεθώ στο παρελθόν σε κάποια εκδοχή του Golden Rules, κυρίως επειδή σχεδόν πάντα οι διακοπές μου στο χωριό πέφτουν την ίδια περίοδο, πήγα για πρώτη φορά και φυσικά δεν κρύβω ότι οι Grave Digger αποτέλεσαν μεγάλο δέλεαρ γι’ αυτό.
Τρίτη και τελευταία μέρα λοιπόν για το festival στο Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο Νέας Ιωνίας Βόλου, ένα χώρο που μου θύμισε αρκετά το αντίστοιχο θεατράκι στο Άλσος Βεΐκου όπου και λαμβάνει μέρος το Under The Quarry Festival. Έναρξη με τους old-school heavy/speed metallers White Tower, οι οποίοι βγήκαν ντυμένοι στρατιωτάκια. Μπότες, παραλλαγές, εξαρτήσεις, μέχρι και παγουρίνο είδα σε ένα από τα μέλη τους. Μουσική που προσκυνάει τους Accept με πολλές τσιρίδες από τον τραγουδιστή. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν. Τράβηξαν όμως μέρος του κόσμου μπροστά στη σκηνή και στο τέλος κέρδισαν ένα θερμό χειροκρότημα.
Συνέχεια με τους Riffobia, ένα σχήμα που ήξερα ονομαστικά αλλά δεν είχα ακούσει ποτέ υλικό τους. Αποδείχτηκε λανθασμένη επιλογή εκ μέρους μου, αφού οι thrashers από τα Τρίκαλα ήταν απολαυστικοί. Χωρίς ποζεριές, με riffs ξυράφια, πωρωτικά κοψίματα και απόλυτα ταιριαστά για το είδος φωνητικά, έδωσαν μία στιβαρή εμφάνιση. Αυτές οι γραμμές γράφονται όσο ακούω το φετινό τους τρίτο και ομώνυμο full-length δίσκο και ελπίζω να τους ξαναπετύχω σε κάποια άλλη σκηνή σύντομα. Άξιοι.
Ακολούθησαν οι Βολιώτες Rusty Rock. Αν και υπάρχουν από το 1992, μόλις πέρυσι κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο album τους “Play Or Die”, το οποίο ακούστηκε στην ολότητά του. το οποίο ακούστηκε στην ολότητά του. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος μάλιστα ανέφερε ότι αυτή είναι η δεύτερη φορά που παίζουν στο festival, με την πρώτη να χρονολογείται 20 χρόνια πίσω. Ωραία εμφάνιση σε stoner rock ήχους, με κορυφαία ίσως στιγμή την εκτέλεση της μπαλάντας “Strange Feelings” με την πολύ ωραία μελωδία.
Συνέχεια με τους epic heavy metallers Achelous από την Αθήνα, οι οποίοι έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αποκτήσουν τους δικούς τους οπαδούς που ακολουθούν πιστά τις εμφανίσεις τους. Το ίδιο έγινε κι εδώ, αφού όλο και κάποιο μπλουζάκι με το λογότυπο της μπάντας θα έβλεπες στους παρευρισκόμενους. Παρόλο που μουσικά με άφησαν αδιάφορο, οι αντιδράσεις του κοινού ήταν ένθερμες. Τραγουδούσε τους στίχους, φώναζε ρυθμικά το όνομά τους ανάμεσα στα κομμάτια και στο τέλος ζητούσε κι άλλο.
Αλλαγή ύφους σε πιο ακραία μονοπάτια με τους old-school death metallers Abyssus, τους οποίους είχα δει μέσα Ιουλίου στο New Long Fest της Νέα Μάκρης. Δεν περίμενα λοιπόν τίποτα διαφορετικό από μια καταιγιστική εμφάνιση, κάτι το οποίο φυσικά και έγινε. Με τρομερή όρεξη, το αθηναϊκό κουϊντέτο έκανε τον κόσμο να ανοίξει και τα πρώτα pits της ημέρας καθώς και ένα wall of death. Διασκεύασαν και το “Evil Dead” των τιτάνων Death, κατά τη διάρκεια του οποίου ένα ορκ άναψε και μια φωτοβολίδα μέσα στο pit. Όλα τα βλέμματα βέβαια τραβούσε ο μπασίστας Βαγγέλης με το ασταμάτητο χτύπημα και τις γκριμάτσες, ο οποίος στο τέλος έσπασε και το μπάσο του (!), μια κίνηση που κάπου έχει χαθεί στο πέρασμα του χρόνου από τις rock/metal συναυλίες.
Μένοντας στην ακραία πλευρά της μουσικής μας και ενώ το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά, οι pagan black metallers Kawir πήραν θέση για να γιορτάσουν τα 30 χρόνια τους σαν συγκρότημα. Η εμφάνισή τους βέβαια δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, αφού σχεδόν για ολόκληρο το εναρκτήριο τραγούδι τους δεν ακούγαμε ούτε νότα από την κιθάρα. Το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν και το μοναδικό πρόβλημα με ήχο που υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, άρα αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους ηχολήπτες. Δεν ξέρω αν έφταιξε αυτό ή κάτι άλλο αλλά το κοινό ήταν σαν μουδιασμένο για όλη την εμφάνισή τους, έχοντας τις πιο χλιαρές αντιδράσεις από κάθε άλλο σχήμα που προηγήθηκε. Οι Αθηναίοι πάντως έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους και δημιούργησαν μια ταιριαστή παγανιστική ατμόσφαιρα όταν μετά από λίγα τραγούδια ανέβηκε άλλο ένα μέλος στη σκηνή παίζοντας γκάιντα μέχρι το τέλος.
Τους Mystic Prophecy είχα μεγάλη περιέργεια να τους δω. Κυρίως επειδή τα albums της πρώτης δεκαετίας τους τα έχω ακούσει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν. Βέβαια, δεν έπαιξαν ούτε νότα από αυτά αλλά δε βαριέσαι. Το διεθνές heavy/power σχήμα με ηγέτη τον Δημήτρη Λιαπάκη ήταν καταιγιστικό. Με ήχο δυναμίτη, τεράστια ενέργεια επί σκηνής και φυσικά τόνους εμπειρίας από τις περιοδείες τόσων ετών, έδωσαν μία άκρως πειστική εμφάνιση που αντάμειψε τους οπαδούς τους οι οποίοι τους επιφύλαξαν μία πολύ θερμή υποδοχή. Φαινόταν από τις αντιδράσεις όλων πάνω και κάτω από τη σκηνή πόσο καλά περνούσαν. Παρόλο που το μόνο τραγούδι που αναγνώρισα ήταν η διασκευή στο υπερκλασικό “Shadow On The Wall” του Mike Oldfield, τους έβλεπα άνετα για άλλη μία ώρα. Πριν να τελειώσουν το set τους, είδαμε και ένα ωραίο γεγονός καθώς ο διοργανωτής του Golden R. Αντώνης Κουμιώτης ανέβηκε στη σκηνή συνοδευόμενος από δύο βετεράνους κιθαρίστες, τους Ηλία Λογγινίδη (Spitfire) και Μάριο Ηλιόπουλο (Nightrage), οι οποίοι βράβευσαν τον Λιαπάκη για την προσφορά του στη σκηνή.
Setlist: Metal Division, Burning Out, Hellriot, Killhammer, War Panzer, Unholy Hell, Hail To The King, Dracula, Demons Of The Night, Shadow On The Wall [Mike Oldfield], Eye To Eye, Ravenlord, Metal Brigade
Η ώρα πέρασε γρήγορα και πριν το καταλάβουμε, η τετράδα από τη Γερμανία πάτησε στο σανίδι. Είναι πραγματικά τόσο ωραίο να βλέπεις την αειθαλή φιγούρα του Christ Boltendahl να χαμογελάει σαν μικρό παιδί μετά από 43 χρόνια πορείας. Ένα συγκρότημα σε μεγάλα κέφια, με αψεγάδιαστη απόδοση, το οποίο επέλεξε να ερμηνεύσει και τραγούδια που παίζει να τα έχουν ξεχάσει όχι μόνο οι οπαδοί τους αλλά και οι ίδιοι. Μπράβο τους γι’ αυτή την κίνηση, αν και όπως είναι αναμενόμενο ο μεγαλύτερος χαμός έγινε στα πιο θρυλικά τους κομμάτια.
Ειδικά στο “Rebellion (The Clans Are Marching)” άναψαν τέσσερις φωτοβολίδες περιμετρικά των κερκίδων, ο Axel Ritt κατέβηκε στο κοινό για να παίξει το solo και μετά το τέλος του έγινε άλλη μια βράβευση, αυτή την φορά στον Chris για τα όσα έχει δώσει τόσα χρόνια τώρα σε αυτή τη μουσική. Για κλείσιμο επέλεξαν τραγούδια από τους δύο πρώτους δίσκους τους και αποχαιρέτησαν τον κόσμο εν μέσω αποθέωσης. Αν θα μπορούσα να δώσω ένα τίτλο στην εμφάνιση των Grave Digger, αυτός θα ήταν ο εξής: Timeless Heavy Metal.
Setlist: Lawbreaker, Hell Is My Purgatory, Ballad Of A Hangman, Dia De Los Muertos, Circle Of Witches, The House, The Dark Of The Sun, Highland Farewell, Healed By Metal, Morgane Le Fay, Excalibur, Rebellion (The Clans Are Marching), Witch Hunter, Headbanging Man, Heavy Metal Breakdown
Εν κατακλείδι, η πρώτη μου εμπειρία με το Golden R. ήταν κάτι παραπάνω από θετική. Μετά το τέλος των Grave Digger μας ανακοινώθηκε ότι του χρόνου θα είναι τετραήμερο. Εύχομαι να συνεχίσει να μεγαλώνει, να προσελκύει περισσότερο κόσμο και δυνατά ονόματα. Είναι ένα festival το οποίο χρειάζεται η ελληνική σκηνή και ένα festival το οποίο προσωπικά θα φροντίσω να επισκέπτομαι κάθε χρόνο από τώρα κι έπειτα. Πάντα τέτοια.
Γιώργος Τερζάκης
φωτο: Έλενα Βασιλάκη
