Πιστοί στην παράδοση που τους θέλει να κυκλοφορούν καινούρια δουλειά κάθε δύο χρόνια (με μία μόνο εξαίρεση μέχρι τώρα), οι Soen μας παρουσιάζουν τον έκτο full-length δίσκο τους. Ένα συγκρότημα που κυριολεκτικά δεν κάθεται να ξεκουραστεί, αφού μετά τις ηχογραφήσεις βγαίνουν σε περιοδεία και αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται.
Θα περίμενε κανείς ότι αυτό θα έφερνε πτώση στην ποιότητα της νέας μουσικής που μας παρουσιάζουν, κάτι τέτοιο όμως ευτυχώς δεν φαίνεται να συμβαίνει ακόμα στο στρατόπεδο της μπάντας. Ηχητικά συνεχίζουν, όπως ίσως ήταν αναμενόμενο, την συνταγή που ξεκίνησαν στο “Lykaia” (2017) και καθιέρωσαν στο “Lotus” (2019) αφού πλέον το στυλ τους είναι άμεσα αναγνωρίσιμο. Τώρα, για τους κολλημένους που τους παρομοιάζουν ακόμα με τους Tool προτείνω να βάλουν ένα CD ή βινύλιο σε μια κατσαρόλα να βράσει μπας και πάρουν λίγη μυρωδιά.
Τα τραγούδια έχουν ακόμα μικρότερες διάρκειες σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες (τέσσερα λεπτά μέσο όρο), οι κιθάρες πότε παίζουν φανταστικά heavy riffs και πότε υπέροχες μελωδίες, η ατμόσφαιρα είναι μαγευτική και ο χαρισματικός Joel Ekelöf χαρίζει για μία ακόμη φορά καταπληκτικές ερμηνείες. Το δρόμο τους στις συνθέσεις βρίσκουν και κάποιες ήρεμες στιγμές με πλήκτρα που θυμίζουν τις prog rock επιρροές τους, αν και το συγκρότημα εστιάζει κατά βάση στην πιο σκληρή πλευρά της μουσικής του.
Βέβαια, οι Soen όλο και κάτι διαφορετικό θα βάλουν σε κάποια κυκλοφορία τους, οπότε ειδική αναφορά αξίζουν τα “Hollowed” και “Vitals” που ξεφεύγουν από τη γενική κατεύθυνση. Το πρώτο είναι ένα ήρεμο, ατμοσφαιρικό τραγούδι με έγχορδα και την συμμετοχή της Ιταλίδας τραγουδίστριας Elisa Toffoli. Σίγουρα από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Το δεύτερο, που είναι και το τελευταίο, έχει πρωταγωνιστή το πιάνο, μία αισθητική Pink Floyd και ένα μεγαλοπρεπές και γεμάτο συναίσθημα refrain.
Εν κατακλείδι, οι Σουηδοί progsters συνεχίζουν το σερί εξαιρετικών albums και δεν απογοητεύουν ούτε εδώ. Ναι, η αλήθεια είναι ότι πλέον δεν εκπλήσσουν τόσο πολύ και αυτό που θα ακούσει κάποιος είναι σχεδόν αναμενόμενο αλλά μικρή σημασία έχει όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό όσο το “Memorial” το οποίο πιστεύω θα αφήσει ικανοποιημένους τους οπαδούς τους. Το αν είναι καλύτερο ή όχι από τους προκατόχους του, αυτό έγκειται στα προσωπικά γούστα του καθενός.
