Το φεστιβάλ ξεκίνησε με πρώτη μπάντα τους Black Cat Bones(όχι τους παλιούς..), που προστέθηκαν στο line up τελευταία στιγμή για να γεμίσουν το κενό των House Of Lords, οι οποίοι ακύρωσαν την εμφάνιση τους για άγνωστο λόγο, λίγο καιρό πριν το φεστιβάλ. Ο ήχος ξεκίνησε υπερβολικά δυνατά και λόγω του ότι ο χώρος ήταν αρκετά μεγάλος για τον κόσμο που είχε, ήταν δύσκολο να καταλάβω αν η μπάντα έπαιζε καλά. Στιλιστικά και κινησιολογικα πάντως είδα μια μέτρια αντιγραφή των GnR. Ειδικά ο τραγουδιστής προσπαθούσε πολύ για να αντιγράψει τον Axl ,αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε λόγος για συγκρίσεις.
Seen Better Days, Headcase, Lust (Miss. Chief),The Devil You Know, Silverline
Πρώτη μπάντα που ήρθα να δω τη δεύτερη μέρα ήταν οι Φιλανδοί Shiraz Lane, τους οποίους περίμενα πως και πως, μιας και που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν ένα άψογο δίσκο (για κριτική διαβάστε εδώ..) και μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Όπως το περίμενα, η μπάντα παίζει ακριβώς όπως και στο δίσκο, ενώ η ψηλή φωνή του αρκετά νέου Ηannes Kett είναι ίσως ότι πιο αξιόλογο θα ακούσεις το 2017.Το δέσιμο της μπάντας και ο επαγγελματισμός τους κέρδισε τους πάντες στο κοινό και σίγουρα τους έφερε πολλούς οπαδούς ακόμα. Ψάξτε τους αν δεν το έχετε κάνει ήδη !
Wake Up, Momma’s Boy, Begging for Mercy, For Crying Out Loud, Mental Slavery, Out there Somewhere
Άλλη μία μπάντα που δεν γνώριζα από το φεστιβάλ ήταν οι Killcode που εμφανίστηκαν αμέσως μετά τους Shiraz Lane με λίγο πιο grunge-stoner στυλ από τις υπόλοιπες μπάντες. Μια μπάντα αρκετά δουλεμένη και με ταυτότητα αλλά όχι τόσο στα γούστα μου. Δεν βρήκα εύκολα κομμάτια που να μου κάνουν εντύπωση ή να με βάλουν στη διαδικασία να τους ψάξω και μετά το τέλος του φεστιβάλ. Σίγουρα όμως η εμφάνιση τους ήταν αρκετά ικανοποιητική. Άκουσα αρκετούς που τους κέρδισε το show οπότε υποθέτω ότι αν αρέσει η μουσική τους κατεύθυνση, θα άξιζε να τους δει κανείς live.
Ήρθε λοιπόν και η ώρα για το μεγάλο party με μια από τις πιο αναγνωρισμένες μπάντες της Σουηδίας τα τελευταία χρόνια, τους The Poodles. Αρκετά αγαπημένοι μου από το πρώτο δίσκο τους. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα πως και πώς να τους δω ξανά live από τη τελευταία φορά που τους είδα στο Firefest στη πόλη του Nottigham. Σίγουρα η καλύτερη τους εμφάνιση με διαφορά. Ο Jacob έχει τελειοποιήσει την φωνητική του απόδοση και η μπάντα παρόλο που έχει αλλάξει ένα μέλος φαίνεται αρκετά δεμένη. Το setlist το ήθελα λίγο πιο εμπλουτισμένο αλλά η πίεση χρόνου δυστυχώς δεν τους έδωσε αυτή τη δυνατότητα.Oπως με πληροφόρησε ο τραγουδιστής, αναγκάστηκαν να βγάλουν εκτός το Caroline, που είναι και από τα αγαπημένα μου, λόγω καθυστέρησης…
Before I Die, House Of Cards, Metal Will Stand Tall, Cuts Like A Knife, Shut Up, Love Is Gone, Like No Tomorrow, 7 Seas, Night Of Passion
Η επόμενη εμφάνιση ήταν πολυσυζητημένη. Προσωπικά δεν είχα ποτέ επαφή με τους Spread Eagle, αλλά όπως φάνηκε τους περίμενε πολύς κόσμος. Δυστυχώς ο ήχος άρχισε πάλι να έχει αρκετά θέματα και έτσι για όσους καθόμασταν αρκετά πίσω ακουγόταν κυρίως βαβούρα. Ειλικρινά δεν κατάλαβα ποτέ ακριβώς τι έπαιζαν. Ίσως να μην πάρω θέση ως προς τους Spread Eagle. Αλλά δεν μου έμεινε κάτι από αυτό που είδα…
Σημαντική για πολλούς ήταν και η εμφάνιση των Junkyard, μιας και που έχουν χρόνια να περιοδεύσουν εκτός Αμερικής και τώρα με το νέο δίσκο αποφάσισαν να περάσουν τα σύνορα. Είναι μια από τις μπάντες που έζησε τις δυνατές εποχές του LA και ο κόσμος όπως φαίνεται δεν τους έχει αφήσει πίσω του. Με αρκετά punk ύφος και μουσικά και εμφανισιακά, οι Junkyard παραλίγο να κατεδαφίσουν τη σκηνή δίνοντας ένα δυνατό show για ένα όχι και τόσο γεμάτο venue που εξακολουθούσε να έχει ένα σχετικό θέμα με τον ήχο. Φυσικά δεν παρέλειψαν να παίξουν σχεδόν όλο το ντεμπούτο τους, πράγμα που σε έστελνε στο 1989 όταν ακόμα αυτές οι μπάντες ήταν κορυφή,αλλά όπως θα δείτε και στο σετλιστ ακούσαμε και τα καλύτερα του νέου δίσκου τους, High Water. Η εμφάνιση τους ήταν κάτι παραπάνω από ότι περίμενα!
Life Sentence, Back On The Streets, Out From The Same Cloth, All The Time In The World, Misery Loves Company, Faded, Simple Man, Blooze, W.F.L.W.F. Hands Off, Hollywood
Ο κύριος λόγος που μου τράβηξε τη προσοχή εξ αρχής αυτό το φεστιβάλ ήταν η ανακοίνωση των Vain. Μια μπάντα που αγάπησα απ΄ το πρώτο λεπτό που τους άκουσα το 2006. Το album No Respect ήταν, είναι και θα είναι, ένας από τους ΚΥΡΙΟΥΣ λόγους που παραμένω ταγμένη σ’αυτο το είδος. Η φωνή και το στυλ του Davy Vain είναι μοναδικά! Δεν περίμενα ποτέ ότι θα δω από αυτούς εν έτει 2017, μια τόσο καλή εμφάνιση. Ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Η φωνή, το φέρσιμο και η επιλογή του Davy Vain να βγει ξυπόλυτος επί σκηνής ήρθαν και έδεσαν. Σερνόταν στη σκηνή και έτρεχε πέρα δώθε χωρίς να χάνει νότα. Εκτός του Davy, τη παράσταση έκλεψε και ο πρώτος κιθαρίστας των Vain ,o Jamie Scott που φαίνεται να μην πέρασε χρόνος από πάνω του από τη κυκλοφορία του No Respect. Aξιοσημείωτο είναι ότι όλοι οι Vain παρακολούθησαν όλες τις επόμενες μπάντες παρέα με τους φαν, το ίδιο οι Τreat αλλά και οι Babylon A.D. που είχαν μείνει για όλο το 3ημερο στο Hull. Δεν υπάρχει κάτι πιο σεβαστό από ακομπλεξάριστους μουσικούς που απολαμβάνουν τη παρέα των οπαδών τους. Φυσικά το setlist των Vain ήταν βγαλμένο από όνειρο. Όταν ξεκίνησαν με το Secrets έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία…..Η δεύτερη καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς για μένα (διαβάστε παρακάτω για την πρώτη…), με μόνο μου παράπονο ότι τελικά δεν έπαιξαν το Who’s Watching You ενώ ήταν στη λίστα. Μακάρι να τους ξαναπετύχω σε κάποιο φεστιβάλ !
Secrets, Love Drug, Greener, Icy, Dark City,1000 Degrees, No Respect, Beat The Bullet
Σαν να μην έφταναν τα όσα είχαν προηγηθεί λοιπόν, έφτασε και η κορύφωσή της βραδιάς με την εμφάνιση των Danger Danger. O Ted Poley αρκετά φιλικός και προσιτός στο κοινό τραγούδησε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ στο μελωδικό hard rock με αποκορύφωμα για μένα τη στιγμή του I Still Think About You που το είπε τόσο αβίαστα, με μια μελωδία και δύναμη στη φωνή του, που έκανε την χρήση μικροφώνου περιττή. Μπορεί ο Rob Marcello να έλειπε από τη κιθάρα αλλά τον αντικατέστησε επάξια ο Steve Brown (Trixter). Άλλωστε με μια τριάδα όπως οι Bruno Ravel, Steve West και Ted Poley τίποτα δεν πάει στραβά.
Boys Will Be Boys, Crazy Nites, Under The Gun, Don’t Blame It On Love, Hearts On The Highway, I Still Think About You, Beat The Bullet, Monkey Business, Bang Bang, Naughty Naughty
Ηeadliners της βραδιάς ήταν οι ΤΝΤ. Όλοι περιμέναμε τη μαγική στιγμή που θα ακουγόταν ζωντανά η φωνή ενός από τους πιο σημαντικούς τραγουδιστές….του Tony Harnell.. Οταν αυτή η στιγμή έφτασε όμως ο κόσμος είχε ήδη ξεκινήσει για το live του Michael Monroe που θα συνέβαινε σε ένα μικρό club λίγο πιο κάτω από το δημαρχείο. Μια guest εμφάνιση που απευθυνόταν μόνο στους κατόχους VIP tickets. Η φωνή του Tony Harnell αντηχούσε στο τεράστιο αυτό κτήριο και σου διαπέρναγε όλο το σώμα. Ο λίγος κόσμος που είχε μείνει είχε μαζευτεί μπροστά μπροστά και παρακολουθούσε με το στόμα ανοιχτό. Απορώ που ο ηχολήπτης δεν κατάλαβε ότι τα ηχεία ήταν πραγματικά αχρείαστα, πράγμα το οποίο δεν βοήθησε πολύ στην ευχάριστη παρακολούθηση του show.Το setlist κάλυψε όλες τις απαιτήσεις και πόσο μάλλον τις δικές μου που περίμενα χρόνια να ακούσω κομμάτια όπως τα “Tonight I’m Falling”,”Everyone’s a Star”,”Seven Seas” και “10,000 Lovers (In One)”.
Invisible Noise, As Far As The Eye Can See, She Needs Me, Desperate Night, Child’s Play, Tonight I Am Falling, Forever Shine On, Northern Lights, Downhill Racer, Seven Seas, Listen To Your Heart,10000 Lovers, Everyone’s A Star
Το live του Michael Monroe τελικά ακυρώθηκε λόγω κακής συνεννόησης με τη διοργάνωση του φεστιβάλ και όσοι έχασαν τους TNT ήταν αρκετά δυσαρεστημένοι την επόμενη μέρα όπως είναι φυσικό…
Ανταπόκριση: Mariza Crash
Φωτογραφίες: Κώστας Κουναδίνης
