Οι επανηχογραφήσεις είναι κάτι που οι οπαδοί της μουσικής μας το αντιμετωπίζουν με μεγάλη επιφύλαξη ή και απέχθεια. Όχι άδικα φυσικά. Είναι δύσκολο να βγάλεις το αρχικό συναίσθημα σε ένα δίσκο που έχει αγαπήσει ο κόσμος, ειδικά όταν γίνεται από συγκροτήματα δεινόσαυρους δεκάδες χρόνια μετά. Οι αγαπημένοι Αυστριακοί όμως το έκαναν όσο πιο σωστά γινόταν, δίνοντας στα δύο πρώτα albums τους αυτό που τους έλειπε. Το ντεμπούτο “Harakiri For The Sky” βγήκε το 2012 και το “Aokigahara” (δάσος στην Ιαπωνία στο οποίο γίνονται πολλές αυτοκτονίες) το 2014.
Τώρα, μας τα παρουσιάζουν ξανά. Ας δούμε λοιπόν ομοιότητες και διαφορές με τις αρχικές εκδόσεις. Πρώτον, τα εξώφυλλα. Σχεδιασμένα από τον ίδιο καλλιτέχνη (Tristan Svart), είναι παραλλαγές των αρχικών και όχι κάτι εντελώς καινούριο. Σωστή κίνηση. Δεύτερον, τα drums. Στις πρώτες ηχογραφήσεις ήταν προγραμματισμένα. Εδώ τα έχει αναλάβει ο Kerim “Krimh” Lechner, ο οποίος έχει παίξει στα δύο τελευταία τους και περιοδεύει μαζί τους όποτε του το επιτρέπει το πρόγραμμά του με τους Septicflesh. Πιστεύω δεν χρειάζεται να αναφέρω την τεράστια διαφορά τόσο στον ήχο όσο και στα γεμίσματα που έχει βάλει ένας εκ των κορυφαίων drummers στον extreme metal χώρο.
Τρίτον, τα φωνητικά. Στα δύο πρώτα albums ο Michael “J.J.” V. Wahntraum είχε ένα στυλ αρκετά κοντά στο κλασικό black metal, ενώ από το τρίτο “III: Trauma” και μετά πήγε προς το πιο γνώριμο με τις κραυγές. Φυσικό είναι λοιπόν να τα ξαναγράψει με τον τρόπο που τραγουδάει τα τελευταία χρόνια, τόσο στο studio όσο και στις συναυλίες. Κάτι που έτσι κι αλλιώς ταιριάζει πολύ περισσότερο στη μουσική του συγκροτήματος. Να σημειώσω ότι στο “Aokigahara MMXXII” συναντάμε ξανά τους καλεσμένους σε φωνητικά που υπήρχαν και στην αρχική έκδοση, δηλαδή τους Benjamin “Seuche” Feddern (Fäulnis), Torsten Hirsch (Agrypnie), David “Eklatanz” Conrad (Heretoir) και Cristiano “Plague” Rastelli (Hagzissa).
Τέταρτον η παραγωγή. Όπως τότε, έτσι και τώρα, τα έχει αναλάβει όλα (ηχογράφηση, μίξη, mastering) ο κιθαρίστας/μπασίστας/συνθέτης Matthias “M.S.” Solak. Πιο έμπειρος όμως πλέον, ο ήχος είναι πολύ καθαρότερος (όχι γυαλισμένος φυσικά) και πιο ευκρινής, κάνοντας τα όλα να ακούγονται όπως πρέπει. Πέμπτον, οι συνθετικές και παικτικές διαφορές. Απειροελάχιστες έως ανύπαρκτες. Εκτός αν βάλεις κάθε τραγούδι δίπλα-δίπλα και αρχίσεις τις συγκρίσεις. Οι ταχύτητες, τα riffs, οι απίστευτες μελαγχολικές μελωδίες, η απόγνωση στα φωνητικά, δεν έχουν αλλάξει. Το συναίσθημα που σου βγάζουν είναι το ίδιο, έχουν κρατήσει ακέραιη την ταυτότητα και τον χαρακτηριστικό ήχο τους. Αυτό που θέλαμε όλοι οι οπαδοί τους δηλαδή.
Ουσιαστικά, αυτό που κατάφεραν οι post-black metallers είναι να δώσουν στις δύο πρώτες κυκλοφορίες τους μια καλύτερη και πιο προσεγμένη μορφή χωρίς να αφαιρέσουν όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έκαναν ξεχωριστούς. Στα συν και το ότι η ασυνήθιστη αλλά εξαιρετική διασκευή του “Mad World” των Tears For Fears μπήκε στην κανονική έκδοση του “Aokigahara MMXXII” αφού αρχικά βρισκόταν μόνο σε μία περιορισμένη βινυλιακή κοπή. Συνολικά, έχουμε να κάνουμε με δύο επανηχογραφήσεις που αξίζουν την προσοχή κάθε οπαδού των Harakiri For The Sky.
