Πέμπτη, 28 Νοεμβρίου 2013
Φτάνοντας στο Hafan Y Mor μετά από οκτώ ώρες στα τραίνα και στα πούλμαν από το Λονδίνο (είναι καλύτερα για κάποιον που πάει εκεί εκτός Αγγλίας να πάει μέσω Manchester) διαπίστωσα ότι θα έχανα την εμφάνιση του Uli Jon Roth αφού έπρεπε να περάσω από την υποδοχή των media για να πάρω διαπιστεύσεις και κλειδιά δωματίου και φυσικά να πάω εκεί ν’ αφήσω τα πράγματα μου. Απο τον μεγάλο και αγαπημένο μου κιθαρίστα πρόλαβα τουλάχιστον τη συνέντευξη τύπου, για την οποία ήδη σας δώσαμε μια ιδέα, αλλά έπεται και συνέχεια!
Πρώτη εμφάνιση που παρακολουθώ για το HRH VII είναι αυτή του Bernie Torme στη δεύτερη (μικρή) σκηνή. Μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση ενός αληθινού rocker με πολύ σπουδαίο παρελθόν από την οποία ξεχώρισαν οι επιτυχίες του με τους Gillan, “No Easy Way”, “Trouble” και “New Orleans” με τα οποία έκλεισε και το show του. Πάνω απ’ όλα όμως, ξεχώρισε η δική του παρουσία αλλά και δεξιοτεχνία πάνω στη σκηνή επί εβδομήντα λεπτά!
Setlist: Wild West, Bullet In The Brain, Turn Out The Lights, Getting There, Star, Golden Pig, No Easy Way, Lightning Strikes, Mystery Train, Rocky Road, You Can’t Beat Rock n Roll, Trouble, New Orleans.
Συνέχεια στην ίδια σκηνή αφού μόνο αυτή λειτουργεί σήμερα, με τον γερόλυκο του θεατρικού rock Arthur Brown. Με όλο το πακέτο πλήρες, ηθοποιούς, σκηνικά, φωτιές κλπ, παρουσίασε μια πάντα ενδιαφέρουσα παράσταση με αρκετά στοιχεία από τις αντίστοιχες του Alice Cooper και ο κόσμος παρακολουθούσε καθηλωμένος επί μία (μόνο) ώρα. Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία, ειδικά για κάποιον που έβλεπε το show του Arthur Brown για πρώτη φορά, ειδικά κατά την εκτέλεση του “Fire”.
Setlist: Zim Zam Zim, Want To Love, All The Bells, Devils Grip, Kites, I Put Aspell On You, Muscle Of Love, Voice Of Love, Apple Creation, Nightmare, Fire Poem, Fire, Green Manalishi
Ακολούθησαν οι ιδιαίτερα αγαπητοί στο Βρετανικό κοινό τα τελευταία χρόνια, Attica Rage. Που κέρδισαν τον κόσμο με μια ατόφια metal εμφάνιση και αξιοπρόσεχτο δυναμισμό επί σκηνής παρουσιάζοντας με …μανιασμένο performing υλικό από τα δύο προηγούμενα album τους αλλά και το καινούργιο τους single “Long Ride Home” και κλείνοντας έπειτα από μία ώρα, με τη διασκευή του “Crazy Horses” των The Osmonds.
Setlist: Beyond Forever, 36 Insane, Close Shave, Contradictions, Killer Carousel, Fight 181, Long Ride Home, Ashamed, Through The Inner Eye, Crazy Horses.
Ακολούθησαν οι εμφανίσεις των Fireroad και Krusher, αλλά, ας με συγχωρέσουν οι δύο μπάντες τα πόδια μου αλλά και το κεφάλι μου δεν ήταν και στην ιδανική κατάσταση…
Παρασκευή, 29 Νοεμβρίου 2013
Σήμερα το menu είναι σαφώς μεγαλύτερο. Για το μεσημέρι, είναι προγραμματισμένες τέσσερεις εικοσάλεπτες έως μισάωρες ακουστικές εμφανίσεις σε μια μικρή σκηνή μιας pub του Hafan Y Mor και κάτι τέτοια πάντα μου άρεσαν. Αρχή με τη Mia Klose, μια ανερχόμενη Σουηδέζα metal τραγουδίστρια η οποία μόλις κυκλοφόρησε το παρθενικό της album με τίτλο “London” και για μισή ώρα πρόσφερε μια χορταστική εμφάνιση η οποία έκλεισε με μια εξαιρετική απόδοση του “I Remember You” των Skid Row. Λόγω υποχρεώσεων στην αίθουσα τύπου δεν πρόλαβα την αντίστοιχη εμφάνιση των Massive Wagons” δεν έχασα όμως αυτή του Bernie Torme ο οποίος διέπρεψε και στον ακουστικό τομέα. Το ‘ακουστικό festival” έκλεισε με τους Benji Webbe και Mikeydemus, φωνή και κιθάρα των Skindred σε ένα ανεπανάληπτο show με τον Webbe να μη σταματάει τις απίστευτες ατάκες του.
Στη μικρή σκηνή τώρα του κυρίως festival οι Scarlet Riot είναι πραγματικά πολύ καλοί, με εντυπωσιακή παρουσία στη σκηνή αλλά και εξαιρετική απόδοση. Όχι όμως και οι Enuff Z Nuff λίγο αργότερα στην πρώτη σκηνή, την εμφάνιση των οποίων θα χαρακτήριζα μάλλον αναιμική, χωρίς νεύρο αλλά και χωρίς την κίνηση που επιβάλλεται να έχουν οι μπάντες του είδους τους.
Ακολουθεί ο μεγάλος Phil Campbell, ο οποίος δεν άφησε να περάσει χωρίς δραστηριότητα το διάλειμμα των Motörhead και με μια μπάντα από πολύ καλούς μουσικούς, παρουσίασε ένα set που ξεκίνησε με το “Children Of The Grave”, συνεχίστηκε με το “Cat Scratch Fever” του Ted Nugent αλλά το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης του βασίστηκε στο ρεπερτόριο των Motörhead. Πάρα πολύ καλή εμφάνιση από ένα σχήμα που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα απλό project με πολύ καλή ερμηνεία από το νεαρό τραγουδιστή και με τον Phil Campbell έτσι όπως όλοι τον ξέρουμε.
Setlist: Children Of The Grave, Cat Scratch Fever, Iron Fist, Nutbush City Limits, Born To Rise Hell, Dog Faced Boy, Orgasmatron, Over The Top, Killed By Death, Ace Of Spades, Jumpin’ Jack Flash, Communication Breakdown.
Η ώρα για τους headliners της δεύτερης μέρας του Hard Rock Hell είχε φτάσει. Ήταν εμφανές ότι ο κόσμος περίμενε κυρίως αυτούς και φυσικά η αίθουσα είχε γεμίσει ασφυκτικά. Και δικαιώθηκε!
Εκπληκτική εμφάνιση από τεράστιους και πολύ έμπειρους μουσικούς, με ένα set βασισμένο στο πρόσφατο album τους “All Hell Breaks Loose” αλλά και σε κλασσικές επιτυχίες των Thin Lizzy. Πολύ μεγάλη απόδοση από τους Gorham, Mendoza, Degrasso, Johnson, αλλά θα ήθελα να σταθώ στην παρουσία του Ricky Warwick, ενός εκ των κορυφαίων performer των ημερών μας. Με μια λέξη, απίστευτος! Λίγο πριν κλείσει η ενενηντάλεπτη εμφάνιση των Black Star Riders, ανέβηκε στη σκηνή ο Phil Campbell για να την εμπλουτίσει ακόμα περισσότερο με ποιό άλλο; Το “Rosalie”, κομμάτι που συχνά παίζουν οι Motorhead.
Setlist: All Hell Breaks Loose, Are You Ready?, Bloodshot, Bad Reputation, Before The War, Jailbreak, Hoodoo Voodoo, Massacre, Kingdom Of Lost, Hey Judas, Southbound, Kissin’ The Ground, Valley Of The Stones, Emerald, Bound For Glory, Cowboy Song, The Boys Are Back In Town, Whiskey In The Jar, Rosalie.
Η ημέρα έκλεισε με τους Skindred. Αν και η μουσική τους δεν είναι του γούστου μου, (metal με δόσεις hip hop , industrial και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς) οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτό που κάνουν, το κάνουν άριστα. Εκπληκτικό performing και απίστευτο κέφι ήταν τα χαρακτηριστικά που παρουσίασε η μπάντα. Δεν είναι καθόλου τυχαία λοιπόν τα άλματα που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια. Αυτός ο τραγουδιστής, πέρα από φωνάρα, δεν παίζεται πάνω στη σκηνή! Μπράβο τους!
Setlist: Ninja, Babylon, Bruises, Rat Race, Doom Riff, State Of Emergency, Selector, Cut Dem, Kill The Power, Trouble, Sad But True (Metallica cover), Pressure, Nobody, Breath, Warning, Nobody Does Is Better
Σάββατο, 30 Νοεμβρίου 2013
Stage1 λίγο μετά τις 13.00′ οι The Treatment μου τραβάνε την προσοχή με μια εξαιρετική και ταυτόχρονα επαγγελματική εμφάνιση. Έτσι πρέπει να παίζουν οι metal μπάντες σήμερα.
Στη δεύτερη σκηνή, λίγο αργότερα, την παράσταση κλέβει μια μπάντα από πέντε νεαρά κορίτσια που πάνω στη σκηνή μοιάζουν δαιμονισμένα! Οι Fake Club, μια ολόφρεσκια μπάντα υπόσχεται λαμπρό μέλλον και ήδη τα πρώτα βήματα έχουν γίνει και θα τα διαβάσετε σύντομα στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν. Πραγματικά πάρα πολύ δυνατές!
Επιστροφή στη μεγάλη σκηνή για τους Snakecharmer, το νέο σχήμα των Mickey Moody, Neil Murray, Harry James, Chris Ousey, Laurie Wisefield και Adam Wakeman. Ένα σχήμα που μόνο συγκινήσεις μπορεί να προσφέρει και όταν ακούς τις κλασσικές επιτυχίες των Whitesnake από τις original κιθάρες αλλά και μπάσο, τι άλλο μπορείς να νοιώσεις; Σ’ αυτό βοήθησε και η μεγάλη φωνή του Chris Ousey, αλλά και το εξαιρετικό δέσιμο του σχήματος με τους τόσο ποιοτικούς και έμπειρους μουσικούς. Φυσικά, μεγάλο μέρος της εμφάνισης των Snakecharmer κατέλαβε το ολοκαίνουργιο ομότιτλο album τους. Κορυφαία για μένα και συγκινητική στιγμή ήταν το “Walking In The Shadow Of The Blues”, το πρώτο κομμάτι των Whitesnake που άκουσα καμιά τριανταριά χρόνια πριν…
Setlist: Guilty As Changed, A Little Rock & Roll, Ready An’ Willing, My Angel, Accident Prone, Falling Leaves, Walking In The Shadow Of The Blues, Nothing To Lose, Mickey Moody guitar solo, Slow An’ Easy, Here I Go Again, Fool For Your Loving
Την εμφάνιση του Blaze Bayley την έχασα λόγω υποχρεώσεων στην αίθουσα τύπου (τά χει αυτά η δουλειά μας), πρόλαβα όμως ένα μεγάλο μέρος αυτής του Paul Di’Anno. Δεν τον έχω σε εκτίμηση για χίλιους δυο λόγους (σε αντίθεση με τον Blaze) και η εμφάνιση του δεν μου…είπε τίποτα. Ακούστηκαν κομμάτια μόνο από Iron Maiden τα οποία συνεχίζει να κακοποιεί αποκαλώντας την κορυφαία metal μπάντα της γης, Spice Girls! Αλήθεια, δεν έχει κάτι δικό του να παρουσιάσει; Δεν έχω εδώ και χρόνια ακούσει κάτι από τους Killers ή από κάτι solo album που έχει κυκλοφορήσει.
Λίγο πριν το τέλος του set του και για την (κυριολεκτικά) εκτέλεση του Iron Maiden κάλεσε τον Blaze στη σκηνή και είδα ένα ντουέτο που αν δεν το είχα δει με τα μάτια μου δε θα το πίστευα. Δεν ξέρω αν κι ο Blaze το πίστευε όταν τον αποκαλούσε “Θρύλο” (The legend). O Blaze αποχώρησε και η εμφάνιση του προβληματικού από κάθε άποψη Di’Anno έκλεισε με το “Holidays In The Sun” των Sex Pistols.
Setlist: Sanctuary, Purgatory, Wratchild, Murders In The Rue Morgue, Remember Tomorrow, Genghis Chan, Charlotte The Harlot, Killers, Phantom Of The Opera, Running Free, Transylvania, Iron Maiden, Holidays In The Sun
Να περάσει ο επόμενος, που δεν είναι άλλος από τον μοναδικό και αδικημένο πιστεύω του συστήματος, Michael Monroe. Ένας απίστευτος performer, ο ορισμός του poserά, αλλά και σπουδαίος μουσικός. Επί μία ώρα, αλώνιζε τη σκηνή, πηδούσε κυριολεκτικά στο κοινό το οποίο και εκστασίασε, τόσο με τη φωνή αλλά και την κίνηση του όσο και με το σαξόφωνο που χρησιμοποιεί με μεγάλη επιτυχία. Πραγματικά, μεγάλη εμφάνιση και αποθέωση ειδικά στα “Motorvatin’” και “Malibu Beach Nightmare”, κομμάτια από την εποχή των Hanoi Rocks. Όπου τον πετύχετε, μην τον χάσετε για κανέναν λόγο!
Setlist: Horns And Halos, Trick Of The Wrist, TNT Diet, 18 Angels, Ballad Of The Lower East Side, ’78, Stained Glass Heart, Soul Surrender, Child Of The Revolution, Got Blood?, Modern Day Miracle, Motorvatin’, Hammersmith Palais, Malibu Beach Nightmare, Dead, Jail Or Rock & Roll
Κόπια των AC/DC; Ναι, ίσως. Και τι μ’ αυτό; Η συνέχεια ανήκει στους Airbourne και στην αίθουσα γίνεται το αδιαχώρητο. Ο Joel O’ Keeffe και η παρέα του προσφέρουν μια απίστευτη εμφάνιση δικαιολογώντας απόλυτα το γεγονός ότι μια μπάντα που από την αρχή θεωρείται κάτι σαν tribute band των AC/DC , βρίσκεται τόσο ψηλά σαν φήμη αλλά και από πλευράς αριθμών. Με πολύ καλά και ξεσηκωτικά κομμάτια αλλά και μια εντυπωσιακή παρουσία πάνω στη σκηνή, κέρδισαν τα πάντα από τον κόσμο ο οποίος παραληρούσε όταν ο Joel πέρασε ανάμεσα του (συνοδεία security εννοείται)
Setlist: Ready To Rock, Too Much Too Young Too Fast, Girls In Black, Back In The Game, Diamond In The Rough, Black Dog Barking, Cheap Wine & Cheaper Women, Stand Up For Rock n’ Roll, Live It Up, Raise The Flag, Runnin’ Wild
Μετάβαση για λίγο στη μικρή σκηνή, θέλω οπωσδήποτε να δω τους Spit Like This. Οι Lord Zion, Vikki Spit και η υπόλοιπη παρέα τα δίνουν όλα. Ασταμάτητοι και σε άριστη σχέση με το κοινό εντυπωσιάζουν με την εμφάνιση τους παίζοντας κομμάτια από τα δύο studio album τους αλλά και λίγο παλιότερο υλικό.
Επιστροφή στο main stage όπου οι The Answer κλείνουν το festival από πλευράς μεγάλων ονομάτων τουλάχιστον. Πολύ καλοί και αυτοί, κερδίζουν τον κόσμο που όμως έχει αραιώσει αισθητά, αυτό όμως δίνει την ευκαιρία στον Cormac Neeson να κατέβει στον κόσμο και να κλείσει μαζί του το Hard Rock Hell VII.
Setlist: New Horizon, Come Follow Me, Burn You Down, Speak Now, Under The Sky, Concrete, Nowhere Freeway, On And On, Moment, Spectacular, Memphis Water, Waste Your Tears, Preachin’
Άλλο ένα Hard Rock Hell είχε φτάσει στο τέλος του με απόλυτη επιτυχία από κάθε πλευρά. Το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο και που αφορά όλους τους νέους μουσικούς είναι το γεγονός ότι πλην δύο -τριών εξαιρέσεων, οι μπάντες που συμμετείχαν , είχαν ως βασικό χαρακτηριστικό τα εξαιρετικό performing, άλλωστε διαβάσατε αυτή τη λέξη αρκετές φορές παραπάνω. Είναι ένα από τα βασικά κριτήρια των παραγωγών προκειμένου να επιλέξουν μια μπάντα και αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους κάποιοι που νομίζουν ότι είναι οι Rolling Stones ή οι Metallica αλλά δεν έχουν λεφτά και δεν τους έχει δει ακόμα ο μεγάλος manager της Αμερικής.
Θέλω επίσης για άλλη μια φορά να ευχαριστήσω τους ανθρώπους της παραγωγής του Hard Rock Hell, Claire Lloyd, Seven Webster, Jenny Stanley, Terri Chapman και όλους τους υπόλοιπους που “σκίστηκαν” και πάλι για το Rockpages.gr κι εμένα προσωπικά.
Δε θα πω “και του χρόνου”, μάλλον θα είμαστε ξανά εκεί πολύ πιο σύντομα…
Κείμενο – Φωτογραφίες: Δημήτρης Καζαντζής
