Οι House of Lords υπήρξαν κάποτε από τις πιο αγαπημένες μου hard rock μπάντες αφού τα τρία πρώτα albums τους έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα το ιδίωμα αλλά και τα προσωπικά μουσικά γούστα. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη και νομίζω ότι δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι μετά την αποχώρηση του Giuffria κάθε νέα κυκλοφορία τους δεν έφτασε ποτέ το επίπεδο των τριών πρώτων πονημάτων. Ωστόσο, πάντα θέλω να τσεκάρω τις δουλειές τους για ευνόητους λόγους και το “New World – New Eyes” δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο James Christian εδώ και χρόνια παίζει μπάλα μόνος του και αυτό θεωρώ ότι δεν κάνει καθόλου καλό στην ποιότητα των δίσκων. Γιατί μπορεί η φωνή του να παραμένει εξαιρετική αλλά τα κομμάτια σου δίνουν την αίσθηση ενός solo project παρά ενός κανονικού συγκροτήματος. Τουλάχιστον, έτσι το εκλαμβάνω εγώ. Η αλήθεία είναι ότι το “New World – New Eyes” είναι ένα ΟΚ album και φαίνεται να έχει επωφεληθεί τα μέγιστα από τη συνθετική συνεισφορά του Mark Spiro. Ωστόσο για μία ακόμη φορά η παραγωγή δεν αναδεικνύει τα κομμάτια -πολύ επίπεδη και «πλαστική», όπως συμβαίνει με πάμπολλες κυκλοφορίες της Frontiers- μερικά εκ των οποίων είναι πράγματι αξιόλογα (π.χ. “One More”, “Chemical Rush”, “Better Off Broken”). Επίσης η κιθάρα του Jimi Bell διακρίνεται σαφέστατα από το πρώτο κιόλας άκουσμα αλλά το πρόβλημα με το δίσκο είναι ότι δεν καταφέρνει να προσφέρει το κάτι παραπάνω.
Κάποιοι ενδεχομένως να μένουν ικανοποιημένοι με έναν ΟΚ δίσκο από τους House of Lords. Εγώ, όχι. Επαναλαμβάνω…μιλάμε για τη μπάντα που κάποτε μας έδωσε τρία αριστουργήματα και προφανώς με αυτά θα συγκρίνεται κάθε επόμενη δουλειά τους. Ευτυχώς ή δυστυχώς για αυτούς…εξαρτάται πως το βλέπεις.
Highlight: Δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από τη φωνή του Christian.
