Η συναυλία που οι περισσότεροι από εμάς περιμέναμε αυτό το καλοκαίρι και που θα έκλεινε με τον καλύτερο τρόπο ένα ιδανικό metal διήμερο αφού δεν είναι και τόσο σύνηθες –όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα- να βλέπεις back to back Priest και Maiden! Από νωρίς το απόγευμα φαινόταν ότι ο κόσμος θα ήταν πολύς στο ΟΑΚΑ και έτσι όταν μπήκαμε μέσα λίγο πριν ξεκινήσει το πρώτο opening act ήδη υπήρχαν αρκετές χιλιάδες κόσμου. Μέχρι τους Maiden είχε γεμίσει όλη η αρένα και σχεδόν όλο το κάτω διάζωμα των εξεδρών…οπότε, κάντε τις πράξεις για την προσέλευση! Αυτό ήταν κάτι που πάνω-κάτω φανταζόμασταν. Σίγουρα όμως κανείς δεν περίμενε αυτά που θα συνέβαιναν, λίγο αργότερα, στο live των Maiden…τόσο με την καλή όσο και με την κακή έννοια. Πάμε να τα δούμε λίγο καλύτερα…
Κατά τις 6:30 βγήκαν οι Γερμανοί Lord of the Lost οι οποίοι μου ήταν πραγματικά αδιάφοροι όσο και αν το πάλεψαν οι άνθρωποι. Το σκοτεινό gothic ύφος τους συνδυασμένο με κάποια μοντέρνα industrial στοιχεία δεν «κέρδισε» τον κόσμο και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τους…πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Βέβαια, στα μείον ήταν και το γεγονός ότι έπαιζαν μπροστά σε ένα παράταιρο ακροατήριο που δεν είχε πάει στο ΟΑΚΑ για να ακούσει τέτοια κομμάτια.
Μία ώρα μετά βγήκαν οι Αυστραλοί Airbourne οι οποίοι ήταν σαφέστατα πιο…συμβατοί με τα γούστα των Maiden fans και έτσι από τα πρώτα κιόλας τραγούδια δημιούργησαν το κατάλληλο κλίμα για συναυλία. Ανεβαστικά, ρυθμικά τραγούδια στο γνώριμο ύφος τους (βλ. AC/DC) και με τον τραγουδιστή Joel O’Keeffe να είναι αεικίνητος, οι Airbourne ζέσταναν ιδανικά όλους τους…Greek μαλάκες –όπως μας έλεγε συνέχεια ο O’ Keeffe- αν και οφείλω να πω ότι μετά από κάποιο σημείο όλα τα τραγούδια μου ακούγονταν σαν μία λούπα του ίδιου κομματιού. Πάντως το “Runnin’ Wild” στο τέλος του 60λεπτου set ξεσήκωσε και με το παραπάνω τον κόσμο.
Δύο λεπτά (όχι πριν τα μεσάνυχτα) πριν τις 9:00, οι πρώτες νότες από το “Doctor Doctor” ακούγονται από τα ηχεία μέσα σε γενικό πανζουρλισμό αφού όλοι γνωρίζουν ότι είναι ζήτημα μερικών λεπτών για την εμφάνιση των Maiden. Ο McBrain βγαίνει κλασικά πρώτος, μας χαιρετάει και το πρώτο σκάσιμο στο τύμπανο δίνει το έναυσμα για το ομώνυμο κομμάτι από το “Senjutsu”. Με ένα επιβλητικό σκηνικό από πίσω και ένα εξαιρετικό light show, οι Maiden εφορμούν και είναι ολοφάνερο ότι έχουν έρθει φορτσάτοι, ορεξάτοι και με μία διάθεση…να μην πάρουν αιχμαλώτους στο πέρασμα τους. Τα “Stratego” και “Writing On The Wall” που ακολούθησαν ανέβασαν περαιτέρω τη διάθεση του κόσμου με το τελευταίο, μάλιστα, να ακούγεται σαφώς καλύτερο σε σχέση με τη studio εκδοχή. Βέβαια, και ο Bruce δεν παρέλειψε να μας…ξανακάνει καζούρα με το “Alexander The Great” στην εισαγωγή του “Writing…”. Δεν βαριέσαι!
Μετά το τέλος της τριάδας κομματιών από το “Senjutsu” αλλάζουν τα σκηνικά και μεταφερόμαστε στον κόσμο της “Legacy of the Beast Tour” με το “Revelations” να κάνει την αρχή και το “Blood Brothers” να ακολουθεί. Προσωπικά, χαίρομαι απίστευτα που το συγκεκριμένο κομμάτι έχει μείνει πλέον κλασικό και υποστηρίζεται συναυλιακά και από τους ίδιους τους Maiden. O Murray μόνιμα χαμογελαστός, ο Gers να κάνει τα δικά του και να συνδράμει τα μέγιστα, ο Smith να παραμένει ο πιο cool κιθαρίστας στο heavy metal, o Dickinson (κλασικά) αεικίνητος και –προς το παρόν- ορεξάτος και φυσικά ο αρχηγός…τα ξέρετε τώρα! Για μένα και για εκατομμύρια κόσμο εκεί έξω, ο Steve Harris είναι η απόλυτη προσωποποίηση ενός ολόκληρου κινήματος, μιας μουσικής…ο ορισμός του heavy metal!
Σε όλα τα κομμάτια γινόταν χαμός αλλά ειδικά αυτό που ζήσαμε στα Fear Of The Dark” και “Hallowed Be Thy Name” δεν είχε προηγούμενο με δεκάδες καπνογόνα να δημιουργούν μία φανταστική γηπεδική ατμόσφαιρα και τον κόσμο να τραγουδάει σα να μην υπάρχει αύριο! Στο Standing A που βρισκόμασταν επικρατεί πανζουρλισμός ενώ γυρίζοντας πίσω να κοιτάξω τις κερκίδες το θέαμα είναι άκρως εντυπωσιακό. Και κάπου εκεί αλλάζουν όλα…
Με τις πρώτες νότες του “The Number of the Beast” ο Dickinson τα παίρνει κρανίο με έναν τύπο που του άναψε μπροστά του ένα καπνογόνο δημιουργώντας πρόβλημα στο να τραγουδήσει. Αφού τον…στόλισε με κάτι γαλλικά (Greek cunt, τον αποκάλεσε), αποχωρεί από τη σκηνή και τραγουδάει την πρώτη στροφή του κομματιού από πίσω και χωρίς ουσιαστικά να συμβαδίζει με τους υπόλοιπους Maiden. Όταν επέστρεψε, ήταν ένας φανερά αλλαγμένος Dickinson ενώ τόσο ο κόσμος όσο και οι υπόλοιποι Maiden είχαν κάπως «παγώσει» παρά τις αξιέπαινες προσπάθειες στη συνέχεια να δείξουν ανεπηρέαστοι. Κοιτάξτε…δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στη χώρα μας σε συναυλία των Maiden. Η άποψη μου είναι ότι όσο και αν είναι κατακριτέο το να ανάβουν καπνογόνα μπροστά σε ένα μουσικό –και ειδικά τραγουδιστή- από ορισμένους που δεν σέβονται ούτε καν τους διπλανούς τους άλλο τόσο κατακριτέα είναι η αντιεπαγγελματική στάση του Dickinson να αποχωρήσει από τη σκηνή εκθέτοντας εν πολλοίς τους υπολοίπους. Ναι…έχει 1000 δίκια αλλά δεν δικαιολογείται με τίποτα αυτή η στάση του. Ειδικά όταν μιλάμε για μία metal συναυλία όπου 2 τραγούδια πριν είχε γίνει η νύχτα μέρα με πολύ περισσότερα καπνογόνα στο “Fear of the Dark”. Επαναλαμβάνω δεν δικαιολογώ όλους εκείνους που έκαναν χρήση καπνογόνων αλλά από την άλλη δεν δικαιολογώ και τη στάση του Dickinson. Και δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι στο τέλος ο Harris κάθισε τόσην ώρα πάνω στη σκηνή χαιρετώντας μας… σα να ήθελε να αποζημιώσει τον κόσμο για ό,τι συνέβη. Απλώς μία άποψη και τίποτα παραπάνω, παιδιά.
Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε ότι στο τέλος του “The Clansman” ο Dickinson σταμάτησε τη συναυλία για να παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες σε έναν πιτσιρικά που βρισκόταν στις πρώτες σειρές της συναυλίας. Ευτυχώς όλα καλά…
Στο δια ταύτα: μέχρι το “The Number of the Beast” η απόδοση των Maiden άγγιξε την απόλυτη τελειότητα με τον κόσμο να είναι συγκλονιστικός. Από το σημείο εκείνο και μετά, τόσο η μπάντα όσο και ο κόσμος παρακολουθούσε κάπως μουδιασμένος τη συναυλία. Ο Dickinson έφυγε κατευθείαν στο τέλος εμφανώς νευριασμένος ενώ οι υπόλοιποι μας χαιρετούσαν για πολλή ώρα…μέχρι την επόμενη φορά. Κρατάμε τα θετικά και συνεχίζουμε…Up The Irons.
ΥΓ: Αυτό το καλοκαίρι ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε απίστευτες στιγμές ύστερα από 2 και πλέον χρόνια συναυλιακής ανομβρίας. Ευχαριστούμε όλους τους promoters και τα συγκροτήματα που συντελούν τα μέγιστα στο να κάνουν λίγο καλύτερη τη ζωή μας.
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Νίκος “The Trooper” Δρακόπουλος
Setlist: Senjutsu, Stratego, The Writing on the Wall, Revelations, Blood Brothers, Sign of the Cross, Flight of Icarus, Fear of the Dark, Hallowed Be Thy Name, The Number of the Beast, Iron Maiden
The Trooper, The Clansman, Run to the Hills
Aces High
