Αχ αυτά τα 90ς, με τον alternative ήχο να είναι στα πάνω του και μερικά τρομερά τραγούδια που οδηγούσαν με κλειστά μάτια στην αγορά ενός άλμπουμ (και ας βρίσκαμε πολλά fillers αρκετά συχνά). Οι Life Of Agony δεν ήταν το τεράστιο όνομα αλλά, είχαν δώσει και αυτοί το στίγμα τους, με πολλά singles να παίρνουν τη θέση που τους αξίζει (είτε μέσω βίντεο είτε στις ροκ μπάρες της εποχής) αλλά η αποχώρηση του Keith Caputo έφερε τη διάλυση και πλέον, δυο δεκαετίες μετά (αφήνω στην άκρη το αδιάφορο “Broken Valley” του 2005), οι πιο πολλοί μιλάνε για μη μουσικά θέματα που αφορούσαν τη μπάντα, όπως η αλλαγή φύλου του Keith (πλέον αναφέρεται ως Mina Caputo).
Δυο χρόνια πριν, το “A Place Where There’s No More Pain” τους έφερε πάλι στο προσκήνιο και φέτος ήρθε ο διάδοχος που θα βγάλει και πάλι τη μπάντα σε παγκόσμια περιοδεία. Αξίζει όμως να αφιερώσουμε χρόνο στο “The Sound of Scars”; Από τα πρώτα ακούσματα το άλμπουμ κερδίζει τις εντυπώσεις, αρχικά λόγω της πολύ καλής παραγωγής και της συνολικής ατμόσφαιρας που, παραπέμπει στα χρυσά χρόνια. Όλοι οι μουσικοί είναι σωστοί αλλά είναι η φωνή της Mina που ξεχωρίζει με την ερμηνεία της και μοιάζει να νιώθει πιο άνετα από ποτέ ενώ στιχουργικά ο δίσκος είναι συνέχεια του κλασικού “River Runs Red” με το βάρος να πέφτει στα ψυχικά τραύματα και στην επιβίωση μέσω αυτών (το τέλος του δίσκου αφήνει ανοικτό το αν θα κρατήσουμε αισιόδοξη ή όχι στάση).
Τα δύο singles του άλμπουμ (“Scars” / “Lay Down”) είναι σωστά και δεν το κρύβω πως είναι αυτά που με έφεραν κοντά τους και πάλι. Ο grunge/alternative αέρας διατρέχει όλες τις συνθέσεις παρόλο που δεν καταφέρνουν όλες να σταθούν στο ίδιο επίπεδο (με το πρώτο μισό να είναι αισθητά καλύτερο). Εκτός της φωνής που κλέβει την παράσταση, άξια αναφοράς είναι και η ορμή που φαίνεται να δίνει η νέα ντράμερ Veronica Bellino ενώ γενικά το άλμπουμ ηχεί πιο βαρύ και raw σε σύγκριση με το προηγούμενο κρατώντας μια ισορροπία μεταξύ punk και metal.
