Ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα. Λες και ήταν χθες όταν κατέθετα την άποψή μου για το Six Must Die των Lord Vigo εδώ στο Rockpages. Και όμως έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια από τότε. Η αίσθηση που μου είχε αφήσει εκείνο το άλμπουμ είναι ακόμα ζωντανή στη μνήμη μου. Η μπάντα είχε φτάσει μέχρι την πηγή αλλά δεν μπορώ να πω πως ήπιε το πολυπόθητο νερό. Εδώ όμως έχουμε ξεκάθαρη ανατροπή με το καλημέρα. Η καλή αρχή φάνηκε πρωτίστως από το πολύ όμορφο Giger-ικής σύλληψης εξώφυλλο του Peter Gric. Περνώντας στο μουσικό κομμάτι, το γκρουπ έχει καταφέρει να χτίσει μια επιβλητική ατμόσφαιρα με τα κομβικά πλήκτρα και τις καίρια τοποθετημένες κωδωνοκρουσίες. Η ταυτότητα του γκρουπ παραμένει αναλλοίωτη αλλά το επίπεδο των συνθέσεων σε αυτό το τρίτο full length άλμπουμ των Γερμανών έχει ανέβει κατακόρυφα. Το οποίο πάντα ήταν το ζητούμενο με την περίπτωσή τους. Διότι δεν αρκεί το να κάνεις τα πάντα σωστά αν δεν έχεις και τα ανάλογα τραγούδια για να το υποστηρίξεις.
