Με ένα άκρως εντυπωσιακό βιογραφικό, που περιλαμβάνει όποιον καλλιτέχνη και συγκρότημα μπορείτε να φανταστείτε από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και μετά, ο Mark Weiss είναι ένας από τους πιο σημαντικούς φωτογράφους στον χώρο του rock και του metal στον πλανήτη. Με αφορμή το βιβλίο φωτογραφικό λεύκωμα του “The Decade That Rocks”, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα μπορείτε να δείτε μια εις βάθος βίντεο συνέντευξη για το πώς είναι να τραβάς φωτογραφίες τους rockstars, πως δημιουργήθηκε το εξώφυλλο του “Slippery When Wet” των Bon Jovi, πως δημιουργήθηκε η στενή του σχέση με τους Osbournes και με ποιον καλλιτέχνη η συνεργασία του δεν πήγε καθόλου μα καθόλου καλά.
Απίστευτα χαλαρός και χιουμορίστας εκτιμά τις νέες τεχνολογίες και δεν λοιδορεί τους wannabe φωτορεπόρτερ του Facebook και του Instagram, στους οποίους μάλιστα δίνει και συμβουλές! RESPECT!!! Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας
Rockpages.gr: Τι σε ενέπνευσε να γίνεις φωτογράφος και πως ξεκίνησες;
Απλά αγαπούσα τη μουσική και αγόραζα τα άλμπουμ και άρχισα να πηγαίνω σε συναυλίες και σε μια συναυλία που πήγα ένας φίλος μου είχε μια κάμερα. Και είχε δυο σέξι κορίτσια μαζί του, ένα από κάθε πλευρά. Και τον ρώτησα “που πας;” Είχε την κάμερα κρεμασμένη στο λαιμό του και μου λέει μπροστά στη σκηνή. Και μιλάμε τώρα για ένα στάδιο με 50.000 άτομα. Και τον είδα να περπατά στο ηλιοβασίλεμα το ηλιοβασίλεμα του κοινού. Κι έπειτα, μερικές μέρες μετά πήγα σπίτι του και μου έδειξε τις φωτογραφίες και μου άρεσαν πολύ. Ήταν πολύ cool. Εμφάνισε τις φωτογραφίες, τις κρέμασε… Αυτό μου προκάλεσε το ενδιαφέρον. Στην επόμενη συναυλία που πήγα νομίζω ότι ήταν ο Peter Frampton στο Madison Square Garden κι έτσι κόλλησα το μικρόβιο. Άρχισα να δείχνω στα παιδιά στο σχολείο μου τι είχα τραβήξει κέρδιζα λίγη προσοχή, ξέρεις. Τα κορίτσια άρχισαν να έρχονται. Ωωω, είναι ο Peter Frampton… Ενώ, εγώ ήμουν ένα ντροπαλό άτομο και δεν τους μιλούσα… Περίμενα να έρθουν αυτές σε μένα… Οπότε αυτό ήταν ένας καλός λόγος να σε πλησιάζουν όμορφα κορίτσια. Είχα τραβήξει τους Zeppelin και τους KISS, οπότε έκανε πολλούς φίλους έτσι.
Rockpages.gr: Προτιμάς να δουλεύεις στο στούντιο, ή να τραβάς φωτογραφίες σε συναυλίες;
Μου αρέσει να τραβάω φωτογραφίες σε συναυλίες. Διασκεδάζω να τραβάω σε live συνθήκες. Γιατί νοιώθω σαν οπαδός που τραβάει φωτογραφίες backstage και πάνω στη σκηνή, όταν ανέβουν. Το να δουλεύεις στο στούντιο και να κάνεις εξώφυλλα άλμπουμ είναι μεγαλύτερη επιβράβευση γιατί έχεις εσύ τον έλεγχο και μπορείς να αναπτύξεις την τέχνη σου και μπορεί να σου έρθει μια ιδέα που είναι δικιά σου. Και να την μοιραστείς με όλους. Μπορείς να τη βάλεις σε ένα περιοδικό Το απόλυτο θα ήταν το εξώφυλλο ενός άλμπουμ. Όπου 15 χρόνια μετά ακόμα κάπου hεμφανίζονται. Ψηφιακά, ή… Το στούντιο έχει πολύ περισσότερη δουλειά ειδικά όταν ξεκινήσεις να στήνεις σκηνικά για εξώφυλλα άλμπουμ. Όπως έχω κάνει αρκετά στα ’80s… Λατρεύω να δουλεύω στο στούντιο. Είσαι ένας με έναν με έναν rockstar. Πόσο καλύτερο από αυτό;
Rockpages.gr: Πόσο θα έλεγες ότι σκηνοθετείς μια φωτογράφιση και πόσο αφήνεις τον καλλιτέχνη ελεύθερο;
Αν είναι μια απλή φωτογράφιση φτιάχνω ατμόσφαιρα, βάζω μουσική αν θέλουν κάτι να πιουν για να χαλαρώσουν και να ηρεμήσουν. Και μετά τους βάζω μπροστά από ένα φόντο. Ή αν είναι σε κάποια τοποθεσία τρέχουμε γύρω γύρω κάνουμε κάτι τέτοιο και μετά αλλάζουμε ρούχα. Παλιά στα ’80s υπήρχαν τόσα πολλά περιοδικά και όλα ήθελαν φωτογραφίες. Ήταν κάτι σαν pin-up stars. Γινόντουσαν “σαλόνια” ή αφίσες… Κάθε φορά που είχα μια νέα φωτογραφία των Bon Jovi, ή του Ozzy θα τους είχα βάλει να αλλάξουν ρούχα γιατί με το κάθε ρούχα θα έβγαζα λεφτά από το ένα περιοδικό και στο άλλο θα ήθελαν διαφορετικές φωτογραφίες. Στο στούντιο έχεις περισσότερο έλεγχο βάζω περισσότερο από τον εαυτό μου πρέπει να είναι κάτι συγκεκριμένο. Όπως όταν κάναμε το “Come Out And Play” με τον Dee που έβγαινε από τον υπόνομο. Έπρεπε να είναι τέλειο. Ήταν λίγο πιο βαρετό γιατί καθόταν εκεί να βγει ο σωστός καπνός και τραβούσα polaroids και το ένα και το άλλο… Είναι λίγο πιο ανιαρό, αλλά…. Το να πάρεις τις εικόνες είναι το παν και το ξέρουν αυτό, οπότε έχει λίγο δουλειά.
Rockpages.gr: Πως ήταν όταν έπρεπε να εμφανίζεις φιλμ και δεν ήξερες αν είχες πετύχει τη φωτογραφία, ή όχι;
Ήταν τόσο αγχωτικό… Πήγαινα για μια περιοδεία με μια μπάντα και έπαιρνα μαζί μου 50 φιλμ και έπρεπε να περάσω από ακτίνες Χ να τα βγάλω έξω και μερικές φορές μου έλεγαν ότι δεν θα έχουν πρόβλημα με τις ακτίνες Χ κι εγώ τους έλεγα “παρακαλώ περάστε τα’… Αυτό γινόταν παλιά, τραβούσες τη φωτογραφία έπρεπε να σιγουρευτείς ότι δεν θα στην έκλεβε κανείς Ένα πράγμα που λατρεύω στις ψηφιακές που δεν χρειάζεται να πας στο εργαστήριο για να δεις αν έχεις τραβήξει τίποτα. Απλά κάνεις ένα κλικ κλικ και ξέρεις αν το έχεις, είναι πιο διασκεδαστικό τώρα. Διασκεδάζω με τις φωτογραφίες μου πολύ περισσότερο τώρα από ποτέ.
Rockpages.gr: Το να τραβάς φωτογραφίες και να τις ποστάρεις στο ίντερνετ σε κάνει σπουδαίο φωτογράφο;
Από τη στιγμή που είναι καλές οι φωτογραφίες… Αυτό είναι καλό ξέρεις. Το θέμα είναι πως η ευκαιρία να πάρεις κι άλλες φωτογραφίες υπάρχει εκεί έξω. Ενώ παλιά, είχες απλά ένα καρούλι φιλμ με 36 καρέ ανά καρούλι. Και έπρεπε να το αγοράσεις και μετά να το επεξεργαστείς. Οπότε, θα έπρεπε να είσαι λίγο πιο επιλεκτικός. Ενώ, σήμερα είναι μια πολυτέλεια που έχουμε όλοι… Ακόμα κι εγώ ο ίδιος έχω την τάση να τραβάω παραπάνω. Αλλά, απαθανατίζεις τη στιγμή και μετά ξοδεύω περισσότερο χρόνο να επεξεργαστώ τις φωτογραφίες από όσο μου παίρνει να τις τραβήξω. Το να είσαι καλός φωτογράφος είναι να δείχνεις τις καλύτερες φωτογραφίες σου. Αν τραβάς χίλιες φωτογραφίες σε μια συναυλία επεξεργάσου 3 ή 4 ή 6… και πόσταρε αυτές. Θα έλεγα πως αν θέλεις να σε πάρουν στα σοβαρά σαν φωτογράφο και να κάνεις καριέρα θα πρότεινα να το κάνεις αυτό. προσπάθησε να είναι λίγο πιο επιλεκτικός. Και μετά πείραξέ τις λίγο αν θες να τις κάνεις ασπρόμαυρες θα μπορούσες εγώ δεν το παρακάνω με το “πείραγμα” δεν τρελαίνομαι και τόσο, να ξεθωριάζω τα χρώματα κλπ ώστε τελικά να φαίνεται ψεύτικο. Θέλω να φαίνονται σαν να είναι φιλμ. Ή ακολουθήστε ένα συγκεκριμένο look και μείνετε πιστοί σε αυτό, ώστε να είναι δικό σας και ο κόσμος μπορεί να αναγνωρίσει αυτό που κάνετε στις φωτογραφίες σας. Προσπαθήστε να το κάνετε αυτό. Θέλετε κάποιον να κοιτάξει τις φωτογραφίες σας και να πει αυτή είναι μια χαρακτηριστική σου φωτογραφία. Κόσμος βλέπει τις φωτογραφίες και έρχεται και μου λέει πως πάντα ξέρουν ότι είναι μια φωτογραφία Mark Weiss όχι από το φωτισμό, αλλά από το πως συνδέονται μαζί σου με τα μάτια τους.
Rockpages.gr: Τι θυμάσαι από τη δημιουργία του εξωφύλλου για το “Slippery When Wet”;
Αυτό ήταν πέντε εξώφυλλα… Στην αρχή θα λεγόταν “Wanted” και είχαν ντυθεί όλοι σαν τον Billy The Kid είχαν βάλει μια αφίσα από πίσω και είχαμε πάει στο Βανκούβερ εκεί φωτογραφίσαμε τη μπάντα με το πόστερ από πίσω, ήταν όλοι αξύριστοι μετά αποφάσισαν να αλλάξουν τον τίτλο σε “Slippery When Wet”. Ενώ στην αρχή θα το έλεγαν “Wanted Dead Or Alive”, ή “Wanted”. Κι όταν τελικά θα ήταν “Slippery When Wet” η ιδέα ήταν να τους τραβήξουμε σε μια παραλία με ένα μάτσο κορίτσια. Και τα αυτοκίνητά τους και αυτό κάναμε μετά βρήκαμε την Άντζελλα που ήταν το μοντέλο στο εξώφυλλο. Ο Tico και ο φίλος μου ο Danny πήγαν απέναντι στο δρόμο… Χρειαζόμασταν άλλη μια κοπέλα με μεγάλο στήθος όλες οι κοπέλες των μελών δεν είχαν μεγάλο στήθος οπότε ο Tico και ο φίλος μου, Danny Sanchez, που με βοηθούσε πήγαν στο απέναντι πεζοδρόμιο και γύρισαν με αυτή την κοπέλα, την Άντζελλα. Και την βάλαμε μπροστά κέντρο και χρησιμοποιήσαμε τη φωτογραφία στο εσώφυλλο, αν θυμάμαι καλά, αλλά μετά από δυο εβδομάδες ή ίσως και μια εβδομάδα… Ο Jon είπε ας πάρουμε την Άντζελλα να τη φέρουμε στο στούντιο την τραβήξαμε μπροστά από το μπλε φόντο έβαλα ένα πλέξι γκλας, το οποίο θύμιζε το κλαμπ Νο.5 στο Βανκούβερ, όπου υπήρχε ένα στριπτητζάδικο όπου τα κορίτσια έβγαιναν με τα t-shirts και έμπαιναν στο ντους, πίσω από ένα πλέξι γκλας. Ώστε οι πελάτες να μπορούν να βλέπουν και έβγαζαν το πάνω μέρος κλπ. Οπότε το αναπαραστήσαμε αυτό στο στούντιό μου τράβηξα την Άντζελλα και αυτό ήταν το εξώφυλλο.
Αυτό ήταν το εξώφυλλο ώσπου… Η δισκογραφική είπε “λατρεύουμε το εξώφυλλο” βασικά είχαν ήδη τυπώσει γύρω στα 500 χιλιάδες αντίτυπα και τα είχαν στείλει ήδη στην Ιαπωνία. Αλλά, τότε, το 1985 λάμβανε χώρα η δίκη με την PMRC λίγο πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ και δεν ήθελαν τίποτα να διακινδυνεύσει τις πωλήσεις του άλμπουμ. Οπότε, το ακυρώσαμε αυτό και έπρεπε να βρούμε μια άλλη ιδέα. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής είπε γιατί δεν βάζουμε μια πλάκα σαπούνι και να βρούμε ένα μοντέλο να βάλει τα χέρια του και να χαράξουμε “Slippery When Wet”; Εγώ σκέφτηκα “δεν νομίζω”… Αλλά έπρεπε να απλά να το κάνω μηχανικά γιατί είχαν πληρώσει 2 χιλιάδες δολάρια για ένα μοντέλο χεριών χιλιάδες δολάρια για μια πλάκα σαπούνι και απλά κάναμε το ίδιο πράγμα με τα βρεγμένα χέρια και το σαπούνι. Είναι στο βιβλίο για πρώτη φορά, κανείς δεν το έχει ξαναδεί. Και τότε ο Jon είπε “αυτό δεν πρόκειται να δουλέψει” και έπρεπε να βρούμε κάτι. Κι ο Jon ήρθε στο στούντιό μου την επόμενη μέρα γιατί αν δεν βρίσκαμε μια εικόνα την επόμενη κιόλας ημέρα θα χαλούσε την ημερομηνία κυκλοφορίας. Και αυτή η ημερομηνία ήταν πολύ σημαντική. Έτσι, ο Jon ήρθε, δεν είχα καμία ιδέα τι θα κάναμε απλά όπως ερχόταν μου είπε βρες μια μαύρη πλαστική σακούλα και λίγο νερό… Θέλω να γράψω κάτι σε μια πλαστική σακούλα. Είπα ΟΚ και έβαλα και λίγο λάδι μέσα για να το κάνω να φαίνεται λίγο περισσότερο και απλά έγραψε “Slippery When Wet”. Και πριν καν μπορέσω να τραβήξω μια φωτογραφία πριν βγάλω μια polaroid, είπε “στείλτο αυτό είναι” αυτό είναι το εξώφυλλο του άλμπουμ, αυτό είναι. Κι αυτό ήταν.
Rockpages.gr: Πως γνώρισες τον Ozzy; μπορείς να μοιραστείς κάποιες αναμνήσεις μαζί μας;
Την πρώτη φορά που τον είδα ήταν το 1981 στη φωτογράφιση για το εξώφυλλο του περιοδικού Circus. Τότε μόλις είχα αρχίσει να δουλεύω σε στούντιο. Ήμουν μόλις 21 εκείνη την εποχή. Εκείνος ήταν πολύ δεκτικός του έλεγα να πάει αριστερά και πήγαινε αριστερά. Είχες δηλαδή τον Prince Of Darkness να ακούει ένα punk παιδί από το New Jersey να του λέει τι να κάνει. Και ήταν πολύ ειλιρκινής γι’αυτό. Με εμπιστευόταν ότι θα βγάλω μια καλή εικόνα, ήξερε ότι ήταν για το εξώφυλλο ήταν το πρώτο του σόλο άλμπουμ, που θα έβγαινε και ήξερε ότι ήταν σημαντικό, το περιοδικό Circus ήταν σημαντικό. Οπότε, τα έδωσε όλα. Η πρώτη φωτογράφιση έπρεπε να είναι για το εξώφυλλο, μια φωτογραφία με τον Ozzy να φαίνεται σκληρός. Τραβήξαμε επίσης μια φωτογραφία του Ozzy για αυτή τη στήλη που λεγόταν “Heavy Metal Year Book” και είχαμε αυτά τα μικρά σεναρια τα πιο πολλά αθλητικά. Γιατί ο Ozzy πηδούσε πάνω κάτω και έτρεχε γύρω γύρω οπότε έφερα μαζί μου γάντια του μποξ. Και εκείνος βγήκε με το ροζ του –του και είδα ένα ζευγάρι κόκκινες μπότες σε μια γωνία και τις φόρεσε και κάναμε κατά κάποιο τρόπο το “Fairies Wear Boots”. Αυτό θα ήταν κανονικά μια μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία αλλά, την τράβηξα έγχρωμη και την έστειλα στο περιοδικό και τελικά έγινε το εξώφυλλο και τράβηξε πολύ προσοχή. Κι έτσι αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί… Κάναμε τρελές φωτογραφίσεις με τα χρόνια και τις δεκαετίες. Τους άρεσα… Και μου έδιναν πρόσβαση όποτε την χρειαζόμουν. Στο Ozzfest… Όταν οι Black Sabbath έκαναν το reunion το 1995… Ήμουν εκεί σαν φωτογράφος τους. Όταν μεγάλωναν τα παιδιά τους… Έκανα αμέτρητες φωτογραφίσεις… Τρελές φωτογραφίσεις με τον Ozzy να σιδερώνει την Amy και βρισκόμουν στο σπίτι τους. Και τους πρόσεχα, ή όταν πηγαίναμε σε ένα ξενοδοχείο για να κάνουμε μια φωτογράφιση και έβγαιναν έξω πρόσεχα τα παιδιά και όταν έφευγαν… Θα τραβήξω φωτογραφίες τα παιδιά… Τραβούσα προσωπικές φωτογραφίες και τους τις έδινα δεν τις δημοσίευσα φυσικά. Ξέρεις, είμαστε σαν οικογένεια… Είναι μια από τις πιο δυνατές σχέσεις που έχω μέσα σε όλες τις δεκαετίες. Έχω δυνατές σχέσεις με τους περισσότερους καλλιτέχνες αλλά ειδικά με τον Ozzy και την Sharon. Τον Jack, την Kelly και την Amy.
Rockpages.gr: Είχες ποτέ κάποιο πρόβλημα με κάποιον καλλιτέχνη; δεν τα βρήκατε, δεν υπήρχε χημεία;
Με τον Glenn Danzig. Έκανα το πακέτο για το άλμπουμ του Danzig με είχε προσλάβει η δισκογραφική τους, δεν τους είχα γνωρίσει ποτέ. Απλά ήρθαν στην φωτογράφιση που είχε κανονίσει η εταιρεία τους. Ήρθαν στο στούντιο και εγώ έκανα ό,τι έκανα συνήθως το διασκέδασα, τους έβαλα να κάνουν πόζες τους μετακινούσα αν έπρεπε αν κοιτούσαν κάπως μπορεί να το έπαιρνα επάνω μου και το θέμα ήταν πως… Δεν ακολουθούσαν τις οδηγίες μου. Ο Glenn είχε ένα διπλοσάγονο όπως και πολύς κόσμος. Δεν χρειάζεται να έχεις διπλοσάγονο για να φαίνεται ότι έχεις. Παίζει ρόλο το πως τοποθετείσαι. Έτσι, όταν προσπάθησα να τον κάνω να πάει μπροστά για να το ξεφορτωθούμε δεν κουνιόταν. Εγώ του έλεγα πήγαινε αριστερά και εκείνος καθόταν κορδωμένος. Τελικά, πήγα στον κάθε έναν τους και τους τοποθέτησα με τους ώμους τους. Κι όταν έφτασα στον Glenn μου λέει “μην με αγγίζεις”. Εντάξει… Πήγα πίσω τράβηξα μερικές φωτογραφίες ακόμα και τους είπα “εντάξει, νομίζω ότι τελειώσαμε”. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες ακόμα μετά από αυτό, αλλά εγώ ήξερα ότι είναι αυτό που είναι και εκείνοι τελικά κατέληξαν να λατρέψουν τις φωτογραφίες. Χρησιμοποίησαν τις φωτογραφίες σαν δισέλιδο. Στο gatefold όπως ανοίγεις το δίσκο. Την χρησιμοποίησαν για το promo. Δεν του άρεσε να τον κουμαντάρουν. Την επόμενη μέρα με ρώτησαν από τη δισκογραφική “τι συνέβη;” Σε όλους άρεσαν οι φωτογραφίες αλλά ο Glenn δεν θέλει να ξαναδουλέψει μαζί σου. Κι εγώ είπα, “ω, μήπως επειδή τον κούνησα;” “ή επειδή τον άγγιξα;” μου είπαν “δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό”
Rockpages.gr: Είχες συλληφθεί μια φορά έξω από μια συναυλία των KISS. Τι συνέβη;
Αυτό βασικά άλλαξε τη ζωή μου. Γιατί πουλούσα τις φωτογραφίες μου έξω από το Madison Square Garden ή το Capital Theater, ή το Beacon. Μέρη γύρω από εκεί που μένω. Συνήθως πήγαινα στην πρώτη συναυλία έμενα ξάγρυπνος όλη τη νύχτα και τις πουλούσα εάν έπαιζαν την επόμενη νύχτα, ή τους περίμενα να ξαναέρθουν αν ήταν σε περιοδεία, ή στην επόμενη πόλη. Γιατί εγώ έμενα στο New Jersey, οπότε αν έπαιζαν στη Philadlephia στο Connecticut, ή τη Νέα Υόρκη… Τραβούσα στη μια συναυλία και πήγαινα στις επόμενες και τις πουλούσα ένα δολάριο τη μία στους φίλους μου. Και αυτό έκανα με τους KISS. Τραβούσα μια φωτογραφία και την πουλούσα έξω από τη συναυλία και σε αυτή την περίπτωση με έπιασαν. Και πήγα στη φυλακή για μια νύχτα. Και τώρα λέω “τι θα κάνω;” και πήγα σπίτι… Και ενώ λέω “τι θα κάνω τώρα”, βλέπω το περιοδικό Circus και το ανοίγω και βλέπω τη διεύθυνση, οπότε λέω θα πάω στο περιοδικό Circus, θα τους δείξω τη δουλειά μου θα τους πω τι έγινε και… Ίσως να μπορούν να με χρησιμοποιήσουν. Γιατί όχι; κοίταξα τις φωτογραφίες και οι δικές μου ήταν το ίδιο καλές. Και τους άρεσα… Και μου είπαν ότι ήθελαν να τραβήξω με διαφορετικό φιλμ. Με color chrome ώστε να είναι πιο έντονες οι φωτογραφίες και να μπορούν να κάνουν εξώφυλλο.
Οπότε όταν οι Aerosmith και ο Ted Nugent έπαιξαν στο γήπεδο των Giants εκείνο το καλοκαίρι, το 1978… Έβαλα μέσα την μηχανή μου τράβηξα φωτογραφίες, ήταν μέρα, οπότε δεν χρειαζόμουν φλας με το color chrome. Και έβγαλα μερικές πολύ ωραίες color chrome φωτογραφίες. Τους Aerosmith και τον Ted Nugent. Τις άφησα στο περιοδικό και μερικούς μήνες μετά έγιναν εξώφυλλο. Στο τεύχος Οκτωβρίου του Circus. Αν υπάρχει ανοιχτή πόρτα πρέπει να περάσεις ρίχτην κάτω, γνώρισε όσο πιο πολλούς ανθρώπους μπορείς και δες που θα σε βγάλει. Είναι τόσα πολλά τα ταξίδια εκεί έξω και κάθε φορά που τραβάω μια νέα μπάντα είναι τέσσερις ή πέντε νέοι φίλοι και δεν ξέρεις που θα καταλήξει.
Rockpages.gr: Συνειδητοποιούσες ότι έγραφες ιστορία με τους Twisted Sister, τους Bon Jovi και τον Ozzy τότε;
Ήξερα κάθε φορά που έκανα ένα εξώφυλλο άλμπουμ ότι είχα μια ευκαιρία να πάρω έναν χρυσό δίσκο. Που ήθελα πολύ. Ήξερα πως κάθε φορά που υπήρχε ευκαιρία για τη φωτογράφιση ενός εξώφυλλου άλμπουμ ήμουν πάρα πολύ συγκεντρωμένος και έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Και μετά ήλπιζα να πουλήσει. Γιατί αν δεν πουλήσει κανείς δεν θα ξέρει για αυτό. Έτσι, μπορεί να είχες το καλύτερο εξώφυλλο στον κόσμο και να είναι πολύ καλό κλπ ,αλλά θέλεις να είναι επιτυχημένο κι έτσι, εσύ κάνεις επιτυχία από την επιτυχία που έχουν κάνει εκείνοι, κατά κάποιο τρόπο πάει χέρι με χέρι. Και ευτυχώς με πολλά από τα εξώφυλλά μου λειτούργησε. Με το “The Last Command” των W.A.S.P. το ¨Night Songs” των Cinderella το “I’m The Man” των Anthrax και φυσικά το “Slippery When Wet”. Το “Stay Hungry”, “Come Out And Play”… Και η λίστα συνεχίζεται…
Rockpages.gr: Τι ήταν τόσο ιδιαίτερο την δεκαετία του 1980 που την έκανε “the decade that rocked”;
Ήμασταν μια ωραία οικογένεια σαν εκδρομή Λυκείου που δεν τελείωνε ποτέ. Ένα μάτσο χαβαλέδες έμπαιναν σε ένα tourbus και ταξίδευαν από πόλη σε πόλη σαν τσιγγάνοι, ξέρεις. Κι αυτό ήταν προτού υπάρξει το AIDS οπότε τα πράγματα ήταν πιο ελεύθερα όταν ήταν για σεξ οπότε… καταλαβαίνεις… Είχε πλάκα…
