Στις 8:30 λοιπόν οι Dreamrites παίρνουν το βάπτισμα του πυρός και μας καλοσωρίζουν με το κλασικό 80s’ Heavy Metal τους βγαλμένο φανερά από την σχόλη των Iron Maiden. Αν και νεοσύστατοι οι Λαρισαίοι Heavy Metallers απέδωσαν τα κομμάτια τους πολύ ικανοποιητικά και ανεπηρέαστοι από το μικρό κοινό έδωσαν μια εμφάνιση με πολύ όρεξη και διάθεση. Άλλοτε γρήγοροι και άλλοτε μελωδικοί με τις μελωδικές δισολίες να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον ήχο τους, σε συνδυασμό με τα ”maidenικά” ρυθμικά μέρη τους να επαναφέρουν το μέταλ μιας άλλης εποχής στο σανίδι. Στα σάραντα λέπτα που είχαν στη διάθεσή τους οι ορεξάτοι Dreamrites «ίδρωσαν τη φανέλα» αξιοπρεπώς.
Δέκα λεπτά αργότερα ανέβηκαν στην Αθηναϊκή σκηνή για πρώτη φόρα οι Θεσσαλονικείς Mandragore και η πρώτη η γυναικεία παρουσία για τη βραδιά έπιασε το μικρόφωνο. Εμφανώς σφιγμένη στην αρχή και παράλληλα συνεσταλμένη, η ερμηνεύτρια του σχήματος έδωσε τις πρώτες ερμηνείες στο ύφος του συμφωνικού μέταλ με πολύ όμορφο τρόπο. Παίζοντας στα πλαίσια του Symphonic Metal η μπάντα προσπαθούσε να αποδείξει τι έχει να προσφέρει με κάθε κομμάτι τους. Με ένα γενικότερα καλό ήχο από πλευράς συναυλιακού χώρου και με συνθέσεις προερχόμενες από τη demo δουλειά τους καθώς και το καινούργιο τους single οι Mandragore επιχείρησαν να δώσουν πνοή στο ιδίωμα που υποστηρίζουν. Στα highlights της εμφάνισής τους θα συμπεριληφθεί η διασκευή τους στους Delain αλλά δεν γίνεται να μην σημειωθεί το τεχνικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν στο τέλος κάθε κομματιού που αφορούσε τα πλήκτρα. Όμως όπως είπαν και οι ίδιοι: Συμβαίνουν αυτά…
Στις 10:00 ακριβώς ανοίγουν οι κουρτίνες για τους Fallen Arise και ήρθε η ώρα για να παρουσιάσουν επί σκηνής το σκοτεινό συναισθηματικό παραμύθι τους. Κάθε μέλος της μπάντας ξεχώριζε πάνω στο stage του DeathDisco και άφηνε το στίγμα του καθώς η συνολική σκηνική παρουσία της μπάντας ήταν άκρως θεατρική και έδειχνε πως υπηρετούσε την ατμοσφαιρικότητα και τη θεματολογία της μουσικής τους. Μελωδικά και όμορφα ρεφραίν, νεοκλασικές ενορχηστρώσεις βασισμένες στα πλήκτρα και δυνατές φωνητικές ερμηνείες ανάμεσα στους δυο τραγουδιστές. Προσωπική αδυναμία της βραδιάς τα «βρώμικα» φωνητικά του Chris που συνόδευαν τα μελωδικά σημεία των συνθέσεων των Fallen Arise. Η μπάντα επέλεξε να παίξει κομμάτια από τη δική της δισκογραφία ακολουθώντας το θεατρικό τους μοτίβο για να τα υποστηρίξει. Και όπως φάνηκε το κατάφερε, μιας και το κοινό που είχε γεμίσει το χώρο έδειχνε να ανταποκρίνεται στον ήχο του σχήματος στα 55 λεπτά που είχε στη διάθεσή του.
Τέλος, οι Μeden Agan κλήθηκαν να δικαιώσουν κάθε παρευρισκόμενο στο χώρο και το φορτίο αυτό το ανέλαβε στο μεγαλύτερο βαθμό το καινούργιο μέλος του συγκροτήματος, η Δήμητρα Παναρίτη. Έχοντας λοιπόν απέναντι τους το στοίχημα της δικαίωσης και της εκ νέου αναγνώρισης κυρίως από τους οπαδούς της μπάντας, ο κιθαρίστας Diman και η παρέα του μας παρουσίασαν το υλικό τους από το τελευταίο κυρίως δίσκο τους. Με ερμηνείες σοπράνο στον κλασικό ήχο των Meden Agan αλλά με τη φωνή της Δήμητρας σε πιο… γλυκά επίπεδα από τις προκατόχους της στο μικρόφωνο, το σχήμα φάνηκε να κερδίζει το κοινό και κανείς να μην με μένει παραπονεμένος (εκτός από αυτούς που δεν χόρτασαν το συγκρότημα στη μία ώρα που έπαιξε). Η μπάντα εκτός από την διασκευή στο “Heaven’s A Lie” των Ιταλών Lacuna Coil μας παρουσίασε μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση στο “The Show Must Go On” που προσωπικά μου άφησε μια ουδέτερη εντύπωση χωρίς αυτό να χαρακτηρίζει την εκτέλεση άσχημη.
Στο τέλος της βραδιάς έπρεπε να απαντηθεί το ερώτημα αν η Δήμητρα και οι ανανεωμένοι Μeden Agan αποτελούν ένα σύνολο που μπορεί να κρατήσει τους οπαδούς του και να κερδίσει καινούργιους. Η απάντηση πάντως αρνητική δεν θα χαρακτηριστεί από κανέναν που έδωσε το παρόν το βράδυ της Παρασκευής.
Άνθιμος Τσεντεκίδης
Φωτο: Χρήστος Κισατζεκιάν
{galleryLiveReports/2016/MedenAganFallenArise}{/gallery}
