Το να μιλάς με τον Michael Schenker είναι από μόνο του μια εμπειρία. Απολαυστικός, αληθινός και αφιλτράριστος μιλάει από την καρδιά του χωρίς μαλλιά στη γλώσσα. Στην συνέντευξη που θα βρείτε παρακάτω μας εξιστορεί για ποιο λόγο στο νέο του εξαιρετικό άλμπουμ δεν τραγουδάει ο Romero σε όλα τα τραγούδια και πως προέκυψαν οι καλεσμένοι. Μιλάει για την έμπνευσή του, την γαλήνη του μυαλού, για το πώς το rock θα αντέξει και δεν θα πεθάνει και φυσικά τους Scorpions και τους U.F.O.. Στο θέμα της αυτοβιογραφίας του είναι κατηγορηματικός… θα την γράψει; Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας
Rockpages.gr: Δεν θέλω να μιλήσω για τον κορωνοïό… αρκετά! Πάμε κατευθείαν στη μουσική!
Michael Schenker: Ο ιός είναι καταστροφή, αλλά κατά κάποιο τρόπο μου χάρισε ανέλπιστα την ευκαιρία να κάνω ένα άλμπουμ υπεράνω των προσδοκιών μου.
Rockpages.gr: Πως αποφάσισες να το κυκλοφορήσεις σαν M.S.G. και όχι σαν Michael Schenker Fest;
Michael Schenker: Είναι η 50η επέτειος του Michael Schenker από τους M.S.G.. Είναι η 50η επέτειος του Michael Schenker, όχι του Michael Schenker Fest.
Το αρχικό μου σχέδιο ήταν να καλέσω διάφορους φίλους μουσικούς για να το γιορτάσουμε. Αλλά, αυτό τραβούσε πολύ… είναι πάρα πολύ δύσκολο να έρθεις σε επαφή και να κανονίσεις πράγματα με άτομα διασκορπισμένα σε όλο τον πλανήτη και η βαλίτσα πήγαινε πολύ μακριά. Λέω λοιπόν στο εαυτό μου «Michael, αυτό το άλμπουμ δεν θα βγει το 2020», οπότε αποφάσισα να μην το κάνω έτσι. Μίλησα με τον ατζέντη μου, ο οποίος επισήμανε ότι το “Lonesome Crow” των Scorpions κυκλοφόρησε το 1972, οπότε σκέφτηκα ότι αυτό μου έδινε άλλα δυο χρόνια περιθώριο για τον εορτασμό της επετείου. Έτσι, είχα μια ελπίδα ότι θα μου έβγαινε ο προγραμματισμός κι έτσι αποφάσισα να κάνω κάτι πιο απλό, να φτιάξω μια compact μπάντα για το εορτασμό των 50 χρόνων, που θα ήταν μια σύνθεση του Michael Schenker Group με τον Ronnie Romero να τραγουδά σε όλο το άλμπουμ.
O Barry Sparks με βομβάρδιζε με e-mails του τύπου «Michael, παίζω μπάσο», οπότε του λέω «είσαι μέσα». Μετά είχα τον Bodo Schopf και τον Steve Mann… βασικά, μετά την 70.000 Tons Of Metal cruise που συμμετείχα πέρασα τέσσερις μέρες στο Miami όπου άρχισα να γράφω το νέο άλμπουμ και συνέχισα όταν γύρισα στην Αγγλία.
Καθώς έγραφα είδα τα φριχτά νέα στην τηλεόραση. Υπήρχε πρόβλημα και βρέθηκα κι εγώ, όπως και όλοι μας, μπερδεμένος. Τα σύνορα ήταν κλειστά, υπήρχαν απαγορεύσεις, δεν μπορούσα να ακολουθήσω το συνηθισμένο μου δρομολόγιο για να πάω στο στούντιο στη Γερμανία. Τελικά, βρήκαμε έναν τρόπο μέσω Ολλανδίας και κάπως έτσι μπήκα στο στούντιο και ηχογράφησα το νέο υλικό. Ήταν λοιπόν η ώρα για τον Ronnie Romero να έρθει να ηχογραφήσει τα φωνητικά. «Ω, Michael, συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ κάτσω 14 μέρες καραντίνα, έχω κάποιες υποχρεώσεις κλπ» μου είπε στο τηλέφωνο. «Μην ανησυχείς θα βρούμε λύση» του είπα. Ρώτησα λοιπόν τη σύντροφό μου την Amy που έχει και καλό γούστο, γιατί εγώ εδώ και 50 χρόνια δεν ακούω μουσική και δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί έξω, αν ήξερε κάποιον διαθέσιμο τραγουδιστή, εφόσον ο Ronnie δεν μπορούσε. Μου λέει για τον Ralf Scheepers. Την επόμενη κιόλας ημέρα ηχογραφούσαμε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ήταν τρομερό και ο Ralf είναι ένας φανταστικός τραγουδιστής.
Επιπλέον, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα… «άκουσα ότι είναι η 50η επέτειος του Michael Schenker και ετοιμάζετε άλμπουμ… θα ήθελα να συμμετάσχω, προσφέρω τύμπανα σε έξι κομμάτια». Ήταν ο Brian Tichy, ένας από τους καλύτερους ντράμερ στον κόσμο. Και επειδή είναι οπαδός μου προσφέρθηκε να παίξει στο άλμπουμ. Είχαμε βέβαια και τον Bodo Schopf, αλλά φοβόταν τον ιό και δεν μπορούσε να παίξει σε όλα τα κομμάτια, όπως είχαμε κανονίσει αρχικά.
Την επομένη μας ξαναπαίρνει τηλέφωνο ο Brian Tichy και μου λέει «ένας φίλος μου, που είναι επίσης οπαδός σου θέλει να συμμετάσχει στο άλμπουμ. Παίζει πλήκτρα, τον λένε Derek Sherinian». «ΤΙ;» φώναξα… «αυτός είναι τρομερός πληκτράς! Μέσα στους 10 καλύτερους του κόσμου… τι θα τον κάνω;» Έχω τον Steve Mann – επίτηδες αυτή τη φορά ηχογράφησα εγώ όλες τις κιθάρες και ζήτησα από τον Steve να «χρωματίσει», κάτι στο οποίο είναι εξαιρετικός, ώστε τα πλήκτρα να μην ξεχωρίζουν τόσο πολύ. Οπότε τι θα έκανα με τον Derek; «Αν θέλεις μπορείτε να τζαμάρετε μαζί, σαν κιθαρίστας με πληκτρά», πρότεινε ο Brian Tichy. «Δεν το έχω ξανακάνει αυτό, πως θα δουλέψει;» σκέφτηκα τον Blackmore και τον Jon Lord… «Ααα, καλή ιδέα», δεν θα ήταν άσχημο για την 50η μου επέτειο να δοκιμάσω κάτι φρέσκο, που δεν είχα ξανακάνει. Θα ήταν σπουδαίο για τους οπαδούς να ακούσουν κάτι τέτοιο. Όταν άκουσα το αποτέλεσμα, πως διαμορφώθηκε το “Drilled To Kill”, ενθουσιάστηκα. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε μια φωνή σαν του Ralf Scheepers. Φανταστικός! Αυτό το τραγούδι σε κολλάει στον τοίχο και ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι πως αυτό που σκέφτηκα αρχικά, να έχω καλεσμένους και φίλους με τους οποίου θα εορτάζαμε την επέτειο, άρχιζε να παίρνει σάρκα και οστά από μόνο του. Αυτό είναι παλαβό! Είχα τον Ralf σε δυο τραγούδια.
Και τότε, ήταν ώρα να πάρουμε τον Ronnie πάλι… «Ω, Michael συγγνώμη. Δεν μπορώ να μπω σε καραντίνα για 14 μέρες, σου ζητώ συγγνώμη», νομίζω ότι τότε ήταν στη Βουλγαρία. «Δεν πειράζει Ronnie, κάτι θα σκεφτούμε, θα σε πάρω όταν σε χρειαζόμαστε». «Τι θα κάνουμε τώρα; Ο χρόνος μετράει αντίστροφα, έχεις να προτείνεις κάτι;» λέω στον Michael Voss. «Τι λες για τον Joe Lynn Turner;» μου λέει. «Τον Joe Lynn Turner; Είναι από τους αγαπημένους μου. Μπορείς να επικοινωνήσεις;» Την επόμενη μέρα ηχογραφούσαμε! Δεν το πίστευα. Καταλήξαμε με δυο κομμάτια.
Τότε, ο Michael (Voss) που πάντα γράφει στίχους και μελωδίες σαν plan-B για τους τραγουδιστές, σε περίπτωση που χρειάζονται κάποια βοήθεια… ο Michael είχε δουλέψει έτσι και στο “Warrior” (ΣΣ το κομμάτι από το άλμπουμ “Resurrection” του Michael Schenker Fest) και μια μέρα μου έδειξε τι είχε κάνει. Ήταν ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω γράψει στην καριέρα μου…
Το ίδιο πράγμα λοιπόν συνέβη και πάλι. Όπως γύρισα στο στούντιο από το ξενοδοχείο το πρωί ο Michael μου είπε ότι είχε δουλέψει τις μελωδίες και τα φωνητικά για μια από τις συνθέσεις μου και έβαλε το κομμάτι να παίξει. Ενθουσιάστηκα! «Michael, είναι πανέμορφο! Μόνο εσύ μπορείς να το τραγουδήσεις». Βγήκε κατευθείαν από την καρδιά του και ήταν σαν ένα προσωπικό μήνυμα επίσης. Του είπα ότι δεν φανταζόμουν κανέναν να το τραγουδά πέρα από τον ίδιο (ΣΣ αναφέρεται στο “After The Rain”). Μετά, είχαμε κι άλλο ένα τραγούδι με τον τρομερό τίτλο “The Queen Of Thorns And Roses”. Ένα ασυνήθιστο τραγούδι, στο οποίο έβαλε κι άλλο ένα προσωπικό μήνυμα. Του είπα “Michael, εσύ πρέπει να το τραγουδήσεις, δεν το βλέπω να γίνεται αλλιώς». Έτσι, κατέληξε με δυο κομμάτια στο άλμπουμ.
Είχε έρθει και πάλι η ώρα να τηλεφωνήσουμε στον Ronnie… ευτυχώς, τώρα ήταν διαθέσιμος, αλλά κατέληξε με λιγότερα τραγούδια. Έτσι, όλο αυτό που προγραμμάτιζα το 2019 και είχα ρίξει τόση δουλειά, ξαφνικά άρχισε να γίνεται από μόνο του. Εννοώ πως εγώ δεν έκανα τίποτα και όλα έρχονται και μπαίνουν στη θέση τους μόνα τους! Ήμουν τόσο χαρούμενος που ξαφνικά αυτό που ήθελα να κάνω άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά με τους ανθρώπους που θα έπρεπε να είναι στο άλμπουμ. Δεν θα μπορούσα να το κανονίσω αυτό. Οπότε, τα πάντα προέκυψαν από τις περιστάσεις, είχε να κάνει με τον ιό και αυτό ήταν μια τρομερή εξέλιξη!
Rockpages.gr: Θα έλεγα ότι αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχεις κυκλοφορήσει μετά το “In The Midst Of Beauty”, συμφωνείς;
Michael Schenker: Συμφωνώ… ήταν ο συνδυασμός του τι έφερε η τύχη και πως εξελίχθηκαν όλα μέσα από τις συγκεκριμένες περιστάσεις… πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως έγινε.
Rockpages.gr: Το τελευταίο τραγούδι στο άλμπουμ είναι το “In Search Of The Peace Of Mind” (=αναζητώντας την γαλήνη στο μυαλό), στο οποίο συμμετέχουν όλοι οι τραγουδιστές. Τελικά την βρήκες;
Michael Schenker: Χαχαα! Ξέρεις, αυτή είναι μια διαδικασία που περνάς στη ζωή σου. Γιατί, εγώ έμεινα πιστός στον εαυτό μου και ολοκλήρωσα το όραμά μου στα μεσαία μου χρόνια με τους πειραματισμούς που έκανα με τα ακουστικά instrumental και τα ηλεκτρικά, τις διασκευές και όλα αυτά που έκανα και ήμουν «το παιδί μέσα στο σκάμμα» (ΣΣ παρομοιάζει τον εαυτό του με παιδί που παίζει με την άμμο και το χώμα στην παιδική χαρά – “kid in the sandbox”). Απλά ήθελα να παίξω. Χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς συγκρίσεις. Δεν κυνηγάω τη φήμη, ούτε την επιτυχία. Αυτό έκανα. Έφτασα στην εσωτερική πηγή της δημιουργίας και από εκεί πήρα όλη μου την έμπνευση και έτσι έγινα ο Michael Schenker, διότι αυτό ήρθε από μέσα μου, αντί να ακολουθήσω κάποια μόδα, που εδώ που τα λέμε εγώ δημιούργησα μόδα στα ‘80s όταν όλοι αντέγραφαν το στυλ μου. Έτσι, είναι σαν να ολοκληρώνεται μια διαδικασία στα μεσαία μου χρόνια που με οδήγησε τελικά στην γαλήνη του μυαλού.
Κι αν δεν το έκανα αυτό, εάν είχα γίνει μέλος στη μπάντα του Ozzy Osbourne, ή αν δεν είχα ξεφύγει με τους U.F.O., ή αν γινόμουν μέλος των Scorpions, ή των Aerosmith, ή των Deep Purple, ή του Ian Hunter, των Motörhead, των Thin Lizzy… ή τελοσπάντων όλων αυτών που με ζητούσαν, θα είχα ξεπουληθεί για χάρη της φήμης. Αλλά, ποτέ δεν με ενδιέφερε αυτό. Έφυγα από τους U.F.O. όταν οι U.F.O. θα γινόντουσαν το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο, αν έμενα μαζί τους αυτό θα γινόταν. Εμένα δεν με ενδιέφερε αυτό που κυνηγούσαν. Ήθελα να παραμείνω «το παιδί που έπαιζε στο σκάμμα».
Είχα μια μεγάλη επιτυχία όταν ήμουν 21, το 1976, το “Lights Out”. Kι εγώ φοβόμουν… το έσκασα. Σκέφτηκα ότι η μουσική βιομηχανία ήθελε να βγάζω την μια επιτυχία μετά την άλλη. Το όραμά μου ήταν η προσωπική μου έκφραση, το πώς να βάλω τρεις νότες στη σωστή σειρά και να κάνω τα πράγματα όπως ήθελα εγώ. Γιατί να ακολουθείς μόδες, να γίνεις διάσημος και να βγάλεις λεφτά; Ήταν λοιπόν σημαντικό να πω όχι στον Ozzy, τους Deep Purple κλπ, κλπ γιατί δεν θα μπορούσα να το είχα κάνει αυτό μαζί τους. Δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που έκανα στα μεσαία μου χρόνια, όταν πειραματιζόμουν.
Έτσι, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, σε αυτό τον τομέα υπήρξα τυχερός που παρέμεινα πιστός στον εαυτό μου ώστε να υλοποιήσω το όραμά μου και να προχωρήσω προς τη σωστή κατεύθυνση, που ήταν προς την «γαλήνη του μυαλού», την ελευθερία κλπ. Αλλά, στη ζωή περνάμε κρίσεις και πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με πολλά πράγματα. Σε μουσικό επίπεδο έχω βρει την απόλυτη γαλήνη. Έχω κάνει όλα όσα ήθελα και είμαι ευγνώμων που κατάφερα να μείνω πιστός στον εαυτό μου. Με τη βοήθεια του σύμπαντος χαίρομαι που σου λέω ότι δεν με τύφλωσε ποτέ η δόξα.
Rockpages.gr: Έχοντας συνεργαστεί μόλις με τον Ronnie Romero σε αυτό το άλμπουμ συμπληρώνεις όλους τους τραγουδιστές που είχε ο Ritchie Blackmore εκτός του Ronnie James Dio. Το έχεις σκεφτεί αυτό;
Michael Schenker: Είναι αλήθεια πως έχουμε πολλά κοινά με τον Ritchie Blackmore. Ξεκίνησα να ακούω Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin όταν ήμουν 14 χρονών. Από εκεί προέρχομαι. Τότε, όταν έγινα 18 σταμάτησα να ακούω μουσική και άρχισα να εκφράζω τον εαυτό μου και έτσι έγραψα το πρώτο μου τραγούδι, που ήταν το “In Search Of The Peace Of Mind”. Ήμουν μόλις 15 τότε και πρόσφατα ο Michael Voss μου έδειξε τα credits του δίσκου που λένε «στίχοι Μichael Schenker, Rudolf Schenker». Είχαμε μηδενική γνώση αγγλικών τότε, πως θα μπορούσαμε να είχαμε γράψει στίχους; Αδύνατον! Οπότε, μιλάμε για την απόλυτη παραπληροφόρηση, θα έπρεπε να γράφει «μουσική Michael Schenker» και στίχοι… όποιος τους έγραψε, που δεν ξέρω καν ποιος ήταν. Επίσης, έχει ένα break στη μέση, που πραγματικά δεν ξέρω από πού ήρθε και είναι απλά τέλειο. Η ειρωνεία είναι πως αν το σκεφτείς καλά, το “In Search Of The Peace Of Mind”, που έγραψα στα 15 μου, και που ήταν το πρώτο τραγούδι που μπήκε σαν δική μου σύνθεση σε άλμπουμ περιγράφει τη ζωή μου και με την εμφάνισή του ξανά στο άλμπουμ για την 50η μου επέτειο είναι ένας κύκλος που ολοκληρώνεται.
Και το αστείο είναι ότι ανέφερες το “In The Midst Of Beauty”… συμφωνώ πως είναι ένα καταπληκτικό άλμπουμ, απλά η παραγωγή είναι κάπως αδύναμη, αλλά τα τραγούδια και η επιστροφή του Gary (Barden) ήταν υπέροχη. Αλλά, μετά από τα μεσαία μου χρόνια, όπου πειραματίστηκα με τα πάντα και ολοκληρώθηκα σαν καλλιτέχνης, το να είμαι και πάλι «το παιδί που παίζει στο σκάμμα» με το “In The Midst Of Beauty”, ήταν αυτό που τα άρχισε όλα… «τώρα Michael μπορείς να προχωρήσεις και πάλι». Κατά κάποιο τρόπο το μυαλό μου έχει μέσα ένα σύστημα αρχειοθέτησης. Σαν ένα ρολόι. Χτυπάει και χτυπάει και ξαφνικά σε γυρίζει πάλι από την αρχή. Ξαφνικά γύρισα πίσω εκεί που ήμουν στα 16 – 18 – 20 μου. Έτσι, βήμα βήμα ξεκινώντας με το “In The Midst Of Beauty” αναπτύχθηκα και πάλι.
Για παράδειγμα είχα γράψει metal για τους U.F.O., αλλά τα φωνητικά του Phil Mogg το αραίωσαν, γιατί η φωνή του δεν είναι metal. Αλλά, αν κάποιος αφαιρέσει τα φωνητικά σε τραγούδια όπως τα “You Can Roll Her”, “Rock Bottom” και πολλά άλλα, ο metal προσανατολισμός είναι ξεκάθαρος. Απλά βρίσκονται κάπου στη μέση του hard rock και του metal. Τώρα όμως βρισκόμουν στο 2008 και βρισκόμουν και πάλι σε πολύ καλή φόρμα επιστρέφοντας, μετά τους πειραματισμούς, εκεί από όπου ξεκίνησα. Τον βαρύ ήχο και το συναίσθημα, τη μελωδία, την αμεσότητα κλπ. Αυτό αναπτύχθηκε και μεταμορφώθηκε σε Michael Schenker’s Temple Of Rock, Michael Schenker Fest και ολοένα και περισσότερο γύριζα πίσω εκεί από όπου ξεκίνησα και παθιάστηκα περισσότερο.
Αυτό το άλμπουμ είναι άλλο ένα βήμα, μια εξέλιξη για την οποία βεβαιώθηκα ότι είχα γράψει πολλά τραγούδια, όχι απαραίτητα τα καλύτερα, αλλά τα πιο συμβατά μεταξύ τους για ένα ισορροπημένο άλμπουμ, όπως είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο. Ξέρεις, δεν πρέπει να κάνεις τον κόσμο να βαριέται. Το υλικό που έκατσα και έγραψα όταν γύρισα από το 70.000 tons of metal, ήταν σαν να έφτιαχνα το σετ για κάποια συναυλία, έβαλα μέσα τόσα πολλά κλασικά. Ο κόσμος θέλει να ακούσει όλα τα τραγούδια μου, θα έπρεπε δηλαδή να παίζω για 8 ώρες κάθε βράδυ, αλλά αυτό δεν γίνεται. Έτσι, όταν με ρωτάνε πως φτιάχνεται το ιδανικό σετ για μια συναυλία απαντώ πως πρέπει να έχει μια καλή ισορροπία με αρκετά κλασικά, κάποια που δεν είχα παίξει ίσως την προηγούμενη φορά κλπ. Έτσι περιοδεύω παίζοντας αυτό που θέλει ο κόσμος, κι αν δεν παίξω κάτι σήμερα, θα το παίξω την επόμενη φορά. Έτσι, είμαι πολύ καλός στο να φτιάχνω μια καλή ροή στα σετ ώστε να μην είναι βαρετά.
Με την ίδια λογική το ίδιο έκανα και στις συνθέσεις. Όταν έφτιαχνα τα τραγούδια επικεντρώθηκα σε αυτά που η μουσική τους ήταν η πιο συμβατή, που συμπλήρωνε το ένα το άλλο για να μου δώσει ένα καλά ισορροπημένο άλμπουμ. Ποτέ δεν εστιάζω στα φωνητικά, απλά γράφω τραγούδια από την πηγή της δημιουργικότητας και έχω τον Michael Voss που πάνα γράφει στίχους και μελωδίες σαν plan-b, στην περίπτωση που χρειαστούν, έτσι τελικά, ακόμα κι όταν ο Ronnie δεν ήταν διαθέσιμος, αυτά που κάναμε ήταν απίστευτα.
Rockpages.gr: Ανέφερες τους U.F.O. και παρόλο που μάλλον γνωρίζω την απάντηση πρέπει να σε ρωτήσω. Θα έπαιζες μαζί τους στην τελευταία τους –όπως φαίνεται-περιοδεία;
Michael Schenker: Ποτέ! Δεν θέλω άλλο ένα κουτί με σκουλήκια… ξέρεις τι θα πει αυτή η έκφραση; Δεν θέλω να δημιουργήσω άλλη μια ευκαιρία για ταραχές. Είναι ο Phil Mogg. Εγώ πήρα το 50% του ονόματος των U.F.O. και το έδωσα στον Phil Mogg τσάμπα. Έτσι, ο Phil είναι χαρούμενος που του ανήκει το όνομα και οι Scorpions χαίρονται με ό,τι έχουν κατορθώσει, αφού τους άνοιξα τις πόρτες της Αμερικής με το “Lovedrive”, αλλά και εγώ είμαι ικανοποιημένος με ό,τι έχω κάνει. Οπότε, γιατί να βάζεις μαζί ανθρώπους που δημιουργούν εντάσεις; Το “In Search Of The Peace Of Mind”, που λέγαμε νωρίτερα, είναι το άκρως αντίθετο. Οπότε, είμαι πάρα πολύ προσεκτικός με τις πόρτες που ανοίγω και δεν θα τους επέτρεπα να με ελέγχουν και πάλι, όπως όταν ήμουν 15 και εκείνοι 21 και έπαιζαν μαζί μου, εκμεταλλευόμενοι το ταλέντο μου και παίρνοντας οι ίδιοι τα credits για τη δική μου δουλειά. Το ίδιο έγινε και στο “Lovedrive”. Οπότε, δεν θέλω να ξανασυμβούν τα ίδια πράγματα. Δεν τους θέλω αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι θέλουν να είναι τα αφεντικά. Δεν θέλω να είναι τα αφεντικά μου. Ο Michael Schenker είναι το αφεντικό του Michael Schenker και δεν ακολουθεί καμία μόδα, τους U.F.O. ή τον Phil Mogg. Εκείνος ακολουθεί τις μόδες για να επιτύχει εμπορικά, όπως και οι Scorpions, αλλά ο Michael Schenker δεν το κάνει αυτό.
Αντλώ από την εσωτερική πηγή της δημιουργικότητας που είναι ανεξάντλητη, είναι σαν το καλειδοσκόπιο. Το κουνάς και είναι σαν το τροπικό ψάρι, που το καθένα έχει ένα διαφορετικό μοτίβο σχηματισμένο πάνω του. Δεν ακολουθώ μόδες. Αντίθετα εμφυσώ φρεσκάδα στα τραγούδια. Αλλιώς, η rock μουσική θα είχε πεθάνει καιρό τώρα, γιατί όλοι, ή έστω πολλοί αντιγράφουν μια μόδα και θέλουν ένα κομμάτι της πίτας από ό,τι πουλάει και φέρνει πολύ χρήμα. Ως ένα βαθμό, εάν κανείς δεν προσέθετε λίγη φρεσκάδα στην rock σκηνή θα είχε πεθάνει. Είναι σαν ένα χαντάκι που παραμένει στάσιμο και που κανείς δεν θέλει να ξέρει πια.
Οι μουσικοί που ξέρουν τι κάνω παίρνουν από εμένα, παίρνουν έμπνευση και την προσθέτουν στην εκάστοτε μόδα και την κρατάνε ζωντανή, αλλά με έναν νέο τρόπο. Ο Michael Staiger, το αφεντικό της Nuclear Blast, μου είπε κάποτε πως αν δεν υπήρχα εγώ, δεν θα υπήρχε ούτε εκείνος. Η Nuclear Blast δεν θα υπήρχε και το thrash metal δεν θα ξεκινούσε ποτέ, ούτε και άλλα είδη του metal. Και του λέω «ΤΙ;» Αρκετά χρόνια μετά ανακάλυψα την επιρροή που είχα, γιατί ποτέ δεν με ενδιέφερε. Περνούσα τόσο καλά διασκεδάζοντας στο σκάμμα. Έτσι, μου κάνει μεγάλη εντύπωση να ακούω ότι ο Slash είναι οπαδός μου, όπως και οι Iron Maiden, οι Def Leppard, οι Guns’n’Roses και τόσοι άλλοι που ανακάλυψα αργότερα, γιατί ποτέ δεν ήταν αυτός ο στόχος μου, ποτέ δεν ήθελα να γίνω διάσημος. Όλα έγιναν από μόνα τους, πολύ απλά γιατί ήμουν ο Michael Schenker.
Rockpages.gr: Καθότι αυτή είναι η 50η επέτειός σου στη μουσική, σκέφτηκες να γράψεις ένα βιβλίο; Τα απομνημονέυματά σου; Και να περιγράψεις όλα όσα συνέβησαν στη ζωή σου;
Michael Schenker: Ξέρεις, το θέμα με τα βιβλία είναι πως… δεν έχω καν διαβάσει βιβλία μουσικών. Αλλά, έχω ακούσει κάποια πράγματα που γράφουν μέσα. Έχω ακούσει πως οι KISS γράφουν βιβλία. Το κάθε βιβλίο είναι διαφορετικό και στην ουσία αυτά που γράφει ο ένας έρχονται σε αντιπαράθεση σε αυτά που γράφει ο άλλος. Έτσι, αυτό που συνειδητοποιώ είναι πως το βιβλίο είναι κάτι που κάνεις την τελευταία στιγμή όταν έχεις ξεμείνει από ιδέες. Όταν νομίζει κανείς πως τελείωσε και δεν έχει άλλη έμπνευση πια, δεν μπορεί να βγάλει κι άλλα λεφτά, δεν έχει άλλες αξιόλογες στιγμές, τότε γράφει ένα βιβλίο. Αυτά τα βιβλία τα ονομάζω επιστημονική φαντασία.
Γιατί μπορείς να επινοήσεις ό,τι ιστορία θες και ο κόσμος θα σε πιστέψει. Δεν μου αρέσει αυτό. Όπως δεν μου αρέσει να κάνω μια συναυλία και να χρησιμοποιώ κασέτες για να κάνω τον ήχο πιο εντυπωσιακό ή καλύτερο. Θέλω ο Michael Schenker να βγαίνει στη σκηνή και να παίζει όπως είναι χωρίς καμία βοήθεια από οποιοδήποτε σύστημα ήχου, χωρίς προηχογραφημένα, ή όργανα που δεν βρίσκονται στη σκηνή. Δεν πιστεύω σε αυτό, είμαι τελείως διαφορετικός από κάτι τέτοιο. Έτσι, δεν πιστεύω και στα βιβλία. Ίσως, κάποια βιβλία να είναι καλά και να λένε την αλήθεια, αλλά ποτέ δεν ξέρεις ποια μπορεί να είναι αυτά.
Αν γράψω ποτέ ένα βιβλίο θα το κάνω πέντε λεπτά πριν πεθάνω! Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο με αλήθειες, όχι φαντασία. Όχι κάτι που θα δώσει στον κόσμο μια ψευδαίσθηση για τη ζωή ενός διάσημου rockstar. Σκέψου… μπορείς να γράψεις οτιδήποτε και ο κόσμος θα το πιστέψει. Οπότε, ποιο το νόημα; Δεν είμαι τέτοιος τύπος. Πιστεύω στο πως πραγματικά συνέβησαν τα πάντα. Έχω ένα βίντεο στο κεφάλι μου, ξέρω επακριβώς τι έγινε και δεν θα επινοούσα ποτέ καμία ιστορία, μόνο και μόνο για να κάνω ένα βιβλίο πιο ελκυστικό. Θα έγραφα ό,τι πραγματικά συνέβη. Αλλά, προσωπικά, έχω τόσα πολλά να δώσω μουσικά που έχω ένα ρητό: «ας αφήσουμε να μιλήσει η μουσική και όχι το βιβλίο».
