Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Όλοι γνωρίζουν τους White Lion και πιθανότατα τους Freak of Nature. Αυτό που οι περισσότεροι, όμως, δεν γνωρίζουν είναι ότι ο Mike Tramp έχει μια μεγάλη και παραγωγική solo καριέρα με σπουδαία τραγούδια που όλοι οι φίλοι του classic rock πρέπει να τσεκάρουν.
Με την ευκαιρία της επίσκεψης μας στην Κοπεγχάγη για δύο συναυλίες του Bruce Springsteen κανονίζουμε μια συνάντηση με τον Mike στο μέρος όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια. “Εδώ μπορεί να εντοπίσεις την καρδιά και το DNA μου”, μας λέει ο Mike και έχουμε κάθε λόγο να τον πιστεύουμε αφού βρισκόμαστε λίγα μόλις μέτρα από το πατρικό του σπίτι. Η συνάντηση κανονίζεται σε μία καφετέρια στη γειτονιά του Mike, δίπλα ακριβώς από την εκκλησία όπου πήγαινε μικρός οπότε υπάρχει μία αναμενόμενη συγκίνηση. Ο Mike έχει μία πλούσια προσωπική καριέρα και είναι εξαιρετικά περήφανος για αυτή. “Οι περισσότεροι μουσικοί της γενιάς μου έχουν κάνει το πολύ τρία solo albums. Εγώ έχω κάνει δεκατρία….και όλα λένε μία ιστορία. Τη δική μου ιστορία εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Έχω ανάγκη να εκφράζομαι μέσω της μουσικής…πάντα έτσι ήταν. Να σκεφτείς, την ημέρα που τελείωσαν οι White Lion, ξεκίνησα τους Freak of Nature οι οποίοι αντιπροσώπευαν ακριβώς αυτό που δεν ήταν οι White Lion. Ήμασταν μία παρέα φίλων και όχι απλά μία μπάντα”, μας λέει ο Mike και το βλέπεις ξακάθαρα στα μάτια του ότι το εννοεί. Μάλιστα, συμφωνεί απόλυτα όταν του λέμε ότι σε παλιότερες συνεντεύξεις του εκείνη την εποχή, δήλωνε ότι το πρώτο άλμπουμ των Freak of Nature ήταν ό,τι καλύτερο είχε κάνει σαν μουσικός.
H καρδιά των White Lion ήταν πάντα ο Mike και ο Vito Bratta. “Ήταν ένα από τα προβλήματα με τα άλλα δύο μέλη των White Lion αφού τα τραγούδια τα έγραφα με τον Vito και έτσι τα περισσότερα χρήματα πήγαιναν σε εμάς. Με τους Freak of Nature ήμασταν όλοι ισότιμοι αν και χρησιμοποίησα όλα μου τα χρήματα από τους White Lion για να ξεκινήσουμε το συγκρότημα. Πρέπει να σου πω, όμως, ότι όση χημεία είχα με τον Vito όταν γράφαμε τα τραγούδια των White Lion, δεν ήμασταν φίλοι! Ποτέ δεν είχαμε το παραμικρό πρόβλημα όταν γράφαμε τραγούδια αλλά όταν τελειώναμε ποτέ δεν περνούσαμε χρόνο μαζί. Εγώ έκανα ορειβασία, γυμναστική, βόλτες με τη μηχανή, πέρναγα χρόνο με τους φίλους μου ενώ ο Vito κλεινόταν στον εαυτό του και το σκοτάδι του! Ποτέ δεν βγαίναμε έξω μαζί. Το μόνο που κάναμε ήταν να γράφουμε τραγούδια μαζί”.
Όμως οι White Lion ήταν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή…σε αντίθεση με τους Freak of Nature όπου βρέθηκαν στη μέση της grunge κυριαρχίας. “Έχεις 100% δίκιο”, μας λέει ο Mike. “Το ξέραμε…το βλέπαμε. Για αυτό είχα πει στα υπόλοιπα μέλη των Freak of Nature ότι θα πρέπει να αντέξουμε και ίσως χρειαστούν 6-7 albums για να καθιερωθούμε σαν συγκρότημα και να παίξουμε πολλές συναυλίες σε 500-1000 άτομα. Γνωρίζαμε ότι δεν θα κάνουμε την επιτυχία των White Lion. Ήταν άλλες εποχές. Ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα όταν στη διάρκεια της δεύτερης περιοδείας μας για το “Gathering of Freaks” έβλεπα τα υπόλοιπα παιδιά να μην αντέχουν και να χάνουν την ενέργεια και το πάθος τους. Το σκεπτικό μου τότε αλλά και τώρα είναι σαν τις παλιές ταινίες με τον Clint Eastwood: συνεχίζουμε μπροστά με κάθε κόστος…no retreat, no surrender! Οι περισσότεροι δεν μπορούν να το αντέξουν αυτό”.
Η κουβέντα πηγαίνει στο πρώτο solo album του Mike, το εξαιρετικό “Capricorn”. “Σάκη, την ημέρα που οι Freak of Nature έδωσαν την τελευταία τους συναυλία στο Παρίσι τον Φεβρουάριο του 1995, εγώ είχα αρχίσει να γράφω τα πρώτα τραγούδια του “Capricorn”. Δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα να σηκώνομαι την επόμενη μέρα και να μην υπάρχει ένα πλάνο”, μας λέει εμφατικά ο Mike και όταν προσθέτουμε ότι στο “Capricorn” φαίνονται για πρώτη φορά οι επιρροές του από Springsteen, Dylan, Petty κτλ., ο Mike συμφωνεί καθώς πλέον κάθε στίχος και κάθε νότα αντιπροσώπευαν αποκλειστικά και μόνο τον ίδιο και όχι ένα συγκρότημα. “Ναι…έχεις δίκιο”, μας λέει ο Mike. “Έδειξα ξεκάθαρα τις επιρροές μου. Ξέρεις…όταν έγραψα με τον Vito το “Broken Heart”, το κομμάτι ξεκίνησε με μία βάση σε στυλ “Nebraska” (Bruce Springsteen). Όμως ξέραμε ότι θέλαμε να κάνουμε ένα συγκρότημα σε στυλ Van Halen οπότε θα το φτιάχναμε διαφορετικά το κομμάτι. Αυτή ήταν και η διαφορά μας με συγκροτήματα σαν τους Motley Crue. Οι στίχοι μας ήταν σαφώς πιο ευαισθητοποιημένοι…μέχρι σήμερα οι περισσότεροι δεν ξέρουν γιατί μιλάει το “Cry For Freedom” ή το “Little Fighter”. Αν κοιτάξεις τους στίχους του “When The Children Cry”, θα δεις ότι το τραγούδι θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί το 2023…είναι επίκαιρο! Και να σκεφτείς ότι το έγραψα το 1985 την περίοδο διακυβέρνησης του Reagan όταν η Αμερική ήταν πάρα πολύ δυνατή και επικρατούσε μία ευημερία στη χώρα. Όλα τα συγκροτήματα έγραφαν love songs για το MTV και εμείς βγάζαμε σαν single ένα κομμάτι σαν το “When The Children Cry” με τελείως παράταιρους στίχους. Θυμάμαι να λέω στην Atlantic ότι δεν μπορώ να γράφω τραγούδια για κώλους και βυζιά. Δεν είμαστε οι Motley Crue ή οι Poison. Είμαστε μία άλλη μπάντα. Χαίρομαι πολύ που σήμερα ο κόσμος δίνει σημασία στους στίχους και καταλαβαίνει πλέον γιατί μιλάνε αυτά τα τραγούδια”.
Συνεχίζοντας να μιλάμε και να γυρίζουμε πίσω στο χρόνο, ο Mike μας αποκαλύπτει ότι σαν πιτσιρικάς άκουγε πολύ NWOBHM και όταν του λέμε ότι αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζαμε, μας λέει ότι ήταν κάτι που ήρθε μετά τα πρώτα ακούσματα από Springsteen, Dylan κτλ. “Είχε βγει το “On Through The Night” (Def Leppard), το “Wheels of Steel” (Saxon), το “Ace of Spades” (Motorhead)…τα άκουγα πολύ αυτά τα albums. Δεν μου άρεσε η μουσική ταυτότητα του punk…βασικά, δεν μπόρεσα ποτέ να αναγνωρίσω κάτι πέρα από το όλο attitude του punk. Μουσικά δεν μου είπε απολύτως τίποτα. Για αυτό στράφηκα στο NWOBHM…είχε το attitude του punk αλλά με τη σωστή μουσική. Ωστόσο, θέλω να υπογραμμίσω κάτι. Ο λόγος που ήρθα στην Αμερική δεν ήταν ο Springsteen ή ο Dylan…ήταν ο David Lee Roth! Ήθελα να γίνω ένας τραγουδιστής σαν τον David Lee Roth και να είμαι σε ένα συγκρότημα σαν τους Van Halen. Τα πάντα στην Αμερική στα 80ς περιστρέφονταν γύρω από το show. Όλα τα περιοδικά της εποχής…το Circus, το Hit Parader, το Metal Edge ενδιαφέρονταν να ακούσουν μία ατάκα από τους μουσικούς και να έχουν 2-3 καλές φωτογραφίες. Δεν ενδιαφέρονταν για σοβαρούς στίχους και ιστορίες. Αυτό ήταν όμως και το κοινό στο οποίο απευθύνονταν τα περιοδικά. Όμως ήμουν ένας διχασμένος frontman. Από τη μία έπρεπε να φωνάξω στις κοπέλες στις συναυλίες: σηκώστε τα μπλουζάκια σας και από την άλλη να πω μία ιστορία γιατί αυτός ήμουν. Θυμάμαι να παίζουμε με τους White Lion στο Wembley. Headliners ήταν οι Motley Crue, μετά εμείς και τις συναυλίες άνοιγαν οι Skid Row. Ήταν η περιοδεία για το “Big Game”. Πριν βγούμε, θυμάμαι να δίνουμε μία συνέντευξη στο περιοδικό NME και να τους λέμε ότι είμαστε πιο κοντά στους Beatles και την ίδια ώρα φορούσαμε τα κολλάν, τα φανταχτερά ρούχα και τα μαλλιά ήταν τίγκα στη λακ! Επίσης, παραδίπλα μας ήταν οι Skids και οι Crue (γέλια)! Όταν όμως στη συναυλία, άρχισα να μιλάω πριν από το “Little Fighter” για το περιβάλλον, το κοινό αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά στη μπάντα…πάγωσαν! Δεν το περίμεναν. Ήταν 1989 και ήμασταν μία αμερικάνικη hard rock μπάντα.
Όταν λέμε στον Mike ότι θα πρέπει να αισθανόταν σαν παρείσακτος μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, συμφωνεί και μας τονίζει ότι έτσι ήταν η μουσική βιομηχανία των 80ς και έπρεπε να προσαρμοστεί σε αυτή την κατάσταση. “Φαντάσου, τι γινόταν σε κοινές συνεντεύξεις τύπου με τους Crue και τους Skids να μιλάνε για γκόμενες και την κραιπάλη στο δρόμο, και εγώ να πρέπει να είμαι ο cool frontman των White Lion”.
Γυρίζουμε πίσω στις μέρες του “Pride” και ο Mike μας λέει ότι ήταν σαν την ηχογράφηση του πρώτου δίσκου των Van Halen. “Ξέραμε τα τραγούδια απέξω και ανακατωτά αφού για 2 και βάλε χρόνια τα παίζαμε στις συναυλίες μας”. Γι’ αυτό το “Pride” ακούγεται σαν το πρώτο μας πραγματικό άλμπουμ. Από την άλλη πλευρά, το “Big Game” είναι το εντελώς αντίθετο για διάφορους λόγους, αλλά βασικά επειδή δεν είχαμε τον απαιτούμενο χρόνο για να δουλέψουμε πολύ πάνω σε αυτό.
Και τι γίνεται με τα ακυκλοφόρητα τραγούδια των White Lion… υπάρχουν; “Λοιπόν, υπάρχει μόνο ένα στην πραγματικότητα που κυκλοφορεί, κάπου στον κόσμο του διαδικτύου, το οποίο ονομάζεται “Back on the Streets”. Ο Vito και εγώ προσεγγίζαμε τους δίσκους μας σαν ένα βιβλίο…θέλαμε να έχουμε ολοκληρωμένα κεφάλαια και το ίδιο συμβαίνει και με τα solo albums μου. Ήμασταν πολύ συγκεντρωμένοι. Ξέρεις κάτι…πολλοί άνθρωποι δεν το ξέρουν αυτό, αλλά γράψαμε το “Big Game” σε 10 μέρες! Το πρόβλημα με αυτό το album δεν είναι η ποιότητα των τραγουδιών… απλά πρέπει να έχεις χρόνο να ζήσεις με αυτά τα τραγούδια και να τα παίξεις με το συγκρότημα. Γράψαμε τα τραγούδια και μπήκαμε κατευθείαν στο studio. Το “Pride” βγήκε πραγματικά έτσι όπως το θέλαμε γιατί παίζαμε αυτά τα τραγούδια σε όλα τα clubs από το 1985 μέχρι το 1987. Κυκλοφορεί μια bootleg έκδοση του “Pride” από το 1986…αυτή ήταν η μίξη που κάναμε στη Γερμανία. Όταν επιστρέψαμε στην Αμερική, ενορχηστρώσαμε και επαναμιξάραμε τα τραγούδια και δοκιμάσαμε το album τόσες πολλές φορές πριν τελικά βγει το 1987. Γι’ αυτό και ακούγεται τόσο καλά. Από τη δική μου οπτική γωνία, το “Big Game” είναι ένα μέτριο άλμπουμ”, υπογραμμίζει ο Mike παρά το γεγονός ότι σημείωσε σημαντική επιτυχία ειδικά με τα singles “Little Fighter” και “Cry For Freedom”.
Γυρίζουμε τη συζήτηση στο “Mane Attraction” και εκφράζουμε την άποψή μας στον Mike λέγοντάς του ότι πρόκειται για ένα από τα πιο ποιοτικά άλμπουμ των White Lion. Ο Mike συμφωνεί και προσθέτει: “Γράψαμε αυτό το άλμπουμ το 1990 και είχαμε άφθονο χρόνο στα χέρια μας για να δουλέψουμε τα τραγούδια. Γι’ αυτό και βγήκε καλύτερο από το “Big Game”. Επίσης, ήταν εμφανές τότε ότι απομακρυνόμασταν συνειδητά από το hair metal κίνημα και βρεθήκαμε πιο κοντά στους Journey, Kansas ή Cheap Trick. Ακόμα και στην “Mane Attraction Tour”, θυμάμαι να στέκομαι μπροστά στο κοινό και να τραγουδάω τα τραγούδια, να λέω ιστορίες και όχι να τρέχω ασταμάτητα πάνω στη σκηνή όπως όλες οι άλλες hard rock μπάντες της εποχής. Ξέρεις κάτι…πριν από μερικές εβδομάδες, παίξαμε στο Sweden Rock Festival μπροστά σε 30.000 άτομα. Παίζαμε τραγούδια από τις μέρες των White Lion και ήμουν ντυμένος με παρόμοιο, αν και με πιο μοντέρνο, τρόπο όπως συνήθιζα στα 80s. Αλλά, η καρδιά μου δεν ήταν εκεί. Δεν αισθανόμουν καθόλου άνετα παρόλο που έπαιζα κάποια αγαπημένα μου τραγούδια. Δεν θέλω να είμαι κλόουν…Είμαι ένας μουσικός που συνεχίζει να πηγαίνει μπροστά. Από την άλλη πλευρά, λίγες μέρες αργότερα, στην Ισπανία, είχα την Telecaster μου και έδωσα τη δική μου διάσταση και ερμηνεία σε αυτά τα τραγούδια…όπως θέλω να ακούγονται το 2023 και ήταν μια υπέροχη συναυλία! Σάκη, μου είπες νωρίτερα ότι μπορείς να ακούσεις στους White Lion ίχνη από αυτό που έκανα αργότερα με τους solo δίσκους μου. Και έχεις δίκιο. Αυτό έκανα στην Ισπανία…είναι ο ήχος μου σε αυτά τα κλασικά τραγούδια. Και αυτό κάνει το όλο πράγμα πιο ειλικρινές και αυθεντικό”.
Βέβαια, το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα σκεφτόταν ποτέ να κάνει άλλη μια περιοδεία White Lion, μαζί με τον Vito φυσικά. Ο Mike απαντά σχεδόν αμέσως: “Το θέμα είναι ότι ο Vito δεν θα βγει ποτέ από το σπίτι του. Να σου πω κάτι…ακόμα και αν γινόταν μια τεράστια συναυλία σε στυλ Live Aid…για την Ουκρανία ή κάτι τέτοιο, και υπήρχε μια προσφορά για τους White Lion, ο Vito πάλι θα έλεγε “όχι”! Όταν έπαιξα στη Νέα Υόρκη, δεν ήθελε να βγει για φαγητό μαζί μου παρά το γεγονός ότι είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο και είναι πραγματικά περήφανος για τον κιθαρίστα μου (Marcus)! Λέει ότι θα ένιωθε αμήχανα να παίζει στα clubs μπροστά σε ανθρώπους που κρατούν τα κινητά τους τηλέφωνα σχεδόν μπροστά στο πρόσωπο του. Πρέπει να σεβαστώ το σκεπτικό του Vito, γιατί κατά κάποιο τρόπο τον καταλαβαίνω. Οποιοδήποτε χρηματικό ποσό δεν είναι αρκετό για να βγάλει τον Vito από το σκοτάδι. Είμαστε ακόμα φίλοι και είμαι σίγουρος ότι ο Vito θέλει ο κόσμος να τον θυμάται όπως ήταν πριν από 30-35 χρόνια. Φυσικά, είναι εξαιρετικά λυπηρό γιατί χωρίς τον Vito, δεν θα είχα καριέρα με τους White Lion… είναι ακόμα ο αδελφός μου. Καταφέραμε τόσα πολλά πράγματα μαζί. Επίσης, να σου υπενθυμίσω ότι όλα τα reunion δεν έχουν αίσια έκβαση…βασικά τα περισσότερα δεν πάνε καθόλου καλά”.
Η συζήτηση συνεχίστηκε για πολύ ώρα…βρεθήκαμε να μιλάμε για τους Queen, Journey, AC/DC, Springsteen, Thin Lizzy, KISS κ.λπ. Ο Mike είναι σίγουρα ένας από αυτούς τους τύπους που γνωρίζουν την ιστορία της μουσικής αλλά κυρίως γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η μουσική βιομηχανία. Εξάλλου, έχει περάσει από εκεί, έχει επιβιώσει από όλα και είναι εδώ για να διηγηθεί την ιστορία σχεδόν 40 χρόνια από τότε που ο κόσμος άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή του. Αν το σκεφτείτε, ένας προσεκτικός ακροατής θα ακούσει και θα μάθει την ιστορία του Mike μέσα από τα τραγούδια του…και είναι πολλά αυτά. Κάντε λοιπόν τη χάρη στον εαυτό σας και ακούστε τους προσωπικούς δίσκους του Mike Tramp. Θα δείτε ότι σας περιμένει ένα σπουδαίο μουσικό ταξίδι!
Σάκης Νίκας
ΥΓ: Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Michael Andersen και φυσικά στον ίδιο τον Mike Tramp.
