Mystic Prophecy

Μια κουβέντα με τον Δημήτρη Λιαπάκη (RD Liapakis το καλλιτεχνικό) ξέρεις από την αρχή ότι θα είναι τουλάχιστον απολαυστική και… γεμάτη! Ο ξενιτεμένος συμπατριώτης μας δεν φείδεται λόγου και δεν έχει αναστολές να πει ότι του έρχεται στο κεφάλι αφιλτράριστο. Μιλάει για το πρόσφατο άλμπουμ της πυροβολαρχίας των Mystic prophecy για τις ισορροπίες στο συγκρότημα, τη συνεχή δισκογραφική του παρουσία, την ελληνική σκηνή, το μέλλον της μουσικής, αλλά και την ελληνική ιστορία, την παρούσα κατάσταση και πολλά άλλα. Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε… (Σημείωση: η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε λίγο πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ το Μάρτιο) Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας

Rockpages.gr: Το άλμπουμ βγαίνει σε λίγες μέρες. Πως νοιώθει κάθε φορά που έχεις μια νέα δουλειά έτοιμη για κυκλοφορία; 

RD Liapakis: Δεν είναι κάτι το καινούριο για μας μετά από 15 χρόνια και 9 άλμπουμ. Προσωπικά για μένα επειδή είμαι τελειομανής θέλω και κοιτάω να δώσω στον οπαδό μου ό,τι καλύτερο μπορώ.  Δηλαδή, δεν θα κοιτάξω ποτέ να κάνω πειράματα από δω κι από εκεί… ε, δεν κάνουμε λίγο Disturbed μπας και πουλήσουμε 5.000 παραπάνω άλμπουμ, ή μήπως κάνουμε αυτό… δεν μπαίνω σε τέτοιες διαδικασίες και προσπαθώ πάντα να εξηγήσω σε κάποιον ότι οι Mystic Prophecy κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν. Δηλαδή, δεν προσπαθούμε να πάρουμε άλλους δρόμους που δεν ξέρουμε. Κοιτάω να δώσω την καλύτερη δυνατή παραγωγή, να δώσω μια ενδιαφέρουσα διασκευή, ένα ενδιαφέρον story, να δώσω κάποια κομμάτια με κάποιο μήνυμα, με κάποια έννοια, να κοιτάξω να δώσω έναν ενδιαφέροντα τίτλο σε ένα κομμάτι… να δώσω οτιδήποτε μπορώ να δώσω στους οπαδούς μας που μας στηρίζουν 15 χρόνια. Και χωρίς τους οπαδούς μας πραγματικά η μπάντα δεν θα υπήρχε. Αυτά τα 15 χρόνια έχω δει μπάντες να έρχονται και να φεύγουν, να διαλύονται, να ξαναφτιάχνονται και οι Mystic Prophecy είναι ακόμα εδώ, αυτό είναι το πιο σπουδαίο το οποίο το χρωστάμε στον οπαδό.

Rockpages.gr: Τα άλμπουμ βγαίνουν κάθε δυο χρόνια. Αυτό πόσο εύκολο, ή δύσκολο είναι;

RD Liapakis: Όχι δυο χρόνια! Αν τα βάλεις κάτω από το 2001 που βγήκε το “Vengeance” είναι 18 μήνες… θα σου πω το λόγο… βγαίνουν τόσες πολλές μπάντες και γίνονται τόσες πολλές κυκλοφορίες στην αγορά, 200 με 250 το μήνα στο rock, heavy rock. Και επειδή βγαίνουν και καλές μπάντες, δεν βγαίνουν μόνο σαβούρες, ο κόσμος δεν προλαβαίνει τους Mystic Prophecy να βγάλουν άλμπουμ κάθε τρία χρόνια. Ο οπαδός σου θέλει να τον ταΐζεις πάντα με καλή μουσική και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Προφανώς δεν θέλουμε να βγάλουμε ένα άλμπουμ κάθε 18 μήνες μόνο για να το βγάλουμε και να είναι σαβούρα. Ποτέ οι Mystic Prophecy δεν είχαν έλλειμμα ή πρόβλημα στο να γράψουν καλά κομμάτια, αλλά 18 μήνες με 2 χρόνια πιστεύω ότι είναι ένα καλό διάστημα για μια μπάντα να ασχοληθεί σωστά και να βγάλει ένα καλό άλμπουμ με καλή παραγωγή…

Rockpages.gr: Σίγουρα κάποια άλμπουμ έχουν περισσότερα καλά κομμάτια από κάποια άλλα. Δεν είναι τόσο εύκολο να κρατήσεις την ίδια ποιότητα σε κάθε άλμπουμ κάθε φορά. Τη μια θα είσαι λίγο καλύτερος, την άλλη λίγο χειρότερος. Είσαι αντικειμενικός με αυτό; Έστω και μόνος σου χωρίς να το λες δημόσια;

RD Liapakis: Κοίταξε, επειδή όλα μας τα άλμπουμ είναι τα μωρά μας… δεν μπορώ να βάλω το “War Brigade” μπροστά επειδή μας έχουν πλακώσει στις καλές κριτικές… πιστεύω ότι κάθε Mystic Prophecy άλμπουμ έχει και τα καλά του κομμάτια. Το “Vengeance” είναι old school, γουστάρουν οι true metal οπαδοί, όπως και το “Regressus”. Στο “Never Ending” υπάρχουν δυο κομμάτια που είναι πάρα πολύ δυνατά, μετά το “Fireangel” έχει 2-3 δυνατά κομμάτια, το “Ravenlord” αλλά αυτό είναι υποκειμενικό έτσι; Εσύ προτιμάς το ένα κομμάτι, ο άλλος το άλλο και για μένα είναι καλό αυτό. Τώρα, στο “War Brigade” γράψαμε 19 κομμάτια και μπήκαν 11. Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλω κομμάτι σε άλμπουμ αν δεν το πιστεύω γιατί είμαι και ο μεγαλύτερος κριτής του εαυτού μου. Αν κάτι δεν μου αρέσει δεν υπάρχει περίπτωση να το βάλω σε ένα άλμπουμ. Θέλω να βγάζουμε κομμάτια που να μπορούμε να τα παίξουμε live και όχι να είναι μόνο στουντιακά. Τέτοια κομμάτια δεν τα γουστάρω. Αλλά, για να επιστρέψω στην ερώτησή σου, κάθε άλμπουμ μας έχει τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του. Δεν ξέρω κάποιο άλμπουμ των Mystic Prophecy που να έχει 12 κομμάτια καρφί. Ακόμα και το “Number Of The Beast” έχει μέσα κομμάτια που δεν μπορείς να τα πεις «γαμώ», ή το “Screaming For Vengeance”, ή το “Painkiller”…

Στο προηγούμενο άλμπουμ μου είπαν «ρε Μήτσο, πως θα μπορέσετε να ξεπεράσετε το “Ravenlord” που είναι κομματάρα;» Ποτέ δεν είχα πρόβλημα να κάτσω να γράψω ένα καλό κομμάτι… βγάλαμε το “Killhammer” «ω, ρε πούστη αλμπουμάρα! Πως θα το ξεπεράσετε;» Δεν κάθομαι ποτέ να σκεφτώ πως θα ξεπεράσω το προηγούμενο άλμπουμ, αλλά προσπαθώ να κάνουμε ένα κομμάτι όλοι μας το οποίο να πιστεύουμε ότι είναι καλό. Από εκεί και πέρα αποφασίζει ο κόσμος το πόσο καλό είναι και το πόσο όχι. Οι οπαδοί που ακούν μπορούν να πουν αν ένα άλμπουμ είναι πραγματικά δυνατό, ή δεν είναι. Προσωπικά για μένα υπάρχουν μπάντες που μετά από 15 χρόνια δεν βγάζουν πια καλά άλμπουμ, παρά αντιγράφουν το τρίτο ή το τέταρτο άλμπουμ τους. Οι Mystic Prophecy δεν πρόκειται να ανακαλύψουν τον τροχό, δηλαδή το rock’n’roll ή το heavy metal… δίνουμε τη δικιά μας νότα, το δικό μας στυλ για να περάσει καλά ο κόσμος και να έρχεται στις συναυλίες μας. Δεν μπορώ να κάνω ένα άλμπουμ σαν το “Number Of The Beast”, αυτό δεν γίνεται. Άλλη εποχή τότε, άλλη τώρα… και τους Maiden να βάλεις να το κάνουν δεν γίνεται!

Rockpages.gr: Για παράδειγμα, εμένα από το άλμπουμ πέρα από τα προφανή μου άρεσε πολύ το “War Panzer”, πες μας λίγα λόγια για αυτό.

RD Liapakis: Την ελληνική μελωδία την ακούς έτσι;

Rockpages.gr: Την ακούω σε διάφορα μέρη του άλμπουμ, ακούω καλά;

RD Liapakis: Υπάρχουν πολλά riffs και σόλο τα οποία τα τραγουδάω στα παιδιά για το πώς θα τα παίξουν. Δηλαδή, ο Markus είναι Γερμανός δεν ξέρει από μπουζούκι, ή από τσάμικο και γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολο να παίξει κάτι τέτοιο, έτσι; Μέσα στο άλμπουμ υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία ανατολίτικα και από την ελληνική μουσική, αρμονικές, θέματα κλπ. Εμένα προσωπικά η ελληνική μουσική με έχει επηρεάσει… Χάρις Αλεξίου, Νταλάρας, Μητροπάνος… οι Έλληνες έχουν φοβερούς τραγουδιστές, απίστευτες φωνές. Αν κάτσεις και ακούσεις τη μουσική προσεκτικά, μπορείς να ακούσεις πολλά περισσότερα από αυτούς που ακούν επιφανειακά. Όσο για τον Μητροπάνο, όχι μόνο σαν φωνή αλλά και σαν στίχους τα έδινε όλα… όταν είσαι μουσικός πρέπει να είσαι ανοιχτός όσον αφορά τη μουσική όποια μουσική κι αν είναι αυτή και να είσαι αντικειμενικός. Δεν μπορώ να πω εγώ επειδή δεν ακούω ένα είδος μουσικής ότι αυτοί που το παίζουν είναι κακοί. Οτιδήποτε άλλο είναι εγωιστικό και όχι ανοιχτόμυαλο.

Rockpages.gr: Εκτός από την ελληνική μουσική έχεις επηρεαστεί και από την ελληνική ιστορία στο άλμπουμ με δυο αναφορές στους 300 και τη Σπάρτη κι εγώ θα σε ρωτήσω πως σου ήρθε τώρα αυτό; Και η ταινία, που έχεις μέσα και sample, δεν είναι καινούρια, πως σου ήρθε τώρα;

RD Liapakis: Και στο προηγούμενο άλμπουμ είχαμε ένα κομμάτι για τους Σπαρτιάτες. Κοίτα σαν Έλληνες έχουμε πάρα πολύ ιστορία. Με το θέμα των Σπαρτιατών βλέπω πάντα στην Ευρώπη και έξω, αλλά και εδώ στη Γερμανία πόσο τους θαυμάζουν. Γιατί ήταν μια ομάδα… ήταν οι πρώτοι που ντύθηκαν με μια στολή, φορούσαν όλοι κόκκινα. Ένας για όλους, όλοι για έναν και αυτό ήταν που φοβόντουσαν και οι απέναντι. Έβλεπαν ένα πράγμα κόκκινο που ερχόταν επάνω σου και ήταν μια ομάδα, ενώ οι άλλοι ήταν μισθοφόροι από διάφορα κράτη, πόλεις. Για το “Good Day To Die” έκανα μέρες να βρω πάνω σε εκείνη τη μελωδία που παίζουμε να βρω τα λόγια, όπως και το ρεφρέν. Δεν είναι εύκολο να έχεις από κάτω μια μελωδία και να στήσεις μετά από πάνω ένα στιχουργικό θέμα το οποίο να ταιριάζει. Αν προσέξεις το ρεφρέν έχει και αυτό το feeling σαν να είναι οι Σπαρτιάτες πάνω στα βουνά και πάνε να πολεμήσουν… πάντα προσπαθώ στο κομμάτι επάνω στο στίχο να έχω και το μουσικό θέμα που του ταιριάζει. Όσο για τους Σπαρτιάτες… “A Good Day To Die” από μικρά παιδάκια τους προπονούσαν ώστε να πέσουν στη μάχη. Για ένα Σπαρτιάτη η καλύτερή του μέρα ήταν όταν θα πέθαινε πάνω στη μάχη. Όσο για το «ή ταν ή επί τας» μου πήρε 10 μέρες για να ταιριάξω τους στίχους για να βρω τις σωστές λέξεις ώστε να πάει στο chorus. Όσο για το “Fight For One Nation” οι Σπαρτιάτες δεν πήγαν εκεί για να κερδίσουν τις 500.000 αντιπάλους Πέρσες, αλλά για να δείξουν σε όλους τους Έλληνες ότι έπρεπε να γίνουν ένα για να μπορέσουν όλοι μαζί να καταπολεμήσουν τον εχθρό όπως έγινε αργότερα στις Πλαταιές. Το σκεπτικό τους ήταν πάρα πολύ έξυπνο…

Rockpages.gr: Αλλά και πολύ ξένο από το σημερινό τρόπο που σκέφτεται ο Έλληνας… το να κάτσω να θυσιαστώ για το κοινό καλό. Έβαλαν μπροστά το σώμα και την ψυχή τους και πέθαναν για τους άλλους. Τώρα δεν γίνεται αυτό…

RD Liapakis: Κοίταξε, δεν θέλω να προσβάλω κανέναν αλλά πιστεύω ότι πάντα ο ελληνικός λαός ήταν στιγματισμένος από προσδοκίες και πουστιές. Άλλο ο αρχαίος Έλληνας που είχε κάτι αρχίδια τέτοια και άλλο ο Νεοέλληνας.

Rockpages.gr: Βέβαια και τους Σπαρτιάτες υπήρχε ο προδότης, αλλά γενικότερα όταν μιλάμε για τους Έλληνες αναφερόμαστε πάντα στο παρελθόν, τους Σπαρτιάτες, τους Αθηναίους, τη δημοκρατία, το 1821… κοιτάμε μόνο πίσω. Πιο μπροστά δεν έχουμε κάτι να κοιτάξουμε.

RD Liapakis: Όχι, δεν έχουμε και το κακό είναι ότι πάντα λέμε: «εμείς οι Έλληνες βρήκαμε αυτό, βρήκαμε εκείνο…» Ναι, βρήκαμε πριν 2.500 χρόνια. Η φάση είναι τώρα τι γίνεται; Τώρα έχουμε φτάσει σε ένα σημείο ο καθένας να κοιτάει την πάρτη του. Ο Έλληνας έχει αυτό το Μεσογειακό χαρακτηριστικό, ήταν πάντα έμπορας… ερχόταν ο Αιγύπτιος σου έφερνε μπανάνες του έδινες ελιές, ούτε λογαριασμούς ούτε τίποτα. Ο Έλληνας ποτέ δεν αποθήκευε γιατί είχε πάντα να ψαρέψει, να κάνει να δείξει… ο μεσοευρωπαίος είχε τον χειμώνα, οπότε έπρεπε πάντα να αποθηκεύσει ώστε να έχει καβάντζα, αυτό το πίστευα πάντα. Ο Ευρωπαίος καβατζώνει πάντα για ώρα ανάγκης, ενώ ο Έλληνας αυτό δεν το ξέρει. Ζει για το σήμερα και αύριο…έχει ο Θεός! Τώρα αν το πάμε στα πολιτικά… άστο!

Rockpages.gr: Έχεις όμως και πολιτική αναφορά στο άλμπουμ με το “Follow The Blind” που ανοίγει το άλμπουμ.

RD Liapakis: Κι αυτό για την Ελλάδα είναι…

Rockpages.gr: Αλλά, το ίδιο μπορείς να πεις και για τους Αμερικάνους για παράδειγμα τώρα με τον Trump. Το μήνυμα ισχύει παντού.

RD Liapakis: Το “Follow The Blind” είναι βαθιά πολιτικό. Το έγραψα για τη δικιά μας τη φάση κάτω που ψηφίζουμε, ξε-ψηφίζουμε, ξανα-ψηφίζουμε, ξε-ψηφίζουμε τον ένα, ξανα-ψηφίζουμε τον άλλο και βγαίνουμε έξω και λέμε: «ρε πούστη μαλακίες!» Ο τύπος ελέγχεται από τις κυβερνήσεις, ό,τι θέλουν να βγάλουν να σε ταΐσουν και όλα τα άλλα στα κρύβουν. Γι’ αυτό κάθομαι και λέω την Ελλάδα την κυβερνούν δυο οικογένειες. Σας πήδηξε ο ένας, σας πήδηξε ο άλλος. Σας ξαναπήδηξε ο ένας, σας ξαναπήδηξε ο άλλος. Ξανά ο ένας, ξανά ο άλλος… ρε πούστη, πόσες φορές; Γι’ αυτό λέω “Follow The blind”… ακολουθείτε τους γκαβούς και εσείς ακόμα πιο γκαβοί από πίσω… να σου πω κάτι μπορεί να ακούγομαι σκληρός και να πει κάποιος «α το μαλάκα, ζει έξω». Κι εγώ έζησα στην Ελλάδα και μετά το στρατό έψαχνα να βρω δουλειά και δεν έβρισκα τίποτα φίλε, μιλάμε για το 1988. Και σκέφτηκα τι γίνεται εδώ; Ούτε δουλειές, ούτε τίποτα; Αυτό είναι το μέλλον μου; Και σηκώθηκα κι έφυγα. Πήρα μια βαλίτσα, είχα και 200 μάρκα, πόσα ήταν τότε; 30 χιλιάρικα; Και την κοπάνησα. Και επειδή είμαι άτομο που δεν είμαι loser και δεν ήθελα να γυρίσω πίσω με σκυμμένο το κεφάλι στους γονείς μου και να πω ότι πήγα και δεν τα κατάφερα έκοψα τον κώλο μου και έμεινα εδώ. Δεν ξέρεις πόσο δύσκολα είναι να έρθεις σαν Έλληνας στη Γερμανία, που οι Γερμανοί έχουν εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Ο Γερμανός αν είναι άνεργος δεν βγαίνει έξω του πέφτουν τα μούτρα, ενώ η Γερμανία έχει τρομερό πρόγραμμα για τους ανέργους, σε πληρώνουν, σου πληρώνουν το σπίτι, το ρεύμα, τα πάντα και μπορείς να κάθεσαι σπίτι σου. Κι όμως είναι άτομα που θέλουν αν δουλέψουν, δεν ζουν από την τσέπη του κράτους. Έχουν αυτή τη νοοτροπία, έκαναν δυο πολέμους και παρόλα αυτά από το ’70 είναι πρώτη παγκόσμια δύναμη στη βιομηχανία…

Rockpages.gr: Έχεις και μια γερμανική ατάκα μέσα στο άλμπουμ στο “10.000 Miles Away” κάτι λες…

RD Liapakis: Ναι, είναι ένα κομμάτι που έχω γράψει για το γιο μου. Στο “Never Ending” πριν 10 χρόνια είχα γράψει άλλη μια μπαλάντα και από τότε δεν έχουμε γράψει άλλη. Ο γιος μου είναι τώρα 11 χρονών και όταν βγαίνω σε τουρ, σε φεστιβάλ, ή οτιδήποτε ήδη από την πρώτη ημέρα τον πεθυμώ, τον σκέφτομαι συνέχεια, όσο μεγαλώνει κολλάμε πιο πολύ, παίζουμε και τέτοια. Το κομμάτι αυτό είναι δέκα χρόνια, κάθε χρόνος που είναι για τη ζωή του έχω γράψει και ένα στίχο. Και στα Γερμανικά, επειδή δεν ξέρει ακόμα Αγγλικά, ξέρει κάποια λίγα, ήθελα να του δείξω την αγάπη μου και του το λέω στα Γερμανικά για να το καταλάβει. Το να είσαι μουσικός δεν είναι εύκολο. Παραμελείς φίλους, την οικογένειά σου και πολλά πολλά άλλα που θα ήθελες να κάνεις, αλλά η αγάπη μου προς τη μουσική, αυτό το vibe το έχω από μικρό παιδάκι. Πάντα το όνειρό μου ήταν να κάνω μουσική και να γουστάρει ο κόσμος, να ξεφεύγει από τις σκέψεις της μέρας, τα προβλήματά του κλπ. Και γι’αυτό το λόγο γράφω και το “10.000 Miles Away”, όπου κι αν βρίσκομαι τον έχω πάντα στο μυαλό μου.

Rockpages.gr: Μήπως όμως με το “Sex Bomb” στο τέλος ξεφεύγει τελείως η κατάσταση; Πως το διάλεξες αυτό;

RD Lipakis: Δεν ξεφεύγει καθόλου! Και θα σου πω το λόγο γιατί διάλεξα το “Sex Bomb”. Αν κοιτάξεις στο YouTube, δεν υπάρχει κανένας που να το έχει κάνει διασκευή. Οπότε λέω τι να κάνουμε Sabbath, Maiden, Slayer; 1200 διασκευές υπάρχουν και μάλιστα πολύ καλές. Τι να κάνω; Bon Jovi; όχι! Κάτσε να βρω ένα hitάκι του ’90… και βρήκα αυτό. Για μένα ο Tom Jones είναι φοβερός σε θέμα φωνής και ερμηνείας, η οποία στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι και τρομερά δύσκολη γιατί το άτομο τραγουδάει όπως γουστάρει και ραπάρει λίγο. Δεν βρήκαμε λοιπόν πουθενά διασκευή και καθίσαμε και το κάναμε. Και να σου πω κάτι έχεις 11 κομμάτια που είναι Mystic Prophecy. Το “Sex Bomb” είναι bonus και με αυτό θέλω να δείξω ένα άλλο πρόσωπο της μπάντας. Σαν bonus track πρέπει να έχεις κάτι άλλο από την μπάντα. Εδώ πάντως στη Γερμανία στα ραδιόφωνα καραγουστάρουν και το παίζουν κιόλας. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να έχεις θάρρος και να κάνεις και κάτι διαφορετικό και για αυτό μας ρωτάνε σε όλες τις συνεντεύξεις… και τι να έκανα; Dio, όταν πέθανε έκαναν όλοι tribute… Motorhead; Δεν θέλω! Το να κάνω το τριακοσιοστό πεντηκοστό πρώτο cover δεν θα είχε νόημα… μπορεί ο ένας κι ο άλλος να πει ότι είναι μαλακία, αλλά για μένα προσωπικά είναι πάρα πολύ καλό.

Rockpages.gr: Θέλω να μου πεις και δυο πράγματα για τον Λάκη Ραγκαζά, πως έχει δέσει με τη μπάντα και στο στυλ σας γενικότερα γιατί δεν νομίζω ότι είναι τόσο στο ύφος του οι Mystic Prophecy…

RD Liapakis: Ο Λάκης… αυτή είναι η μαγεία αυτή τη στιγμή και το καλό στους Mystic Prophecy. Κοίταγα πάντα να έχω τους σωστούς μουσικούς που να μπορούν να βγάλουν τη μουσική που έχω στο κεφάλι μου, το όραμά μου. Ο Markus είναι από τους καλύτερους riff κιθαρίστες, στον κόσμο στο TOP 5.  Αν ο κιθαρίστας δεν έχει πραγματικά “balls” δεν μπορεί να παίξει έτσι τα κομμάτια. Κι αν έχεις προσέξει οι Mystic Prophecy έχουν πάντα έναν απόλυτα μεταλλικό ήχο και ο Markus είναι εκσκαφέας, σκάβει, γαμάει. Για μένα ο κιθαρίστας δίπλα από μένα είναι το πιο σπουδαίο άτομο στη μπάντα. Ο Λάκης είναι το κερασάκι στην τούρτα. Ο Λάκης δίνει αυτές τις μικρές όμορφες αρμονίες από πάνω που μαλακώνει λίγο την μπάντα, γιατί αν είχαμε άλλον έναν σαν τον Markus η μπάντα θα ήταν καρα-καφρίλα. Αν ακούσεις το “Burning Out” γίνεται της πουτάνας μέσα. Κι όμως το έγραψα με τον Λάκη, που είναι blues-άς και πιο rock’n’roll όπως ξέρεις από τους Devil’s Train. Ταιριάζει και συμβιβάζεται με τον Marcus και κάνουν ένα απίστευτα δυνατό team. Ο ένας φοβερός σε θέμα riffing, ο άλλος φοβερός σε overdubs, μελωδίες, καλά σόλο και αυτό είναι που δίνει στους Mystic Prophecy την άλλη νότα που λέμε… την άλλη μυρουδιά! Και πιστεύω ότι είναι ένα άτομο που ταιριάζει στη μπάντα και να σου πω την αλήθεια με τον Λάκη γράψαμε πέντε κομμάτια… “Follow The Blind”, “Crucifix”, “Metal Brigade”, “Burning Out”, “Pray For Hell” και τα υπόλοιπα έξι με τον Markus. Αν τα γράφεις όλα με τον ίδιο κιθαρίστα υπάρχει ο κίνδυνος να επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου χωρίς να το καταλάβεις. Ενώ αν έχεις δυο, ο ένας δίνει άλλο flair και άλλο ύφος στο κομμάτια και να τα συνδυάσεις και τα δυο βγαίνει αυτό που ακούς. Βέβαια, από την άλλη δίνουμε μεγάλη βάση στο θέμα του ήχου. Ποτέ δεν ακούς κάτι που να είναι κακό. Βέβαια, ακούγοντας ξανά και ξανά το άλμπουμ υπάρχουν κάποια πράγματα που θα ήθελα να διορθώσω.

Το τέλειο άλμπουμ για μας τους μουσικούς δεν υπάρχει. Πάντα θα μπορούσα να κάνω κάτι. Καλύτερα έτσι γιατί υπάρχουν θέματα που θα μπορούσα να βελτιώσω.

Rockpages.gr: Πες μου για το “Crucifix” που είναι από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ…

RD Liapakis: Είναι και το επόμενο βίντεο, το οποίο θα είναι υπερπαραγωγή! Το “Metal Brigade” ήταν το low budget. Το κάναμε μέσα σε τρείς ώρες στο Manheim σε ένα κάστρο στο οποίο να σου πω την αλήθεια απαγορεύεται να κάνεις βίντεο, αλλά επειδή κάθε δυο χρόνια κάνω αφιλοκερδώς συναυλίες     για παιδιά με καρκίνο για κάποια ιδρύματα και προσφέρω τα έσοδα, μας βοήθησε ένα δήμαρχος με κάποια τηλέφωνα που έκανε. Μας το έδωσαν λοιπόν και κάναμε το βίντεο. Το “Crucifix” έγινε στο ίδιο κάστρο, αλλά σε άλλο χώρο. Η ιστορία έχει να κάνει με την σεξουαλική παρενόχληση που δέχονται τα παιδιά από μέλη του κλήρου. Αυτό το παιδάκι το οποίο «πειράχτηκε» από έναν καλόγερο μεγάλωσε και ό,τι προβλήματα είχε σαν πιτσιρίκι τα ξεσπάει τώρα που είναι μεγάλος. Είναι πλέον 40 χρονών είναι καλόγερος και βλέπει ακριβώς απέναντί του τον εαυτό του. Το κομμάτι λεγόταν κανονικά “666 Crucifix”, αλλά μόλις το είπαμε αυτό στο κάστρο μας το απαγόρευσαν, γιατί δεν ήθελαν να βγουν σατανιστικά μηνύματα κλπ,  οπότε αλλάξαμε τον τίτλο. Στο τραγούδι λοιπόν αναμειγνύεται η εκκλησία που δεν είναι τόσο άγια όσο φαίνεται. Την εκκλησία στη Γερμανία, όπως και στην Ελλάδα την καλύπτει πάντα ο Τύπος. Το τι βιασμοί γίνονται σε παιδάκια από καλόγερους… γίνεται της πουτάνας! Μιλάμε για χάος, αλλά τα κρύβει ο Τύπος για να μην ξεσηκωθεί ο κόσμος και πει «εκκλησία έχουμε ή μπουρδέλο;» Αυτό κοιτάω σε αυτό το κομμάτι και ξύνω λίγο τις πληγές της εκκλησίας, όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά γενικά. Πιστεύω ότι θα γίνει λίγο σκάνδαλο, αλλά δεν με πειράζει την αλήθεια λέω δεν λέω κάτι κακό. Φέρνω αυτό το θέμα στο κομμάτι αναμειγνύοντας την πίστη, τον σταυρό με την κακία. Δείχνει ότι βγάζουν το σταυρό και… με το σταυρό στο χέρι που λένε και στην Ελλάδα…

Rockpages.gr: Έχεις βάλει μια φορά το «πάτερ ημών» σε τραγούδι σου, στο “Warrior Of Lies” στο “Never Ending”…

RD Liapakis: και αυτό δεν είναι από την καλή πλευρά γιατί, αν προσέξεις έχω ξεχάσει μια λέξη, άκουσέ το καλά και θα καταλάβεις.

Rockpages.gr: Η ερώτηση είναι πως αισθάνεται ένας Γερμανός, Άγγλος όποιας εθνικότητας κι αν είναι ακούγοντας μια ξένη και ακατανόητη γλώσσα όπως είναι τα Ελληνικά και μάλιστα σε μια τέτοιου είδους απαγγελία.

RD Liapakis: Κοίταξε ταιριάζει καλά και με το μέρος του κομματιού και έτσι όπως μπήκε. Ο ήρωας του τραγουδιού από τη μια μεριά είναι καλός άνθρωπος, αλλά ανακαλύπτει ότι κάνει κακίες. Είναι ο πολεμιστής του ψέματος, ζει ανάμεσά μας. Στο τέλος, βγαίνει και λέει το «Πάτερ ημών» και δείχνει ότι μετανοεί αλλά παραλείποντας μια λέξη είναι σαν να αφήνει παραθυράκι για να κάνει πάλι κακές πράξεις. Δεν ξέρω, ίσως κάποιος πει ότι είμαι πυροβολημένος, αλλά πραγματικά είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρίσκεις καινούριες ιδέες και θέματα για να γράφεις κομμάτια. Σκέψου ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω γράψει γύρω στα 130 κομμάτια σε 9 άλμπουμ. Και ξέρεις ποιο είναι το πιο δύσκολο; Να βρίσκεις τον τίτλο. Τι πίπα είναι αυτό!  

Rockpages.gr: Τι θα κάνεις με το επόμενο άλμπουμ; Που θα είναι το δέκατο άλμπουμ για τους Mystic Prophecy; Θα κάνεις ίσως κάτι πιο special;

RD Liapakis: Ξέρεις τι σκέφτηκα να κάνω; Κάτι πολύ κουφό, αλλά το έχω στο κεφάλι μου και πιστεύω ότι θα το κάνω. Ή θα κάνω ένα κανονικό άλμπουμ και άλλο ένα special με άλλα δέκα κομμάτια με κάθε δεκαετία-πενταετία με τα καλύτερα κομμάτια από άλμπουμ δεκαετίας. Δηλαδή, από άλμπουμ που στιγμάτισαν την heavy metal σκηνή, από Maiden μπορεί να πάρω το “Number Of The Beast”, από Priest όχι το “Painkiller” που το έχουν παίξει εκατό χιλιάδες φορές, αλλά κάποιο άλλο, δεν έκανε το “Painkiller” γνωστούς τους Judas Priest, γιατί υπήρχαν άλλα άλμπουμ που ήταν καλύτερα. Για μένα το “Painkiller” δεν είναι άλμπουμ δεκαετίας. Κάτι τέτοιο έχω σκεφτεί. Μπορεί όμως να πάρω και από τη δεκαετία του ’70… Zeppelin, Rainbow, Purple… και να το βαρέσω σε Mystic Prophecy φάση, γιατί όχι; Θα κάνω ένα tribute στο heavy metal με δέκα κομμάτια που θα αντιπροσωπεύουν δέκα άλμπουμ από δέκα χρονιές. Και θέλω όλο αυτό να το βγάλω στο Facebook, ώστε όλοι οι οπαδοί να έχουν την δυνατότητα να προτείνουν αυτά τα κομμάτια. Γιατί οι οπαδοί μας είναι αυτοί που μας κρατούν στη ζωή και αυτοί που θέλω να τους δώσω κάτι για να μου πουν και εκείνοι. Να μου πουν για παράδειγμα 500 άτομα «παίξε το “The Last In Line”»… το “Holy Diver”, το “Mob Rules”… ό,τι μας πουν οι οπαδοί αυτό θα παίξουμε.

Rockpages.gr: Δεν έχω το πρώτο άλμπουμ των Mystic Prophecy και το τελευταίο. Γιατί να τα αγοράσω;

RD Liapakis: Το πρώτο άλμπουμ ήταν true metal σαν μουσική και έχει τον Gus G πιτσιρικά να παίζει. Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ που έκανε ο Gus. Του είχα στείλει δεν ξέρω κι εγώ πόσα demo και μου είχε στείλει κι αυτός ένα και τον άκουσα και λέω: «ρε πούστη, αυτός κάτι έχει! Αυτό το παλληκάρι κάτι έχει, αυτόν θα πάρω!»  Όπως και τώρα πήρα τον Λάκη γιατί έχει κάτι που δεν έχουν άλλοι. Ψάχνομαι, δεν παίρνω τον οποιονδήποτε γιατί έτσι. Και με τον Gus δεν βγήκα ψεύτης, πήγε στον Ozzy, έχει ένα όνομα, είναι παιχταράς, ταλέντο, είναι σούπερ χαρακτήρας. Τώρα, γιατί το τελευταίο; Γιατί πιστεύω ότι είναι το πιο έμπειρο άλμπουμ που έχουμε βγάλει ποτέ. Μετά από οκτώ άλμπουμ και μια απίστευτη εμπειρία στο να γράφουμε κομμάτια πιστεύω πως αυτή τη στιγμή σε θέμα ήχου και σε θέμα συνθέσεων η μπάντα είναι σε ένα σημείο… πολύ προχωρημένο, αλλά όχι στο αποκορύφωμά της και είναι ευκαιρία για όσους δεν μας έχουν ακούσει μέχρι σήμερα να μας ακούσουν.

Rockpages.gr:  Tώρα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια καριέρας με τους Mystic Prophecy ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον του συγκροτήματος;

RD Liapakis: Δεν υπάρχουν πολλές μπάντες που φτιάχτηκαν το 2000 και υπάρχουν ακόμα και τώρα με τόσα πολλά άλμπουμ. Σκέψου ότι στη Γερμανία από θέμα κυκλοφοριών έχουμε κάνει ρεκόρ με 9 σε 15 χρόνια. Δεν ξέρω ποια άλλη μπάντα το έχει κάνει. Θέλω και είμαι σίγουρος ότι θα κάνω ακόμα περισσότερα άλμπουμ με τους Mystic Prophecy. Το μέλλον της μπάντας εξαρτάται από τον ακροατή και από αυτόν που θα εμπιστευτεί την μπάντα και θα αγοράσει το CD μας. Χωρίς τον οπαδό μια μπάντα είναι μηδέν! Δεν υπάρχει. No fan, no band! Την καλύτερη μουσική στον κόσμο να κάνεις αν δεν έχεις οπαδούς δεν υπάρχεις.

Rockpages.gr: Από την εμπειρία που έχεις με τη μπάντα τόσα χρόνια, αλλά και σαν κάτοικος του εξωτερικού και κοντά στη Γερμανική σκηνή και σαν μουσικός, αλλά και σαν παραγωγός, πως βλέπεις την ελληνική σκηνή; Υπάρχουν μπάντες που θα μπορούσαν να παίξουν και στο εξωτερικό; Και γιατί όχι και προσωπικότητες όπως ο Gus G που θα μπορούσαν να αναδειχθούν και να τις μάθουν κι άλλοι; Ή ελληνικές μπάντες, πέρα από τους Rotting Christ και τους Firewind, να κάνουν κάτι μεγάλο;

RD Liapakis: Καλές μπάντες στην Ελλάδα υπάρχουν, δεν θέλω να δείξω με το δάχτυλο, είναι φυσικά οι Firewind, οι InnerWish, που είναι πάντα καλοί και έβγαλαν για μένα ένα πολύ καλό άλμπουμ, οι Crystal Tears, Rotting Christ, Septic Flesh, Nightrage… αλλά, πιστεύω ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πιο πολύ μονάδες. Και οι Suicidal Angels, πρόσεξέ τους από τότε που ξεκίνησαν βγάζουν κάθε 15-16 μήνες άλμπουμ και είναι συνέχεια σε τουρ. Ή θα μπεις στον χορό και θα χορέψεις, ή δεν θα το κάνεις και θα είσαι πάντα στην απ’ έξω… «έχω τη δουλειά μου, την οικογένειά μου, το ένα, το άλλο, δεν μπορώ». Το rock’n’roll και το metal είναι τρόπος ζωής και όπως κάθε επανάσταση χρειάζεται θυσίες. Να φεύγεις από την οικογένειά σου για εβδομάδες, μήνες, να παίζεις σε φεστιβάλ, να αμελείς φίλους… ξέρεις δεν μπορείς να τα έχεις όλα. O Gus G έφτασε σε αυτό το σημείο επειδή έπαιξε στα 18 του σε μένα, βγήκαμε σε τουρ, επιστρέφει, μπαίνει στο στούντιο με τους Dream Evil. Βγάζει το άλμπουμ με αυτούς, βγαίνει σε  τουρ, γυρνάει βγάζουμε το δεύτερο Mystic Prophecy. Μετά μπαίνει στο στούντιο γράφει το πρώτο άλμπουμ με τους Nightrage… περιοδεύει με τους Nightrage, γυρίζει –γράφει το καινούριο Firewind. Μιλάμε ότι ο άνθρωπος για τέσσερα χρόνια μπαινόβγαινε στα στούντιο και πήγαινε από το ένα τουρ στο άλλο, σπίτι δεν πήγαινε ποτέ. Δηλαδή, το παλληκάρι έκανε θυσίες για να φτάσει μέχρι εκεί. Είχε πάντα ανοιχτό μυαλό και μην κοιτάμε μόνο ότι ήρθε σε μένα και έπαιξε με τον Fredrik (Norstdrom). Ο Fredrik είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς και είναι από τους πιο σκληρούς ανθρώπους. Αν δεν έχεις ταλέντο και δεν είσαι σωστός δεν πρόκειται ποτέ να κάνει μαζί σου μια μπάντα. Μην το βλέπουμε ότι ήρθε σε μένα, πήγε σε αυτόν και κάποιος τον έφτιαξε… αυτό είναι ουτοπία! Αν το πιστεύουν μερικοί αυτό… δεν αληθεύει αυτό… το παλληκάρι δούλεψε μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο για να φτάσει εκεί πέρα και ακόμα και τώρα κάνει προσπάθειες και επενδύει για το όνομά του για να πάει μπροστά. Η ελληνική underground σκηνή ήταν πάντα υγιής να σου πω την αλήθεια. Δεν ξέρω άλλη χώρα με 10 εκατομμύρια πληθυσμό με περισσότερα demo και underground μπάντες από ότι η Ελλάδα. Της πουτάνας γίνεται! Ο λόγος που δεν πάνε μπροστά δεν είναι ότι είναι κακές και δεν ξέρουν να παίζουν. Ο λόγος είναι ότι όταν ξεκινάς μια μπάντα πρέπει να παίζεις σε κάθε γαμημένο κλαμπ έστω και για ένα σουβλάκι! Για να σε μάθει ο κόσμος. Αυτός είναι ο δρόμος του rock’n’roll. Υπάρχουν μπάντες στη Γερμανία οι οποίες κάνουν περιοδείες για δέκα χρόνια και μετά κάνουν deal με εταιρεία. Πρώτα χτίζουν ένα fan base και εννοείται ότι αυτό το πράγμα είναι οδυνηρό για την τσέπη σου. Στον πόλεμο πρέπει να πεθάνουν άνθρωποι, να θυσιαστούν. Έτσι και στη μουσική για να αλλάξεις τα πράγματα που είναι γύρω σου, για να μπορείς να πας μπροστά θέλει θυσίες. Και αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο αν έχεις ομάδα. Γιατί, αν εσύ μπορείς, αλλά ο μπασίστας και ο ντράμερ στο σπίτι τους λέει η μαμά τους ότι πρέπει να σπουδάσει, ή ποιος θα πάρει το σουβλατζίδικο του μπαμπά και ποιος το κρεοπωλείο και ποιος το ένα και ποιος το άλλο. Δεν έχεις πια μονάδα, έχεις τρία άτομα που θέλουν και άλλους τρεις που σε φρενάρουν. Αυτό δεν πάει να πει ότι φταίνε οι μπάντες. Φταίνε οι συνθήκες. Ναι, όμως ποιες είναι οι συνθήκες; Στην Γερμανία αν κάνεις μια μπάντα και αρχίσεις να κάνεις περιοδείες δεν σε πληρώνει κανείς για να τα κάνεις όλα αυτά, όπως και στην Ελλάδα, άρα έχεις τις ίδιες συνθήκες. Στη Γερμανία υπάρχουν τα περισσότερα labels και τα περισσότερα φεστιβάλ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Παράδειγμα οι Moonspell από την Πορτογαλία γιατί βγήκαν στο εξωτερικό και τα κατάφεραν; Και είναι από τις λίγες Πορτογαλικές μπάντες, δεν ξέρω άλλες metal μπάντες από την Πορτογαλία, εσύ ξέρεις; Ισπανικές, ποιες; Είναι μια-δυο και από Ελλάδα; Μην βλέπουμε μόνο τον εαυτό μας, γιατί αν βάλεις την Ισπανία που έχει 60 εκατομμύρια κόσμο, ή την Ιταλία, τι έχει η Ιταλία; Δυο-τρία ονόματα, Rhapsody και από εδώ και από εκεί. Αν βάλεις τους Έλληνες έχουμε: Septic Flesh, Firewind, InnerWish… εντάξει δεν μπορείς να πεις ότι όλες είναι τεράστιες, αλλά οι μπάντες στιγματίζουν τη σκηνή του metal μόνο και μόνο που υπάρχουν και βγάζουν άλμπουμ όπως οι Rotting Christ και αυτές που είπα πριν. Αυτό είναι καλό σημάδι κι ας μην τα βλέπουμε όλα «γιατί αυτός και όχι εγώ»!

Rockpages.gr: Για μένα το καλό σημάδι είναι ότι βγαίνουν πλέον και πολλές καλές παραγωγές, όχι όπως πριν 20 χρόνια ας πούμε που οι περισσότερες κυκλοφορίες έπασχαν σε αυτό τον τομέα.

RD Liapakis: Είναι πολύ σημαντικό στην καλή μουσική να της δώσεις και το σωστό ήχο. Τι να το κάνω αν έχεις καλά κομμάτια και ακούγονται σαν να βγαίνουν από το υπόγειο; Γιατί οι άλλες μπάντες στο εξωτερικό κάνουν καλές παραγωγές και προσπαθείς να κοντραριστείς με αυτές. Για ποιο λόγο λοιπόν ένα καλό label να πάρει εσένα, που του δίνεις μια παραγωγή από το υπόγειο και ένα γελοίο εξώφυλλο. Ενώ όταν μια εταιρεία βλέπει μια πάντα με καλή παραγωγή και εξώφυλλο λέει ότι αυτή η μπάντα είναι στημένη μόνη της, δεν χρειάζεται έξτρα δουλειά. Ενώ για μια μπάντα αρχάρια πρέπει να βάλει χρόνο και λεφτά να την σπρώξει κι αν δεν τύχει, αν αποτύχει έχωσε λεφτά και χρόνο και έχασε τα πάντα, ενώ μια έτοιμη μπάντα, η οποία δείχνει ήδη τον εαυτό της στημένη μια εταιρεία πάει αλλιώς σε αυτήν από μια αρχάρια που βλέπει τα πράγματα «ντάξει ρε παιδιά παίζουμε metal»… Μια εταιρεία θέλει να ποντάρει πάνω σου λεφτά για να βγάλει λεφτά. Χατίρια δεν κάνει κανείς. Με τα λεφτά δεν παίζει κανένας.

Rockpages.gr: Έρχεται το ανηψάκι σου στο σπίτι και σου λέει: «θείο, για βάλε τρία-τέσσερα κομμάτια να ακούσουμε, τι κάνεις με αυτό το συγκρότημα;» τι θα του έβαζες να ακούσει;

RD Liapakis: Λοιπόν, πρώτα από το “Regressus”, το “Lords Of Pain”… μετά το “Ravenlord” για να φρικάρει, μετά το “Killhammer” και στο τέλος το “Metal Brigade” για να γίνει μεταλάς. Γιατί αυτό το κομμάτι αν έχεις καταλάβει και από τον στίχο είναι αφιερωμένο σε όλους μας τους οπαδούς και στη σκηνή του metal. Το δεύτερο στίχο τον έχεις ακούσει, έτσι; “The number of the beast, seek and destroy…ozzy the paranoid heeding the call, Rob Halford the metal god!”… και ο τίτλος του άλμπουμ… “Metal Brigade” γιατί βλέπω τους οπαδούς μας και τους metal-άδες σαν αγωνιστές που έχουν τη μουσική μας για να τους δίνει δύναμη. Γιατί το metal δεν το σπρώχνει η μουσική βιομηχανία όπως πρέπει να βγει και όπως ήταν το ‘80. Κάποτε οι Bon Jovi για παράδειγμα πουλούσαν 20 εκατομμύρια άλμπουμ με το “Slippery When Wet” και τώρα αν φτάσουν το ένα σε όλο τον κόσμο θα είναι θεός και μιλάμε για τους Bon Jovi…

Rockpages.gr: Αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα, αλλά φταίει η μουσική ή το μοντέλο που υπάρχει σήμερα με τη μουσική να διανέμεται ελεύθερα και παράνομα και τους πιτσιρικάδες να κατεβάζουν τραγούδια;

RD Liapakis: Στο Spotify και στο iTunes αν βάλεις την παραγωγή του υπογείου και μια καλή ακούγονται πλαστικές… οι ποτσιρικάδες έχουν μάθει να ακούν μουσική μόνο από το iTunes και από το κινητό. Δίσκο… LP… κασέτα δεν έχουν ακούσει στη ζωή τους για να ακούσουν πραγματικό ήχο. Δεν φταίνε τα παιδάκια. Έτσι έχουν μάθει. Εκεί τους πάει η μουσική βιομηχανία. Σε δέκα χρόνια δεν θα υπάρχουν CD και LP, όλα θα τα κατεβάζεις από το iTUnes, ή οτιδήποτε άλλο και θα ακους φτηνά MP3. Πλαστικές σαβούρες… αυτό έχουν μάθει και αυτό νομίζουν ότι είναι και καλό. Έ