Οι Nashville Pussy στο πιο ώριμο άλμπουμ της καριέρας τους… μέχρι το επόμενο; Δεν ξέρω, θα δούμε. Πάντως μετά από πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας και με μια ακόμα καινούρια μπασίστρια, η Karen Cuda έφυγε και αντικαταστάθηκε από την Bonnie Buitrago δημιουργώντας κάτι σαν ρεκόρ, αφού έχουν πια πέντε σε ισάριθμες κυκλοφορίες, το έκτο τους άλμπουμ συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το πολύ καλό “From Hell To Texas” και είναι ακόμα καλύτερο.
Δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να έχει ο τίτλος με το υλικό που περιέχει, αλλά σίγουρα η δόση είναι καλύτερη, αν όχι μεγαλύτερη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Υπάρχει μια σχετική πειθαρχία, όσο αδιανόητη φαντάζει αυτή η λέξη για τύπους σαν τον Blaine Cartwright και την Ruyter Suys, για να μην πω «ωριμότητα» και με πλακώσουν και οι δυο στο ξύλο την επόμενη φορά που θα έρθουν. Όλα τα στοιχεία είναι εδώ: ο τσαμπουκάς, το χιούμορ και ο σαρκασμός (βλ. “The South’s Too Fat To Rise Again” με τη συνεργασία του Eddie Spaghetti των Supersuckers και “White And Loud”), οι επιρροές από τον Αμερικάνικο Νότο, τα χαρακτηριστικά βουτηγμένα στο μπέρμπον φωνητικά του Blane και τα ξεσηκωτικά riffs που ξερνάει το «ταυράκι» της συζύγου του, όμως όλα μοιάζουν να υπακούν σε μια αόρατη δύναμη που κρατάει το χαλινάρι. Αποτέλεσμα, δεν υπάρχει filler ούτε για δείγμα, μόνο killer κομμάτια. Παράλληλα, περνάνε στον ήχο τους και νέα στοιχεία, αφού για πρώτη φορά αν θυμάμαι καλά υπάρχει και μια τόσο ξεκάθαρη rockabilly αναφορά με το μαντολίνο στο “Hooray for Cocaine, Hooray for Tennessee”.
Συμπέρασμα: πάντα περνάς καλά με τους Nashville Pussy, είτε στα άλμπουμ, ή πολ΄τα περισσότερο στα live, εκεί όπου κυριολεκτικά τα δίνουν όλα, δεν περνούν ποτέ απαρατήρητοι και τα κάνουν όλα… καταλάβατε! Μας λείπουν!
