Λίγο μετά τις 7:00 ανέβηκαν στη σκηνή οι The Silent Rage μία μπάντα που μετράει ήδη πάνω από δέκα χρόνια παρουσίας και έχει κάνει αισθητή την παρουσία της στα συναυλιακά δρώμενα. Τους έχω δει αρκετές φορές στο παρελθόν και πρέπει να πω ότι αυτή ήταν η πιο μεστή και «δεμένη» εμφάνισή τους αφού ήταν παραπάνω από εμφανές ότι η παρουσία του νέου τραγουδιστή, Μιχάλη Ρινακάκη, πίσω από το μικρόφωνο έχει ανεβάσει κατηγορία το συγκρότημα. Τα “Stormwarrior” και “Leading The Legions” ξεχώρισαν ενώ και η πολύ καλή διασκευή στο “Between The Hammer And The Anvil” (Judas Priest) ήταν απολύτως ταιριαστή με το 35λεπτο set των The Silent Rage.
Χωρίς καμία καθυστέρηση ανέβηκαν στη σκηνή οι Terra Incognita οι οποίοι δεν κατάφεραν να διατηρήσουν το momentum και παρουσίασαν μία μέτρια –κατά την προσωπική μου εκτίμηση- εμφάνιση. Η σκηνική τους παρουσία ήταν αξιοπρεπής αλλά δεν μπορώ να πω ότι έβγαζε ενέργεια ενώ τα κομμάτια σου έδιναν την εντύπωση ότι άκουγες το ίδιο πράγμα επί μισή ώρα. Εξαίρεση αποτέλεσε το τελευταίο τραγούδι (δυστυχώς δεν συγκράτησα τον τίτλο αυτού) το οποίο πραγματικά ξεχώριζε κατευθείαν από τα υπόλοιπα. Ίσως να ήταν μία άτυχη βραδιά για τα παιδιά τα οποία ωστόσο προσπάθησαν και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
Στις 9 παρά 10 και με το Κύτταρο ήδη γεμάτο ανέβηκε στη σκηνή ο Gus G. με τη solo μπάντα του η οποία αποτελείται από τον Dennis Ward (Pink Cream 69) και τον Felix Bohnke (Edguy/Avantasia). Αυτονόητα το αποτέλεσμα ήταν εγγυημένο εξ αρχής με τόσο καλούς μουσικούς πάνω στο σανίδι. Από κάτω ήταν εμφανές ότι είχε έρθει αρκετός κόσμος για τον σπουδαίο αυτό κιθαρίστα ο οποίος για μία ακόμη φορά ήταν εντυπωσιακός και αψεγάδιαστος με την εξάχορδη θεά ενώ ήταν άριστος και στην όλη επικοινωνία με τον κόσμο. Ο Dennis Ward στο μπάσο και στα φωνητικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις –όπως το ίδιο ισχύει και για τον Bohnke- και η 90λεπτη εμφάνιση του Gus G. άφησε τους πάντες ικανοποιημένους. Όπως ήταν εύλογο το set βασίστηκε κυρίως σε κομμάτια από το τελευταίο μουσικό πόνημα του Gus G. “Fearless” ενώ οι διασκευές στα “Money For Nothing” (Dire Straits), “Cold Sweat” (Thin Lizzy) και “Bark At The Moon” (Ozzy) άρεσαν πολύ στον κόσμο ο οποίος αποθέωνε σε κάθε στιγμή τον Έλληνα κιθαρίστα.
Η ώρα είχε έρθει όμως για τους Primal Fear! Η στιγμή που περίμενε η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών που σχεδόν γέμισαν το club. Ύστερα από μία μικρή εισαγωγή οι πρώτες νότες του “Final Embrace” βάζουν φωτιά στο Κύτταρο ενώ η συνέχεια χωρίς καμία διακοπή με το “In Metal We Trust” δεν αφήνει κανένα περιθώριο ξεκούρασης! Από την αρχή φαίνεται ότι οι Primal Fear έχουν πολύ όρεξη και χαίρονται με την επιστροφή τους στην Ελλάδα. Ο Mat Sinner στέκεται επιβλητικός στα δεξία της σκηνής, το κιθαριστικό δίδυμο των Naumann & Beyrodt λειτουργεί σαν μία καλοκουρδισμένη μηχανή, ο Francesco Jovino δίνει το ρυθμό πίσω από τα τύμπανα ενώ ο Ralf Scheepers αποδεικνύει –ξανά και ξανά- πόσο σπουδαίος τραγουδιστής είναι αφού η φωνή του έπιανε με άνεση ακόμη και τις πιο απαιτητικές νότες! Τα σπαστά ελληνικά του έκαναν πιο ευχάριστη και άμεση την επικοινωνία του με τον κόσμο ο οποίος δεν πίστευε κυριολεκτικά την άπιαστη απόδοση των Γερμανών.
Αυτονόητα το set βασίστηκε στο τελευταίο “Apocalypse” και έτσι ακούστηκαν τα “The Ritual”, “Blood, Sweat and Fear”, “King of Madness” & “Hounds of Justice” ενώ τα “The End is Near” και “When Death Comes Knocking” ήταν απλώς εντυπωσιακά. Τα απόλυτα highlights ήταν οι συγκλονιστικές, back to back εκτελέσεις των “Under Your Spell” και “Nuclear Fire”, το encore με το “Chainbreaker” που μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω αλλά και το “Fighting The Darkness” που άρεσε ιδιαίτερα στους νεότερους fans.
Στις 12:05 οι Primal Fear μας αποχαιρετούσαν και εμείς φεύγαμε γεμάτοι χαμόγελα και ένα πάκο αναμνήσεις από αυτό που είχαμε βιώσει. Πολλά συγχαρητήρια στη διοργάνωση για την τήρηση του χρονοδιαγράμματος και ας ελπίσουμε ότι θα ξαναδούμε πολύ σύντομα τους Γερμανούς επι ελληνικού εδάφους. Άλλωστε μας το υποσχέθηκαν…
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
|
|
 |
{galleryLiveReports/2019/PrimalFear}{/gallery}
