“Δείγμα το δείγμα και beat να γκρουβάρει η ψυχή / γιατί ότι μένει είναι η ξήγα από το μικρόφωνο, ρε συ…”
Το άνοιγμα έγινε από τους Γιαννιώτες TABURO BOTA. Τίμιο, πολιτικοποιημένο hip hop, πάτησαν σωστά στη σκηνή για 30 λεπτά και προσπάθησαν να περάσουν το μήνυμα τους μέσα από τα κομμάτια τους (στους όχι πολλούς ακόμα που ήταν μέσα στο χώρο), με κορυφαίο φυσικά το «Μιλάει και Λέει» που κλείνει ωραία το μάτι σε ένα ιστορικό live των 90ς όταν ουρλιάζαμε «να τους δω να τρέχουν».
Στο μισάωρο κενό που ακολούθησε άρχισε να γεμίζει ο χώρος (με μια απαράδεκτη πλέον ουρά στην είσοδο) και λίγο μετά τις 21:30 ο DJ Lord μιξάρει για 15 λεπτά (εν είδει intro) samples από larger than life rock / hip hop κομμάτια, ο κόσμος ζεσταίνεται, οι PROPHETS OF RAGE ανεβαίνουν στη σκηνή με το ομώνυμο «Prophets of Rage» και καπάκι το «Testify» των Rage Against The Machine και τον κόσμο να τρελαίνεται. Ναι, έχουν περάσει 19 χρόνια από το ιστορικό live των R.A.T.M στην Πετρούπολη, ναι ο Ζακ (μας) λείπει, ναι έχουν αλλάξει πολλά (ή και όχι) αλλά τα vibes υπάρχουν (φαίνεται στα μάτια των νέων παιδιών) και πάνω στη σκηνή βλέπουμε όχι μόνο τρία από τα μέλη των R.A.T.M. αλλά δύο ακόμα εμβληματικά ονόματα, τους Chuck D και τον B-Real, ένα πραγματικό σούπερ γκρουπ.
“So raise your fists and march around”
Η ήχος δεν είναι ιδανικός λόγω των αντηχήσεων (ενός χώρου που δεν έχει φτιαχτεί για συναυλίες) αλλά δε νοιάζεται κανείς. Το σχήμα κεντάει (άψογοι Tim Commerford και Brad Wilk) και τον Tom Morello να δίνει πόνο, όχι μόνο τεχνικά (σιγά την έκπληξη) αλλά και με τα μηνύματα πάνω στην κιθάρα/λάβαρο που δένουν άψογα με τα φορτισμένα πολιτικά τραγούδια.
Το σετ ρίχνει το αναμενόμενο βάρος στα κομμάτια των R.A.T.M. χωρίς να λείπουν τα δικά τους αλλά και τα τόσα-όσα των άλλων, το hip hop medley, τους Public Enemy, τους Cypress Hill, το «Jump Around» των House of Pain και την αφιέρωση στον Cornell μέσα από τη διασκευή στο «Cochise» των Audioslave (μη ξεχνάμε πόσα χρόνια παίζανε μαζί του) και τον προβολέα στο άδειο μικρόφωνο. Στο «Bullet In The Head» θα αρχίσει η υστερία (extra kudos για το antinazi αυτοκόλλητο) και η κατάσταση θα ξεφύγει εντελώς στα «Bulls On Parade» και «Killing In The Name» που μας τα έριξαν back to back (με μια δόση «Fight The Power» ανάμεσα) έτσι για να μη μείνει όρθιο τίποτα (πόσα παπούτσια να χάθηκαν στα πιτ;…), η σπίθα του καπνογόνου, πάλιουρες και παιδιά, μέταλλα και χιπχοπάδες ένα κουβάρι, μόνο χαμόγελα, χαμόγελα παντού. Είναι μια γιορτή αντίστασης απέναντι στο φόβο και την παραίτηση. Όχι, η μουσική δε θα φέρει την επανάσταση αλλά μπορεί να αλλάξει κάτι μέσα μας … “in the right light, study becomes insight…”
ανταπόκριση: Konstantinos Mindcrimek Vlachos
Πώς κατακτήθηκε η Δύση. Στη δεκαετία του ’90, εξαπλώνοντας heavy rock στις διψασμένες αλλά ανυποψίαστες μάζες του κόσμου. Και μετα, hip hop bling και καταναλωτισμό. Ωστόσο για λίγο, πριν το ύφος κυριαρχήσει και οι απόψεις γίνουν ύποπτες, υπήρξαν οι Rage Against the Machine.
Οι Prophets of Rage (τίτλος τραγουδιου απο το άλμπουμ των Public Enemy It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back του 1988) είναι το συγκρότημα που έστησε ο Chuck D με τους Rage Against the Machine (πλην τον Zack De La Rocha) και τον B Real των Cypress Hill. Μια συνέχιση του πολιτικά συνειδητού, αντι-εξουσιαστικού μουσικού κινήματος που πρωτοστάτησαν οι Public Enemy στη δεκαετία του ’80 και συνέχισαν οι RATM στα 90s. Η μπάντα βασίζεται πολύ στα τραγούδια των RATM, σαν ένας ιδιόμορφος συνδυασμός tribute band και ροκ δεινόσαυρου.
Ωστόσο, τα επίπεδα ενέργειας τους ήταν ανεβασμένα πέραν κατανόησης (έπρεπε να googleάρω για να βρώ πόσο είναι ο Chuck D: 59 χρονών και ακόμα έφηβος): ο κιθαρίστας Tom Morello, σαν υπερκινητικό ξωτικό, μισός geek και μισός διανοούμενος funk rocker, φαίνεται να ξεγεννάει riffs, ο Tim Commerford παίζει το μπάσο με ολόκληρο το σώμα του, και τα τύμπανα του Brad Wilk ανεβάζουν και κρατάνε τον ήχο της μπάντας με funk beats. Η χημεία τους είναι θρυλική. Οι Chuck D και B Real βυθίζονται στον βοή της μπάντας, και αμολάνε τη φωνητική τους οργή σαν πιτσιρικάδες.
Εναλλάσσοντας κομμάτια από τον κατάλογο και των τριών συγκροτημάτων, και πάντα επιστρέφοντας στην πρωταρχική δύναμη που είναι οι Rage Against The Machine, η συναυλία ξεκίνησε με κλασικά κομμάτια όπως Know Your Enemy, Take the Power Back και Bullet in the Head, διασκορπισμένα με τραγούδια των Prophets (Unfuck the World, Hail to the King) συν την εκτέλεση του How I Could Just Kill a Man των Cypress Hill, πήρε ένα διάλειμμα για να παίξει ένα hip hop medley που περιλάμβανε το Jump Around και τελικά έφτασε στο crescendo με Bulls on Parade, Killing in the Name Of και Bombtrack. Το πλήθος ξεσάλωσε και όλοι έφυγαν ικανοποιημένοι. Η Δύση κατακτήθηκε.
Μιχάλης Γραμματόπουλος Murphy
Setlist: Prophets Of Rage (Public Enemy cover) / Testify (Rage Against the Machine cover) / Unfuck The World / Guerrilla Radio (Rage Against the Machine cover) / Made With Hate / Know Your Enemy (Rage Against the Machine cover) / Hail To The Chief / Heart Afire / Take The Power Back (Rage Against the Machine cover) / Hip Hop Medley: Night Of The Living Baseheads/ Hand On The Pump/ Shut ‘Em Down/Can’t Truss It/Insane In The Brain/Bring The Noise/ I Ain’t Going Out Like That / Jump Around (House of Pain cover) / Sleep Now In The Fire (Rage Against the Machine cover) / Cochise (Audioslave cover) / Bullet In The Head (Rage Against the Machine cover) / Living On The 110 / How I Could Just Kill A Man (Cypress Hill cover) / Bulls On Parade (Rage Against the Machine cover) / Killing In The Name (Rage Against The Machine cover με intro το Fight The Power από Public Enemy) / Bombtrack (Rage Against the Machine cover)
