Υπάρχουν μουσικοί που εμπνέονται από μουσικές που οι ρίζες τους βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μερικές φορές ακόμα και σε άλλη ήπειρο ή σε άλλες εποχές. Ένα μουσικό καραβάνι μας πάει μακριά στην Άγρια Δύση και φέρνει περίεργες σκοτεινές ιστορίες, γεμάτες από ουίσκι και κόκκινα μάτια. Ο Kωνσταντίνος Mindcrimek Βλάχος άκουσε το νέο Ep των “Snake Oil & Lullabies” των REDEYE CARAVAN και με χαρά το παρουσίασε στο SOUNDS OF DECAY RADIOSHOW στο darkwaveradio.net (Δευτέρες 21:00-22:30). Ο λόγος στον Βαλάντη Δαύκο (μπάσο/φωνητικά).
Rockpages.gr: Καλησπέρα Βαλάντη! Τι εγκεφαλική σύναψη ήταν αυτή που ενεργοποίησε τη δημιουργία ενός σχήματος που θα έπαιζε κάτι πολύ συγκεκριμένο μουσικά και θεματικά.
Βαλάντης: Η αλήθεια είναι πως από τα υπόλοιπα projects που συμμετέχω τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι αυτό ενδεχομένως να είναι το πιο ιδιαίτερο και κεντρίζει από πολλές απόψεις το ενδιαφέρον μας, γιατί ξεφεύγει αρκετά από τα όρια του mainstream ή από κάτι που θα περίμενε να ακούσει κάποιος, είτε λόγω χώρας, είτε λόγω παλέτας και μουσικών επιρροών των περισσότερων που ασχολούνται με το rock. Σε μια πρώτη φάση ήμασταν ήδη φίλοι, είχαμε μοιραστεί τη σκηνή σε άλλες μπάντες (με κάποιες παίζουμε ακόμα μαζί), με κάποια παιδιά είμαστε και συνάδελφοι, ήταν λοιπόν μια παρέα που μετά την αρχική ιδέα του Άκη Κοσμίδη, μετά μας κατέκλεισε όλους και θέλαμε όλοι να ανέβουμε στο καραβάνι και να πάμε ο καθένας με τον τρόπο του λίγο πιο μακριά αυτή τη μουσική. Γιατί dark country και όχι κάτι άλλο; Θεωρούμε πως η μουσική αυτή έχει έναν cinematic κόσμο να ξετυλιχτεί μπροστά σου και με αυτόν τον τρόπο να φτιάξουμε τις ιστορίες μας, να τις εντάξουμε και να αλληλοσυμπληρώνονται οι στίχοι με τη μουσική ώστε να ταξιδέψουν τον ακροατή. Αυτό ελπίζουμε τουλάχιστον να συμβαίνει, να ξεφεύγουμε λίγο από τα καθιερωμένα, από την πραγματικότητα και το καζάνι στο οποίο βράζουμε και να πηγαίνουμε κάπου αλλού. Που είναι αυτό το αλλού; Εντάξει, σε όλα τα κομμάτια μας με κάποιο τρόπο ο θάνατος θα εμφανιστεί, αν όχι να πρωτοστατήσει, αλλά με έναν λογοτεχνικό και σε κάποιες περιπτώσεις comic τρόπο, είναι ο συνδετικός κρίκος όλων των κομματιών μας οπότε ναι, είναι ένα “όμορφο” μέρος εκεί που πηγαίνουμε αλλά σφύζει από “ζωή”
Rockpages.gr: Πότε σχηματίστηκε το σχήμα και από ποιους;
Βαλάντης: Οι πρώτες ιδέες ξεκίνησαν στα τέλη του 2018 με κάποιες μουσικές και υφολογικές ιδέες του Άκη (κιθάρα, φωνή, μπάντζο), ενθουσιάστηκα και θέλησα να γράψω αμέσως στίχους γι’ αυτό το πράγμα. Και έτσι ψηλαφώντας σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, γιατί δεν ήμασταν και σίγουροι τι τροπή θα πάρουν τα πράγματα, αρχίσαμε βηματάκι βηματάκι να χτίζουμε το πως θα μπορούσε να είναι η μουσική αυτή. Μεγάλο ρόλο έπαιξε ο Πάνος Μακούλης (κιθάρες, πλήκτρα, φωνή) ο οποίος επίσης ενθουσιάστηκε, είναι και ενορχηστρωτής των τραγουδιών και στου οποίου το στούντιο (St George Studio) ηχογραφήσαμε μετά από συνεχείς συναντήσεις, σκέψεις και τζαμαρίσματα, αφού βεβαίως όλοι έβαλαν το λιθαράκι τους. Στο βιολί έχουμε τον Θάνο Γιαμαρέλο, φυσαρμόνικα ο Στέφανος Στρογγύλης, η γυναικεία παρουσία είναι η φωνάρα της Ελένης Παρασκευοπούλου και στα κρουστά μέχρι πρότινος ο Πάρης Γάτσιος, αφού συμμετείχε στο άλμπουμ αλλά όχι στο Ep.
Rockpages.gr: Τι ήταν το “φάρμακο μας” στον τίτλο του ντεμπούτου, είμαστε όλοι για χάπια;
Βαλάντης: Έμπνευση μας ήταν όλοι αυτοί οι δήθεν γιατροί που κυκλοφορούσαν στην Άγρια Δύση με το καροτσάκι τους και πουλούσαν snake oil και διάφορα σκευάσματα ως πανάκεια και ως φάρμακο για κάθε πιθανή αρρώστια. Από κει ήρθε και ο τίτλος όπου η μουσική μας θα μπορούσε να δίνεται ως το snake oil της εποχής.
Rockpages.gr: Το στούντιο ηχογράφησης είναι στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας, κοντά στη Λειβαδιά, και οι επτά μένατε εκεί τότε;
Βαλάντης: Πιο σωστό να πούμε πως η Λειβαδιά ήταν το ορμητήριο για, τότε οι περισσότεροι μέναμε όντως εκεί, άλλοι λόγω εργασίας (εγώ, η Ελένη και ο Άκης είμαστε δάσκαλοι), άλλοι ήταν Αθήνα (Στέφανος, Θάνος) και γινόντουσαν χιλιόμετρα και πλέον θα γίνουν περισσότερα, εγώ πλέον βρίσκομαι στην Κατερίνη και ο Άκης στην Πτολεμαΐδα.
Rockpages.gr: Τι ανταπόκριση είχε το άλμπουμ μετά την κυκλοφορία;
Βαλάντης: Ήταν συγκινητικά μεγάλη χωρίς να μεταφράζεται αυτό απαραίτητα σε αριθμούς. Αλλά τα μηνύματα που παίρναμε ήταν από ανθρώπους οι οποίοι δε μας γνώριζαν, αλλά ήθελαν να μας πουν τις σκέψεις τους, να σχολιάσουν κάποια πράγματα, όλα πολύ θετικά και αυτό μας έκανε να χαρούμε. Ξέρουμε εκ των πραγμάτων πως δεν κάνουμε μια μουσική η οποία είναι για να βγάλουμε χρήματα και δεν είναι και ο στόχος μας αυτός. Είναι κάτι που έχουμε μέσα μας και θέλουμε να το βγάλουμε έξω μας, κάνουμε πράγματα που αισθανόμαστε, θέλουμε με κάποιο τρόπο ένα κομματάκι της ψυχή μας να το βάλουμε μέσα στη μουσική μας και να το δώσουμε έξω στον κόσμο. Πραγματικά το κάνουμε επειδή το ευχαριστιόμαστε και αν αρέσει σε όποιο κοινό, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, είμαστε στο κέρδος, ένα όμορφο κέρδος το οποίο έχει να κάνει ότι κάποιοι άνθρωποι ταξίδεψαν με αυτό
Rockpages.gr: Πώς θα περιέγραφες σε κάποιον τη μουσική σας;
Βαλάντης: Σε μία πρόταση και κάπως αφαιρετικά θα έλεγα πως μοιάζει με τη μουσική του Morricone αλλά με στίχους.
Rockpages.gr: Στη μουσική σας είναι εκεί ο Nότος των ΗΠΑ…
Βαλάντης: Είναι ναι, είναι η μουσική που λάτρευε από μικρός ο Άκης, την άκουγε από τους δίσκους του πατέρα του και μέχρι και τώρα θα προσπαθήσει να βρει όλο και περισσότερο την εποχή, και ιστορικά και ηχητικά.
Rockpages.gr: Στο EP είστε οι ίδιοι άνθρωποι;
Βαλάντης: Οι ίδιοι εκτός του Πάρη, την κύρια δουλειά στα κρουστά αυτή τη φορά ανέλαβε ο Πάνος, άλλωστε όπως και στο πρώτο άλμπουμ όλοι είχαμε συμβολή σε πολλά κρουστά, από αλυσίδες, ντέφια, παλαμάκια, διάφορα ξύλα, ώστε να δώσουμε ένα πιο “πρωτόγονο” ήχο.
Rockpages.gr: Μουσικά θα βρούμε διαφορές; Θα μπορούσαν τα κομμάτια να είναι και στο ντεμπούτο;
Βαλάντης: Σαν EP με λίγα κομμάτια το θεωρούσαμε σαν προάγγελο του επόμενου δίσκου μας, οπότε ακόμα και έτσι θα έπρεπε να είναι διαφορετικό από το ντεμπούτο από πολλές απόψεις, για να δείξει την εξέλιξη μας ως μπάντα, μια μικρή στροφή σε κάτι πιο δαιδαλώδες, με λίγο περισσότερα θεατράλε/καμπάρε στοιχεία, είναι διαφορετικά τα κομμάτια, αλλά πατώντας γερά στον πρώτο δίσκο.
Rockpages.gr: Στο ντεμπούτο είχαμε το όμορφο artwork του Ντίνου Αδαμόπουλου. Το Ep έχει και πάλι όμορφο artwork
Βαλάντης: Ο Ντίνος δεν ήθελε να κάνει απλά το εξώφυλλο στο άλμπουμ αλλά σχεδίασε και το οπισθόφυλλο, όλα στο χέρι, και τα σχεδιάκια μέσα που είχαν να κάνουν με το κάθε κομμάτι. Το όμορφο artwork στην πρόσφατη κυκλοφορία είναι του Γιάννη Παπάζογλου. Μετά από συζήτηση αμέσως αποφασίσαμε να συνδέσουμε το κάθε κομμάτι με μία κάρτα Ταρώ και να βλέπει ο ακροατής την κάρτα να φαντάζεται τι συμβαίνει στο κάθε κομμάτι.
Rockpages.gr: Στους στίχους δεν υπάρχει θεματική αλλά ο θάνατος είναι παντού όπως είπες, είναι τελικά ο θάνατος αυτό που απασχολεί όλους τους ανθρώπους;
Βαλάντης: Ίσως υποσυνείδητα να μας απασχολεί πολύ και να θέλουμε κατά κάποιο τρόπο να τον εξανθρωπίσουμε, να τον φέρουμε κοντά μας, να μοιραστεί το τραπέζι μας, να ζήσει λίγο μαζί μας, να μας καταλάβει και να μας δώσει λίγο παραπάνω χρόνο να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Ο θάνατος στη μουσική του καραβανιού είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα κομμάτια και με κάποιο τρόπο είναι σε κάθε κομμάτι, είτε είναι αυτός που έχει ήδη έρθει ή θα έρθει πολύ σύντομα για τον πρωταγωνιστή των στίχων. Κατά κάποιο τρόπο θεωρούμε ότι με αυτόν τον τρόπο ξεφεύγουμε και πάλι από την καθημερινότητα, όχι ότι δεν υπάρχει ο θάνατος εκεί αλλά κάπως σκωπτικά τον έχουμε κοντά μας
Rockpages.gr: Υπάρχει και η παρέα που είναι ακόμα πιο μεγάλη από το ίδιο το σχήμα και έχει δημιουργηθεί μια αγκαλιά με την ευρύτερη σκηνή.
Βαλάντης: Όσο μικρή και αν είναι η σκηνή μας δόθηκε η ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με τόσο κόσμο, τον Παναγιώτη (Swamp Blues Kara), τη Μάρτζη (Jumberingas, Martzi Feelgood), τη Ρένα (Grey River & The Smoking Mountain) και άλλα παιδιά με τα οποία έχουμε δημιουργήσει μια όμορφη παρέα που ανήκει στην σκηνή και που θα καταφέρουμε να συνεργαστούμε και ξεχωριστά ή κάτω από την κολεκτίβα που έφτιαξε ο Άκης με το project Coalminer’s Grandson & The Folk Family αλλά και σαν μπάντες αν μπορέσουμε να παίξουμε όλοι μαζί σε ένα φεστιβάλ που θα κάνουμε.
Rockpages.gr: Εσένα πάντως σε βρίσκουμε και σε άλλα σχήματα.
Βαλάντης: Eίναι ένα σαράκι που σε τρώει το να θέλεις να ασχοληθείς και με άλλα ιδιώματα έτσι ώστε να αισθανθείς ολοκληρωμένος, γιατί δεν έχεις μόνο ένα πράγμα μέσα σου. Θέλεις να ασχοληθείς και με τη λίγο πιο αγριωπή έκφανση, τη λίγο πιο περίτεχνη, τη λίγο πιο δαιδαλώδη και διάφορα άλλα πράγματα με τα οποία μεγάλωσες μαζί τους. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, τραγουδάω στους The Magic Bus, ένα ελληνόφωνο rock σχήμα, έχουμε ήδη ένα δίσκο, θα κυκλοφορήσουμε σύντομα ένα ep, είναι μια μπάντα η οποία γεννήθηκε από την αγάπη μας για τη σκηνή αυτή. Εκεί είναι και ο Πάρης. Μαζί με τον Πάρη και τον Άκη είμαστε και στους Beyond This Earth, παίζουμε heavy rock/metal και πρόκειται να βγάλουμε τώρα τον δεύτερο δίσκο μας. Μαζί με τον Πάρη επίσης παίζουμε και στους Peculiar Three, ένα στουντιακό project, στο φάσμα της heavy rock με αρκετά progressive στοιχεία. Αξίζει να αναφέρω και την άλλη πλευρά του Άκη που τραγουδά και στους Χάος, old school death με ολίγη από black, είχα την τιμή να μου ζητήσουν να γράψω τους στίχους και σύντομα και στο δεύτερο δίσκο τους
Rockpages.gr: Πόσο εύκολο είναι να μαζευτείτε για live σαν Redeye Caravan;
Βαλάντης: Ήταν ευκολότερο όταν μέναμε κοντά όμως με καλή θέληση δε θα έχουμε κάποιο θέμα όταν αποφασίσουμε να κάνουμε κάποιο live, να το ευχαριστηθούμε κι εμείς, να έρθουμε σε επαφή και με τον κόσμο.
Rockpages.gr: Που σταματά ένα καραβάνι;
Βαλάντης: Είχαν τον προορισμό τους εκείνες τις εποχές αλλά θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι αυτό το καραβάνι δεν έχει συγκεκριμένο προορισμό, τα πάντα είναι στο ταξίδι τελικά και όχι να φτάσουμε στην προσωπική Ιθάκη του καθενός. Σαν καραβάνι πιστεύουμε ότι θα ανεβαίνει και θα κατεβαίνει κόσμος αλλά η δημιουργία θα είναι εκεί, ο δρόμος θα είναι εκεί, το ταξίδι θα είναι πάντα εκεί και ελπίζουμε να συνεχίσει έτσι…
Rockpages.gr: Βαλάντη σ΄ ευχαριστώ πολύ
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ:
