Τελευταία metal μέρα για το φετινό Release, η οποία ήταν και η πιο ακραία από τις υπόλοιπες. Με δύο συγκροτήματα που μας επισκέπτονται πάρα πολύ συχνά (Amon Amarth, Kreator), ένα που έχει να έρθει από το 2011 (Heaven Shall Burn) και ένα που έκανε την παρθενική του εμφάνιση στη χώρα μας (Bleed From Within). Πολύ δυνατό line-up που προμήνυε ότι θα ζούσαμε ωραία πράγματα. Και όντως έτσι έγινε.
Έναρξη με τους core-άδες Bleed From Within από την Σκωτία. Λόγω οικογενειακών προβλημάτων τους απολαύσαμε χωρίς τον μπασίστα τους κάτι που δεν φάνηκε να επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο την απόδοση της μπάντας που ήρθε για να δώσει τον καλύτερο της εαυτό. Κάτω από τον καυτό ήλιο τα mosh pits άρχισαν με κομματάρες όπως το “Pathfinder” και το “Levitate” με το ultra πιασάρικο ρεφρέν του. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν υπέρ του δέοντος μεγάλη και σίγουρα έπαιξε ρόλο η ενέργεια του frontman και η συνεχής επαφή του με αυτό, ειδικά αφού κατέβηκε και τραγούδησε ακόμα και όρθιος μέσα στο pit. Μπορεί η εμφάνιση τους να ήταν μόνο μισής ώρας, σίγουρα όμως μας άνοιξε την όρεξη να τους γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από τις κυκλοφορίες τους αλλά και ελπίζοντας σε μια μελλοντική headline επίσκεψη.
Setlist: Stand Down, Pathfinder, Levitate, Killing Time, I Am Damnation, The End of All We Know
Νίκος Δρακόπουλος
Προσπαθώντας ακόμα να συνέλθω από την απίστευτη σκωτσέζικη προφορά του Scott Kennedy, περίμενα υπομονετικά τους αγαπημένους μου Heaven Shall Burn. Και μπορώ να πω ότι η μπάντα από τη Γερμανία αποζημίωσε στο έπακρο όλους εμάς που περιμέναμε πώς και πώς τόσα χρόνια να τους ξαναδούμε ζωντανά, έχοντας βγάλει στο ενδιάμεσο μία σειρά από εξαιρετικούς δίσκους. Το μόνο κακό ήταν ο ήχος. Αρκετά μπουκωμένος στην αρχή, έφτιαξε λίγο στη συνέχεια αλλά και πάλι δεν ήταν στα καλύτερα επίπεδα. Το συγκρότημα όμως και οι οπαδοί του δεν έδειξαν να πτοούνται. Μεγάλη εμφάνιση που είχε τον απόλυτο πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Marcus Bischoff. Ο τραγουδιστής της μπάντας με την προσφάτως αποκτημένη πλούσια κόμη του, ήταν θηρίο. Έχοντας δει αρκετά επίσημα live videos από το παρελθόν τους, παρατηρούσα ότι συχνά «έσπαγε» η φωνή του. Εδώ όμως δεν ήταν έτσι. Επί μία ώρα τα growls του ήταν εξαιρετικά, το ίδιο και οι κινήσεις και η ενέργεια που έβγαζε πάνω στη σκηνή. Με ένα setlist το οποίο κατάφερε να χωρέσει μερικά από τα σπουδαιότερα τραγούδια τους, οι Heaven Shall Burn μας έκαναν να ουρλιάξουμε, παρακίνησαν τον κόσμο να ανοίξει τα πρώτα μεγάλα circle pits (όπως στο ανυπέρβλητο “Voice Of The Voiceless”) και με έκαναν να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν έπαιζαν έτσι σε ένα δικό τους show σε κάποιο κλειστό χώρο. Ελπίζω να μου λυθεί αυτή η απορία σύντομα. Το κλείσιμο με τον ύμνο “Endzeit” ήταν ό,τι πρέπει για να φωνάξουμε όλοι όσο πιο δυνατά γίνεται “we are the final resistance”. Άψογοι.
Setlist: Hunters Will Be Hunted, Bring The War Home, Counterweight, Übermacht, Voice Of The Voiceless, The Weapon They Fear, Behind A Wall Of Silence, Protector, Black Tears (Edge Of Sanity), Endzeit
Για τα επόμενα δύο σχήματα που ακολούθησαν, στο μυαλό μου υπήρχε ένας κοινός παρονομαστής. Τα ακούω από τις πρώτες μου μέρες στον θαυμαστό χώρο του metal, τα λατρεύω, τα έχω δει από πέντε φορές το καθένα αλλά με τις δύο τελευταίες κυκλοφορίες τους να με έχουν απογοητεύσει (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων), είχα απορία στο κατά πόσο θα τα απολάμβανα. Οι Γερμανοί thrash θρύλοι πήραν αυτή την απορία και την πέρασαν από πριονοκορδέλα. Αναμενόμενο ξεκίνημα με το “Hate Über Alles” και συνέχεια με το τιτάνιο “People Of The Lie”, ένα από τα καλύτερα της ιστορίας τους, το οποίο με βρήκε να βγάζω άναρθρες κραυγές. Το σερί συνεχίστηκε με επίθεση από τα παλιά (“Betrayer”, “Phobia”), οι old-school οπαδοί τους να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας και η μπάντα πάνω στη σκηνή να θερίζει. Ο ήχος ήταν καταπληκτικός και η απόδοσή τους για σεμινάριο. Στη σκηνή υπήρχαν έξι παλουκωμένα ανδρείκελα, δύο μπροστά και τέσσερα πίσω, ενώ στο κέντρο και πίσω από το drum kit του κτήνους Ventor δέσποζε η φιγούρα του Violent Mind, η mascot του συγκροτήματος. Το show τους συμπλήρωναν φωτιές, καπνοί καθώς και ο εξαιρετικός φωτισμός. Το setlist είχε λίγες αδύναμες στιγμές (για τα δικά μου γούστα), περισσότερο όμως ήταν διαμορφωμένο για να κάνει τον κόσμο να μην σταματάει τα circle pits ενώ είδαμε wall of death και crowdsurfing. Δεν ακούσαμε κάτι που δεν περιμέναμε αλλά ήταν τέτοια η λύσσα και η μανία των Kreator που αυτό δεν έχει σημασία. Δεν μπορείς ποτέ να ξεγράψεις ένα συγκρότημα του μεγέθους τους. Αρχηγική εμφάνιση με μόνο μελανό σημείο το echo που έμπαινε ανά διαστήματα στη φωνή του Mille Petrozza.
Setlist: Hate Über Alles, People Of The Lie, Enemy Of God, Betrayer, Phobia, Satan Is Real, Hordes Of Chaos, Hail To The Hordes, 666-World Divided, Phantom Antichrist, Strongest Of The Strong, Extreme Aggression, Terrible Certainty, Endless Pain, Violent Revolution, Flag Of Hate, Pleasure To Kill
Η αναμονή για τους Amon Amarth ήταν μεγάλη, πιθανώς για να ετοιμάσουν τα γνωστά σκηνικά τα οποία θα μας παρουσίαζαν. Βγήκαν εν μέσω αποθέωσης με το “Guardians Of Asgaard”, κάνοντας άμεσα το κοινό να ξεσπάσει σε ιαχές πολέμου. Δύο μεγάλες Viking φιγούρες βρίσκονταν αριστερά και δεξιά της σκηνής ενώ το drum kit του φανταστικού Jocke Wallgren ήταν στημένο πάνω σε ένα Viking helmet, τα μάτια του οποίου άλλαζαν εικόνες ανάλογα με το τραγούδι. Το setlist βασίστηκε σε καινούρια και πιο κλασικά τραγούδια, με τον κόσμο βέβαια να συμμετέχει περισσότερο στους πιο γνωστούς και συναυλιακούς ύμνους τους. Όταν μάλιστα επιλέγεις να παίξεις τόσο νωρίς τα έπη “Death In Fire” και “The Pursuit Of Vikings”, τα οποία κρατούσες πάντα για το τέλος, δείχνει πόσο πίστη έχεις στο υλικό σου σαν συγκρότημα. Στο “Put Your Back Into The Oar” ένα drakkar έκανε την εμφάνισή του με τους οπαδούς να ανταποκρίνονται στον Johan Hegg που τους ζήτησε να…κάνουν κουπί, είδαμε έναν roadie ντυμένο Loki στο “Deceiver Of The Gods” (φανταστική ατμόσφαιρα με το sing-along του κοινού στη μελωδία του), μια μονομαχία στο “The Way Of Vikings” και φυσικά ένα τεράστιο ερπετό στο μεγαλειώδες κλείσιμο με το “Twilight Of The Thunder God”. Ο ήχος ήταν κρύσταλλο και μπορούσες να ακούσεις πεντακάθαρα κάθε νότα από τα riffs, τις μελωδίες και τα solos των αψεγάδιαστων Olavi Mikkonen και Johan Söderberg. Ο αγαθός γίγαντας Johan Hegg ήταν επίσης απολαυστικός με τα growls του και το ασταμάτητο χαμόγελό του, ευχαριστώντας συνέχεια τους παρευρισκόμενους. Σε γενικές γραμμές, μία πολύ δυνατή εμφάνιση από τους Σουηδούς, μια μπάντα που έχει καταφέρει με σκληρή δουλειά να βρίσκεται μονίμως στις ψηλότερες θέσεις όλων των festivals. Σίγουρα το αξίζει.
Setlist: Guardians Of Asgaard, Raven’s Flight, The Great Heathen Army, War Of The Gods, Heidrun, Death In Fire, The Pursuit Of Vikings, Deceiver Of The Gods, Find A Way Or Make One, Put Your Back Into The Oar, Destroyer Of The Universe, The Way Of Vikings, The Berserker At Stamford Bridge, First Kill, Shield Wall, Raise Your Horns, Twilight Of The Thunder God
Κλείνοντας, το debate της βραδιάς ήταν ποιος από τους Kreator και Amon Amarth ήταν καλύτερος. Ήταν και οι δύο εξαιρετικοί, οπότε αυτό έγκειται στην προσωπική προτίμηση του καθενός. Το σημαντικό ήταν ότι πάνω από δέκα χιλιάδες άτομα πήγαν στην Πλατεία Νερού για μία ημέρα αφιερωμένη στο ακραίο metal. Όμως, νιώθω πως πρέπει να σημειώσω κάτι. Καθώς ο κόσμος έφευγε και άδειαζε ο χώρος είδα ένα τεράστιο «χαλί» από πεταμένα ποτήρια μπύρας μπροστά στη σκηνή. Μπορεί να διατυμπανίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι και πιο αφοσιωμένοι από αυτούς που ακούνε άλλα είδη μουσικής αλλά κάτι τέτοιες απαράδεκτες συμπεριφορές δείχνουν πλήρη έλλειψη σεβασμού, όταν μάλιστα υπήρχαν πολλοί κάδοι σε διάφορα σημεία. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα κλασικά ορκ που άναβαν φωτοβολίδες και μας έκαναν να πνιγόμαστε από τον καπνό. Πέρα όμως από τη γκρίνια, ζήσαμε μία εντυπωσιακή και απολαυστική βραδιά. Και του χρόνου.
Γιώργος Τερζάκης
photo: NDrakos photo: NDrakos photo: NDrakos 
