Έχοντας φάει τα καλύτερα fish & chips στις ιστορικότερες εγγλέζικες pubs την προηγούμενη εβδομάδα, ένα πλούσιο βλαχοαμερικάνικο μπέργκερ από την Iowa απεδείχθη το ιδανικό επιδόρπιο για τα φετινά καλοκαιρινά φεστιβάλ.
Πρώτοι στη σκηνή και αντιμέτωποι με μια πύρινη κόλαση οι Project Renegade, που δεν μάσησαν από τη ζέστη και τον ανυπόφορο ήλιο που τους χτύπαγε κατά πρόσωπο και τα έδωσαν όλα σε ένα σύντομο, αλλά περιεκτικό show. Με κίνηση, ενέργεια και πάθος ήταν το ιδανικό «ορεκτικό» για την ξέφρενη βραδιά που θα ακολουθούσε.
Οι Maplerun δεν νομίζω ότι χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις με μια αξιοπρόσεχτη πορεία, συνέπεια, προσεγμένες δουλειές και ένα σταθερό επίπεδο ποιότητα, είναι σίγουρα μια από τις πιο σοβαρές ελληνικές μπάντες της τελευταίας εικοσαετίας. Ίσως να μην ταίριαζαν απόλυτα με το ύφος της ημέρας και με τις υπόλοιπες μπάντες του lineup, αλλά πραγματοποίησαν μια πολύ καλή εμφάνιση υπό τις πλέον δυσμενείς συνθήκες, με τους διοργανωτές να έχουν επιστρατεύσει ακόμα και μάνικες για να δροσίσουν τους θεατές, που στο τέλος είχε και σαν κερασάκι στην τούρτα τη διασκευή στο “Toxicity” των SOAD.
Βαγγέλης Δημητρίου
Vended: Δεν έχω πρόχειρα στοιχεία για το αν και πότε έχει ξαναγίνει αυτό, δηλαδή γιοι bandmates να αρχίζουν μαζί δικό τους συγκρότημα, προσφέρεται πάντως για μια συζήτηση περί ταλέντου και κληρονομικότητας. Taylor και Crahan η επόμενη γενιά λοιπόν. Νομίζω θα τους έκανε καλό να απομακρυνθούν λίγο περισσότερο από τον ήχο των πατεράδων τους, η σκηνική παρουσία πάντως λαμβάνοντας υπόψη τον καιρό αλλά και την… ηλικία τους, ήταν καλή.
Γεωπολιτική ανάλυση δεν θα κάνουμε, σίγουρα όμως οι Ουκρανοί Jinjer – περιοδεύοντας διεθνώς ενώ η χώρα τους αποτελεί εμπόλεμη ζώνη – ζουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Με το σήμα της ειρήνης στα χρώματα της χώρας τους στο backdrop, έδειξαν ότι ξεχωρίζουν για 2 λόγους: το τεχνικά άρτιο παίξιμο όλων των μελών, και την εντυπωσιακή ποικιλία των φωνητικών της Tatiana Shmailyuk, που ορισμένες φορές δίνει την εντύπωση πως είναι δυο τραγουδίστριες σε συσκευασία μιας.
Βράδυ πλέον, και με τον κόσμο να έχει πυκνώσει αισθητά, ήρθε η ώρα για τους Sepultura. Σε ένα direct support slot που δύσκολα βρίσκουν σε μεγάλο φεστιβάλ με την παρούσα σύνθεση (χωρίς τον Andreas Kisser μάλιστα σε αυτή την περιοδεία), οι Βραζιλιάνοι ήταν εκτελεστικά άψογοι. Ποιος μπορεί άλλωστε να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στα riffs των «Territory», «Propaganda», «Arise» κ.α.; Το θέμα είναι πως συναισθηματικά δενόμαστε με τους ανθρώπους που δεν αποδίδουν απλά το υλικό τους, το ενσαρκώνουν κιόλας. Γλυκόπικρη αίσθηση λοιπόν, από μια μπάντα που στην ουσία στηρίζει (σωστά) το πρόσφατο υλικό της, “χρησιμοποιώντας” την αναγνωσιμότητα των παλιότερων τραγουδιών της για διευρυμένο reach. Θα μου πείτε εδώ ετοιμάζονται για περιοδεία οι… Pantera.
Setlist: Isolation, Territory, Means to an End, Capital Enslavement, Kairos, Propaganda, Cut-Throat, Convicted in Life, Troops of Doom, Agony of Defeat, Slave New World, Refuse/Resist, Arise, Ratamahatta, Roots Bloody Roots
Λίγα λεπτά μετά τις 11, οι 9 ανέβηκαν στη σκηνή για να προσφέρουν το grand finale στο φετινό Release. Αρχίζοντας με «Disasterpiece» και «Wait and Bleed» αν μη τι άλλο κάνεις τις προθέσεις σου σαφείς εξαρχής. Ο ήχος είχε ένα έλλειμμα ευκρίνειας, βεβαίως υπάρχουν ελαφρυντικά όταν έχεις να διαχειριστείς ένα πολυπληθές συγκρότημα, με πολύ double bass μεταξύ άλλων. Το εξαιρετικά ευπρόσδεκτο «Sulfur» ήταν το τραγούδι στο οποίο μπόρεσα να «χαρώ» το δίδυμο Root/Thomson, και φυσικά τον Corey Taylor – που δεν θυμόταν πόσα χρόνια έχουν περάσει από το τελευταίο live των Slipknot στην Ελλάδα – σε ένα από τα καλύτερα ρεφρέν του. Ο τελευταίος, με τη νέα μάσκα που αποκαλύφθηκε στο «The Dying Song (Time to Sing)», ήταν αεικίνητος, επιβεβαιώνοντας πως είναι ένας από τους frontmen που δεν μπορείς να μην παρακολουθείς όσο βρίσκεται επί σκηνής.
«The Heretic Anthem», «Psychosocial» και «Duality» προσέφεραν το peak του set, στο κοινό η κατάσταση ήταν «όποιον πάρει ο χάρος», με τον Corey να αρχίζει από νωρίς το παιχνίδι με το «one more song»: εδώ νομίζω μπορεί να καταγραφεί μια ένσταση, ότι ναι μεν ένα live τέτοιας έντασης δεν μπορεί να έχει δίωρη διάρκεια, αλλά δύο κομμάτια ακόμη όπως τους είδα χωρούσαν μια χαρά.
Επόμενη σημαδεμένη ημερομηνία για τους maggots: 30 Σεπτεμβρίου, όταν και βγαίνει το «The End, So Far».
Setlist: Disasterpiece, Wait and Bleed, All Out Life, Sulfur, Before I Forget, The Chapeltown Rag, Dead Memories, Unsainted, The Heretic Anthem, Psychosocial, Duality, Custer, Spit it Out
Encore: People = Shit, Surfacing
Ρωμανός Τερζής
