Ήρθε επιτέλους η μέρα που περίμενε μεγάλη μερίδα του παραδοσιακού metal κοινού, μια εμφάνιση των αγαπημένων Helloween μετά από δέκα χρόνια απουσίας, αλλά κυρίως με την πλήρη σύνθεση με τους Andi Deris και Michael Kiske να μοιράζονται το μικρόφωνο, αλλά και τον Kai Hansen να παίζει κιθάρα και να τραγουδά. Μετά από αρκετές περιοδείες που δεν πέρασαν από την χώρα μας, το απωθημένο πολλών οπαδών ήταν έτοιμο να ικανοποιηθεί. Μπορεί οι συνθήκες να μην έμοιαζαν ιδανικές, λόγω της συνεχιζόμενης πρωτοφανούς για την εποχή κακοκαιρίας που πλήττει την χώρα και της βροχής που ξεκίνησε λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες, ωστόσο οι metalheads δήλωναν απτόητοι.
Silent Winter
Μιλάμε συχνά για το δύσκολο ρόλο και τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζουν τα πρώτα συγκροτήματα που εμφανίζονται σε ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ στην Ελλάδα, που είναι η υπερβολική πολλές φορές ζέστη, ο δυνατός ήλιος που συνήθως τα χτυπάει κατά πρόσωπο και η μικρή προσέλευση κόσμου. Στην περίπτωση των Silent Winter το σκηνικό ήταν εντελώς διαφορετικό. Αντί για ζέστη και ήλιο είχαν να αντιμετωπίσουν τη δυνατή βροχή, αλλά στο πλευρό τους είχαν εκατοντάδες οπαδούς που βρέθηκαν εκεί από την πρώτη στιγμή, βράχηκαν μέχρι το κόκκαλο, αλλά χειροκρότησαν και τραγούδησαν με τη μπάντα. Και ο ήχος ήταν σύμμαχος στο ελληνικό γκρουπ το οποίο εξαπέλυσε επίθεση σε όλα τα μέτωπα με μπροστάρη τον εξαιρετικό Μιχάλη Λίβα στα φωνητικά. Το κοινό ανταποκρίθηκε στις ορέξεις των Silent Winter, ενώ το highlight ήταν το “Shout” με τον κόσμο και το γκρουπ να γίνονται ένα. Μια εξαιρετική εμφάνιση, δείγμα μια πολύ καλής μπάντας.
Γιάννης Δόλας
Beyond The Black
Τους Beyond The Black τους πρωτοείδα το 2015 στην Ολλανδία και έχοντας με εντυπωσιάσει ξεκίνησα να τους παρακολουθώ. Είχαν μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο τους album και έδειχναν εξαιρετικά στοιχεία. Η τρέχουσα περιοδεία αφορά την υποστήριξη του πέμπτου τους δίσκου κι αυτό από μόνο του σημαίνει ότι πρόκειται για μια μπάντα που δουλεύει ακατάπαυστα. Αυτό ακριβώς διαπίστωσα χθες, έπειτα από μια εξαιρετική εμφάνιση από κάθε άποψη. Πολύ καλή επιλογή κομματιών από όλα τους τα album με εισαγωγή το “Is There Anybody Out There?” (τραγούδι το οποίο δεν πιστεύω ότι θα βγει ποτέ από το setlist τους) από το πρόσφατο ομότιτλο album τους και μια συνέχεια που υπόσχεται πολλά για το μέλλον με τη μπάντα να έχει άριστο στήσιμο στη σκηνή και βοηθό τον πολύ καλό ήχο. Κεντρική παρουσία στη μία ώρα που είχαν στη διάθεσή τους οι Γερμανοί, δεν ήταν άλλη από την τραγουδίστρια Jennifer Haben, η οποία χωρίς “πριγκιπικές” στολές και φανφάρες, κέρδισε το κοινό σε μια χώρα που πριν ανακοινωθεί η συμμετοχή των Beyond The Black στο festival, ελάχιστοι είχαν ακούσει γι αυτή τη μπάντα η εμφάνιση της οποίας άγγιξε το άριστα.
Setlist: Is There Anybody Out There?, Lost In Forever, Songs Of Love And Death, Reincarnation, Human, Heart Of The Hurricane, When Angels Fall, Shine And Shade, In The Shadows, Running To The Edge, Hallelujah
Jinjer
Η δεύτερη συνεχόμενη παρουσία των Ουκρανών στο festival ήταν ίσως λίγο “άκυρη” αφού το ύφος τους δεν ταίριαζε και τόσο με το υπόλοιπο line up. Παρακολουθώντας το συγκρότημα από το ξεκίνημά του, διαπιστώνω ότι δεν είναι οι Jinjer των πρώτων ημερών. Προφανώς και σχεδόν καμιά μπάντα δεν είναι η ίδια μετά από δέκα και πλέον χρόνια, εδώ όμως μιλάμε για αλλαγή χαρακτήρα σε μεγάλο βαθμό. Τα καθαρά φωνητικά της Taty έχουν πάρει μεγάλο ποσοστό από τα brutal, που ήταν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της μπάντας και από τις εμφανίσεις τους λείπει η…αλητεία της αρχικής περιόδου. Μπορεί αυτό κάποιος να το πει και εξέλιξη και δε θα διαφωνήσω. Οι Jinjer ακολούθησαν αυτά που έπρεπε και σε συνδυασμό με το αναμφισβήτητο ταλέντο τους έφτασαν να παίζουν ψηλά στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου. Δεν ξέρω αν αυτό ταιριάζει στη φιλοσοφία τους αυτό όμως που είδα χθες ήταν την Tatiana να αλωνίζει τη σκηνή και να κερδίζει το κοινό αν και διαπίστωσα μια μικρή “κοιλιά” λίγο μετά τη μέση του set τους που διήρκεσε εβδομήντα λεπτά. Ο κόσμος πάντως έδειχνε να περνάει καλά!
Setlist: Perennial, Ape, Colossus, Words Of Wisdom, Call Me A Symbol, Vortex, Copycat, I Speak Astronomy, Wallflower, The Prophecy, Teacher Teacher, Pit Of Consciousness, Sleep Of The Righteous, Disclosure!, As I Boil Ice, Sit Stay Roll Over
Helloween
Η στιγμή που όλοι περιμέναμε είχε φτάσει. Ακριβώς στις 10:30 οι απόλυτοι και αδιαφιλονίκητοι ηγέτες ενός ολόκληρου κινήματος θα εμφανίζονταν για πρώτη φορά στη χώρα μας με αυτό το απίστευτο line-up. Οι προσδοκίες ήταν αυτονόητα αυξημένες καθώς οι Helloween αποτελούσαν για τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου στο Release ένα τεράστιο κομμάτι της εφηβείας τους (και όχι μόνο, φυσικά)! Η καλή μέρα φάνηκε από τις πρώτες νότες του “Skyfall” καθώς ήταν ηλίου φαεινότερο ότι οι Helloween βρίσκονταν σε δαιμονιώδη φόρμα ενώ και ο ήχος ήταν φανταστικός. Η αλήθεια είναι ότι κάθε λέξη ή περιγραφή της εμφάνισης της γερμανικής υπερ-μπάντας αδυνατεί να αποτυπώσει σε απόλυτο βαθμό τη βιώσαμε εκείνο το βράδυ…αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία.
Και αν το “Skyfall” έδωσε το σύνθημα, η συνέχεια με το “Eagle Fly Free” έβαλε φωτιά στο Release με τον κόσμο να τραγουδάει με όλη του τη δύναμη κάθε στίχο, τα πρώτα καπνογόνα να δημιουργούν μία φανταστική ατμόσφαιρα και τη φωνή του Kiske να πηγαίνει στο Θεό με περίσσεια άνεση θυμίζοντας τις μακρινές και ένδοξες μέρες των “Keeper…” albums. Η εναλλαγή των πρώτων φωνητικών μεταξύ Deris & Kiske (αλλά και Hansen) στα τραγούδια ήταν απόλυτα εναρμονισμένη και δουλεμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια. Τόσο οι νεότεροι ύμνοι (π.χ. “Power”, “Forever and One”, “Perfect Gentleman”) όσο και τα all-time classics (βλ. “I Want Out”, “Future World, “Keeper of the Seven Keys”, “I’m Alive”, “Dr. Stein”) αλλά και το εξαιρετικό medley από το “Walls of Jericho” θύμισαν σε όλους μας παλιές, καλύτερες μέρες αλλά και το λόγο που οι Helloween έχουν μετατραπεί με αυτή τη σύνθεση σε έναν πραγματικό οδοστρωτήρα πάνω στη σκηνή.
Πιθανότατα, δύο λέξεις αποτυπώνουν πλήρως τα συναισθήματα του καθενός από εμάς που βρεθήκαμε στο Release: ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ και ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ! Συγκίνηση διότι το ταξίδι στο χρόνο που μας επεφύλαξαν οι αγαπημένες μας κολοκύθες ήταν ένα από τα καλύτερα και ομορφότερα που έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια στους συναυλιακούς χώρους. Περηφάνεια γιατί αυτοί οι παιδικοί μας ήρωες παραμένουν αναλλοίωτοι στο χρόνο και αξίζουν τον υπέρμετρο σεβασμό όλων μας. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» δεν είναι αρκετό για να συμπυκνώσει τα συναισθήματα εκείνης της βραδιάς. Ήταν μία από τις καλύτερες συναυλίες όλων των εποχών επί ελληνικού εδάφους. Τόσο απλά.
ΥΓ: Μιλώντας μαζί με τον Markus Grosskopf στα παρασκήνια λίγο μετά το τέλος της συναυλίας, μας είπε ότι η ατμόσφαιρα που δημιούργησε το ελληνικό κοινό ήταν απίστευτη και εντυπωσιακή. «Πρέπει να επιστρέψουμε σύντομα», είπε χαρακτηριστικά.
Σάκης Νίκας
Skyfall, Eagle Fly Free, Mass Pollution, Future World, Power, I’m Alive, Metal Invaders / Victim of Fate / Gorgar / Ride the Sky / Heavy Metal (Is the Law), Forever and One (Neverland), Guitar Solo (Sascha Gertsner), Best Time, Dr. Stein, How Many Tears
Perfect Gentleman, Keeper of the Seven Keys
I Want Out
