“In Times of Turmoil, In Times Like These…”, πιθανότατα οι στίχοι αυτοί από το “Rats” αποτελούν την ιδανική εισαγωγή για κάθε κείμενο ή αφιέρωμα στους Ghost. Βλέπετε, ζούμε σε περίεργες εποχές όπου φαντάζει και είναι σχεδόν αδύνατο να καταφέρει ένα συγκρότημα να αφήσει ένα ανεξίτηλο στίγμα στη μουσική πραγματικότητα και να σημειώσει εμπορική επιτυχία με διάρκεια. Έννοιες και στόχοι που κάποτε φάνταζαν εφικτοί σήμερα έχουν πέσει σε αχρηστία καθώς η μουσική βιομηχανία και η προσέγγιση του αγοραστικού κοινού έχουν ριζικά αλλάξει. Κι όμως, εκεί που δεν το περιμένεις ξεπηδάνε –σχεδόν από το πουθενά- σχήματα που καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, να αλλάξουν τους όρους του παιχνιδιού και να ξεγελάσουν, τρόπον τινά, το…αδηφάγο τέρας της σύγχρονης κατάστασης της μουσικής βιομηχανίας. Οι Ghost είναι η κατεξοχήν παραδειγματική περίπτωση.
Ανήκω σε εκείνους που κατά σύμπτωση αγόρασα όταν βγήκε το ντεμπούτο album των Ghost, το “Opus Eponymous”. Μη φανταστείτε ότι είμαι κανένας fan του doom/occult ήχου. Ούτε καν. Απλώς είμαι μεγάλος fan των ταινιών τρόμου της Hammer Horror και το εξώφυλλο του δίσκου παρέπεμπε κατευθείαν σε εμβληματικό artwork των θρυλικών studios. Οπότε είπα να τους τσεκάρω. Τους σύστησα, μάλιστα, σε μερικούς φίλους και από τότε αγοράζω τους δίσκους τους θαυμάζοντας την εξέλιξη τους και κυρίως τη μουσική ιδιοφυία του ηγέτη τους, Tobias Forge. Δεν θα σας κρύψω ότι προτιμώ την πιο εμπορική τους προσέγγιση, αυτή που ακολουθούν από το “Meliora” και μετά, ενώ το γεγονός και μόνο ότι ο Joe Elliott (Def Leppard) έκανε ένα ντουέτο με τον Forge στο εξαιρετικό “Spillways” δείχνει πολλά.
Ίσως, όμως, αυτό που με ιντριγκάρει περισσότερο είναι το γεγονός ότι οι Ghost σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα έχουν χτίσει το δικό τους μύθο με όλες αυτές τις περσόνες του Papa Emeritus και του Cardinal Copia ώστε να αναρωτιέσαι κάθε φορά πως θα είναι στο επόμενο δίσκο ο σκοτεινός αυτός Πάπας. Και όσον αφορά αμιγώς τη μουσική, δεν υπάρχει σοβαρός ακροατής αυτής της μουσικής που να μη αναγνωρίζει το πηγαίο ταλέντο του Tobias στο να γράφει τραγούδια που σου «κολλάνε» στον εγκέφαλο με τη μία. Και το σημαντικότερο: καταλαβαίνεις με τη μία ότι είναι Ghost! Ο τύπος έχει αφομοιώσει πλήρως όλες τις επιρροές από Blue Oyster Cult και τις έχει μετατρέψει σε ένα τελείως δικό του πράγμα. Προσωπικά, μεγάλωσα σε μία εποχή που η μουσική έφτιαχνε ακόμη rock stars και οι δίσκοι πουλούσαν εκατομμύρια αντίτυπα. Οπότε, θέλω να βλέπω μπάντες να σπάνε τα στενά στεγανά του σκληρού ήχου και να αγγίζουν ένα ευρύτερο ακροατήριο. Πιστέψτε με, οι οπαδοί που θα χάσουν θα είναι συντριπτικά λιγότεροι σε σχέση με τον αριθμό των νέων…ακολούθων. Ρωτήστε τους Maiden, Leppard, Whitesnake, Scorpions και τόσους άλλους για του λόγου το αληθές.
Οι Ghost έρχονται ξανά στην Αθήνα αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Βρίσκονται στο εμπορικό και καλλιτεχνικό τους απόγειο. Και ως γνωστό στη χώρα μας είναι σπάνια η ευκαιρία να βλέπουμε ένα συγκρότημα στην απόλυτη ακμή του. Για αυτό μην τη χάσετε…ή μάλλον μην τους χάσετε!
Σάκης Νίκας
