Πόσο συχνά έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ολόκληρο πακέτο περιοδείας να περνάει από τη χώρα μας; Όχι τόσο όσο θα θέλαμε, το μόνο σίγουρο. Το ότι λοιπόν μας επισκέφτηκε το συγκεκριμένο, ήταν από μόνο του ένα μεγάλο γεγονός για τους οπαδούς του death metal γενικά. Η βόλτα προς το Fuzz ήταν επιβεβλημένη και δε νομίζω να έμεινε κανείς ανικανοποίητος από εκείνο το βράδυ.
Με λιγοστό κόσμο μέσα στο χώρο (κλασικά εικονογραφημένα για τη χώρα μας), οι Φινλανδοί Horizon Ignited κλήθηκαν να ζεστάνουν τον κόσμο και πιστεύω ότι έκαναν πολύ καλή δουλειά. Ιδρύθηκαν μόλις πριν πέντε χρόνια πριν και το φετινό δεύτερο full-length τους “Towards The Dying Lands” είναι μία πολύ καλή πρόταση προς κάθε οπαδό του melodic death metal. Με καλό ήχο και τον πολύ ορεξάτο και επικοινωνιακό Okko Solanterä πίσω από το μικρόφωνο, παρέσυραν τους παρευρισκόμενους σε headbanging και στο τέλος κέρδισαν ένα ένθερμο χειροκρότημα. Την δουλειά τους την έκαναν και με το παραπάνω και μάλιστα ήταν τόσο χαρούμενοι με την ανταπόκριση που έλαβαν, που μετά είπαν στους The Agonist ότι αν τέλειωνε εδώ η περιοδεία δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα.
Setlist: Beyond Your Reach, Servant, Equal In Death, Carry Me, Leviathan, Towards The Dying Lands
Συνέχεια με τους The Agonist, κατά την εμφάνιση των οποίων το Fuzz είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει για τα καλά και οι κλασικοί αργοπορημένοι ούννοι κοπανούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους για να πάνε όσο πιο μπροστά μπορούν. Δεν ήταν όμως αρκετό για να μου χαλάσει τη διάθεση, αφού η μπάντα από τον Καναδά ήταν καταιγιστική. Μπορεί να μην με κέρδισε ποτέ το melodic death/metalcore στυλ τους και να μην ξεχώρισα κάποιο τραγούδι το βράδυ της Παρασκευής αλλά δεν γίνεται να μην παραδεχτώ το πόσο καλοί ήταν πάνω στη σκηνή. Με πολύ όρεξη, δυνατό ήχο, χαρακτηριστική άνεση, χημεία μεταξύ των μελών και έναν αέρα μεγάλου συγκροτήματος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μιλάμε για ένα καλοδουλεμένο σύνολο.
Προεξέχουσα προσωπικότητα φυσικά η συντοπίτισσά μου Βίκυ Ψαράκη, με την οποία η μπάντα χτύπησε φλέβα χρυσού. Εκτός από το ότι ήταν υπέρ ενθουσιασμένη που έπαιζε στη χώρα της, ήταν τρομερά καλή σε αυτό που έκανε με απίστευτα growls και καταπληκτικά μελωδικά φωνητικά. Γενικά, μία φανταστική απόδοση. Μου συμβαίνει σπάνια να απολαύσω ένα συγκρότημα ζωντανά όταν δεν μου αρέσει η μουσική του και όμως οι The Agonist το κατάφεραν κι αυτό. Φαντάζομαι λοιπόν τα συναισθήματα των οπαδών τους βλέποντάς τους να οργώνουν έτσι τη σκηνή. Μπράβο και πάλι μπράβο.
Setlist: In Vertigo, Blood As My Guide, Remnants In Time, Resurrection, Perpetual Notion, Orphans, Immaculate Deception, Days Before The World Wept
Η αναμονή φάνηκε ατελείωτη περιμένοντας να δω ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα μου, αφού η σουηδική υπερμπάντα είχε να έρθει στη χώρα μας από το 2004. Ευτυχώς το soundcheck δεν κράτησε πολύ και οι τεράστιοι Hypocrisy με μπροστάρη τον θρύλο Peter Tägtgren βγήκαν αφηνιασμένοι στη σκηνή με το ομώνυμο κομμάτι του τελευταίου εξαιρετικού δίσκου τους “Worship”. Τρομερός ήχος και απόδοση με το καλημέρα. Όχι ότι περιμέναμε και κάτι διαφορετικό δηλαδή. Στο κλασικό “Eraser” έγινε ένα μικρός χαμός, με τον κόσμο να φωνάζει το refrain όσο πιο δυνατά γίνεται. Βουτιά στο μακρινό παρελθόν, σχεδόν 30 χρόνια πίσω, με το “Inferior Devoties” και επιστροφή στο σήμερα με το καταπληκτικό “Chemical Whore”. Το συγκρότημα δεν καθυστερεί και δεν αναλώνεται σε επικοινωνιακά κόλπα, πέρα φυσικά από τις κλασικές χαιρετούρες. Το light show εκπληκτικό, δίνει ξεχωριστή ατμόσφαιρα σε κάθε τραγούδι. Ο Tägtgren παίζει συνεχώς ανάμεσα σε growls και κραυγές. Δύο δέσμες φωτός διασταυρώνονται πάνω από το πρόσωπό του δίνοντάς του μια απόκοσμη όψη, ρίχνει δυο ουρλιαχτά και ξεκινάει ο καταιγισμός του “War-Path”. Στο “The Final Chapter” είπε το επικό “Scream for me Greece…and now I will scream for you”. Ανατριχίλα στο “Fractured Millennium” και λίγο μετά κλείσιμο με το τιτάνιο “Roswell 47” μόλις μία ώρα μετά την έναρξη της εμφάνισής τους.
Το μόνο μελανό σημείο λοιπόν σε όλο αυτό που μας παρουσίασαν οι Hypocrisy ήταν ο χρόνος τους επί σκηνής. Δεν ξέρω αν τέλειωσαν νωρίτερα από το αναμενόμενο, από τη στιγμή που οι headliners βγήκαν πιο νωρίς από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης αλλά δεν έχει νόημα να κάτσω να αναλωθώ σε κάτι τέτοιο τώρα. Αυτό που μετράει είναι ότι οι οπαδοί τους ήταν παρόντες σε μία αψεγάδιαστη παράσταση και ελπίζουμε να μας επισκεφθούν πάλι σύντομα, σαν πρώτο όνομα όμως αυτή τη φορά.
Setlist: Worship, Fire In The Sky, Mind Corruption, Eraser, Inferior Devoties, Chemical Whore, Don’t Judge Me, Children Of The Gray, War-Path, The Final Chapter, Fractured Millennium, Adjusting The Sun, Roswell 47
Με το τέλος της εμφάνισης των Hypocrisy συνειδητοποίησα πως πλέον στο Fuzz δεν έπεφτε καρφίτσα αφού είχε γεμίσει ασφυκτικά και κάθε σκέψη για εκ νέου προσέγγιση του bar ξεχάστηκε. Με την ανυπομονησία να χτυπάει κόκκινο, στις μπροστινές σειρές χαζεύαμε τα banners που είχαν στηθεί επί σκηνής για τους τεράστιους Septicflesh. Βέβαια το κενό των 40 λεπτών μέχρι να βγουν (όπως έλεγε το πρόγραμμα) παραήταν μεγάλο, οπότε ήρθε σαν ευχάριστη έκπληξη ότι τα φώτα έσβησαν ένα τέταρτο νωρίτερα και ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:15 με την ηχογραφημένη εισαγωγή να προκαλεί ανατριχίλες. Πολλοί ξενερώνουν με τα πολλά προηχογραφημένα αλλά είναι προφανές ότι δεν μπορούν να έχουν μαζί τους μια ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα (τι τυχεροί οι Μεξικάνοι) και χωρίς αυτά η μαγεία θα χανόταν.
Στην Ελλάδα πάντως είμαστε τυχεροί που μπορούμε να βλέπουμε τόσο συχνά ένα τεράστιο όνομα της παγκόσμιας extreme σκηνής. Αυτή η εμφάνιση τους ήταν κάπου στη μέση μιας περιοδείας που περιλαμβάνει γύρω στις σαράντα στάσεις, οπότε όλα και όλοι τους δούλευαν σαν καλολαδωμένη μηχανή που ισοπέδωνε τα πάντα με καθηλωτικό συμφωνικό death metal, είτε βουτώντας στα παλιά γνωστά τους κομμάτια, είτε στο φετινό πολύ καλό “Modern Primitive”. Η εναλλαγή μάλιστα των “Neuromancer”, “The Vampire From Nazareth” και “Hierophant” ήταν από τις καλύτερες στιγμές όλης της συναυλίας για εμένα. Και ο βασικός λόγος που κάθε φορά ανεβάζει μια ζωντανή εμφάνιση των Septicflesh από καλή σε πολύ καλή, είναι η παρουσία του Σωτήρη Βαγενά (που δεν είναι δεδομένη κάθε φορά) και τα συγκλονιστικά καθαρά φωνητικά του. Ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος και η μπάντα έδειξε να δίνει πίσω την ανταπόκριση που έπαιρνε με τον άκρως επικοινωνιακό Seth να φουσκώνει από την ενέργεια του κοινού όταν δεν μας μετέφερε στην κόλαση με τα εξωπραγματικά growls του. Με άψογο ήχο και καλό φωτισμό ήταν μια στιβαρή εμφάνιση και όλα κύλησαν ωραία ανεβάζοντας ακόμα πιο ψηλά τις μετοχές τους στην…“Dark Art”.
Setlist: Portrait Of A Headless Man, Pyramid God, Neuromancer, The Vampire From Nazareth, Hierophant, Martyr, A Desert Throne, Prototype, Enemy Of Truth, Communion, Prometheus, The Collector, Persepolis, Anubis, Dark Art
Πιστεύω ότι μία τέτοια βραδιά απέδειξε ότι θα έπρεπε να βλέπουμε πιο συχνά ολόκληρα πακέτα περιοδείας να περνάνε από τη χώρα μας, αν και καταλαβαίνω απόλυτα ότι πολλές φορές αυτό δεν είναι εφικτό για ευνόητους λόγους. Το μόνο σίγουρο είναι πάντως ότι ο κόσμος που γέμισε το Fuzz πέρασε μία βραδιά που δεν θα ξεχάσει εύκολα και ας μας έμεινε ένα μικρό παράπονο για το πόση ώρα έπαιξαν οι Hypocrisy. Ελπίζω να υπάρξει επόμενη φορά ώστε να πάρουμε μία μεγαλύτερη δόση.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες, ανταπόκριση Septic Flesh: Κωνσταντίνος MindcrimeK Βλάχος
