Mike Portnoy, Billy Sheehan, Derek Shirenian, Bumblefoot και Jeff Scott Soto; Δύσκολα να μην είναι καλό το αποτέλεσμα από τη σύμπραξη των συγκεκριμένων κυρίων, ειδικά από τη στιγμή που η χημεία τους έχει επιβεβαιωθεί σε προηγούμενα projects, με τη συνεργασία, παραδείγματος χάρη, Portnoy και Sheehan στους Winery Dogs και Portnoy και Shirenian στους Dream Theater των mid 90s. Ο Portnoy μετά την αποχώρησή του από τους τελευταίους έχει γίνει κάτι σαν τον Dave Grohl του metal, όντας σε καμιά δεκαριά συγκροτήματα ταυτόχρονα, είναι όμως η πρώτη φορά που δοκιμάζει κάτι που βρίσκεται τόσο κοντά στα progressive metal χωράφια της πρώην μπάντας του.
Στο «Psychotic Symphony» οι Sons of Apollo παρουσιάζουν ένα παραδοσιακό, άρα και προβλέψιμο, ντεμπούτο, είναι όμως τέτοια η ποιότητα των μουσικών που το πρόσημο γίνεται αυτομάτως θετικό. Μου ερχόταν στο μυαλό εκείνη η διασκευή των Dream Theater στο «Stargazer»: Αν το αλλάξεις θα εκτεθείς, να το κάνεις καλύτερο δεν γίνεται, επομένως το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το παίξεις πιστά και σωστά. Κάτι από την ατμόσφαιρα του έπους των Rainbow προσπαθεί άλλωστε να «πιάσει» το εναρκτήριο «God of the Sun», που αποτελεί και την καλύτερη στιγμή του δίσκου.
