Με την επικείμενη επίσκεψη των Therapy? στην Ελλάδα ο Δημήτρης Καζαντζής είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τον Andy Cairns για το πρόσφατο άλμπουμ, την ανταπόκριση που έχει το συγκρότημα στη νέα γενιά, την πανδημία, την Ελλάδα και τις δυο συνεχόμενες εμφανίσεις τους στο Monsters Of Rock του Donnington στα μέσα της δεκαετίας του ’90.
Rockpages.gr: Έχουν περάσει οκτώ μήνες από την κυκλοφορία του “Hard Cold Fire”, αρκετός καιρός για να έχετε ένα ασφαλές feedback, πώς έγινε δεκτό το άλμπουμ;
Andy Cairns: Το “Hard Cold Fire” ήταν το πιο επιτυχημένο άλμπουμ μας εδώ και πολλά χρόνια, τόσο από άποψη υποδοχής από τους οπαδούς, όσο και από άποψη κριτικών και πωλήσεων. Μετά από τόσα χρόνια δεν περιμέναμε αυτή την ανταπόκριση, αλλά είμαστε πολύ χαρούμενοι που την πήραμε! Ο σύντομος, αιχμηρός χαρακτήρας των τραγουδιών υψηλής ενέργειας, τα riffs, οι μελωδίες, οι στίχοι και το απίστευτο rhythm section φαίνεται ότι βρήκαν απήχηση σε πολλούς ανθρώπους. Ο δίσκος κατάφερε ακόμη και να μπει στα mainstream charts σε μερικές χώρες και αυτό είναι κάτι που δεν έχει κάνει καμία από τις κυκλοφορίες μας τα τελευταία 25 χρόνια!
Rockpages.gr: Θα περιγράφατε το άλμπουμ ως ένα κλασικό άλμπουμ των Therapy? ή θα πρέπει να αναζητήσουμε κάποια νέα, ίσως κρυμμένα, στοιχεία σε αυτό;
Andy Cairns: Η γενική άμεση εντύπωση είναι ότι οι Therapy? κάνουν αυτό που οι Therapy? κάνουν καλύτερα… πιασάρικα τραγούδια παιγμένα με μεγάλη ένταση, με φανταστικά ντραμς και ασυνήθιστους στίχους. Αν ακούσετε προσεκτικά, μπορείτε να ακούσετε την επιρροή από τα chord progressions του σύγχρονου συνθέτη, Max Richter στο μεσαίο μέρος του ‘Days Kollaps’, υπάρχουν νεύματα στην κουλτούρα του μπάσου στα χαμηλά του ‘They Shoot the Terrible Master’ και modal jazz στυλ στο dance/rock του ‘Woe’.
Rockpages.gr: Οι Therapy? δείχνουν μια απίστευτη συνέπεια στις δραστηριότητές τους στο στούντιο. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι με εξαίρεση τα δύο χρόνια που ο Covid 19 χτύπησε τα πάντα, οι Therapy? δεν έχουν αφήσει να περάσει τριετία χωρίς νέα κυκλοφορία από την αρχή της καριέρας τους, τουλάχιστον από πλευράς ηχογραφήσεων, το 1991! Αυτό μάλιστα συμβαίνει σε μια μακρά περίοδο που πολλοί μουσικοί λένε ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει λόγος να κυκλοφορούν ολοκληρωμένα άλμπουμ σήμερα. Θα ήθελα να το σχολιάσετε αυτό…
Andy Cairns: Νομίζω ότι ο πιο σημαντικός παράγοντας σε αυτό είναι ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας μουσικούς, όχι ροκ σταρ. Είμαστε δημιουργικά ανήσυχοι και ακούμε συνεχώς νέα μουσική, η οποία μας εμπνέει να ξεκινήσουμε μουσικές συζητήσεις μεταξύ μας. Απολαμβάνουμε τη διαδικασία του να είσαι σε μια μπάντα και να ηχογραφείς, να γράφεις και να περιοδεύεις συνεχώς. Παρόλο που είχαμε μερικά χρόνια μεγάλης mainstream επιτυχίας στη δεκαετία του ’90 δεν ήταν αρκετό για να μας κάνει να καούμε και να τεμπελιάσουμε.
Rockpages.gr: Πώς οι Therapy? αξιοποίησαν την περίοδο της πανδημίας; Γιατί φαίνεται πως την εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο…
Andy Cairns: Είναι απλό: η επικοινωνία. Όταν συνέβη το πρώτο lockdown κάναμε μια συνάντηση zoom και αποφασίσαμε να είμαστε σε επαφή μεταξύ μας σε τακτική βάση και να ανταλλάσσουμε ιδέες. Αυτό μας κράτησε απασχολημένους και μας έδωσε στόχους για να εργαστούμε. Βρήκα την αρχική περίοδο απομόνωσης αναζωογονητική, επειδή μου έδωσε χρόνο να παίξω περισσότερη κιθάρα και να μάθω διαφορετικούς ήχους, συγχορδίες, στυλ γραφής που προηγουμένως θα ήμουν πολύ απασχολημένος για να το κάνω.
Rockpages.gr: Σε ποιο κοινό στοχεύουν οι Therapy? σήμερα; Ρωτάω κυρίως για τους στίχους, μιας και οι πρώτοι οπαδοί σας έχουν μεγαλώσει λίγο…
Andy Cairns: Έχουμε έναν πυρήνα οπαδών που έχουν μεγαλώσει μαζί μας και έχουμε επίσης νεότερους ανθρώπους που μόλις μας ανακάλυψαν, συνήθως μέσω του “Troublegum”. Δεν νομίζω ότι οι στίχοι κάνουν καμία διαφορά όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν. Δεν είναι ότι ξαφνικά όταν φτάνεις στα 30 σου χρόνια όλα είναι εντάξει και γίνεσαι ένας καλά προσαρμοσμένος άνθρωπος εν μία νυκτί. Τι σημαίνει τέλος πάντων το “μεγάλωσα”; Μπορεί να είναι χειρότερα για τους μεσήλικες, επειδή νιώθουν ότι δεν πρέπει να είναι θυμωμένοι και έτσι το κρατούν μέσα τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει αλκοολισμός, οργή στο δρόμο, ενδοοικογενειακή βία και αυτοκτονίες. Αν η μουσική μας βοηθάει ανθρώπους όλων των ηλικιών να αντιμετωπίσουν τη ζωή, τότε αυτό σίγουρα μπορεί να είναι κάτι καλό.
Rockpages.gr: Ποια είναι η στάση των Therapy? απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων στη μουσική βιομηχανία; Και πραγματικά, υπάρχει κάποιο κίνητρο για τα νέα παιδιά να πληρώνουν, αδρά σε πολλές περιπτώσεις, για το φυσικό προϊόν αντί για μια πλατφόρμα όπου θα ακούνε τη μουσική σας στο κινητό τους;
Andy Cairns: Οι καλλιτέχνες θα πρέπει να επικεντρωθούν στη δημιουργία μουσικής και στις συναυλίες, με αυτόν τον τρόπο μπορούν να βρουν ένα οργανικό κοινό. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους νέους ανθρώπους που streamάρουν μουσική δωρεάν. Αν είχαμε αυτή τη δυνατότητα όταν ήμασταν νέοι, θα το είχαμε κάνει κι εμείς. Είχαμε την τύχη να ενηλικιωθούμε ως καλλιτέχνες όταν ο κόσμος αγόραζε δίσκους, αλλά σήμερα βγάζουμε το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων μας από τις περιοδείες. Τουλάχιστον οι νέοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι όταν κυκλοφορούν μουσική το πιθανό παγκόσμιο ακροατήριο που είναι διαθέσιμο για να μεταδώσει τη μουσική τους στο διαδίκτυο είναι τεράστιο.
Rockpages.gr: Έχοντας παίξει ζωντανά σε όλων των ειδών τις σκηνές και τα πλήθη, τι πιστεύετε ότι είναι πιο αντιπροσωπευτικό για το Therapy;; μια μεγάλη σκηνή σε ένα φεστιβάλ με χιλιάδες κόσμο, ή μια συναυλία σε ένα κλαμπ με τους δικούς σας οπαδούς και την αμεσότητα που υπάρχει στα κλαμπ;
Andy Cairns: Και τα δύο έχουν θετικά στοιχεία. Ένα τεράστιο φεστιβάλ είναι μια ευκαιρία να προσεγγίσουμε ανθρώπους που μπορεί να μην ακούνε συνήθως τη μουσική μας και με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κερδίσουμε νέους φίλους. Τα κλαμπ και τα πιο μικρά σόου είναι οικείοι τρόποι για να συνδεθούμε με τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς και να παίξουμε για περισσότερο χρόνο και είναι πάντα μια θετική εμπειρία να ακούμε τις αντιδράσεις και τις φωνές του κοινού μας. Νομίζω ότι και τα δύο αυτά σενάρια είναι σημαντικά για να διατηρούμε μια ισορροπημένη άποψη για εμάς ως συγκρότημα.
Rockpages.gr: Μιλώντας για φεστιβάλ, θα ήθελα να γυρίσω πίσω στο χρόνο, στις εμφανίσεις σας στο μεγαλύτερο τότε φεστιβάλ της Ευρώπης, το Monsters Of Rock στο Donington. Ήσασταν ένα από τα λίγα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν δύο φορές σε αυτό, τόσο το 1994 όσο και το 1995. Πώς νιώθατε τότε και πώς νιώθετε τώρα κοιτάζοντας πίσω μετά από τόσα χρόνια;
Andy Cairns: Προσωπικά, μου άρεσε περισσότερο το Monster of Rock του 1994. Ήμασταν σχετικά άγνωστοι και μόλις είχε κυκλοφορήσει το “Troublegum”, αλλά δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε και περάσαμε καταπληκτικά. Ο κόσμος ήταν υπέροχος και γνωρίσαμε πολλούς μουσικούς που συνήθως δεν θα είχαμε κοντά μας.
Το 1995 όμως ήταν το αντίθετο, δεν ήταν πραγματικά φεστιβάλ αλλά μια συναυλία των Metallica όπου οι ίδιοι διάλεξαν το line up. Μέχρι τότε είχαμε μεν πουλήσει πολλούς δίσκους, αλλά ήμασταν δεύτεροι από τους πρώτους στο bill, δηλαδή από τους ίδιους τους Metallica κάτι που εκνεύρισε πολλές από τις άλλες μπάντες στο bill και μας άφησαν να το καταλάβουμε αυτό στα παρασκήνια! Δεν ευχαριστήθηκα καθόλου αυτό το σόου. Νόμιζα ότι το “Troublegum” είχε ίσως βοηθήσει να αλλάξει η γνώμη του κόσμου για το τι θα μπορούσε να είναι η σύγχρονη ροκ μουσική, αλλά έκανα λάθος.
Rockpages.gr: Σε λίγες μέρες έρχεστε στην Αθήνα για πολλοστή φορά, θα θέλατε να μας πείτε κάτι ιδιαίτερο που πιθανόν να θυμάστε από μία ή κάποιες από αυτές τις συναυλίες;
Andy Cairns: Πάντα περνούσαμε καταπληκτικά στην Αθήνα, ο κόσμος ήταν πολύ φιλικός και παθιασμένος και κάναμε πολλούς φίλους, τους οποίους ανυπομονούμε να ξαναδούμε! Πάντα έχουμε την ευκαιρία να δούμε την όμορφη πόλη και στο παρελθόν είχαμε απίστευτες εμπειρίες, τόσο επί σκηνής όσο και εκτός! Ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στο Gagarin 205, έναν χώρο που μας αρέσει πολύ!
