“Pick up the fragments and piece them together…”
Μετά από δύο χρόνια αναβολών, αλλαγών και ακυρώσεων (και που ήρθε ο κόσμος ανάποδα βασικά) το Up The Hammers επέστρεψε αν και το βρήκαμε λαβωμένο. Όποιος όμως ήταν και φέτος εκεί δεν έκρυψε τη χαρά του για τα όσα συνέβησαν στην 15η έκδοση (που οκ τελικά λόγω αναβολών ονομάστηκε 16η) ενός φεστιβάλ που έχει γίνει θεσμός. Άλλωστε το να ξαναστήνεις μέσα σε όλο αυτή την αβεβαιότητα ένα φεστιβάλ που έχει τη βάση του στον κλασικό ήχο είναι από μόνο του επιτυχία αυτή την περίοδο. Η πρώτη μέρα ήταν άκρως επιτυχημένη με τους πάντα κεφάτους Skyclad που έστησαν γλέντι, την επικούρα των Atlantean Kodex που ήταν από τα highlights όλων των ημερών, τους διαστημικούς Sacral Rage, την έκπληξη της τελευταίας στιγμής Zemial, τους θρυλικούς Spitfire αλλά και όλων των άλλων σχημάτων, είτε σχετικά έμπειρων (Dexter Ward και Mirror) είτε το νέο αίμα (White Tower).
“Lay down your bottles and begin the last round…”
Μετά το Warm Up της Πέμπτης ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο και αναρωτιόμουν πόσοι τελικά θα ήταν στο χώρο. Ήταν σαφώς λιγότεροι αυτή τη φορά οι ξένοι σε σχέση με άλλες χρονιές αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο προφανώς. Όσοι πήγαμε από νωρίς είδαμε τους Θεσσαλονικείς WHITE TOWER να βγαίνουν ακριβώς στις 15:30 με αέρα και να αποδίδουν εξαιρετικά σε ένα στυλ που τιμά τα είδωλα τους που δεν είναι άλλοι από τους Accept φυσικά. Ήθελα λίγο πιο ψηλά τις κιθάρες αλλά λίγη σημασία είχε αφού όλα τα κομμάτια του ομώνυμου ντεμπούτου φωνάζουν για σανίδι και ήταν όντως πωρωτικά στα 40 λεπτά που έπαιξαν προσφέροντας old-school ήχο και εικόνα παρά το νεαρό της ηλικίας τους.
Video WHITE TOWER:
White Tower setlist:
pounding heavy metal / lions of steel / leather empress / I rule the midnight / spread the fire / runaway rebel / curse of the night / fuel along gunfire / soldiers of metal / wrecking machine / schizophrenic attack
“See, the blood is red and warm…”
Στις 16:25 ανέβηκαν στη Σκηνή οι MIRROR. Οι κύπριοι κυκλοφόρησαν πρόσφατα το The Day Bastard Leaders Die αλλά έδωσαν περισσότερο βάση στις παλιότερες δουλειές και ο κόσμος φαίνεται πως γούσταρε αφού είχαν την απαραίτητη ενέργεια. To στυλ τους συνδυάζει έναν ήχο που ενώνει το heavy rock των 70ς με το κλασικό 80ς metal αλλά το κάνουν σωστά χωρίς να ακούγεται παρωχημένο. Απολαυστικός ο Μαυρομάτης στα φωνητικά σε ένα 45λεπτο σετ που χώρεσε ωραία παλιά και νέα κομμάτια σε μία ακόμη δυνατή εμφάνιση μετά το Into Battle το 2019.
Video MIRROR:
setlist Mirror:
masters of the deep / curse of the gypsy / souls of Megiddo / black magic tower
mirror / galleon / all streets are evil / the day bastard leaders die / running from the law
“We lose all control when the stage is alight…”
Ο κόσμος βγήκε για το απαραίτητο διάλειμμα και έχει φάση αυτό και γίνεται ανάμεσα σε κάθε μπάντα όπου όλοι σαν υπνωτισμένοι βγαίνουν και μαζικά μπαίνουν πάλι αλλά η γύρω περιοχή δυστυχώς δεν έχει κάτι που θα σε κρατήσει για ώρα, ίσως μια καντίνα έστω θα βόλευε μιας και το ψητοπωλείο ήταν κλειστό και έπρεπε να πας αρκετά μακριά για να φας κάτι. Tέλος πάντων, μικρή σημασία έχουν αυτά αφού στις 17:25 ανέβηκαν στη σκηνή οι DEXTER WARD, ένα σχήμα που σχετίζεται άμεσα με το ίδιο το φεστιβάλ αφού μέλη του είναι στη διοργάνωση του. Δίχως αμφιβολία είναι γνωστοί στο κοινό και με ένα ύφος που κολλάει στο χαρακτήρα του UTH με το heavy/epic metal να διατρέχει τις συνθέσεις τους. Όπως και στο Horns Up στα Τρίκαλα ένα χρόνο πριν στα φωνητικά ήταν ο Βαγγέλης Κρούσκας των Valor που ήταν και πάλι σωστός και όλοι έβγαζαν ωραία ενέργεια με τα πιασάρικα κομμάτια τους από όλη την πορεία τους και το αναμενόμενο κλείσιμο του “metal rites”
Video DEXTER WARD:
setlist Dexter Ward:
stone age warrior / ghost rider / in the days of epic metal / return of the blades / evil nightmares / conan the barbarian / these metal wings / metal rites
“A dark star falls from the dying worlds…”
Στο πρόσφατο Metal From Hellas είχα σκάσει που ακύρωσαν λόγω covid οι SACRAL RAGE αλλά ευτυχώς η ανακοίνωση πως θα έπαιζαν στο Up The Hammers έφερε και πάλι χαμόγελα. Τρομερή μπαντάρα που κάθε φορά με εντυπωσιάζουν με τα όσα εξωπραγματικά κάνουν. Το φουτουριστικό power/speed metal τους αποδίδεται τρομερά στη σκηνή με τον Δημήτρη Καρτάλογλου να ψαρώνει κόσμο αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά να μας τρολάρουν με την απίστευτη απόδοση τους, τα απίθανα ριφ και το τρομερό μπάσο που μας πήρε τα μυαλά και μας πήγε κυριολεκτικά στο διάστημα. Κάθε κομμάτι τους είναι instant classic και είναι κρίμα να σου έχουν ξεφύγει μέχρι τώρα.
Video SACRAL RAGE:
setlist Sacral Rage:
Intro/ En Cima Del Mal / L.C.E. Sutratma / Vaguely Decoded / Inner Sanctum Asylum / Intro/ Necropia / Shock Rates / L.C.E. Amarnas Reign / Waltz in Madness / Outro
“Here they come across the street…”
Ακριβώς στις 19.30 ανέβηκαν στη σκηνή οι SPITFIRE. Το ιστορικό σχήμα (ένα από τα πρώτα της ελληνικής σκηνής αφού σχηματίστηκαν το 1984) κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα πολύ δυνατό άλμπουμ και έτσι είχε τη δυνατότητα να συνδυάσει τα κλασικά κομμάτια του First Attack μαζί με τα νέα σε ένα σετ που κράτησε 45 λεπτά ενώ δεν άφησαν έξω και το άλμπουμ Die Fighting με κομμάτι του οποίου άλλωστε ξεκίνησαν. Ο Ηλίας πέρα από ηγέτης είναι μορφάρα και φαινόταν να το χαίρεται ιδιαίτερα και του αξίζει μιας και δεν έχει περάσει και λίγα για να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα του σχήματος χωρίς να είναι καρικατούρα όπως συμβαίνει με άλλους.
Video SPITFIRE:
setlist SPITFIRE:
gates of fire / evil thoughts around / denial to fall / guilty dreams / stand and fight / unholy / lady of the night / taste the fire / ready to attack / lead me on / street fighter
“A black wind of pain is cleansing the land…”
Πολλά μπορούμε να πούμε για τις μπάντες που αρχικά θα βλέπαμε αλλά νομίζω πως οι Atlantean Kodex ήταν από μόνοι τους αρκετοί για πολλούς ώστε να δώσουν το παρών. Πολλοί άλλωστε τους απολαύσανε και την προηγούμενη μέρα σε ένα full set σαν headliners. Aυτή τη φορά ανέβηκαν στην σκηνή στις 20:45 και για 50 λεπτά μας μάγεψαν όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Το setlist ήταν ελαφρώς διαφορετικό αλλά λίγη σημασία είχε αφού κάθε τους κομμάτι είναι ένας έπος που προκαλεί ανάταση. Οι Γερμανοί ίσως είναι οι καλύτεροι πλέον στο χώρο με τρομερές δουλειές και στα live είναι ισοπεδωτικοί. Η φωνή του Marcus Becker οδηγεί και μας ταξιδεύει μέσα από τις ιστορίες τους αλλά και τα υπόλοιπα μέλη να νιώθουν κάθε νότα που έπαιζαν, ειδικά η Coralie Baier με το Bathory μπλουζάκι που έπαιζε και φώναζε τους στίχους.
“From darkness grows light, from ashes a fire…”
Είναι εντυπωσιακό πάντως πως οι μεγάλες συνθέσεις τους δεν κουράζουν σε κανένα σημείο και ο κόσμος μπόρεσε να τις απολαύσει και να τους χαρίσει φυσικά το χειροκρότημα και τους αξίζει πραγματικά όλο αυτό που έχουν καταφέρει, το πείσμα και επιμονή αλλά και η πολύ δουλειά πάνω και κάτω από τη σκηνή. Το έδειχναν από την αρχή αυτό και ας είμασταν λίγοι κάποτε, τώρα έχει έρθει η ώρα για να τους αναγνωρίσουν πολλοί περισσότεροι. Στα συν το ότι είτε είναι πολύ down to earth και σαν άνθρωποι και όποιος τους μίλησε από κοντά το εισέπραξε αυτό (αλλά γενικότερα είναι ωραίο που σ’ αυτό το φεστιβάλ κόσμος και μπάντες είναι μαζί για ώρες).
Video ATLANTEAN KODEX:
setlist Atlantean Kodex:
the alpha and the occident / people of the moon / lion of chaldea / sol Invictus / heresiarch / twelve stars and an azure gown / the atlantean kodex
“Screams break the silence…”
Στη συνέχεια κανονικά θα βλέπαμε τους Ostrogoth αλλά φυσικά αν δεν υπήρχε μια ακύρωση την τελευταία στιγμή θα χάλαγε το σερί. Ευτυχώς οι διοργανωτές κινήθηκαν γρήγορα και στη θέση τους έφεραν τους ZEMIAL. Παρότι ιστορικό και αγαπημένο για μένα σχήμα ένιωσα έκπληξη αφού το ύφος τους διαφοροποιείται από τα συνηθισμένα ακούσματα των φίλων του φεστιβάλ. Αλλά όπως έγινε και με τους Yoth Iria στο Metal From Hellas φαίνεται πως επιτέλους είμαστε σε θέση να ακούσουμε και πράγματα που μας βγάζουν από την comfort zone μας.
Eίχα να δω τους Zemial ζωντανά στην Αθήνα από το 2011 στο An όπου μαζί με Proscriptor με είχαν αφήσει άφωνο. Το τελευταίο διάστημα τους πετύχαινα σποραδικά μόνο σε βιντεάκια από εμφανίσεις στο εξωτερικό και είναι αλήθεια πως μου είχαν λείψει γιατί όσο παίζουν είναι τρομερά επιβλητικοί. Αρχικά υπήρχε ένα μούδιασμα βέβαια γιατί δε λειτουργούσε σωστά το μικρόφωνο και πράγματα όπως αυτά προκαλούν εκνευρισμό αλλά σε αντίθεση με ντίβες που φεύγουν στη μέση του σετ εδώ το πρόβλημα λύθηκε μετά από λίγο και η μηχανή του σχήματος πήρε μπροστά ισοπεδώνοντας με prog black metal ήχους τo venue και τον Vorskaath να χαρίζει πόνο. Προσωπικά για κάτι κομμάτια ύμνους όπως το full moon necrophilia του λατρεύω αλλά όλο το σετ ήταν εξαιρετικό και το power trio ήταν άψογο σε όλα τα κλασικά κομμάτια συν το δείγμα από νέα δουλειά που φαίνεται πως δεν έχει να ζηλέψει τίποτα συνδυάζοντας επί σκηνής ψυχή και τσαγανό. Πολλοί θα πουν πως δεν είναι καθαρό raw black αλλά οι Zemial έχουν πολλά χρόνια που έχουν κάνει τον πειραματισμό δεύτερη φύση τους και προσωπικά αυτή η αναζήτηση είναι που με έχει κρατήσει κοντά στο ιδίωμα που στην αρχή πολλοί βιάστηκαν να κατηγορήσουν για επανάληψη.
Video ZEMIAL
setlist Zemial:
Black Death / Nailed and Coffined / Eclipse / Murmur Under the Silence of Ages / Nocturnal Witch / Δαίμων / To Slay with Silent Dagger / Return of the Conqueror / Full Moon Necrophilia / Breath of the Pestilence / Birds of Death / Sleeping Under Tartarus
“Where the past meets the present we walk hand in hand…”
Μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα είχε φτάσει η ώρα για τους SKYCLAD που ήταν οι headliners της βραδιάς. Το βρετανικό σχήμα που είναι ντυμένο με ουρανό έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη χώρα μας εδώ και τρεις δεκαετίες. Τα ιστορικά live στο Rodon στα 90ς να έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στο παλμαρέ των καλύτερων στιγμών που έχουμε ζήσει ποτέ αν και αυτό είναι άδικο αφού όσοι θέλουν να τους θυμούνται με τον Martin Walkyier πάντα αυτά φέρνουν ως επιχείρημα. Όμως οι Skyclad συνέχισαν και όσες φορές μας επισκέφτηκαν δεν μας απογοήτευσαν με αποκορύφωμα το απίστευτο πάρτυ στο Temple τρία χρόνια πριν και που σε πείσμα όλων ήρθαν και πάλι και ήταν αψεγάδιαστοι.
“If you are without sin come cast the first stone…”
Και πως να μην περάσεις καλά μαζί τους όταν σου πετάνε από την αρχή “Spinning Jenny” και “Emerald”; Αμέσως η συναυλία απογειώθηκε και πραγματικά ζήσαμε για μία ακόμη φορά ένα παγανιστικό πανηγύρι με τα όλα του. Το βιολί της Georgina Biddle, οι κιθάρες και ο πέρα για πέρα τίμιος Kevin Ridley (τον οποίο ελπίζω σύντομα να δούμε και με τους καταπληκτικούς Theigns & Thralls) που μας ερμήνευσε τους χαρακτηριστικούς καυστικούς στίχους των κομματιών τους. To έβλεπες παντού, στα χαμόγελα πάνω και κάτω από τη σκηνή, στο χορό, στα σηκωμένα με ενθουσιασμό στον αέρα ποτήρια μπύρας που ταίριαζαν γάντι με το folk metal όργιο των Skyclad που έκαναν να ουρλιάζουμε στίχους όπως το “if life is sweet then I’m diabetic” στο τρομερό “Just What Nobody Wanted”. Όταν άναψαν τα φώτα στο τέλος τι έμεινε; Σίγουρα αυτοί τα είχαν δώσει όλα αλλά και εμείς φεύγαμε γεμάτοι από το venue…
setlist Skyclad:
earth mother the sun and the furius host / spinning jenny / emerald / cry of the land / the wickedest man in the world / cardboard city / the one piece puzzle / just what nobody wanted / land of the rising slum / no deposit no return / the widdershins jig / history lessens / another fine mess / penny dreadful / inequality street / thinking allowed? / the antibody politic / anotherdrinkingsong / great blow for a day job / the parliament of fools / the declaration of indifference
® κείμενο/φωτογραφίες/video: Konstantinos Mindcrimek Vlachos
Video SKYCLAD:
