Και εγώ ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω τι ζήσαμε και το δυσκολότερο πράγμα είναι να προσπαθείς να γράψεις για κάτι που πολύ απλά δεν περιγράφεται με λόγια παρά μόνο με συναισθήματα. Θα προσπαθήσω όμως…
Σάββατο, 27/4/2013: Από νωρίς στην ουρά για μία καλή θέση αφού η πρώτη μέρα ήταν sold-out και δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνει χαμός. Όπως και έγινε! Το πρόγραμμα τηρήθηκε με ευλάβεια και τα τρία support συγκροτήματα είχαν ολοκληρώσει τα sets τους μέσα σε 2 ώρες. Οι War Dance παρουσίασαν ένα επικό μισάωρο set, έντονα επηρεασμένο από Manowar. Έχουν την τύχη να διαθέτουν έναν εξαιρετικό drummer που τα έδωσε όλα αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά δεν υστέρησαν. Οι Dexter Ward απέδειξαν ότι αποτελούν μία αξιοπρεπέστατη παρουσία στο χώρο και η στήριξη από τον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια μόνο τυχαία δεν είναι. Το Maidenικο στυλ τους σε συνδυασμό με τα πιασάρικα τραγούδια «ζέσταναν» ικανοποιητικά τον κόσμο που ήδη είχε γεμίσει το Gagarin. Η διασκευή στο “Massacre” (Thin Lizzy) ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μπράβο, παιδιά! Τέλος, οι Ιταλοί Doomsword επιβεβαίωσαν για μία περίπου ώρα ότι η αγάπη του ελληνικού κοινού διατηρείται ακέραια. Με τον Deathmaster σε μεγάλη φόρμα, οι Doomsword δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα πάνω στη σκηνή και το έντονα επηρεασμένο από τη σκανδιναβική μυθολογία epic metal ίσως να «ανάγκασε» ορισμένους που δεν τους είχαν ακούσει μέχρι το Σάββατο, να τους τσεκάρουν λίγο καλύτερα.
Με μία μικρή καθυστέρηση προκειμένου να στηθούν τα σκηνικά (κυρίως το τεράστιο backdrop με το εξώφυλλο του “Deliver Us” και τέσσερα stand με το σήμα των Warlord), τα φώτα σβήνουν και μία μικρή εισαγωγή είναι ικανά να δημιουργήσουν την πρώτη εικόνα παροξυσμού στους 1200 fans που είχαν κατακλύσει το Gagarin. Και μόλις κάνει την εμφάνιση του ο Mark Zonder, ο Bill Tsamis και τα υπόλοιπα μέλη των Warlord τα λόγια και οι περιγραφές πάνε περίπατο δίνοντας τη θέση τους σε συναισθήματα και κλάματα. Πώς να περιγράψω, δηλαδή, το χαμό που έγινε όταν μπήκαν οι πρώτες νότες του “Deliver Us”; Πώς να περιγράψω τον συγκλονιστικό κόσμο που τραγουδούσε κάθε στίχο και συνόδευε με τη γνωστή ιαχή την κιθάρα του Bill; Πώς να αποτυπώσω σε λέξεις το μοναδικό παίξιμο του Mark ή το στιβαρό μπάσο του Philip Bynoe; Ο τραγουδιστής Giles Lavery τα πήγε περίφημα, η δεύτερη κιθάρα του Paolo Viani ήταν άψογη ενώ τα πλήκτρα του Άγγελου Βαφειάδη “γέμιζαν» τον ήχο των Warlord. Όσο για τον Bill…ό,τι και να πω θα είναι πραγματικά λίγο. Ταπεινός, αψεγάδιαστος, μελωδικός όπως πάντα και κυρίως επιβλητικός. Η στιγμή που μίλησε στα ελληνικά για 3 λεπτά αναφερόμενος στον πατέρα του (πριν από το “Father”) ήταν για μένα προσωπικά το απόλυτο highlight αφού τα λόγια του αλλά και οι στίχοι του συγκεκριμένου κομματιού έχουν εδώ και κάποιους μήνες ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό, προσωπικό νόημα.
Το set list, όπως αναμενόταν άλλωστε, ήταν βγαλμένο μέσα από τα πιο τρελά όνειρα μας. Ακούστηκε όλο το “Deliver Us”, τα “Lost and Lonely Days” & “Aliens”, το “Soliloquy”, τα “War in Heaven”, “Winds of Thor” και “Achilles Revenge” καθώς και τα “Glory”, “City Walls of Troy”, “Kill Zone” & “Father” από το νέο album “The Holy Empire”. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Bill έπαιξε το instrumental “Lullaby” από την ταινία “Pan’s Labyrinth”.
Κυριακή, 28/4/2013: Τη δεύτερη μέρα, τα support σχήματα ήταν δύο, αφού απουσίαζαν οι Doomsword. Τόσο οι War Dance όσο και οι Dexter Ward παρουσίασαν πάνω-κάτω ένα παρόμοιο set (με τους Dexter Ward να διασκευάζουν αυτή τη φορά το “Powerslave” των Maiden αντί για το “Massacre” των Thin Lizzy.
Οι Warlord ανέβηκαν στη σκηνή λίγα λεπτά μετά τις 21:30 και για δύο περίπου ώρες παρουσίασαν και εκείνη ένα παρόμοιο show με τη μέρα του Σαββάτου. Το μόνο που είχε αλλάξει ήταν το τεράστιο backdrop πίσω από τα τύμπανα (αυτή τη φορά ένα logo των Warlord κάλυπτε το πίσω μέρος της σκηνής). Ό,τι διαβάσατε παραπάνω, ισχύουν τα ίδια και για την Κυριακή αφού τόσο το set list όσο και η συνολική απόδοση αλλά και τα συναισθήματα ήταν ίδια. Ο κόσμος άγγιζε τα 1000 άτομα και η ατμόσφαιρα ήταν για μία ακόμη φορά εντυπωσιακή.
Κλείνοντας, θέλω να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους Warlord, στους διοργανωτές που μας έδωσαν την ευκαιρία να απολαύσουμε δύο φορές αυτό το θρυλικό συγκρότημα αλλά και τον συγκλονιστικό κόσμο που είμαι σίγουρος ότι άφησε άφωνους τον Bill, τον Mark και τους υπόλοιπους!
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Χρηστος Κισσατζεκιάν/livephotographs.com
