«Αυτή την περίοδο, δεν δίνω πολλές συνεντεύξεις αλλά μόλις μου είπαν ότι πρόκειται για ένα request από Ελλάδα, είπα αμέσως “ναι” γιατί ήξερα ότι θα ήταν από σένα», μας λέει ο Dee. Εκείνη τη στιγμή σηκώνεται όρθιος και γεμάτος περηφάνια μας λέει: «μισό, να σου δείξω κάτι: αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ και το έχω πάντοτε εδώ στο γραφείο μου…όχι μόνο τώρα που μιλάμε αλλά πάντα»! Ο Dee μας δείχνει το δερμάτινο γιλέκο των The Warriors που του είχαμε κάνει δώρο το 2006 όταν είχαν έρθει για δεύτερη φορά στην Ελλάδα. Αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε όλα αυτά που μας έχεις προσφέρει εσύ με τη μουσική σου όλα αυτά τα χρόνια, του λέμε, και κάπως έτσι ξεκινάει η κουβέντα μας με τον θρυλικό Dee Snider. Συνέντευξη: Σάκης Νίκας, Μοντάζ: OneManArmy
Από την πρώτη στιγμή, βλέπουμε ότι ο frontman των Twisted Sister περνάει μία υπέροχη φάση στη ζωή του όντας απασχολημένος με πάρα πολλά και δημιουργικά πράγματα. Έχει κυκλοφορήσει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο “Frats” και έτσι βρίσκουμε την ευκαιρία να τον ρωτήσουμε αν πρόκειται για αληθινούς χαρακτήρες που τον ενέπνευσαν καθώς το σκηνικό είναι στημένο στο μέρος που μεγάλωσε ο Dee, στο Baldwin του Long Island. «Ναι, είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα», μας λέει ο Dee και προσθέτει ότι η συγγραφή βιβλίων, θεατρικών έργων, σεναρίων αποτελούν, πλέον, τη βασική διέξοδο δημιουργικότητας του. «Μπορεί να μη γράφω πολύ μουσική πλέον αλλά παραμένω δημιουργικός και θέλω ουσιαστικά να βρίσκομαι πίσω από τις κάμερες, στο παρασκήνιο. Ξέρεις…συνειδητοποίησα πριν λίγο διάστημα ότι άρχισα να γράφω κείμενα από το 1984…σχεδόν 40 χρόνια πριν»! Και αν το σκεφτείτε ο Dee έχει δίκιο καθώς το “Dee Snider’s Teenage Survival Guide” μπορεί να κυκλοφόρησε το 1987 αλλά η προετοιμασία του είχε ξεκινήσει νωρίτερα ενώ και οι μικρές ιστορίες πίσω από τα περίφημα videos των Twisted Sister ανήκουν σε αυτόν. Οπότε, ο Dee έχει κάθε λόγο να αισθάνεται περήφανος και για το πρώτο του μυθιστόρημα καθώς οι κριτικές είναι εξαιρετικές.
«Ας μιλήσουμε τώρα για rock n’ roll», μας λέει ο Dee χαμογελώντας και δεν έχουμε καμία αντίρρηση με αυτό αλλά το κάνουμε πάλι μέσω ενός…βιβλίου! Πιο συγκεκριμένα, της εξαιρετικής αυτοβιογραφίας του “Shut Up And Give Me The Mic”. Όταν του λέμε ότι το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου ήταν μία σοκαριστική αποκάλυψη για όλους μας, αφού μας μεταφέρει σε ένα βροχερό σκηνικό του 1993 όπου ο Dee μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια γιατί είναι τελείως άφραγκος…τη στιγμή που όλος ο κόσμος θεωρούσε το αντίθετο μιας και είχε κάνει και ένα χρόνο νωρίτερα το comeback με τους Widowmaker. «Ήταν το απόλυτο ναδίρ για μένα, Σάκη…το απόλυτο rock bottom. Όταν ξεκίνησαν οι Widowmaker το 1991/92 δεν είχα καθόλου χρήματα. Ναι…σίγουρα έβγαλα πολλά λεφτά με τους Twisted Sister και δεν ρίχνω το φταίξιμο σε κανέναν…ούτε manager, ούτε εταιρείες, ούτε ναρκωτικά, ούτε ποτά…τίποτα τέτοιο. Εγώ έφταιγα για όλα αυτά και γιατί πίστεψα τότε ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ τα χρήματα. Αλλά, μη στεναχωριέστε για μένα εκεί στην Ελλάδα…έχουν περάσει αυτά τα χρόνια και ο Dee είναι ευτυχισμένος, πλούσιος και διάσημος! Ανακάλυψα τόσα άλλα πράγματα…ραδιόφωνο, διαφημιστικά, οι Twisted Sister επανασυνδέθηκαν και μπόρεσα να αποκτήσω τόσα πράγματα στη ζωή μου. Λόγω της επιτυχίας μου αυτής, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι έχω αποσυρθεί από τη μουσική και δεν θα επανέλθω…σε αντίθεση με πολλούς καλλιτέχνες της γενιάς μου που είναι υποχρεωμένοι να παίζουν σε μεγάλη ηλικία για να βγάλουν τα προς το ζην και ταυτόχρονα να μην είναι φυσικά στο ίδιο επίπεδο με αυτό που παρουσίαζαν κάποτε στον κόσμο. Από τις αρένες και τα γήπεδα, κάποιοι τώρα παίζουν σε μισοάδεια clubs…και δεν έχουν άλλη επιλογή αφού χρειάζονται τα χρήματα. Είμαι ευλογημένος που δεν είμαι υποχρεωμένος να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή σε αυτή την ηλικία».
Όταν λέμε στον Dee ότι κατανοούμε το σκεπτικό του αλλά αναμένουμε το τρίτο συνεχόμενο δισκογραφικό χτύπημα μετά τα πολύ καλά “For The Love of Metal” και “Leave A Scar”, o Dee απαντάει σχεδόν αμέσως (προφανώς αμετάφραστο): «Don’t hold your breath! Νομίζω ότι έχω ολοκληρώσει τον κύκλο μου σαν ένας ενεργός μουσικός. Χαίρομαι πολύ που τελείωσα έτσι την καριέρα μου…με αυτούς τους δύο δίσκους και το live album. Είναι σα να έβαλα ένα θαυμαστικό στο τέλος αυτού του κεφαλαίου της καριέρας μου. Είναι πολύ καλύτερο να κλείνεις με αυτούς τους δίσκους και όχι με το χριστουγεννιάτικο album των Twisted Sister ή το “We Are Ones”…δε λέω…καλοί δίσκοι αλλά καθόλου αντιπροσωπευτικοί αυτού που πραγματικά είμαι».
Ο Dee είναι ξεκάθαρος…έχει αφήσει το κεφάλαιο «μουσική» πίσω του και θέλει να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων και γιατί όχι με τη σκηνοθεσία. Μην ξεχνάμε ότι κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές τα τελευταία 30 χρόνια. «Αυτά τα πράγματα μου δίνουν πλέον ευχαρίστηση και με γεμίζουν», μας λέει ο Dee και μπορεί να απογοητεύει τους εκατομμύρια οπαδούς του που περιμένουν πάντα νέα μουσική από εκείνον αλλά είναι απολύτως σεβαστό και έχουμε πάντα κάτι άλλο να περιμένουμε…αν και σε άλλο δημιουργικό τομέα. Η κουβέντα συνεχίζεται πάνω στο ίδιο κομμάτι και ο Dee δεν διστάζει να μας εξηγήσει τους λόγους που όλοι εμείς θέλουμε ακόμη να τον βλέπουμε πάνω στη σκηνή: «Σας αγαπάω που ακόμη με στηρίζετε…το ξέρεις αυτό, Σάκη. Ωστόσο, αν το σκεφτείς, ο λόγος που θέλεις να συνεχίσω τις συναυλίες είναι γιατί έχεις αναμνήσεις…πολλές και καλές αναμνήσεις. Φανταστικά τραγούδια και φανταστικές συναυλίες. Όμως, σκέψου πόσες αγαπημένες σου μπάντες συνεχίζουν και παίζουν εκεί έξω χρησιμοποιώντας προηχογραφημένα φωνητικά και σε απογοητεύουν. Δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που κάποτε είχες στο μυαλό σου. Μην με παρεξηγείς…είναι στα 70 τους! Δεν είναι δυνατό να είναι το ίδιο καλοί. Εγώ τι έχω απέναντι μου; Αναμνήσεις οπαδών από έντονες συναυλίες γεμάτες συναίσθημα και ενέργεια! Δεν μπορείς με τίποτα να το αντιμετωπίσεις αυτό. Θα σου πω κάτι: το καλύτερο κοπλιμέντο που μου έχουν κάνει ποτέ, προέρχεται από τον Lemmy ο οποίος μου είπε κάποτε: “Dee, είσαι μέσα στους τρεις καλύτερους frontmen που έχω δει και σίγουρα ο καλύτερος στην επικοινωνία με τον κόσμο”! Και μου το είπε αυτό ο άνθρωπος που είχε δει τους Beatles, τους Stones, τον Jimi Hendrix…καταλαβαίνεις, τι εννοώ;».
Απόλυτα! Επιμένουμε όμως. Του λέμε ότι υπάρχουν rock stars που πραγματικά τα πάνε περίφημα μέχρι και σήμερα…όπως για παράδειγμα, μία βασική επιρροή του Dee, ο τεράστιος Alice Cooper. O Dee δεν μασάει τα λόγια του: «ξέρω τι λες…είναι όμως το ίδιο καλός; Μην ξεχνάς ότι ο Alice έχει ένα τελείως διαφορετικό στυλ από μένα που του επιτρέπει να συνεχίζει. Εγώ πάντα είχα αυτό το έντονο, επιθετικό και γεμάτο ενέργεια στυλ που πλέον δεν γίνεται να βγάζω προς τα έξω και το τελευταίο πράγμα που δεν θέλω να δω είναι απογοήτευση στα μάτια των οπαδών μου. Τα έχεις δει και εσύ, Σάκη…δεν θα ονομάσω συγκροτήματα αλλά υπάρχουν εκεί έξω…και συνεχίζουν με προηχογραφημένα ενώ έχουν ανακοινώσει εδώ και χρόνια την αποχώρηση τους…και τα videos στο YouTube είναι τραγικά».
Γυρίζουμε πίσω στο χρόνο και πιο συγκεκριμένα στο 1987 και το υποτιμημένο διαμάντι των Twisted Sister, το “Love is for Suckers”. Η ερώτηση μας είναι συγκεκριμένη: θεωρείς ότι θα είχε καλύτερη ανταπόκριση ο συγκεκριμένος δίσκος αν έβγαινε σαν ένα Dee Snider solo album; Η απάντηση του Dee είναι άμεση και ξεκάθαρη: «100%! Μην ξεχνάς ότι το αρχικό πλάνο ήταν να βγει σαν ένα προσωπικό album κάτω από την επωνυμία Me And The Boys, ενός project που είχα δημιουργήσει τότε. Το management και η δισκογραφική είχαν φυσικά άλλα πλάνα και έτσι αναγκάστηκα να κυκλοφορήσω αυτό το δίσκο σαν μία ακόμη δουλειά των Twisted Sister παρά το γεγονός ότι το κλίμα στο συγκρότημα τότε δεν ήταν καθόλου καλό. Αν μας είχαν αφήσει να κάνουμε τα side projects που θέλαμε και επιστρέφαμε αργότερα με τους Twisted Sister τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Να σκεφτείς, έδωσαν τότε τελεσίγραφο στον A.J. Pero και του είπαν ότι είτε θα συνεχίσει με τους Cities είτε με τους Twisted Sister και εκείνος παραιτήθηκε γιατί δεν του άρεσε η πίεση. Όλα ήταν λάθος με εκείνο το δίσκο».
Αναπόφευκτα, μένουμε στα 80ς και ρωτάμε τον Dee πόσο καταλυτικός ήταν ο ρόλος του MTV αλλά και των μουσικών παραγωγών τότε στη διαμόρφωση του ήχου των συγκροτημάτων. «Εννοείται ότι ήταν πολύ σημαντικός ο ρόλος τόσο του MTV όσο και των παραγωγών. Στη δική μας περίπτωση, το MTV ήρθε σε ένα κομβικό σημείο για εμάς. Ανέδειξε τα τραγούδια και μας έκανε διάσημους. Ωστόσο, πρέπει να σου πω ότι την περίοδο που έγραφα το “Come out and play” ήμουν πλούσιος και δεν είχα το ίδιο κίνητρο όπως στο παρελθόν με τους Twisted Sister. Δεν ήμουν πλέον…πεινασμένος! Λατρεύω το “Come out and play” αλλά πίστεψε με θα ήταν ένα τελείως διαφορετικό album αν την περίοδο που ηχογραφούσαμε το “Stay Hungry” έγραφα παράλληλα τα τραγούδια για το επόμενο δίσκο, όπως κάναμε πάντα. Όμως η επιλογή του Tom Werman για παραγωγό είχε εξοργίσει τον Mark Mendoza, η δουλειά του οποίου ήταν πάντα να κάθεται με τον παραγωγό και έτσι ανέλαβα εγώ αυτό τον ρόλο με αποτέλεσμα να μην αφοσιωθώ στη σύνθεση των νέων κομματιών. Επιστρέφοντας στην ερώτηση σου για το MTV, να σου πω ότι ήταν ουσιαστικά απόρροια μιας συμφωνίας που είχε η Atlantic με τον σκηνοθέτη Marty Callner για να γυρίσουμε video-clips αλλά και το live video. To περίεργο για εμάς ήταν ότι ο Callner διάλεξε εμάς ανάμεσα σε τρία συγκροτήματα…τα άλλα δύο ήταν οι INXS και οι Zebra. Διάλεξε εμάς γιατί έπαιξε τη μουσική μας στο παιδί του που εμφανίζεται και στο video του “We’re not gonna take it” και του είπε ότι οι Twisted Sister θα έπρεπε να είναι η μοναδική του επιλογή».
Flash forward στα early 90s και στην παρακμή του hard rock/hair metal. Ποιοι λόγοι οδήγησαν σ’ αυτό, σύμφωνα με τον Dee Snider…;
«Σε τελική ανάλυση ρίχνω το φταίξιμο στις δισκογραφικές εταιρείες αλλά και στα συγκροτήματα που το δέχτηκαν όλο αυτό αλλά το καταλαβαίνω…είναι πολύ δύσκολο να τα βάλεις με τη μουσική βιομηχανία. Όταν οι Twisted Sister υπέγραψαν με την Atlantic δεν υπήρχε στην ουσία το hair metal. Ήμασταν μία heavy metal μπάντα. Τελεία. Τότε περιοδεύαμε με τους Metallica και τους Maiden…δεν φαινόταν σε κανέναν παράταιρο. Τώρα…το 1988, μόλις 5-6 χρόνια μετά, δεν υπήρχε περίπτωση να δεις στο ίδιο billing τους Poison με τους Iron Maiden. Δεν θα έβλεπες ποτέ μία glam μπάντα με μία metal μπάντα. Μόλις οι εταιρείες είδαν την επιτυχία των Quiet Riot και των Motley Crue έψαχναν αμέσως να υπογράψουν εκατοντάδες μπάντες που έμοιαζαν σε αυτούς! Δεν πάει έτσι όμως. Δυστυχώς, η μουσική βιομηχανία έτσι λειτουργούσε και ήθελε να επωφεληθεί από την όλη κατάσταση. Ακόμη και το όλο promotion ήταν παρόμοιο από όλες τις εταιρείες: έβγαζαν πρώτο single το αντιπροσωπευτικό hard rock κομμάτι και μετά την power ballad. Και όχι μόνο αυτό. Χρησιμοποιούσαν τους ίδιους παραγωγούς, τους ίδιους σκηνοθέτες, τους ίδιους δημιουργούς επιτυχιών. Ο Desmond Child ήταν παντού στα 80ς. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, μία πατέντα…αλλά έγινε ακόμη χειρότερο! Η εταιρεία σκέφτηκε: γιατί να χάνουμε χρόνο με το hard rock κομμάτι…; Ας βγάλουμε κατευθείαν τη μπαλάντα σαν single. Ο στόχος ήταν η εμπορική επιτυχία και ας χαθεί η αξιοπιστία της μπάντας. Περίμενε όμως…έγιναν ακόμη πιο άσχημα τα πράγματα! Δεν έφτανε η μπαλάντα…ας το πάμε στο άλλο άκρο και ας γίνουμε τελείως ακουστικοί, unplugged! Είχαν την ιδέα να αφαιρέσουν κάθε ηλεκτρικό όργανο και να βάλουν τους καλλιτέχνες να κάθονται σε σκαμνιά! Το άλλο άκρο, δηλαδή, του rock n’ roll! Δεν έμεινε απολύτως τίποτα! Και ξέρεις κάτι…το ακροατήριο στράφηκε στους hip-hop και στους nu metal καλλιτέχνες γιατί είχαν ακόμη αυτή την Fuck You προσέγγιση! H ουσία είναι όμως ότι η μουσική βιομηχανία σκότωσε το 80ς metal, το 80ς hard rock! Όταν μας πρότειναν να παίξουμε unplugged τους είπα το εξής: όταν ο Paul Simon και η Tracy Chapman πιάσουν μία Gibson Les Paul, την κουμπώσουν σε έναν ενισχυτή Marshall και…ride the lightning, τότε και εμείς θα παίξουμε unplugged! Η ιδέα για τα unplugged shows ήταν η ταφόπλακα του 80s hard rock.
Δεν μπορούσαμε όμως να κλείσουμε τη συνέντευξη δίχως να ρωτήσουμε τον Dee –αν και μεταξύ μας, διαισθανόμασταν την απάντηση του- ποιο τραγούδι από όλα που έχει γράψει «πιάνει» την πεμπτουσία του Dee Snider και θα έβαζε σε μία χρονοκάψουλα για τις επόμενες γενιές;…
«Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε ποιο είναι αυτό το κομμάτι, έτσι; Το “We’re not gonna take it” πλέον έχει περάσει στην ευρύτερη pop κουλτούρα και έχει αποκτήσει μία ζωή από μόνο του. Έχει σπάσει τα στεγανά της μουσικής και των μουσικών ιδιωμάτων. Όλοι το ξέρουν σε όλο τον κόσμο. Αν και πάντα θα στρέφομαι ενάντια σε όλους αυτούς τους φανατικούς δεξιούς που διαστρεβλώνουν το νόημα του τραγουδιού, εντούτοις όλοι ξέρουν ότι αυτό το κομμάτι θα είναι για πάντα ένα τραγούδι αντίδρασης στο κατεστημένο. Και αυτό είναι η πεμπτουσία του Dee Snider και των Twisted Sister. Είναι το μοναδικό τραγούδι που θα έβαζα στη χρονοκάψουλα για τις μελλοντικές γενιές»!
