Σίγουρα, ακούτε τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο κάθε μέρα, όποιον σταθμό κι αν ακούτε, κι ας μην το ξέρετε. Όταν μιλάμε για τον Desmond Child μιλάμε για ένα ζωντανό θρύλο της μουσικής βιομηχανίας με Νο.1 επιτυχίες για 6 συνεχόμενες δεκαετίες! Όπως θα έχετε διαπιστώσει και από τις συχνές συνεντεύξεις του που έχουμε φιλοξενήσει λατρεύει την χώρα μας και πάντοτε έλεγε πως ήθελε να παίξει μια φορά στην Ελλάδα. Ε, να λοιπόν που το όνειρό του θα γίνει πραγματικότητα σε λίγες μέρες το εμβληματικό Ωδείο Ηρώδου του Αττικού και μάλιστα για έναν ιερό σκοπό την επιστροφή των γλυπτών της Ακρόπολης.
Ακόμα κι αν μετά από τόσες συνεντεύξεις νομίζεις ότι δεν θα μάθεις κάτι καινούριο, κάνεις μεγάλο λάθος. Αυτή τη φορά ο μέγας συνθέτης αποκαλύπτει γιατί έβγαζε φωτογραφίες χωρίς παπούτσια, αναφέρεται στην πραγματική ιστορία του τραγουδιού-σταθμού στην καριέρα του “Livin’ On A Prayer” και μάλλον αποκαλύπτει μια έκπληξη για τη συναυλία της 27ης Ιουνίου.
Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη, ενώ στο βίντεο μπορείτε να απολαύσετε και τις αντιδράσεις του μόλις έβγαλε από τη μαγική σακούλα διάφορα αντικείμενα. «Καλά, αυτό είναι σαν το φάντασμα των περασμένων Χριστουγέννων», σχολίασε ο ίδιος για το “bag of tricks” μας.
Συνέντευξη: Σάκης Νίκας, κάμερα: Γιάννης Δόλας, editing/post production: OneManArmy
…And action!
Rockpages.gr: Desmond, καλώς ήρθες ξανά στην Ελλάδα. Πάντα σου έλεγα ότι θα δώσεις μία συναυλία στη χώρα μας και να που ήρθε αυτή η μέρα. Πως αισθάνεσαι ειδικά για το γεγονός ότι η συναυλία πραγματοποιείται για έναν τόσο ευγενή σκοπό;
Desmond Child: Είμαι κατενθουσιασμένος. Πολλοί φίλοι μου έλεγαν: «πότε θα έρθεις στην Ελλάδα να παίξεις τα τραγούδια σου;» και με την πολύτιμη βοήθεια του Φοίβου και της Spicy το όλο σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή. Δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο χαρούμενος. Επιπλέον, θα έχουμε έναν πολύ ειδικό καλεσμένο, τον Γιώργο Λεμπέση ο οποίος βοήθησε και εκείνος σημαντικά στην προετοιμασία του όλου event. Οπότε όλοι έβαλαν το χεράκι τους για αυτή τη συναυλία που πραγματοποιείται για έναν τόσο ευγενή σκοπό που είναι η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα που όλοι ξέρουμε ότι ανήκουν στην Ελλάδα αφού εδώ είναι ο τόπος γέννησης τους. Χαίρομαι που έχουν αρχίσει και γίνονται συζητήσεις για αυτό το θέμα, ανοίγουν πόρτες και μάλιστα η Ιταλία επέστρεψε πριν από λίγες εβδομάδες μερικά κομμάτια στην Ελλάδα.
Ο κόσμος αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι όταν κάτι είναι πολύ σημαντικό για μία χώρα και μέρος της πνευματικής κληρονομιάς της, αυτά τα θέματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα. Δεν έχω πρόβλημα να βλέπω σε μουσεία και εκθεσιακούς χώρους έργα τέχνης αλλά κάτι τόσο ιερό (όπως τα μάρμαρα του Παρθενώνα) είναι τελείως διαφορετική υπόθεση. Και το αισθάνεσαι αυτό με τα μάρμαρα του Παρθενώνα αφού πάντα λέω ότι έχουν μέσα τους ψυχή. Το αισθάνεσαι!
Rockpages.gr: Και φαντάζομαι ότι υπήρχαν πολλοί καλλιτέχνες που δεν μπόρεσαν να έρθουν για αυτή τη συναυλία. Θα ήθελες να μας πεις μερικά ονόματα;
Desmond Child: Ας μιλήσουμε για αυτούς που θα έρθουν. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε εκείνους που θα χάσουν όλο αυτό το υπέροχο γεγονός. Είμαι ενθουσιασμένος που θα έρθει ο Alice Cooper αφού έχουμε μία καταπληκτική σχέση. Το album μας “Trash” είναι κλασικό και το κομμάτι “Poison” ένα από τα πιο κλασικά τραγούδια όλων των εποχών. Επίσης, η Bonnie Tyler με την οποία δούλεψα πάνω στο δίσκο της “Hide Your Heart”. Το ομώνυμο κομμάτι το έγραψα με τον Paul Stanley και την Holly Knight…ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα και καλύτερα albums που έχω κάνει. Η Bonnie είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος και μία απολύτως προετοιμασμένη καλλιτέχνιδα αφού όταν έρχεται στο studio έχει ήδη αποστηθίσει όλα τα κομμάτια! Ποιος το κάνει αυτό; Συνήθως οι καλλιτέχνες έρχονται με σκόρπιους στίχους και κομμάτια χαρτί που πέφτουν και τα ξανασηκώνουν. Τις περισσότερες φορές απλώς διαβάζουν τους στίχους και το μικρόφωνο είναι σε άλλη θέση. Η Bonnie είναι επαγγελματίας και γνωρίζει απόλυτα τι σημαίνει να είσαι τραγουδιστής…καταρχάς πρέπει να αισθάνεσαι τι τραγουδάς και αυτό δεν είναι ποτέ δυνατό να συμβεί όταν διαβάζεις απλώς στίχους από ένα χαρτί. Είναι αδύνατο να κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα. Έτσι κάθε νότα που τραγουδάει, την αισθάνεται. Και όταν εκείνη το αισθάνεται, τότε το αισθάνεσαι και εσύ!
Rockpages.gr: Μιλώντας για τον Alice Cooper, κάθε φορά που κάνουμε μία συνέντευξη μαζί του πάντα σε αναφέρει αφού γνωρίζει πόσο σημαντικός ήσουν για την καριέρα του. Θα ξαναδουλέψετε μαζί πάνω σε ένα δίσκο ή σε κάνα δύο κομμάτια;
Desmond Child: Γράψαμε ένα κομμάτι το περασμένο καλοκαίρι μαζί με τον Alice, τον Andreas Carlsson και τον Φοίβο. Ξέρεις…αυτό το κομμάτι το φυλάμε για κάποια ειδική περίσταση. Επίσης, είχαμε γράψει μερικά κομμάτια παλιότερα με τον Bob Ezrin…το “I’m Made Of You” που ήταν σε παλιότερο δίσκο. Λατρεύω τον Alice! Κάθε φορά που έρχεται στο Nashville με επισκέπτεται και λέμε ιστορίες…ελπίζω να ξαναγράψουμε ένα δίσκο μαζί και να κάνω την παραγωγή. Όχι απλώς ένα τραγούδι εδώ και εκεί.
Rockpages.gr: Πως θα σου φαινόταν η ιδέα ενός “Trash 2”;
Desmond Child: Ξέρεις…του ανέφερα τη λέξη “Trash 2” και αμέσως μου είπε: “stop talking trash” (σ.σ. προφανώς αμετάφραστο) αφού τότε προωθούσε το τελευταίο του album. Πάντως πιστεύω όταν εύχεσαι κάτι, αυτό πραγματοποιείται. Όταν ξέρεις ότι το έχεις και ότι το βλέπεις καθαρά…το αισθάνεσαι!
Rockpages.gr: Όταν έγραφες το “Livin’ On A Prayer” με τον Jon και τον Richie, περίμενες ότι θα είχε αυτόν τον τεράστιο αντίκτυπο;
Desmond Child: Όταν δημιουργείς κάτι, είναι κάτι της στιγμής…δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Το συγκεκριμένο κομμάτι είχε μία μεγαλοπρέπεια, ένα είδος ανεβαστικής διάθεσης που απέπνεε ελπίδα. Εκείνη την εποχή, ο Jon ήθελε να κάνει έναν πιο hard rock δίσκο. Οπότε, όταν γράφαμε το “Livin’ On A Prayer” που ήταν λίγο πιο συναισθηματικό, ο Jon ήταν επιφυλακτικός αφού ήταν μία «απαλή» σύνθεση και μας έλεγε: «ήλπιζα να ροκάρουμε λίγο περισσότερο». Κυριολεκτικά τόσο εγώ όσο και ο Richie πέσαμε στα γόνατα και τον παρακαλούσαμε να το ηχογραφήσει…ψιλοκυριολεκτικά αλλά και στην πλάκα όλο αυτό αλλά καταλαβαίνεις…
Μόλις άρχισαν να το ηχογραφούν…μαγεία! Όλοι το ένιωσαν και έτσι δεν υπήρχε γυρισμός. Το κομμάτι έχει μία δική του ζωή από μόνο του. Τόσοι άνθρωποι, τόσες γενιές σε όλο τον κόσμο γνωρίζουν το τραγούδι. Μερικές φορές δεν γνωρίζουν ούτε από πού προέρχεται αλλά ούτε καν τον καλλιτέχνη. Είναι ένα από αυτά τα τραγούδια. Ήταν πολύ συγκινητικό όταν κατά τη διάρκεια της καραντίνας λόγω Covid έβγαινε ο κόσμος στα παράθυρα της πόλης του Chicago και τραγουδούσε το “Livin’ On A Prayer”. Με συγκίνησε απίστευτα. Και κάθε φορά που πηγαίνω σε μία συναυλία των Bon Jovi βλέπω τόσες διαφορετικές γενιές…μικρά παιδιά στους ώμους των πατεράδων τους με τα ακουστικά στα αυτιά και τους πατεράδες να ροκάρουν έχοντας τις γροθιές σφιγμένες στον αέρα. Βλέπεις ακόμη και παππούδες κάθε χρώματος και κοινωνικής τάξης. Και όλοι περιμένουν το “Livin’ On A Prayer” που είναι το τελευταίο κομμάτι και ο Jon το κρατάει για το τέλος…μέχρι τα μεσάνυχτα. Κανένας δεν φεύγει. Και όταν ξεκινάει το κομμάτι ανοίγουν όλα τα φώτα και ουσιαστικά δεν ακούς τη μπάντα αφού όλοι τραγουδούν με όλη τους τη δύναμη. Εκείνη τη στιγμή, σκέφτομαι…wow, αυτό είναι ένα από τα κομμάτια μου. Με διακατέχει ένα πολύ ισχυρό αίσθημα περηφάνειας. Ακόμη και αν όλα τα τραγούδια μου ξεχαστούν, αυτό σίγουρα δεν θα ξεχαστεί!
Rockpages.gr: Ξέρω ότι δουλεύεις πάνω στην αυτοβιογραφία σου εδώ και καιρό. Μίλησε μας λίγο για αυτή…
Desmond Child: Ναι. Δουλεύω πάνω σε αυτή τα τελευταία 6 χρόνια. Ονομάζεται “Living on a Prayer: Big songs, Big Life” with David Ritz, τον άνθρωπο που με βοηθάει στη συγγραφή. Έχεις 100 φωτογραφίες μέσα…είναι τρελό αφού υποτίθεται αυτού του είδους τα βιβλία έχουν καμιά 20αριά φωτογραφίες. Το δικό μου έχει 100 φωτογραφίες! Έτσι, βλέποντας τη φωτογραφία, διαβάζεις παράλληλα και το κείμενο. Δεν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι τη μέση του βιβλίου για να δεις τις έγχρωμες φωτογραφίες. Είναι διάσπαρτες στο βιβλίο και διανθίζουν την ιστορία. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό και πριν από μία βδομάδα παραλάβαμε το τελικό κείμενο. Ξέρεις…όσο περνάει ο καιρός, συμβαίνουν περισσότερα πράγματα και έτσι προσθέτεις νέα κεφάλαια. Έτσι ένα από τα τελευταία κεφάλαια είναι η εμπειρία του να δουλεύω με την Barbra Streisand…ήταν ένα όνειρο ζωής για μένα. Είναι ένα πραγματικά εκπληκτικό κεφάλαιο αφού μέσα σε αυτό περιλαμβάνονται όλες οι εμπειρίες μου μαζί της, κάθε λεπτομέρεια…από το τι φάγαμε, πως δουλέψαμε μέχρι και πως ήταν το δωμάτιο που καθόμασταν. Νομίζω θα αρέσει στον κόσμο. Είναι ένα πραγματικό ταξίδι ζωής. Να σκεφτείς το όνομα “Bon Jovi” το βλέπεις περίπου στη μέση του βιβλίου αφού τόσα πράγματα είχαν συμβεί πριν τους Bon Jovi. Υπάρχουν μερικά πισωγυρίσματα στην αφήγηση αλλά έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχω ζήσει μία έντονη και γεμάτη ζωή…ίσως έχει να κάνει και το show στην Ελλάδα και μου έρχονται στο νου όλες αυτές οι επιτυχίες μου.
Και σκέφτομαι: «Wow, τα κατάφερα»! Αλλά αν είσαι σαν και μένα…πάντα λέω: ξυπνάω το πρωί σαν ένας «τελειωμένος», ένας χαμένος και τη νύχτα όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι, στο τέλος της ημέρας, είμαι νικητής! Και την άλλη μέρα, πάλι το ίδιο…σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω, ποιον πρέπει να καλέσω στο τηλέφωνο, σε ποιον πρέπει να στείλω μήνυμα, τι κομμάτι πρέπει να γράψω, πάνω σε ποιο demo να δουλέψω κτλ. Έτσι μεγάλωσα…ήμασταν πολύ φτωχοί και η μητέρα μου ήταν μουσικός που έγραφε τραγούδια. Ήταν μόνη της και φρόντιζε εμένα και τον αδερφό μου Fred. Έγραφε τραγούδια και ποιήματα προσπαθώντας να τα καταφέρει στη μουσική βιομηχανία που κυριαρχούνταν τότε από άνδρες…ειδικά στη Latin μουσική.
Rockpages.gr: Αν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσεις μία μονάχα λέξη για να χαρακτηρίσεις τον εαυτό σου, ποια θα ήταν αυτή;
Desmond Child: Άνθρωπος με κίνητρο (“Driven” είναι η λέξη που χρησιμοποίησε ο Desmond). Αγαπάω τη ζωή και έχω μονίμως ένα κίνητρο για τα πάντα. Θέλω να δοκιμάσω το καλύτερο φαγητό, να πιω το καλύτερο κρασί. Έχω την πιο όμορφη οικογένεια. Με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί 33 χρόνια και περνάμε υπέροχα. Δεν είμαι από αυτούς που αποταμιεύουν…μου αρέσει να ξοδεύω τα λεφτά μέχρι τελευταίας δεκάρας αφού θέλω να ζήσω στο έπακρο τη ζωή μου. Αν μου τη βιδώσει θα νοικιάσω ένα πλοίο και θα πάμε με φίλους μία κρουαζιέρα. Πάντα έτσι ήμουν. Μου αρέσουν, επίσης, τα μεγάλα γεύματα όπου όλοι συμμετέχουν ενεργά στην κουβέντα και για αυτό μου αρέσει η Ελλάδα. Οργανώνουμε τέτοιου είδους συναντήσεις, τέτοια τραπέζια…μπορεί να είναι και 50 άτομα και να μην βλέπεις τον τελευταίο στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Τα παιδιά βρίσκονται στην άλλη πλευρά και παίζουν με τα παιχνίδια τους. Λατρεύω τη ζωή στην Ελλάδα. Αυτό είναι το 15ο μας ταξίδι στη χώρα σας και θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε αφού πάντα περνάμε υπέροχα και είμαστε πολύ δεμένοι με τους Έλληνες, γιατί μπορεί να έχουμε μια ιδιαίτερη οικογένεια, αλλά δεν ζήσαμε ποτέ κάτι δυσάρεστο. Κι αν κάποιος δεν ξέρει, ή κάτι τέτοιο, μόλις μας γνωρίσει παύει κάθε αμφισβήτηση. Και έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Νομίζω ότι είμαστε καλοί πρεσβευτές της προέλευσής μας στον κόσμο.
