Οι Exarsis ανοίγουν τις συναυλίες των Καναδών θρύλων Voivod σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και βρίσκουμε την ευκαιρία για μια κουβέντα με τον Νίκο Τραγάκη σχετικά με τις συναυλίες που έρχονται, τα ελληνικά συγκροτήματα, τις επόμενες κινήσεις του συγκροτήματος και τα άλμπουμ που άλλαξαν τη ζωή του. Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας
Rockpages.gr: Μετά από τόσο μεγάλο διάστημα αποχής τι είναι αυτό που σας είχε λείψει από το να παίζετε live και μάλλον θυμηθήκατε στην Κύπρο;
Νίκος Τραγάκης: Κατ’ αρχάς ευχαριστώ/-ούμε πολύ για το ενδιαφέρον και τη συνέντευξη! 4,5 χρόνια είχαμε να παίξουμε live, αν μας έλειψε λέει;!;! Η Κύπρος ήταν ένα πολύ σημαντικό gig για πολλούς λόγους: να ξαναμπούμε στο παιχνίδι, να δούμε αν το συγκρότημά μας είναι ακόμα μία live οντότητα, να τεστάρουμε το νέο line-up και να διορθώσουμε τα όποια λάθη για τα επόμενα. Αλλά κυρίως, να θυμηθούμε και πάλι πώς είναι να γίνεσαι ένα με το κοινό, να κοπανιέσαι και να τραγουδάς μαζί τους, συναίσθημα που ανέκαθεν μας έτρεφε και μας έκανε καλύτερους. Το κοινό της Κύπρου ήταν υπέροχο και ευχαριστούμε και πάλι τα παιδιά που μας κάλεσαν και μας φέρθηκαν άψογα.
Rockpages.gr: Μετά την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη παίζετε Βουλγαρία, 3 live σε 3 μέρες, πώς θα ανταποκριθείτε σε αυτή την πρόκληση και τι να περιμένει από εσάς το κοινό;
Νίκος Τραγάκης: Το πρώτο μας ευρωπαϊκό tour ήταν 31 live σε 31 μέρες και τα επόμενα τρία είχαν επίσης τέτοιες αναλογίες οπότε δεν είμαστε ξένοι σε αυτό, όσα χρόνια και να πέρασαν. Θα πω το κλισέ ότι δεν ξεχνάς πώς να κάνεις ποδήλατο, τα κλισέ δημιουργήθηκαν για κάποιο λόγο. Συμφωνώ με την έκφραση «πρόκληση», όμως, γιατί κάθε συναυλία είναι μία τέτοια. Πόσο μάλλον όταν παίζουμε ζωντανά στις 2 μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας και για πρώτη φορά στη Σόφια! Από εμάς το κοινό μπορεί να περιμένει ένα ολοκληρωμένο thrash metal show, ενέργεια αλλά κι εμείς αναμένουμε τη συμμετοχή του για όσο παίζουμε.
Rockpages.gr: Ετοιμάζεστε να ανοίξετε τη συναυλία των Voivod. Τι μπορεί να αποκομίσει ένα συγκρότημα παίζοντας support;
Νίκος Τραγάκης: Ανοίγουμε τους Voivod τόσο στην Αθήνα (Temple) όσο και στη Θεσσαλονίκη (Eightball) και είμαστε καταενθουσιασμένοι με αυτό. Έχουμε ήδη ανοίξει για αρκετά αγαπημένα μας συγκροτήματα όπως oι Judas Priest, οι Anthrax και οι Kreator και κάθε εμπειρία στον κόσμο τέτοιων ονομάτων, έστω και για λίγο, είναι μάθημα. Μάθημα για το πώς να οργανώσεις έναν πολύπλοκο οργανισμό που είναι ένα συγκρότημα, πώς να διαχειριστείς το merch και τον κόσμο που περιφέρεται γύρω από το σχήμα σου, πώς να φερθείς στους οπαδούς πάνω και κάτω από τη σκηνή, αλλά και πώς να φερθείς ή να μη φερθείς στους συναδέλφους σου από τα άλλα συγκρότηματα, μικρότερα και μεγαλύτερα. Στα 10 χρόνια που περιοδεύουμε εντός και εκτός συνόρων θεωρώ πως έχουμε γίνει λίγο σοφότεροι από θετικά και αρνητικά παραδείγματα αλλά ακόμα δεν ξέρουμε τίποτα. Είναι ακόμα η αρχή.
Rockpages.gr: Ποιο είναι το «ταβάνι» για ένα ελληνικό metal συγκρότημα σήμερα; Μπορεί μια thrash metal μπάντα να γίνει όσο δημοφιλείς είναι πχ οι 1000Mods και οι Planet Of Zeus, ή απευθύνεται αποκλειστικά σε πιο συγκεκριμένο κοινό;
Νίκος Τραγάκης: Πολύ καλή ερώτηση, αλλά δε νομίζω ότι θα βγάλουμε συμπέρασμα αν συγκριθούμε με heavy rock σχήματα. Ο ήχος τους, η φιλοσοφία τους και το κοινό τους είναι αρκετά διαφορετικά από αυτό που κάνουμε. Λέγοντάς αυτό, προσωπικά θαυμάζω το work ethic και τα έργα των συγκεκριμένων παρακολουθώντας τους από τις πρώιμες εποχές και μη σου πω κιόλας ότι άνετα θα παίζαμε ένα live με τους Planet που σκοτώνουν – με τους Mods έχουμε παίξει ήδη! Που λες, δες τι έχουν καταφέρει οι Rotting Christ, Septicflesh, Nightfall που παίζουν κάτι φαινομενικά πιο δυσκολοάκουστο από εμάς στο μέσο ακροατή, οπότε ποτέ δεν ξέρεις ποιο είναι το ταβάνι. Και υπάρχει, φυσικά, το κοντινότερο παράδειγμα των Suicidal Angels που έκαναν το ελληνικό thrash παγκόσμια υπόθεση και έτσι πολύς κόσμος από εξωτερικό πρόσεξε συγκρότηματα όπως εμάς. Με σκληρή δουλειά και συνέπεια πάντα κερδίζεις έδαφος και θέτεις ένα στόχο τη φορά.
Rockpages.gr: Ποια είναι η επόμενη κίνηση από τους Exarsis; Υπάρχει νέο υλικό, θα βγάλετε άλμπουμ; Νέο single, ή κάποιο βίντεο;
Νίκος Τραγάκης: Ο τελευταίος μας δίσκος ήταν πριν δύο χρόνια ακριβώς και το πρώτο live προώθησής του ήταν στην Κύπρο πριν λίγες μέρες. Παρ’ όλα αυτά ο επόμενος δίσκος είναι συνθετικά έτοιμος κατά το 30%. Προς το παρόν κοιτάμε τα live που έρχονται και το 2023 θα κοιτάξουμε πού θα δώσουμε περισσότερη βάση.
Rockpages.gr: Ποια ήταν τα πέντε άλμπουμ που άλλαξαν τη ζωή σου;
Νίκος Τραγάκης: Θα πω χωρίς αξιολογική σειρά. Κοιτά, η αγαπημένη μου και πιο σημαντική μπάντα είναι οι Iron Maiden, ακούγοντας πρώτα το “Best of the Beast” από τον αδερφό μου, αλλά σε επίπεδο studio album θα πω το “Seventh Son of a Seventh Son” καθώς έχει στην εντέλεια όλα τα στοιχεία που τους έκαναν σπουδαίους στα ’80s και εδώ κλείνουν τον κύκλο, ολοκληρώνουν το όραμα. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το σπουδαιότερο concept album του heavy metal, το “Operation: Mindcrime” των Queensrÿche, το οποίο σε κάθε ακρόασή του με συγκλονίζει από τότε που το πρωτοάκουσα στο Γυμνάσιο και μου δημιούργησε συναισθήματα που δεν περίμενα ποτέ ότι θα σ’ τα χαρίσει η μουσική. Πλέον σε αυτό το LP μπορώ να βρω μέσα διάσκορπα διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μου. Οι Judas Priest ήταν για μία μακρά περίοδο το αγαπημένο μου συγκρότημα λίγο πάνω από τους Iron Maiden (τώρα 2οι) καθώς ακόμα δεν έχω χωνέψει το εκτόπισμα της σπουδαιότητάς τους, την ποιότητα, την ποσότητα, την ποικιλία, την επιδραστικότητα, τη γαματοσύνη και την καύλα για αυτό που λέγεται heavy metal. Είμαι παιδί του “Painkiller”. Όντως. Και οι δύο βγήκαμε το 1990. Τη χρονιά που το speed και το thrash τερμάτισαν στο αψεγάδιαστο “Rust in Peace”, παρόλο που οι Megadeth δεν ήταν ποτέ ακριβώς τίποτε από τα δύο. Το ότι καμία μπάντα, ούτε καν οι ίδιοι, δεν ξανάπαιξαν ποτέ ακριβώς έτσι τα λέει όλα. Ακόμα και τώρα όταν το ακούω και χαζεύω τις φωτογραφίες και το artwork νιώθω όπως την πρώτη φορά: σα να ανακαλύπτω μία μυστική εξωγήινη φωλιά και αυτά που βλέπω και ακούω είναι απερίγραπτα στις ανθρώπινες γλώσσες. Τέλος, το αγαπημένο μου album όλων των εποχών, η ευχή και η κατάρα μου, ο δίσκος που για όσο παίζει πεθαίνω και ξαναγεννιέμαι: το “Epicus Doomicus Metallicus” των Candlemass. Tα λέμε στις μάχες.
