Δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό να παραστώ στο Pwllheli την πρώτη μέρα του festival (29/11) για χίλιους δυο λόγους. Από συζητήσεις με συναδέλφους εκεί, έμαθα ότι οι εμφανίσεις των T.N.T. και Tigertailz ήταν δυναμίτες.
Παρασκευή 30/11/2012
Φτάνοντας στο χώρο του festival γύρω στις 18.00′ έπρεπε να περάσω κάποια ώρα στη reception των media προκειμένου να παραλάβω τις διαπιστεύσεις και να ρυθμιστούν θέματα όπως αυτό της διαμονής. Για την αντιμετώπιση που έτυχα από την παραγωγή αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνω ειδική μνεία στο τέλος της αναφοράς στο Hard Rock Hell VI.
Ξεκινώντας από τη μικρή σκηνή, μου αρέσουν οι Serpentine, μια μελωδική hard rock μπάντα ενώ στη συνέχεια διαπιστώνω ότι οι Ten που έπρεπε να ξεκινούν εκείνη την ώρα είχαν την ίδια μέρα ακυρώσει την εμφάνιση τους λόγω ασθένειας του Gary Hughes. Γρήγορα λοιπόν απέναντι στη μεγάλη σκηνή γιατί είναι η ώρα των Blackfoot. Όχι των Blackfoot που πάντα ονειρευόμουν να δω, αλλά τεσσάρων μουσικών που ο Rickey Medlocke επέλεξε και των οποίων συνθέτει κομμάτια και κάνει παραγωγή. Έστω κι έτσι όμως το κουαρτέτο που σήμερα καλείται να κουβαλήσει το όνομα “Blackfoot”, απέδωσε αρκετά καλά τα διαμάντια του Rickey Medlocke όπως επίσης και ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι, το “Whiskey Train” που ακούγεται σαν κλασσικό κομμάτι της μπάντας. To set διήρκεσε μία ώρα και ακούστηκαν τα ακόλουθα: Gimme, Every Man Should Know (Queenie), Whiskey Train, Good Morning, Ohio, Rollin & Tublin’, Fly Away, drum solo, Too Hard, Rattlesnake Rock n’ Roller, Train Train, guitar solo, Highway Song.
Αμέσως μετά ένα άλλο θηρίο του southern rock είχει σειρά. Οι Molly Hatchet μια μπάντα που λατρεύω εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια και θα τους έβλεπα ζωντανά για πρώτη φορά. Στα 75 λεπτά που είχαν στη διάθεση τους πήραν άριστα. Ειδικά οι δύο κιθαρίστες, Bobby Ingram και Dave Hlubek ήταν αξεπέραστοι αποδίδοντας άψογα τόσο τη μουσική τους όσο και αυτό το πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα που μόνο το “south” βγάζει. Εξαιρετική ήταν και η εκτέλεση του “Free Bird” δε χρειάζεται να πω ποιανών… Setlist: Whiskey Man, Bounty Hunter, Gator Country, Fall Of Peacemakers, Beattin’ The Odds, Dreams I’ll Never See, Free Bird, Flirtin With Disaster.
Ακολουθούσε ο Sebastian Bach με το προσωπικό του σχήμα (με την πλειοψηφία όπως έμαθα των κομματιών να είναι από την εποχή που ήταν στους Skid Row) και οι Grave Digger αλλά επαγγελματικές υποχρεώσεις με υποχρέωναν να βρίσκομαι στο press room. (Καλά, καλά, θα τις μοιραστώ μαζί σας σύντομα!) Πρόλαβα πάντως τους Attica Rage να κλείνουν την ημέρα παρουσιάζοντας το πολύ καλό καινούργιο τους album με τίτλο “88 MPH” σε μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση!
Σάββατο, 1/12/2012
Καλό μήνα! Αρχή του επίσημου Χειμώνα με τους παλιούς, καλούς More της εποχής του N.W.O.B.H.M. και που για την ιστορία, τραγουδιστή είχαν (τότε) τον Paul Mario Day, προκάτοχο του Paul Dianno στους Iron Maiden! Το πιο ενδιαφέρον για μας στην περίπτωση των More είναι η συμμετοχή του συμπατριώτη μας και παγκοσμίου φήμης παραγωγού, Chris Tsangarides στην κιθάρα. Πολύ καλή η εμφάνιση τους με τον Chris να δίνει τα διαπιστευτήρια του και ως μουσικός.
Σ’ αυτή τη σκηνή (μικρή ή δεύτερη) συνέχισαν να παίζουν δεύτερα γενικά ονόματα κι έτσι το ενδιαφέρον μεταφερόταν απέναντι όπου το πρόγραμμα ξεκίνησε στις 12.00 με τους Wildside Riot και συνεχίστηκε με Little Caesar και Electric Boys. Οι Bonafide που ακολουθούν με αφήνουν με ανοιχτό το στόμα! Καταπληκτική εμφάνιση! Τόσο μουσικά όσο και ως show. Κομμάτια δυναμίτες και εντυπωσιακές παρουσίες στη σκηνή να χορεύουν δημιουργώντας ένα πανέμορφο σκηνικό με αναμένες δάδες. Οι Σουηδοί, έχουν από το 2007 ήδη τέσσερα album και με αυτή την εμφάνιση δικαίωσαν απόλυτα (σε μένα τουλάχιστον)το ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομα τους.
Συνέχεια με Quireboys! Όσοι δεν τους έχετε δει live προσπαθείστε να τους πετύχετε κάπου. Rock and Roll party και τίποτε άλλο! Πολύ καλή εμφάνιση με τα παλιά κυρίως κομμάτια να δίνουν το έναυσμα για party με τον τρόπο που μόνο ο Spike ξέρει να δίνει. Setlist: Tramps And Thieves, There She Goes Again, Misled, Too Much Of A Good Thing, Roses & Rings, Whippin’ Boy, Mona Lisa Smiled, Hey You, Mother Mary, Sweet Mary Ann, Seven O’ Clock, Sex Party.
Δεν κατάφερα να δω τους Jettblack αμέσως μετά (είχαμε κι άλλα θέματα στο Pwllheli είπαμε) ενώ αρκετά καλοί ήταν και οι Dogs D’ Amour που πήραν θέση στη σκηνή στη συνέχεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ασχοληθεί και πολύ μαζί τους, αυτό όμως που είδα και άκουσα, πρέπει να πω ότι μα άφησε ικανοποιημένο από μια επαγγελματική μπορώ να πω εμφάνιση.
Ήρθε η σειρά των Primal Fear και το festival παίρνει μια πιο…μεταλλική υφή. Η εμφάνιση του Ralf Scheepers και της παρέας του κρίνεται εξαιρετική. Πάρα πολύ καλοί τόσο εκτελεστικά, όσο και σκηνικά με τη δύναμη και την ενέργεια να περισσεύουν Μια εμφάνιση που πραγματικά, τη χάρηκα με κορυφαία στιγμή των εξήντα λεπτών, το “Fighting The Darkness”.
Setlist: Strike, Nuclear Fire, Bad Guys Wear Black, Seven Seals, Chainbreaker, Metal Nation, Fighting The Darkness, Final Embrace, Metal Is Forever, Unbreakable Pt.2.
Παραμένω στη θέση μου αφού η σκηνή ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους Testament, από τα πιο βαριά χαρτιά του festival. Ξεκίνημα με “Rise Up” από το τελευταίο τους album “Dark Roots Of Earth” και στη συνέχεια πανικός με ένα από τα καλύτερα set list που τους έχω δει. Πολύ θετικό στοιχείο το ότι ακούστηκαν τέσσερα κομμάτια από το τελευταίο τους album σε 75 λεπτά επί σκηνής. Μου αρέσουν οι μπάντες που στηρίζουν τις νέες τους δουλειές και δεν καταφεύγουν στα εκ του ασφαλούς best off set. Το stage diving δίνει και παίρνει σε μια σαρωτική εμφάνιση από ένα εκ των κορυφαίων thrash σχημάτων ever. Set list: Rise Up, The New Order, The Preacher, Native Blood, True American Hate, More Than Meets The Eye, Dark Roots Of Earth, Into The Pit, Practice Whet You Preach, Over The Wall, D.N.R., 3 Days In Darkness, The Formation Of Damnation.
Η συμμετοχή των Ugly Kid Joe, δε μου έκανε “κλικ” από τις μέρες που διάβαζα το line up του festival. Ήταν θυμάμαι μια μπάντα που έλεγε το “Everything About You” πριν καμιά εικοσαριά χρόνια, τραγούδι που ποτέ δε συμπάθησα. Κάθησα να τους δω, έτσι να πω ότι τους είδα και περιμένοντας τους φυσικά στη γωνία με το τουφέκι. Οι Ugly Kid Joe κυρίες και κύριοι ήταν η αποκάλυψη του Hard Rock Hell VI! Εμφάνιση απίστευτη! Ο Whitfield Crane είναι όπως ήταν, σα να τον έβλεπα στο MTV χθές! Η υπόλοιπη μπάντα, παρόλο που επανασυνδέθηκε το 2010 είναι η ίδια με αυτή που έκανε τότε μια αξιοπρόσεχτη επιτυχία. Το show απίστευτο! Στη σκηνή και οι ξυλοπόδαρες πιστολέρο που μέχρι τότε διασκέδαζαν τον κόσμο στους χώρους του festival. Φωτιές, εκρήξεις, αλλά πάνω απ’ όλα μια μπάντα με πολύ καλά κομμάτια, άριστοι μουσικοί κι ένας Crane από άλλο πλανήτη. Εύκολα η καλύτερη εμφάνιση του festival! Μέχρι που δε με χάλασε ούτε το “Everything About You” στο τέλος, κομμάτι που επι σειρά ετών το είχα σαν αφορμή για να τους κοροιδεύω.. Εξετέθην!!! Είχε προηγηθεί πάντως μια φοβερή εκδοχή του “Ace Of Spades”! Set list:
VIP, Dialogue, Neighbor, Jesus Rode A Harley Davidson, C.U.S.T., Penhandlin’ Prince, No One Survives, Devil’s Paradise, Cats In The Cradle, I’m Alright, Tomorrow’s World, Milkman’s Son, God, Goddamn Devil, Ace Of Spades, Everything About You.
Οι Graveyard που έκλειναν την ημέρα να με συγχωρέσουν αλλά τα πόδια και το κεφάλι μου δε με κρατάνε πλέον…
Κυριακή, 2/12/2012
Βροχερή η τελευταία μέρα του Hard Rock Hell VI κάτι που πάντως δε δείχνει να ενοχλεί και πολλούς στο χώρο του festival. Σήμερα, λειτουργεί μόνο η μεγάλη σκηνή και περνώντας λίγο πριν τη μία το μεσημέρι, μου τραβάνε την προσοχή οι Trucker Diablo. Μια πολύ καλή Νοτιοιρλανδέζικη hard rock μπάντα η οποία δείχνει να ικανοποιεί τον κόσμο που έχει ήδη αρχίσει να προσέρχεται. Με το που τελειώνει το σαραντάλεπτο set τους, φεύγω κατευθείαν για το press room με αποτέλεσμα να χάσω μια απίστευτη (όπως πολλοί μου μετέφεραν αργότερα) εμφάνιση των Breed 77. Κρίμα γιατί άκουσα απ’ όλους τα καλύτερα. Διασκεύασαν τα “Poison” (Alice Cooper” και “Zombie” (The Cranberries). Κάποιες υποχρεώσεις μου στέρησαν και αυτές των Savage και Stray πουακολούθησαν αφού επανήλθα με το που είχαν ξεκινήσει οι Kοbra And The Lotus. Οι Καναδοί, τακτικοί θαμώνες του Hard Rock Hell ήταν πραγματικά εξαιρετικοί και με πρώτο βιολί την εντυπωσιακή τραγουδίστρια Kobra Paige ξεσήκωσαν για τα καλά τον κόσμο που είχε πλέον γεμίσει τη μεγάλη αίθουσα. Θα πρέπει επί&s
