Με αφορμή την επίσκεψη των Sanctuary στην χώρα μας για τη συναυλία τους στο Κύτταρο, ο Ρωμανός Τερζής ξεσκονίζει το “Into The Mirror Black”…
Τα σημάδια είχαν ήδη φανεί από το «Refuge Denied», το οποίο με ευκολία ξεπέρασε την κατηγορία της «καλής πρώτης προσπάθειας» χάρη σε κάποιες κομματάρες που περιέχει. Το ντεμπούτο των Sanctuary είχε κυκλοφορήσει το 1988, με παραγωγό τον Dave Mustaine. Όσο καλό όμως έκανε η εμπλοκή του ηγέτη των Megadeth για την αναγνωσιμότητα και το hype γύρω από το συγκρότημα, άλλο τόσο χαντάκωσε τον ήχο του «Refuge Denied», καθώς τα χρήματα για τις ηχογραφήσεις μάλλον συντήρησαν προσωρινά τις καταχρήσεις του Mustaine. Αυτή την «αδικία» άλλωστε ήρθε να διορθώσει το φετινό «Inception».
Στο «Into the Mirror Black» όμως δεν έχει βελτιωθεί μόνο η παραγωγή. Η πρόοδος στο songwriting είναι αλματώδης, και το album εκπνέει μια «αύρα», αυτό το απροσδιόριστο στοιχείο που κάνει κάποιους δίσκους να ξεχωρίζουν. Ίσως, το γεγονός ότι έμελλε να είναι το τελευταίο album των Sanctuary επί τόσα πολλά χρόνια, η τελευταία και τόσο έντονη εντύπωση, να ενίσχυσε τον μύθο του «Into the Mirror Black».
Μουσικά, τραγούδια όπως τα «Future Tense» και «Taste Revenge» αποτυπώνουν την ιστορία του US Metal, αλλά το album ξεχωρίζει (και) για τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του, βλέπε «Eden Lies Obscured» και «The Mirror Black», οι οποίες εκτός των άλλων δίνουν μια γεύση για τις ερμηνείες αντίστοιχου συναισθηματικού βάρους του Warrel Dane στο μέλλον, στους Nevermore.
Οι στίχοι του Dane ίσως δεν μνημονεύονται τόσο συχνά όσο τα φωνητικά του, πάντοτε όμως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο προφητικός, κοινωνικό-πολιτικός σχολιασμός του στο «Future Tense» μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ, η κυνική/ρεαλιστική ματιά του εμφανής από τότε, και η ανθρωπότητα θαρρείς και βρίσκεται διαρκώς «on the edge of an age»…
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε από την Epic το 1990…
