Συνήθως, τα πρώτα μας ακούσματα σε μικρές ηλικίες, είναι αυτά που καθορίζουν τη βάση των ήχων οι οποίοι θα είναι οι περισσότερο προσιτοί στ’ αυτιά μας για πάρα πολλά χρόνια. Αγόρασα το “Tokyo Tapes” το 1982, ήταν το δεύτερο βινύλιο που αγόρασα και το πρώτο των Scorpions. Μέχρι και σήμερα, το θεωρώ το καλύτερο live album που έχω ακούσει ποτέ.
Θέλοντας και μη, μπήκα στη διαδικασία (υγειούς πάντα) αντιπαράθεσης με κάμποσα άτομα του κύκλου μου, σχετικά με την περίοδο των Scorpions την οποία προτιμώ. Παρεμπιπτόντως, υπάρχουν άπειρες τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις στη μουσική και αποτελούν αφορμή για πολύ ωραίες και ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Δηλώνω ξεκάθαρα ότι είμαι σφόδρα υποστηρικτής της περιόδου των Σκορπιών με τον Uli Jon Roth στην κιθάρα. Θέλω εδώ, να ευχαριστήσω την αρχισυνταξία του Rockpages.gr για το άρθρο αυτό που μου ανέθεσε, καθώς τώρα, έπειτα από 42 ολόκληρα χρόνια, έχω την ευκαιρία να προσπαθήσω έστω, να απαντήσω στον εαυτό μου πρώτα, το γιατί. Όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία, τα γούστα είναι πάντα γούστα, έχει όμως ενδιαφέρον το να ψάχνεις κάτι μέσα σου και να δίνεις εξηγήσεις στον εαυτό σου.
Μόλις τώρα λοιπόν ανακάλυψα, ότι αυτά που με εξιτάρουν στην πρώτη περίοδο των Scorpions, από το 1974 μάλλον και μέχρι το 1979, είναι δύο πράγματα. Το πρώτο, είναι το συνθετικό κομμάτι και ο πλουραλισμός των ιδεών και των θεμάτων που διακρίνει μαγικές συνθέσεις όπως μεταξύ πολλών άλλων τα “Fly To The Rainbow”, “In Trance”, “Born To Touch Your Feelings”, “Speedy’s Coming”, “Pictured Life” και φυσικά η κορυφαία για μένα σύνθεση των Γερμανών, το “We’ll Burn The Sky”. Η συμμετοχή του Roth στο songwriting των album αυτών είναι σαφώς μικρότερη από αυτή του Rudolf Schenker και αυτά που έγραψε αποκλειστικά ο ίδιος συνεχίζουν και μου φαίνονται δύσπεπτα ακόμα και σήμερα. Εδώ όμως έρχεται και “κουμπώνει” το δεύτερο κι αυτό είναι το απίστευτο παίξιμο και ο ήχος του Roth στα τραγούδια του Schenker με το συνδυασμό δύο εντελώς διαφορετικών κιθαριστών, ο μεν Roth να επιδίδεται σε ένα κλασσικό 70’s ήχο, πολλές φορές στα όρια της ψυχεδέλειας και με απόλυτα την προσωπική του σφραγίδα, ο δε Schenker έβαζε τον γυαλισμένο hard rock ήχο με το δικό του μοναδικό τρόπο, προπομπό γι’ αυτό που θα ακολουθούσε από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 κι έπειτα. Όταν αυτός ο μαγικός συνδυασμός αποτέλεσε ένα από τα πρώτα ακούσματα ενός παιδιού εκείνη την εποχή, ήταν επόμενο να καρφωθεί στ’ αυτιά του όλο αυτό που απέρρεε από αυτή τη μουσική.
Η αποχώρηση του Roth και η αντικατάσταση του από τον Matthias Jabs, ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για τη φρενήρη πορεία των Γερμανών σε ένα επίπεδο όπου δύσκολα κάποιος κάτοικος του πλανήτη να μην έχει ακούσει έστω το όνομα Scorpions. Φυσικά, δεν ήταν η παρουσία του Jabs η αιτία, αλλά η στροφή του συγκροτήματος σε μια καθαρά mainstream μουσική, προσιτή στον οποιονδήποτε, με το ταλλέντο φυσικά να είναι αστείρευτο. Δε θα είναι υπερβολή να μιλάμε για δύο διαφορετικούς Scorpions. Προσωπικά πάντως και όσο αφορά ένα πολύ δυνατό χαρτί των Scorpions, τις μπαλλάντες, προτιμώ χίλιες φορές τα “Born To Touch Your Feelings”, “Yellow Raven” και “Living And Dying” από τα “Still Loving You” και “Wind Of Changes”, ακόμα κι από τα “Always Somewhere” και “When Trhe Smoke Is Going Down”, με όλο το σεβασμό στην επιτυχία που έκαναν και την ώθηση που έδωσαν στη μπάντα.
O Roth, συνέχισε τη δική του πορεία, βασισμένη στην κλασσική μουσική αλλά και σε άλλες δικές του επιρροές και ιδέες, πολύ μακριά από αυτές των πρώην συνεργατών του. Δε νομίζω ότι τον ενδιέφερε ποτέ η κορυφή.
Μια καλή γεύση από την περίοδο του Uli Jon Roth στους Scorpions θα πάρουμε την Παρασκευή, 1η Μαρτίου στο Principal Theatre στη Θεσσαλονίκη και το Σάββατο, 2 Μαρτίου στο Fuzz στην Αθήνα όπου ο σπουδαίος αυτός κιθαρίστας θα τιμήσει τη χώρα μας για πολλοστή φορά.
