Πολλά έχουν αλλάξει από τον Μάρτιο του 2011, όταν οι Paradise Lost έπαιζαν στην Ελλάδα ολόκληρο κλασικό album τους, συγκεκριμένα το «Draconian Times». Αυτό που καταφανώς δεν έχει αλλάξει, είναι η αγάπη του ελληνικού κοινού για το συγκρότημα, που οδήγησε σε καραμπινάτο sold out, παρά το μικρό διάστημα που μεσολάβησε από την πιο πρόσφατη εμφάνισή τους: Στο Fuzz χθες ο κόσμος κυριολεκτικά ξεχείλιζε, για να παρακολουθήσει, έστω και με αφορμή μια μάλλον αχρείαστη επανηχογράφηση, το «Icon» στην ολότητά του.
Ταιριαστοί με τους Βρετανούς αλλά και με την καταρρακτώδη κυριακάτικη βροχή οι On Thorns I Lay. Η μπάντα έχει την εμπειρία, και σε διεθνές επίπεδο, να ανοίξει μια τέτοια συναυλία, και έτσι το κοινό πήρε… διπλή δόση από μελαγχολικά leads – κερασάκια σε death/doom τούρτα.
Στις 21:45 οι Paradise Lost πήραν τη θέση τους επί σκηνής, προεξάρχοντος του πάντοτε επιβλητικού Mackintosh με τη μαύρη flying V του. Η απόδοση του «Icon» έγινε χωρίς πολλές φιοριτούρες, με την εσωστρεφή σκηνική παρουσία και λιτή «βρετανίλα» που γνωρίζουμε και (από)δεχόμαστε, με μοναδικό σύντομο διάλειμμα αυτό που χρειάστηκε να γίνει για να αλλάξει το snare που… υπέκυψε στα συνεχόμενα βίαια χτυπήματα.
«Embers Fire», «Remembrance» και το καταιγιστικό «Widow» συγκέντρωσαν τις θερμότερες υποδοχές από το κοινό στο 1ο μισό του σετ. Στο «Colossal Rains» μας τα χάλασε λίγο ο ήχος, ενώ στο «True Belief» είχαμε αναμενόμενα το πιο εκδηλωτικό sing along της βραδιάς. Ειδική μνεία θεωρώ ότι αξίζει το «Christendom», ίσως το τραγούδι που ήθελα να ακούσω περισσότερο από αυτά που στην ουσία κάνουν ντεμπούτο σε αυτή την περιοδεία, και δεν απογοήτευσε.
Στο σύντομο encore, φαντάζομαι αν ρωτούσαμε 100 ανθρώπους για το τι άλλο θα ήθελαν να ακούσουν θα παίρναμε 100 διαφορετικές απαντήσεις, ήταν πάντως λογικό μετά από ένα crowd pleasing κυρίως γεύμα να υπάρχουν επιλογές από πρόσφατες δουλειές τους, αλλά και ένα «Pity the Sadness» που δεν χάλασε κανέναν.
Ρωμανός Τερζής
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
