Το Ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να δει και τους τρεις τραγουδιστές των Iron Maiden μέσα σε λιγότερο από 6 μήνες. Αυτή είναι μία σχεδόν σουρεαλιστική πρόταση. Όπως σουρεαλιστικό είναι το sold out στον Blaze Bayley και το διπλό sold out στον Paul Dianno. Πίσω όμως από αυτά τα γεγονότα υπάρχει μία διαπίστωση. Πως γίνεται καλλιτέχνες που σε άλλες συνθήκες μάζευαν ένα κλάσμα του φετινού τους κοινού, να απολαμβάνουν αποθεωτική υποδοχή και εκδηλώσεις απαράμιλλης λατρείας?
Η απάντηση κατά τη γνώμη μου είναι απλή. Ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει πλέον πως μία εποχή φτάνει στο τέλος της. Και όχι μία οποιαδήποτε εποχή αλλά αυτή των μύθων, των αστέρων, των πατέρων αν θέλετε, ενός ολόκληρου μουσικού σύμπαντος. Συρρέει λοιπόν σε όλα αυτά τα γεγονότα που φέρουν μία κάποια αίγλη του παρελθόντος και το κυριότερο, είναι πολύ πιθανό να μην επαναληφθούν ποτέ μιας και όλοι αυτοί οι ήρωες σιγά σιγά σταματούν ή ακόμα χειρότερα, αφήνουν τον μάταιο τούτο κόσμο…
Δεν είναι καθόλου κρυφό πως ο Paul Dianno δεν μπορεί να ερμηνεύσει επαρκώς, για να το θέσω κομψά, τα θρυλικά τραγούδια που φέρουν φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα του. Ο κόσμος όμως γέμισε το Gagarin, τραγούδησε δυνατά και δεν σταμάτησε λεπτό να ζητωκραυγάζει και να επευφημεί. Αυτό βέβαια είναι κάτι που γνωρίζει πολύ καλά και ο ίδιος και φρόντισε ουκ ολίγες φορές να αυτοσαρκαστεί με όπλο το αιχμηρό βρετανικό χιούμορ. Και κάπου εκεί είναι που κερδήθηκε το στοίχημα. Προσιτός, ευτυχής, ευγνώμων, έδειχνε να απολαμβάνει όλες αυτές τις στιγμές που, ας είμαστε ρεαλιστές, μπορεί να μην έχει την ευκαιρία να ξαναζήσει. Ένας άνθρωπος που πέρασε πολλά, έφτασε μέχρι το κατώφλι του αφανισμού και παρόλα αυτά, βρήκε το σθένος να ανέβει ξανά στη σκηνή. Ακόμα και πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιο, ακόμα και με συνεχείς πόνους.
Δε νομίζω πως υπάρχουν πολλά περισσότερα να πούμε λοιπόν. Η μπάντα που τον στήριξε είναι άξια συγχαρητηρίων καθώς απέδωσε με σεβασμό και πιστότητα σημαντικά τραγούδια που έχουν γράψει τη δική τους σπουδαία ιστορία. Με μπροστάρη το πολυεργαλείο Gus G φυσικά ο οποίος είχε εμφάνιση πρωταγωνιστή. Δεν ξέχασε λεπτό βέβαια το ποιος ήταν το κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς και φρόντιζε συνεχώς να το δείχνει με την όλη συμπεριφορά του. Είμαι βέβαιος πως αυτή ήταν μία συναυλία που έγινε περισσότερο για τον ίδιο τον καλλιτέχνη παρά για τον κόσμο που την τίμησε.
Κώστας Κουναδίνης
*Φωτογραφίες από την 1η ημέρα
