Οι The Last Internationale ήταν μία τεράστια έκπληξη για τους περισσότερους από εμάς που είχαμε την τύχη να παραβρεθούμε από νωρίς στη μεγάλη συναυλία των Guns N’ Roses στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ένας πραγματικός οδοστρωτήρας πάνω στη σκηνή με τραγούδια που σε καθήλωναν και δικαιολογημένα άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις στον κόσμο. Επικοινωνούμε -μέσω Zoom- με την τραγουδίστρια Delila Paz και τον κιθαρίστα Edgey Pires για να μάθουμε περισσότερα πράγματα… Συνέντευξη: Σάκης Νίκας
Rockpages.gr: Τι κάνετε, παιδιά… είστε στην Πορτογαλία αυτή τη στιγμή;
The Last Internationale: Ναι, είμαστε στην Πορτογαλία. Μένουμε εδώ επειδή είναι κάτι σαν βάση για εμάς. Οπότε θα πάμε στην Κύπρο σε λίγες μέρες (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε μέσω Zoom στις 31 Ιουλίου).
Rockpages.gr: Θα πρέπει επίσης να κάνετε μια ακόμη στάση στην Ελλάδα. Ήσασταν εκπληκτικοί στην Αθήνα πριν τη συναυλία των Guns N’ Roses. Δώσατε ένα σπουδαίο show και οι οπαδοί το λάτρεψαν… αλλά υποθέτω ότι το ξέρετε ήδη αυτό γιατί έχετε διαβάσει τα μηνύματα και τα σχόλια σε όλο το διαδίκτυο. Περιμένατε τόσο θετική ανταπόκριση, ειδικά για μια support μπάντα, όπως εσείς;
The Last Internationale: Ξέρεις… πάντα ελπίζουμε σε αυτό… σαν το καλύτερο σενάριο. Νομίζω ότι ήταν μια μαγική στιγμή. Δεν ξέρω…το ένιωσα αυτό και με το κοινό. Μπορεί να είναι η καλύτερη συναυλία μας, σίγουρα ανάμεσα στις τρεις καλύτερες. Η όλη αίσθηση ήταν απίστευτη. Θέλω να πω, ήταν ένας τόσο όμορφος χώρος…κοιτάζοντας τον κόσμο, το εκπληκτικό στάδιο…ακόμη και η ζέστη ήταν υπέροχη…τα πάντα!
Rockpages.gr: Ναι, είχαμε ένα τρομερό καύσωνα στην Αθήνα εκείνη την περίοδο! Ξέρεις… οι hard rockers εδώ στην Ελλάδα είναι πραγματικά… πώς να το θέσω… τις περισσότερες φορές, μπορεί να είναι πραγματικά στενόμυαλοι και δεν δίνουν ευκαιρία στην support μπάντα. Δεν ήξεραν τι να περιμένουν από εσάς. Και όταν αρχίσατε να παίζετε, όλοι πάγωσαν και άρχισαν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον… με ένα στυλ: “Τι είναι αυτό;”. Και το εννοώ με τον πιο θετικό τρόπο.
The Last Internationale: Ξέρεις γιατί; Πιθανώς, επειδή περίμεναν κάτι λιγότερο και έλαβαν το καλύτερο. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας πω ότι εσείς ήσασταν υπέροχοι. Και σας ευχαριστούμε. Όταν είδαμε για πρώτη φορά το κοινό να αντιδρά θετικά, είπαμε: “Ω, δόξα τω Θεώ, δεν μας αποδοκιμάζουν” (γέλια).
Rockpages.gr: Ξέρεις, το πιο ωραίο είναι ότι προσφέρετε ένα άκρως ενεργητικό show, αλλά ταυτόχρονα διατηρείτε μια στενή σχέση με τους οπαδούς. Προσωπικά, το έχω δει αυτό μόνο σε συναυλίες του Bruce Springsteen και ίσως στις πρώτες συναυλίες των Pearl Jam. Είναι η χημεία… οι πρόβες; Σας βγαίνει φυσικά;
The Last Internationale: Νομίζω ότι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ίσως ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης όλων των εποχών, είναι ο Bruce Springsteen. Τον λατρεύω. Νομίζω ότι ο απώτερος στόχος είναι να μπορούμε να παίζουμε συναυλίες διάρκειας 4 ωρών. Μου αρέσουν οι καλλιτέχνες που είναι σαν…σχεδόν σαν την Janis Joplin. Θέλω να μπορώ να αναπνέω, να τραγουδάω, να χαμογελάω και να τους δίνω, δεν ξέρω…ένα υπέροχο σόου. Οι καλλιτέχνες σήμερα… δεν ξέρω αν θέλουν να κάνουν αυτό που προσπαθούσε να κάνει ο Bruce Springsteen σε αυτό το επίπεδο. Νομίζω ότι ο Springsteen επηρεάστηκε από τους ίδιους ανθρώπους που επηρεαστήκαμε κι εμείς. Οπότε είναι σαν, δεν ξέρω, είναι σαν να προσπαθώ να…μεταφέρω νοητά το κοινό στην εκκλησία. Ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί. Ας το κάνουμε μαζί. Πες μου το όνομά σου και θα σου πω το δικό μου. Και είναι ένα διαφορετικό πράγμα…δεν ξέρω. Είναι απλά ένας διαφορετικός τρόπος εμφάνισης σε αντίθεση με τον τρόπο που πληρώνεις για να δεις μία ακόμη τυπική συναυλία.
Rockpages.gr: Οπότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η ανταπόκριση του κοινού και η διάδραση μαζί του είναι αναπόσπαστο κομμάτι της συναυλίας σας.
The Last Internationale: Ναι, σίγουρα. Μόλις ολοκληρώσαμε μία club tour στην Ευρώπη για το νέο μας άλμπουμ “Running For A Dream”. Η αλληλεπίδραση σε κάθε συναυλία ήταν μοναδική, σαν να είχαμε κόσμο στη σκηνή ή κάτι τέτοιο. Πάντα ένιωθα ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει σκηνή, ότι θα έπρεπε να σχεδιάζουμε τη συναυλία όπως εμείς θέλουμε. Όπως, για παράδειγμα, γιατί παίζουμε σε ένα club; Γιατί δεν κάνουμε τις συναυλίες μας σε ένα πάρκο, σε μία μεγάλη αυλή ή κάτι τέτοιο…αλλά τέλος πάντων, το κάναμε σε κανονικά clubs. Θέλαμε να προσφέρουμε την αίσθηση ότι δεν είσαι σε club. Θα μπορούσες να είσαι οπουδήποτε. Μπορείς να φανταστείς πόσο εφιαλτικό είναι το soundcheck όταν η Delilah λέει…ίσως δεν πρέπει να παίξουμε σε σκηνή, κάντε κάτι άλλο. Κάνε κάτι διαφορετικό…μια συναυλία με ακουστική κιθάρα. Δεν τα σχεδιάζουμε αυτά. Απλά αρπάζει την ακουστική κιθάρα και λέει: Θέλω να ξεκινήσω με αυτό! Ο ηχολήπτης παθαίνει καρδιακή προσβολή, καταρρέει (γέλια). Πηγαίνει στο πλήθος με την κιθάρα. Είναι μια χαρά. Μην ανησυχείτε γι’ αυτό. Και δεν ήξερε καν ότι θα πετύχαινε αλλά το κάνει. Είναι αυτό το στοιχείο της αβεβαιότητας, νομίζω, που ενθουσιάζει. Είναι επίσης λίγο τρομακτικό αλλά και αυτό είναι μέρος του όλου ενθουσιασμού.
Rockpages.gr:…και σα να μην έφτανε το εντυπωσιακό show, μια άλλη ευχάριστη έκπληξη ήταν όταν σας είδα κατά την έξοδο από το στάδιο… σας είδα να συναντάτε και να χαιρετάτε τους οπαδούς! Αυτό ήταν πολύ ωραίο και θα πρέπει να συνεχίσετε με αυτή ακριβώς τη στάση απέναντι σε αυτούς που σας υποστηρίζουν.
The Last Internationale: Αυτό ήταν λίγο πιο κουραστικό (γέλια).
Rockpages.gr: Ναι, αλλά ήταν ωραίο για τους οπαδούς.
The Last Internationale: Ναι, σίγουρα! Ξέρεις, μας αρέσει να εμπνεόμαστε από πολλά πράγματα…ο Μοχάμεντ Άλι είναι ένα από αυτά. Ήταν ο πρωταθλητής του λαού…έμενε πίσω μετά από κάθε αγώνα, υπέγραφε αυτόγραφα και δεν έλεγε ποτέ όχι σε κανέναν. Έχουμε μία λογική του στυλ: “πώς μπορούμε να κάνουμε τη μέρα τους καλύτερη;” Αν είμαι, λοιπόν, κουρασμένος…και τώρα μου έρχεται μια άλλη ιστορία… τότε που θα έχανα το αεροπλάνο. Δεν ξέρω πώς να πω μια ιστορία. Είναι μεγάλη ιστορία, αλλά θα προσπαθήσω να την κάνω σύντομη.
Είχαμε κλείσει ένα φεστιβάλ πέρυσι το καλοκαίρι. Πολύ τρέξιμο και λίγος ύπνος. Εκείνη την ημέρα, η Delila είχε κοιμηθεί ίσως μία ώρα και έχουν περάσει δύο μέρες ή κάτι τέτοιο με ελάχιστο, συνολικά, ύπνο. Η πτήση μας καθυστερούσε συνεχώς. Τελικά ακυρώθηκε! Έτσι, τρέξαμε να μπούμε σε άλλη πτήση και είχε μείνει μόνο μία θέση για εκείνη. Την πήρε. Την χαιρετάμε και την ενθαρρύνουμε…πήγαινε να το κάνεις και να δώσεις το καλύτερο show! Κάνε το show μόνη σου! Και δεν ξέρουμε αν θα της επιτρέψουν να κάνει το show μόνη της. Θα πάει εκεί και θα δει τι θα γίνει. Και μιλάμε τώρα για μία συναυλία πριν από τους KISS! Τέλος πάντων, τρέχω στην πύλη για την πτήση γιατί θα τη χάσω. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε όνειρο γιατί δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Και τότε μια κοπέλα με πλησιάζει και μου λέει: Ω, Θεέ μου, είσαι η Delila από το The Last Internationale; Και αυτό δεν συμβαίνει καθόλου συχνά. Εκείνο το καλοκαίρι συνέβαινε πολύ.
Τέλος πάντων, αυτή η κοπέλα λέει: “Μπορείς να βγάλεις μια φωτογραφία μαζί μου”; Εκείνη την ώρα σκέφτομαι: θα χάσω την πτήση μου. Αλλά δεν ήθελα να πω όχι, οπότε το έκανα. Και μετά βγάλαμε μια φωτογραφία και κατέληξε να την δημοσιεύσει, πράγμα που ήταν ωραίο. Και μετά μου έστειλε μήνυμα από το αεροπλάνο. Τα κατάφερα στο αεροπλάνο και νόμιζα ειλικρινά ότι είχα παραισθήσεις από ένα άτομο που ζήτησε τη φωτογραφία μου. Αλλά μετά από λίγες ώρες ανέβασε τη φωτογραφία στο Instagram και είχα αποδείξεις ότι δεν είχα παραισθήσεις (γέλια)!
Rockpages.gr: Αναφέρατε τους KISS και έχετε μοιραστεί τη σκηνή με θρυλικά ονόματα όπως οι Guns N’ Roses, ο Robert Plant, οι Who κ.λπ. Πόσο εντυπωσιακό είναι αυτό;
The Last Internationale: Το να ανοίγεις συναυλίες για μεγάλα συγκροτήματα…σου μαθαίνει πολλά αναφορικά με το πως λειτουργεί ένα συγκρότημα και πώς δουλεύουν οι roadies. Σε κάνει να αναρωτιέσαι: “θα γίνουμε ποτέ headliners σε μια αρένα στη ζωή μας; Πως μπορούμε να το κάνουμε αυτό;”! Οπότε το να ανοίγεις για αυτές τις μπάντες, είναι πολύ συναρπαστικό, αλλά την ίδια στιγμή, σκέφτεσαι… τι θα κάνουμε;
Rockpages.gr: Η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει, αλλά αν συνεχίσετε με αυτό το στυλ και την ίδια εργασιακή ηθική είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρετε, παιδιά. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.
The Last Internationale: Μακάρι…ίσως σε μία χώρα να γίνουμε μεγάλο όνομα!!
Rockpages.gr: Λοιπόν, μπορώ σίγουρα να ονομάσω μια χώρα (γέλια). Ξεκινήσατε πριν από πόσο… 16 χρόνια ή κάτι τέτοιο, σωστά;
The Last Internationale: Ναι, αλλά ξεκινήσαμε παίζοντας folk. Δεν ήταν κάτι σαν full band. Η νοοτροπία μας ήταν να…να διαμαρτυρηθούμε όπως ο Pete Seeger.
Rockpages.gr: Πότε γίνατε μια ολοκληρωμένη, κανονική μπάντα;
The Last Internationale: Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε. Θέλω να πω, ήταν φυσιολογικό για εμάς γιατί απλά θέλαμε να παίξουμε. Δεν ξέρω…απλά είχαμε την ακουστική πλευρά μας και μετά αρχίσαμε να παίζουμε ηλεκτρικά…γιατί αγαπάμε τα blues αλλά και τη folk μουσική. Οπότε ναι. Ο Dylan όταν άρχισε να παίζει ηλεκτρικά με όλη τη μπάντα που είχε ήταν κάτι πολύ ωραίο. Και ήταν επίσης από ανάγκη γιατί τότε, ειδικά τα μπαρ δεν ήθελαν να κλείσουν μια folk μπάντα που τραγουδούσε το “We Shall Overcome” ή κάτι τέτοιο…ήθελαν το “Smoke on the Water”. Έτσι έμαθα όλες αυτές τις διασκευές και οτιδήποτε άλλο, μόνο και μόνο για να βγάζουμε 300 δολάρια στο τέλος της βραδιάς, ώστε να μπορούμε να βάλουμε βενζίνη στο ντεπόζιτο του αυτοκινήτου και να πάμε στην επόμενη συναυλία. Αυτά ήταν 4ωρα σόου ανά βραδιά. Αλλά παίζαμε το “House of the Rising Sun” περίπου τρεις φορές την ημέρα!
Rockpages.gr: Προσεγγίσατε το όλο θέμα επαγγελματικά από την αρχής; Εννοώ, είπατε, εντάξει, ας προσπαθήσουμε να βγάλουμε τα προς το ζην από αυτό;
The Last Internationale: Ναι, από την αρχή ήταν έτσι. Λοιπόν, θυμάμαι τη μέρα που ήμουν…έκανα μουσικοθεραπεία, δηλαδή θεραπεία μέσω της μουσικής. Δούλευα σε ένα γηροκομείο και θυμάμαι τη μέρα που ο Edgey έκλεισε την πρώτη περιοδεία. Στην αρχή, δεν είχαμε κλείσει ούτε μία συναυλία. Και κάποιος μας πρόσφερε μια συναυλία… Θυμάμαι ότι τον ρώτησα: “Πόσα;” Και ξέρεις, ο τύπος είπε 300 δολάρια! Ήταν σαν 3 εκατομμύρια δολάρια για εμάς (γέλια). Αλλά τότε ήταν που παραιτήθηκα από τη δουλειά μου σε εκείνη την πρώτη περιοδεία και είπα, δεν ξαναγυρίζω πίσω. Θυμάμαι να αποχαιρετώ όλους τους ασθενείς μου. Τις ηλικιωμένες κυρίες που ήταν τόσο χαριτωμένες. Μου έλεγαν: “Πήγαινε να κυνηγήσεις το όνειρό σου”. Οπότε εξακολουθώ να κυνηγάω το όνειρό μου!
Rockpages.gr: Φοβήθηκες τότε που παράτησες τη δουλειά σου για να κυνηγήσεις το όνειρό σου;
The Last Internationale: Όχι ιδιαίτερα. Ήξερα ότι θα μου έλειπε κάτι από εκεί, γιατί είχα δημιουργήσει μια ωραία σχέση με όλους τους ανθρώπους του γηροκομείου. Αλλά ήμασταν και οι δύο πολύ ενθουσιασμένοι για αυτό το νέο ξεκίνημα. Ήταν η πιο τρελή περιοδεία. Ναι, τα πάντα συνέβησαν σε εκείνη την περιοδεία. Η μπάντα διαλύθηκε σε εκείνη την περιοδεία, ο ντράμερ παραιτήθηκε και ο μπασίστας έμεινε στο Τέξας ή κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι είναι ακόμα εκεί. Ήταν απλά μια καταστροφή κατά κάποιο τρόπο, αλλά και πολύ συναρπαστικό. Οι συναυλίες δεν έβγαζαν αρκετά χρήματα για να συντηρηθούμε κατά τη διάρκεια της περιοδείας, οπότε έπρεπε να μαζεύουμε αποδείξεις από τα σκουπίδια και να τηλεφωνούμε σε fast foods…ότι και καλά έκαναν λάθος την παραγγελία μας και πρέπει να μας φέρουν ξανά τα σωστά φαγητά. Δεν ζούσαμε και με τον πιο υγιεινό τρόπο αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε και τίποτα παραπάνω.
Ήταν αηδιαστικό. Ήταν απαίσια. Και η Delila, πριν από αυτή τη συνέντευξη, έλεγε: “Τι θα γίνει αν τους πω τι συνέβη σε αυτή την περιοδεία;” Και της λέω, “Πες ό,τι θες”. Άλλωστε συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας, ειδικά όταν είσαι ένα νέο συγκρότημα.
Rockpages.gr: Όλα στο όνομα του rock n roll. Ξέρετε, παιδιά, ακούω πολύ τα άλμπουμ σας μετά τη συναυλία με τους Guns N’ Roses και πρέπει να πω ότι μου αρέσει η πιο λιτή και άμεση προσέγγιση στις παραγωγές σας. Ξέρετε, μου θυμίζει κάπως τους Led Zeppelin, τους Heart και τους Fleetwood Mac, καλλιτέχνες με αυτή τη “ζεστή” παραγωγή της δεκαετίας του ’70. Και πρέπει να πω ότι το στυλ σας, όπως το περιέγραψα, είναι σύγχρονο 70s rock. Ποια είναι η γνώμη σας;
The Last Internationale: Απλά πιστεύω ότι είναι δύσκολο όταν είσαι μέσα στην όλη φάση, στο συγκρότημα να δεις πώς είναι, τι είσαι ή τι είδους είσαι. Αλλά νομίζω ότι οι επιρροές μας είναι αρκετά προφανείς…εννοώ, τα πρώιμα blues σίγουρα. Και πάντα προσανατολιζόμασταν προς τους πιο ζεστούς ήχους. Λατρεύω τους Fleetwood Mac και όλους όσους ανέφερες.
Αλλά είναι περίεργο γιατί σε αυτό το τελευταίο άλμπουμ, η Delila άκουγε πολύ pop μουσική. Michael Jackson, Aretha Franklin, Whitney Houston πολύ, οπότε άρχισε να γράφει με αυτά τα ακούσματα στο μυαλό της. Αυτό επηρέασε τη μελωδία του νέου δίσκου…ένα τραγούδι συγκεκριμένα ονομάζεται “Ghettoway Driver” που έχει μία ξεκάθαρη pop αισθητική…έχει αυτή την pop μελωδία. Θέλαμε ένα τραγούδι που θα ξεχώριζε. Και αυτό ήταν το τέλειο τραγούδι λόγω των μελωδικών φωνητικών γραμμών. Τόσο pop αλλά και μοντέρνο ταυτόχρονα…ήταν τυχαίο. Ακούγεται σαν ένα σύγχρονο pop τραγούδι. Αλλά αυτό που κάναμε ήταν ότι θέλαμε ο δίσκος να έχει επιρροές από, υποθέτω, τη δεκαετία του ’70. Μας αρέσει αυτό το παλιό στυλ, η ζεστή μουσική των τραγουδιών, αλλά ηχητικά θέλαμε αυτό το μοντέρνο feeling. Θέλαμε επίσης αυτόν τον τεράστιο ήχο. Έτσι, το τραγούδι “Ghettoway Driver”, αν ακούσετε την παραγωγή, είναι τεράστιο. Μου έρχεται στο μυαλό η Miley Cyrus. Θα μπορούσες να το χρησιμοποιήσεις ως παράδειγμα… τα drums είναι τόσο ογκώδη.
Rockpages.gr: Ξέρεις, πρέπει να το κάνεις αυτό γιατί είναι αναγκαίο να παραμένεις επίκαιρος και να προσεγγίζεις ένα ευρύτερο κοινό. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Γιατί σίγουρα εγώ μπορώ να εκτιμήσω τη μουσική της δεκαετίας του ’70, αλλά είμαι σχεδόν 50 ετών. Μπορώ να ταυτιστώ με αυτό. Η νεότερη γενιά δεν έχει αυτή τη σχέση- υπάρχει ένα ηλικιακό χάσμα. Οπότε σκέφτεστε σωστά προσεγγίζοντας μία πιο μοντέρνα αισθητική όσον αφορά την παραγωγή διατηρώντας ωστόσο και το παλιό feeling.
The Last Internationale: Νομίζω πως ναι. Υποθέτω ότι αυτός είναι ο λόγος που το “Ghettoway Driver” είναι το πιο πολυπαιγμένο, το πιο δημοφιλές τραγούδι μαζί με το “1984”. Ανταγωνίζονται μεταξύ τους στις υπηρεσίες streaming του Spotify. Υποθέτω ότι αυτό ήταν ένα σοκ, αλλά όχι εντελώς, γιατί φοβηθήκαμε να το βγάλουμε σκεπτόμενοι ότι ο κόσμος θα μας κατηγορήσει ότι ξεπουληθήκαμε. Ναι…είναι μοντέρνο αλλά δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος. Μου αρέσει και θα ακολουθήσω την καρδιά μου. Αν δεν τους αρέσει, απλά πηγαίνετε στο επόμενο τραγούδι. Μην το πολυσκέφτεστε. Ήταν γαμάτο γιατί αγοράσαμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας ένα συνθεσάιζερ, οπότε αυτό αποτέλεσε και τη βάση πολλών τραγουδιών καθώς η Delila εξασκείται σε αυτό κάθε μέρα!
Rockpages.gr: Χαίρομαι που το αναφέρεις αυτό γιατί ήθελα να σου πω ότι ίσως θα έπρεπε να ενσωματώσετε στη μουσική σας μερικά από αυτά τα μελωδικά στοιχεία της δεκαετίας του 80.
The Last Internationale: Παρεμπιπτόντως, το “Ghettoway Driver” έχει αυτόν τον ήχο των 80s, όπως οι Yes ή κάτι τέτοιο. Υπάρχουν μερικά καινούργια τραγούδια εδώ που είναι όλο synth- πολύ επικεντρωμένα στη μελωδική πλευρά των 80ς. Το τραγούδι “Hero” στο νέο άλμπουμ και το σόλο της κιθάρας ακούγεται σαν βιντεοπαιχνίδι, σαν ένα arcade game.
Rockpages.gr: Πάντως, πρέπει να σου πω ότι είναι πολύ δύσκολο εδώ στην Ελλάδα να βρεις τους δίσκους σας σε φυσική μορφή. Εξαιρείται το “We Will Reign” που είχε κυκλοφορήσει από τη Sony και είναι πιο εύκολο. Υποθέτω ότι ο καλύτερος τρόπος για να τα βρεις είναι από το επίσημο webshop σας, σωστά;
The Last Internationale: Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε διανομέα για το νέο άλμπουμ. Το κυκλοφορήσαμε ανεξάρτητα ή το ταχυδρομούμε μόνοι μας από το merch. Το στέλνουμε υπογεγραμμένο σε όσους το αγοράσουν. Οπότε ναι, μάλλον ο σωστός τρόπος είναι να το αγοράσετε απευθείας από την ιστοσελίδα. Υπογράψαμε μια συμφωνία για το “Soul on Fire”… ήταν πάλι με τη Sony, αλλά ήταν ένας εφιάλτης. Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε πληρωθεί για πάνω από δύο χρόνια. Και κάθε φορά που τους στέλνω email, αγνοούν όλα τα μηνύματα σχετικά με την πληρωμή. Οπότε δεν ξέρω πόσα μας χρωστάνε, αλλά είναι πολλά λεφτά γιατί πληρώσαμε μόνοι μας για το βινύλιο. Το κατασκευάσαμε, το στείλαμε στη Sony, η Sony διανέμει…ήταν μια συμφωνία διανομής στη Γαλλία. Ο δίσκος βρίσκεται σε όλα τα δισκοπωλεία της Γαλλίας. Εισπράττουν όλα τα χρήματα από τις πωλήσεις των δύο αυτών χρόνων. Οπότε μιλάμε για πολλά χρήματα. Και έτσι είναι κάθε φορά που υπογράφουμε μια συμφωνία διανομής…για να μπορέσουμε για παράδειγμα να στείλουμε τους δίσκους στην Ελλάδα, πρέπει να κάνουμε μια παρόμοια συμφωνία, να πληρώσουμε προκαταβολικά τα χρήματα για τους δίσκους και μετά να μας κλέβουν και να μην μας επιστρέφουν τα χρήματα. Δεν είναι καλή επιχειρηματική στρατηγική, εκτός αν πρόκειται για μια καλή εταιρεία που θα διανείμει τον δίσκο.
Rockpages.gr: Οπότε είστε εντελώς ανεξάρτητοι χωρίς καν συμφωνία με κάποιο management;
The Last Internationale: Ναι… σωστά! Δεν έχουμε μάνατζερ, ούτε δισκογραφική εταιρεία…αλλά έχουμε έναν booking agent που κάνει εξαιρετική δουλειά. Επίσης, ως άνθρωπος, είναι ένας από τους σπουδαιότερους τύπους που έχουμε γνωρίσει ποτέ. Ναι, είμαστε πολύ τυχεροί. Έτσι, μπορεί να μην έχουμε μάνατζερ αλλά είμαστε τυχεροί που έχουμε μια τέτοια ομάδα. Πάντως ψάχνουμε για μάνατζερ και ψάχνουμε να φτιάξουμε μια μεγαλύτερη ομάδα.
Rockpages.gr: Από τη δική μου οπτική γωνία, η φωνή της Delila είναι σαν ένα μείγμα από Janis Joplin και Ann Wilson, ενώ η κιθάρα του Edgey οφείλει πολλά μάλλον στον Jimmy Page και τον Pete Townsend. Ποιες είναι οι αντίστοιχες επιρροές σας; Με άλλα λόγια ποιοι είναι, για εσάς, οι Θεοί της φωνής και της κιθάρας;
The Last Internationale: Καταρχάς, νομίζω ότι και οι δύο είναι προφανώς σπουδαίοι τραγουδιστές. Εξακολουθώ να έχω εμμονή τόσο με τη φωνή αλλά και με τη σύνθεση Πάντα τραγουδάω και προσπαθώ να βελτιώσω το τραγούδι μου. Από μικρή τραγουδούσα τραγούδια της Mariah Carey, της Aretha Franklin κ.α. Λατρεύω τον Sam Cooke.
Rockpages.gr: Ο αγαπημένος μου τραγουδιστής όλων των εποχών είναι ο Steve Perry. Μάντεψε ποιος ήταν το είδωλο και η μεγαλύτερη επιρροή του; Ο Sam Cooke.
The Last Internationale: Είδες; Η Joplin βέβαια είναι μια άλλη επιρροή μου, όπως είπες.
Rockpages.gr: Εσύ, Edgey;
The Last Internationale: Αυτό είναι δύσκολο…υπάρχουν πολλοί. Ο πρώτος μου δάσκαλος κιθάρας και μέντορας, ο Cloud William είναι ένας blues μουσικός στη Νέα Υόρκη…εκείνος μου έμαθε κιθαρίστες όπως ο Β.Β. King, ο Albert King, ο Hubert Sumlin. Νομίζω ότι ο Sumlin είναι ένας πολύ υποτιμημένος κιθαρίστας. Έπαιξε με τον Howlin Wolf. Μερικά από τα καλύτερα κιθαριστικά παιξίματα που άκουσα είναι από τον Howlin’ Wolf. Αλλά ο Sumlin έχει μερικά πολύ απλά κιθαριστικά μέρη που μπορεί να ακούγονται πολύ απλά αλλά συνάμα είναι και πολύ δύσκολα να παιχτούν διότι βγάζουν πολύ συναίσθημα το οποίο δύσκολα αποτυπώνεται κιθαριστικά. Ο Howlin’ Wolf με επηρέασε πάρα πολύ, τραγούδια όπως το “Smokestack Lightning”, η επανάληψη των riffs, ξέρεις, που είναι αυτό στο οποίο υποθέτω ότι βασίζεται η blues μουσική. Είναι το αντίθετο της jazz, όπου τα blues βασίζονται στην επανάληψη του riff για ένα τραγούδι, και μετά απομακρύνεσαι από αυτό και μετά επιστρέφεις αμέσως.
Ύστερα, θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη επιρροή μου είναι ο Clapton, που επηρέασε τους πάντες αλλά και ο Jeff Beck. Μου άρεσε η δουλειά του στους Yardbirds και κάποια από τα solo κομμάτια του επίσης. Θα μπορούσα να μιλάω συνέχεια και να απαριθμώ επιρροές, αλλά σίγουρα τελευταίος αλλά όχι λιγότερο σημαντικός είναι ο Tom Morello, ο οποίος είναι πλέον προσωπικός μου φίλος. Είναι μέντορας. Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους εξακολουθούμε να παίζουμε μουσική και να γράφουμε τραγούδια. Ο Tom Morello είναι προφανώς κάτι άλλο…κάτι διαφορετικό από τις blues επιρροές μου. Είναι ο άνθρωπος που έδειξε ένα νέο δρόμο για το πως παίζεται η κιθάρα. Είναι πολύ καινοτόμος. Ποτέ δεν έλκομαι προς τους fusion παίκτες, τις fusion μπάντες, τα εντυπωσιακά τεχνικά παιξίματα, το στυλ των Dream Theater. Μπορεί να αρέσει σε αρκετό κόσμο αλλά όχι σε μένα.
Ξέρεις, οι επιρροές για τις οποίες σου μίλησα, είναι αυτές που με συγκινούν βαθιά. Δεν έχει να κάνει με το πόσο γρήγορα μπορείς να παίξεις. Έχει να κάνει με το συναίσθημα που βάζεις σε αυτό, στη μουσική. Όχι ότι δεν παίζω και γρήγορα, όπως είδες στη συναυλία μας. Το σημαντικό για μένα είναι το riff. Και μου αρέσουν τα τραγούδια που βασίζονται στο riff.
