1991, 30 χρόνια πριν, η αυγή της δεκαετίας των ‘90s στη μουσική, για πολλούς η χειρότερη λόγω του grunge, αλλά σίγουρα πολύ σημαντική καθώς ανέδειξε ποικιλία συγκροτημάτων και σκηνών, ενώ κυκλοφόρησαν άλμπουμ που καθόρισαν το μέλλον.
Πιο ηχηρά παραδείγματα; Το “Black Album”, το “Nevermind” και τo “Ten”… από εκεί και πέρα πολλά αγαπημένα, όπως το “Slave To The Grind”, “Human”,“Arise”, , “Use Your Illusion I & II” και πάει λέγοντας…
Στον κόσμο ξεκινάει η επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου», διαλύεται η Σοβιετική Ένωση, ξεκινάει ο εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, η τότε ΕΟΚ αποφασίζει την δημιουργία της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης καθορίζοντας το 1999 ως το έτος έναρξης της χρήσης κοινού νομίσματος για όλη την Ευρώπη, το “Terminator 2” (στο soundtrack της οποίας ακούγονται και οι Guns’n’Roses) αλλάζει τα δεδομένα στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, στην Ευρώπη αίσθηση κάνει η ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα, «Ο Καιρός των Τσιγγάνων», πεθαίνει ο Freddie Mercury.
Στην Ελλάδα δικάζεται στον Άρειο Πάγο ο Α. Παπανδρέου και οι 3 υπουργοί Κουτσόγιωργας, Τσοβόλας, Πέτσος σε απευθείας σύνδεση στην τηλεόραση, κρίση στην παιδεία με καταλήψεις, δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα από τον Γιάννη Καλαμπόκα και εγκαίνια για το Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα.
Σημαντικές συναυλίες: Deep Purple, Iggy Pop, Kreator, Annihilator, Running Wild, The Cramps, Fuzztones, Gamma Ray.
Χωρίς άλλη καθυστέρηση λοιπόν ορίστε 30 άλμπουμ από το 1991 που διάλεξε και σας παρουσιάζει η συντακτική μας ομάδα…
21/1 Motörhead 1916
Θυμάμαι πως όταν κυκλοφόρησε δεν πήρε και πολλά εύσημα. Ίσως απασχόλησε πολύ τον κόσμο η οριστική αποχώρηση του Phil Taylor αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Η αλήθεια πάντως είναι ότι σήμερα, το “1916” συνιστάται ως ένα εξαιρετικό album, από τα καλύτερα των Motörhead της μετά Eddie Clarke εποχής. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα setlist των συναυλιών των Motörhead όπου θα συναντήσει τα “I m So Bad (Baby I Don’t Care)”, “The One To Sign The Blues”, “Going To Brazil”, “No Voices In The Sky” και “R.A.M.O.N.E.S.” και θα καταλάβει πόσο σημαντική κυκλοφορία τη θεώρησε η ίδια η μπάντα. Στο “1916” επίσης, είχαμε την πρώτη απόπειρα του Lemmy σε (έστω τύπου) μπαλάντα, το “Love Me Forever”, γεγονός που απ’ όσο θυμάμαι, “ξίνισε” αρκετούς οπαδούς.
Δημήτρης Καζαντζής
4/2 Saxon – Solid Ball Of Rock
Η ανάσταση των Saxon, μια από τις πολλές επιστροφές που έκαναν στην καριέρα τους. Μετά από ένα αμφιλεγόμενο άλμπουμ (“Destiny”) και πριν από ένα πολύ μέτριο (“Forever Free”) βρίσκεται αυτή η δισκάρα! Το «δέκα το καλό», καθώς αυτό το αριστούργημα είναι το δέκατο άλμπουμ τους. Μέτρια στιγμή δεν υπάρχει!
Από το ομώνυμο μέχρι το “Crash Dive” οι κλασσικές στιγμές διαδέχονται η μία την άλλη. Highlight καριέρας το “Requiem (We Will Remember)” αφιερωμένο στους νεκρούς rockers. Τέλος, είναι το πρώτο άλμπουμ στο οποίο συμμετέχει ο Nibbs Carter στο μπάσο που αντικαθιστά το αυθεντικό μέλος, Paul Johnson, και ουσιαστικά ανοίγει την πόρτα για την «αλλαγή φρουράς» που ολοκληρώθηκε λίγο αργότερα…
Γιάννης Δόλας
19/3 Paradise Lost – Gothic
Δεν είχαν ακόμη αποκηρύξει το προηγούμενο και παρθενικό τους πόνημα “Lost Paradise”, αφού το “Gothic” ήταν ουσιαστικά η εξέλιξη του, ένα πολύ καλό Death Metal album δηλαδή. Όσο κι αν το “Gothic” αγαπήθηκε και συνεχίζει να λατρεύεται από πολλούς, η μπάντα από το Halifax δεν έδειξε να το αφουγκράζεται και η συνέχεια δεν είχε και πολύ μεγάλη σχέση με τον μέχρι τότε ήχο της. Απόδειξη αυτού είναι το ότι οι Paradise Lost σπανιότατα παίζουν κάποιο κομμάτι από αυτό το album στις συναυλίες τους, με εξαίρεση το ομότιτλο του. Απ’ ο,τι φαίνεται πάντως από την πορεία τους μέχρι σήμερα, η τάση τους για μερική έστω, απαξίωση αυτού του ήχου μάλλον τους δικαίωσε κι ας έκλεισαν το μάτι κανα δυο φορές προς τα κει…
Δημήτρης Καζαντζής
21/3 Mr.Big – Lean Into It
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που δεν έχει ακούσει το “To Be With You”, το διαβατήριο των Mr.Big για την τεράστια παγκόσμια επιτυχία τους. Το πρώτο και τελευταίο Νο.1 τους στα Αμερικάνικα charts τους έδωσε την πολυπόθητη αναγνωρισιμότητα και τους έκανε household name στην Αμερική, αλλά και στην Ιαπωνία.
Χαρακτηριστικό επίσης κομμάτι το “Daddy, Brother, Lover, Little Boy (The Electric Drill Song)” που ανοίγει το άλμπουμ με τους υπερ-παιχταράδες βιρτουόζους Paul Gilbert και Billy Sheehan να πειραματίζονται με… ηλεκτρικά τρυπάνια πάνω σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα! Στα Highlights του άλμπουμ και η κομματάρα “Green Tinted Sixties Mind”, η άλλη σούπερ μπαλάντα “Just Take My Heart” και το “Never Say Never”.
Γιάννης Δόλας
2/4 Sepultura – Arise
Όταν μιλάμε για death/thrash metal, όλα ξεκινάνε από τα παιδιά που έβαλαν για τα καλά την Βραζιλία στον παγκόσμιο metal χάρτη. Ανάμεσα στους περισσότερους οπαδούς της μπάντας, το “Arise” βρίσκεται συνήθως στην πρώτη θέση μαζί με το “Beneath The Remains” (1989). Εδώ βέβαια, οι Seps ανέβηκαν ξεκάθαρα επίπεδο. Οι καταιγιστικοί ρυθμοί του παρελθόντος δίνουν τη θέση τους σε πιο προσεγμένες συνθέσεις. Περισσότερη τεχνική, περισσότεροι ρυθμοί, πιο πειραματικό σε σημεία καθώς και τα πρώτα tribal/groove στοιχεία που θα αποτελούσαν στη συνέχεια βασικό κορμό της μουσικής τους. Το albums τους έδωσε για πρώτη φορά παρουσία σε charts έξι χωρών, περιοδεία με 220 συναυλίες και πωλήσεις που το έκαναν πλατινένιο παγκοσμίως. Όχι κι άσχημα, έτσι; Α, να μην ξεχάσω και μία από τις πλέον καλύτερες διασκευές που υπήρξαν ποτέ: το “Orgasmatron” των Motörhead.
Γιώργος Τερζάκης
2/4 White Lion – Main Attraction
Ξέρω…μπορεί όλοι να θεωρούν τα “Pride” & “Big Game” σαν τα απόλυτα αριστουργήματα των White Lion αλλά για μένα τουλάχιστον το “Mane Attraction” είναι το πιο ώριμο και…artistic δημιούργημα τους! Είναι ο δίσκος όπου ο Vito Bratta σκαρφίζεται τα πιο εμπνευσμένα του κιθαριστικά μέρη (ακούστε το “Warsong”) και ο Tramp τους πιο ψαγμένους στίχους του ενώ η παραγωγή του Richie Zito είναι σεμιναριακή. Δυστυχώς δεν υπήρξε συνέχεια και ο Bratta κυριολεκτικά εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Ευτυχώς ο Tramp συνεχίζει ακάθεκτος.
Σάκης Νίκας
2/5 Morbid Angel – Blessed Are The Sick
Γνωρίζατε ότι το δεύτερο album των Morbid Angel (ή τρίτο για κάποιους) έφτασε στη θέση 26 των ελληνικών charts; Ούτε εγώ. Διαφοροποιώντας τους εαυτούς τους από το πολύ πιο επιθετικό ντεμπούτο “Altars Of Madness” (1989), οι Φλοριδιανοί παρουσιάζουν ένα αισθητά πιο αργό album. Η αλλοπρόσαλλη κιθαριστική δουλειά του (ελληνικής καταγωγής) ηγέτη τους Trey Azagthoth (πραγματικό όνομα Γιώργος Εμμανουήλ) είναι επηρεασμένη από την κλασική μουσική και ο ίδιος το έχει αφιερώσει στον Mozart. Το drumming του «πατέρα των blast beats» Pete Sandoval είναι σεμιναριακού επιπέδου και γενικά το “Blessed Are The Sick” είναι από τις κορυφαίες κυκλοφορίες στην ιστορία του death metal.
Γιώργος Τερζάκης
14/5 Armored Saint – Symbol Of Salvation
Δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι το Σύμβολο της Σωτηρίας. Ακόμα και η ίδια η μπάντα αναρωτιέται μέσω των στίχων του ομώνυμου τραγουδιού. Αυτό που ξέρω είναι πως αυτό το άλμπουμ είναι απόδειξη του πως μπορείς μέσα από μία τραγωδία να αναγεννηθείς δυνατότερος. Ο Dave Jerden συλλαμβάνει την ουσία της μπάντας με μεγαλύτερη ακρίβεια ακόμα και από ένα γίγαντα των 80ς όπως ο Max Norman και δένει με μαεστρία όλα τα υλικά ενός ξεχωριστού άλμπουμ που πέρασε από σαράντα κύματα μέχρι να λάβει την τελική του μορφή. Οι Armored Saint αποδύονται τις πανοπλίες των 80ς και μπαίνουν στα 90ς με το βλέμμα χαμηλά αλλά με την καλλιτεχνική τους αξία στο Θεό.
Κώστας Κουναδίνης
11/6 Skid Row – Slave To The Grind
Αυτό που πέτυχαν οι Skid Row το 1991 ήταν αδιανόητο! Κάποιοι θα το χαρακτήριζαν, ίσως, και χαρακτηριστική περίπτωση καλλιτεχνικής αυτοκτονίας. Κι όμως! Μετά το πετυχημένο ντεμπούτο, το κουιντέτο από το New Jersey αποφάσισε να μην επαναπαυτεί στις δάφνες του και να κυκλοφορήσει αυτό τον metal ογκόλιθο χωρίς καμία απολύτως διάθεση να πάρει αιχμαλώτους στο διάβα του! Αν και απέχει χιλιόμετρα από την hair metal αισθητική των late 80s εντούτοις κάθε ενημερωμένη λίστα του ιδιώματος το συγκαταλέγει στις κορυφαίες κυκλοφορίες.
Σάκης Νίκας
18/6 Van Halen – For Unlawful Carnal Knowledge
Αν και οπαδός της εποχής Roth στους Van Halen, δεν θα μπορώ να αρνηθώ το μεγαλείο της μπάντας με τον Sammy Hagar. Σε αυτό το άλμπουμ όμως κάνει κοιλιά και δεν είναι τυχαίο που ήταν το προτελευταίο με τον Red Rocker.
Ωστόσο, ακόμα και το χειρότερο Van Halen άλμπουμ, εκτός από το “III”, έχει μέσα κομματάρες. Εδώ λοιπόν έχουμε το “Runaround” και φυσικά το “Right Now” που βγάζει τις κοινωνικές ευαισθησίες του γκρουπ. Από την άλλη, όπως και οι Mr.Big λίγους μήνες νωρίτερα, έτσι και ο EVH χρησιμοποιεί ηλεκτρικό τρυπάνι στο “Poundcake”, ενώ τα αρχικά “F.U.C.K.” ήταν η εξέλιξη της αρχικής ιδέας του Hagar, που ήθελε να ονομάσουν το άλμπουμ απλά “Fuck”, σαν ένα σχόλιο κατά της λογοκρισίας στη μουσική.
Γιάννης Δόλας
25/6 L.A. Guns – Holywood Vampires
Τρία στα τρία για τους πρωτοπόρους sleaze hard rockers μετά το απίστευτο ομώνυμο ντεμπούτο και το εξίσου εντυπωσιακό “Cocked & Loaded”. Το “Hollywood Vampires” σίγουρα δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία με τους προκατόχους του αλλά είναι πάρα πολύ καλό φανερώνοντας ταυτόχρονα στοιχεία μίας μπάντας που αλλάζει αλλά…μένει πάντα η ίδια. Το “Over The Edge” είναι κλασικό, το “Crystal Eyes” ύμνος ενώ μόνο σε μένα άραγε το riff του “Wild Obsession” θυμίζει το “Toys In The Attic” των Aerosmith; Oh well….
Σάκης Νίκας
29/6 Bathory – Twilight Of The Gods
H αλλαγή που συντελέστηκε με το “Hammerheart” είναι ισάξια, αν όχι μεγαλύτερη αυτής του “Heaven and Hell”. Ο Quorthon δημιουργεί εδώ και πάλι ένα επικό ταξίδι στην χώρα των Βίκινγκς, και μιλάει ξανά στην καρδιά όλων των Metalheads. Mid tempo, με πολλές ακουστικές κιθάρες, βάρβαρες μελωδίες, ορίζει για άλλη μια φορά το Epic Doom Metal, όπως έκανε με τον προκάτοχο του και όπως οι συμπατριώτες Candlemass λίγα χρόνια πριν. 30 χρόνια από την κυκλοφορία του, το “Twilight of the gods” στέκει αγέρωχο, πάντα έτοιμο για μάχη, πάντα με την ψυχή του εκεί ψηλά στα βουνά!
Κώστας Βουλγαρέλης
2/7 Alice Cooper – Hey Stoopid
Θεωρώ δεδομένο πως ο,τι και να κυκλοφορούσε ο Alice Cooper μετά το “Trash” θα πήγαινε καλά, εμπορικά τουλάχιστον. Ήταν τέτοια η επιτυχία αυτού του δίσκου που ήταν αδύνατον να μη συμπαρασύρει την οποιαδήποτε επόμενη κυκλοφορία επιχειρούσε, μόνο και μόνο λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Δεν ξέρω αν ο (τεράστιος) Peter Collins μπορούσε κάτι περισσότερο, κυρίως στον τομέα της παραγωγής, η απουσία όμως ουσιαστικά του Desmond Child που συμμετέχει μόνο στη σύνθεση του “Dangerous Tonight”, είναι παραπάνω από εμφανής. Το “Hey Stoopid” είναι ένα πάρα πολύ καλό album, πιστεύω όμως πως αν είχε κυκλοφορήσει αυτό στη θέση του “Trash” δυο χρόνια πριν, τα πράγματα ίσως να μην ήταν έτσι όπως είναι σήμερα για τον Άρχοντα Του Σκότους…
Δημήτρης Καζαντζής
2/7 Tom Petty – Into The Great Wide Open
Ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ του Αμερικάνου τροβαδούρου ήταν αυτό εδώ, το όγδοό του, που τον βρίσκει στο απόγειο της καριέρας του με το “Learning To Fly” ναι κατακτά το No.1 του Billboard και τον Johnny Depp να πρωταγωνιστεί στο βίντεο για το ομώνυμο τραγούδι, στο οποίο συμμετείχε η Faye Dunaway και ο Matt LeBlanc.
Σπουδαίο ρόλο στην επιτυχία και αυτού του άλμπουμ, μετά το “Full Moon Fever” (1989)- που ουσιαστικά ήταν το πρώτο σόλο άλμπουμ του Tom-, η παρουσία του Jeff Lynne των E.L.O. στην καρέκλα του παραγωγού. Η δουλειά είναι εξαιρετική σε όλα τα επίπεδα με τις συνθέσεις να βάζουν το άλμπουμ υποψήφιο για ένα από τα καλύτερα του Αμερικανού με τους μόνιμους συνοδοιπόρους του, τους Heartbreakers.
Γιάννης Δόλας
12/8 Metallica – Metallica
Η επιθυμία των Metallica να γράψουν απλούστερα κομμάτια σε σχέση με το παρελθόν, ο συνθετικός τους οίστρος, η στρατολόγηση του Bob Rock και το τέλειο timing, συνδυάστηκαν το σωτήριο έτος 1991 για να προκύψει το επονομαζόμενο «Black Album». Είναι η στιγμή της καταξίωσης των Metallica στο mainstream (αυτό πήγε σε εκείνους, όχι εκείνοι σε αυτό), είναι η εκτόξευση μέσω ενός τέλειου ηχητικού αποτελέσματος. Το συγκρότημα είχε πλέον γράψει ένα ακόμα αριστούργημα, ίσης αλλά διαφορετικής σπουδαιότητας σε σχέση με τα προηγούμενα, ‘…and the earth became their throne’.
Κρίνοντας από τα προηγούμενα box set που έχουν βγάλει τα τελευταία χρόνια, δεν τολμώ να σκεφτώ το τί θα περιλαμβάνει το «Metallica» της Blackened Recordings που πλησιάζει σιγά σιγά…
Ρωμανός Τερζής
27/8 Pearl Jam – Ten
Όπως έγραψα πρόσφατα σε κριτική για το «MTV Unplugged» που κυκλοφόρησαν, με ερμηνευτικό ρεσιτάλ του Eddie Vedder – «Ten»: Ένα από τα αριστουργήματα του σωτήριου έτους 1991, ένας από τους τρεις καλύτερους δίσκους που έχουν βγει ποτέ από το Seattle, ένας από τους δέκα σημαντικότερους των 90s, ένα από τα κορυφαία rock albums όλων των εποχών.
Επίτηδες επελέγη ο όρος-γενίκευση «rock», γιατί πραγματικά πιστεύω πως το συγκεκριμένο υλικό αξίζει καθολικής αποδοχής, ανεξαρτήτως των επιμέρους προτιμήσεων σε ιδιώματα που έχει ο καθένας.
Τέτοιο αξεπέραστο ντεμπούτο μόνο με κομματάρες που να θυμίζει best of μόνο το «Appetite for Destruction» μπορώ να σκεφτώ.
Ρωμανός Τερζής
3/9 Overkill – Horrorscope
Οι Overkill μπαίνουν στα 90ς με την πιο ακραία κυκλοφορία τους και για πρώτη φορά ως πεντάδα, με διπλή κιθαριστική επίθεση. Το φρεσκάρισμα στη σύνθεση φέρνει και φρεσκάρισμα στον ήχο με την μπάντα να ακούγεται πιο αιχμηρή και επιθετική. Κομμάτια όπως τα Coma, Infectious, New Machine, Thanks for Nothin’ και Horroscope αποτέλεσαν τη ραχοκοκκαλιά του set στις ζωντανές εμφανίσεις του γκρουπ για τα επόμενα χρόνια. Για την πλειοψηφία των οπαδών δε, αποτελεί το καλύτερο άλμπουμ της δεύτερης φάσης της μπάντας (αν και προσωπικά αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε αυτό και το W.F.O.). Σίγουρα πάντως δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως πρόκειται για το άλμπουμ που έδωσε στο γκρουπ τις περισσότερες πωλήσεις με ηχηρή παρουσία στο U.S. Billboard.
Κώστας Κουναδίνης
17/9 Ozzy – No More Tears
Το υποτιθέμενο τελευταίο album του madman, αφού μετά ακολούθησε η υποτιθέμενη τελευταία περιοδεία του “No More Tours”. Σίγουρα όμως το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο album της solo δισκογραφίας του. Όταν ακόμα τα τραγούδια τα έγραφαν οι μουσικοί που έπαιζαν σε αυτό, συν το Θεό Lemmy (R.I.P.) σε κάποια λίγα, και όχι διάφοροι παρατρεχάμενοι. Εκεί που κάθε τραγούδι είναι κορυφαίο (αχ αυτή η μπασογραμμή στο ομώνυμο) και τα έξι από τα έντεκα της αρχικής έκδοσης θεωρούνται από τα πιο κλασικά στην πορεία του Double O. Στην Αμερική έγινε τέσσερις φορές πλατινένιο, μόνο πίσω από το ντεμπούτο “Blizzard Of Ozz” (1980).
Γιώργος Τερζάκης
17/9 Guns’ n ‘Roses – Use Your Illusion I&II
Δεν νομίζω πως είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι το “Use Your Illusion” θα μπορούσε να είναι ένα άλμπουμ και όχι δυο, αλλά τέλοσπάντων.
Η ουσία είναι πως συγκριτικά με το “Appetite For Destruction” εδώ έχουμε ένα συγκρότημα που δείχνει πως έχει περισσότερες από μια διαστάσεις στον ήχο και στις συνθέσεις του παρουσιάζοντας αριστουργήματα όπως το “Civil War”, “November Rain”, “Estranged”, παίζοντας με του δικούς τους κανόνες, αδιαφορώντας για στεγανά και μόδες. Βασικά, από τότε γίνεται το ίδιο μόδα κερδίζοντας κατά κράτος τη μάχη με τον χρόνο.
«Η πιο επικίνδυνη μπάντα στον πλανήτη» θυμάται καλά πώς να πατάει τέρμα το γκάζι (“You Could Be Mine”), ενώ δεν μασάει να διασκευάσει Bob Dylan και να φέρει το “Knockin On Heaven’s Door”, αλλά και το “Live And Let Die”, εντελώς στα μέτρα της.
Γιάννης Δόλας
23/9 Gamma Ray – Sigh No More
Ο Kai Hansen αποχώρησε το 1988 από τους Helloween , το συγκρότημα που ο ίδιος δημιούργησε. Το “Heading for tomorrow” ήταν η φυσική συνέχεια των τεράστιων “Keeper”. Και κάπου εκεί, το 1991, με μια πιο hard rock προσέγγιση, πάντα με αισιοδοξία και φοβερές μελωδίες έκανε με ευκολία το 2-1 έναντι της πρώην μπάντας του. Με αλλαγμένο line up, τον Scheepers και πάλι πίσω από το μικρόφωνο, το “Sigh no more”, περιέχει μικρά έπη όπως το “Dream Healer”, “One with the world”, “Father to son”. To σκορ θα άλλαζε στην πορεία ουκ ολίγες φορές, το “Sigh no more” όμως παραμένει φάρος power metal κυκλοφορίας σε μια δύσκολη χρονιά για το Metal, όπου όλα άλλαζαν.
Κώστας Βουλγαρέλης
24/9 Soundgarden – Badmotorfinger
Πώς γίνεται να απειλεί ή να εχθρεύεται το heavy metal μια σκηνή ή ένα συγκρότημα, ενώ υπάρχουν δίσκοι σαν το «Badmotorfinger», όπου κυριολεκτικά κάθε riff «βρωμάει» Black Sabbath από τα δέκα χιλιόμετρα, μόνο κάτι ειδήμονες του καφενείου γνωρίζουν. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο album της καριέρας του Chris Cornell, οι υποψηφιότητες είναι πολλές όταν είσαι ο κορυφαίος τραγουδιστής της γενιάς σου, του κιθαρίστα Kim Thayil όμως αυτό είναι, δίχως καμία αμφιβολία. Σούπερ στιβαρή παραγωγή από τον Terry Date (Pantera κ.λπ.) και από συνθέσεις; Ο δίσκος ξεκινάει κατά σειρά με τα «Rusty Cage», «Outshined», «Slaves & Bulldozers» και «Jesus Christ Pose». Δεν περιγράφω άλλο…
Ρωμανός Τερζής
24/9 Nirvana – Nevermind
Στα τέλη των 80s, το ‘δυνατό-χαμηλό-δυνατό’ των Pixies είχε ήδη δώσει στους Nirvana το προσχέδιο να φτιάξουν ένα εκρηκτικό ροκ άλμπουμ, αλλά όχι και την φωνή για να κατακτήσουν τον κόσμο. Και τότε, με 4 καθαρά power chords σε φα, οι Nirvana γίνανε αποβραδίς οι βασιλιάδες της παραμόρφωσης. Ο pop κόσμος είχε κενό, και η αρχέγονη φωνή του Cobain μίλησε στους έφηβους του κόσμου που ψάχνανε έναν νέο τρόπο να τη σπάσουν στους γονείς τους. Το ‘Nevermind’ ήταν η απόπειρα της μπάντας να συνδυάσει Μπητλικές μελωδίες με punk αυθάδεια – και το κατάφεραν. Παρότι το grunge κίνημα εξαφανίστηκε όσο γρήγορα έγινε της μόδας, το ‘Nevermind’ παραμένει μοναδικό: κανένα άλλο άλμπουμ δεν του μοιάζει. Ήταν επίσης και ο λόγος που στο τέλος η pop απέβαλε τους αναρίθμητους grunge-lite μιμητές και σφετεριστές της κουλτούρας της κατάθλιψης για να αφομοιώσει άλλα είδη.
Μιχάλης Murphy Γραμματόπουλος
24/9 Red Hot Chilli Peppers – Black Sugar Sex Magik
Εδώ είναι η επιβεβαίωση ότι μπορεί να σου αρέσει ένα άλμπουμ, αλλα όχι απαραίτητα και η μπάντα που το έφτιαξε. Το BSSM φυσικά είναι κορυφαίο. Ότι κάνανε μετα ήταν κεφαλαιοποιήση του. Γίνανε τεράστιοι, είχανε πολλά νούμερο ένα, και οδεύουν προς μία μακροβιότητα τύπου Rolling Stones. Αλλά δεν έχουν καταφέρει να αναπαράγουν την δημιουργικότητα, την φαντασία και την μοναδικότητα αυτού εδώ του διάττοντος αστέρα. Ο Rick Rubin έβαλε το χέρι του στο να το βγάλει από μέσα τους, πριν αρχίσει να βαριέται να πηγαίνει στις ηχογραφήσεις των καλλιτεχνών που είχε αναλάβει. Αλλά, την ορμή εδώ την δίνει ο John Frusciante, που φαίνεται να εξελίχθηκε σε ιδιοφυία κατά τις ηχογραφήσεις, πριν παραφορτωθεί και τους παρατήσει. Και μετά ξαναμπεί στη μπάντα, για να τους ξαναπαρατήσει. Αλλά, έτσι είναι οι τρελές ιδιοφυίες.
Μιχάλης Murphy Γραμματόπουλος
4/10 Savatage – Streets: A Rock Opera
To όραμα του Paul O’Neil για τους Savatage θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είχε ολοκληρωθεί με το αξεπέραστο “Gutter Ballet”. Όχι όμως. Οι Savatage μπορεί να κατακτήσει την κορυφή, όμως είχαν βάλει πλώρη για έναν άλλο, δικό τους κόσμο. Αυτή την φορά πάντα με την βοήθεια του Paul, κυκλοφόρησαν το “Streets A rock Opera”, βασισμένο σε ένα βιβλίο του ιδίου, όπου η ιστορία του DT Jesus έμελλε να τους ορίσει ως συγκρότημα καρδιάς για τους Ευρωπαίους και ακόμη περισσότερο ίσως τους Έλληνες οπαδούς. “Tonight he grins again”, “If I go away”, “Believe” μερικές από τις ανατριχιαστικές στιγμές που έγραψαν ιστορία από αυτό το υπέροχο άλμπουμ.
Κώστας Βουλγαρέλης
18/10 Motley Crüe – Decade Of Decadance
Αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσει το πρώτο κεφάλαιο της καριέρας των Crue, της μπάντας που πυροδότησε και οριοθέτησε ένα ολόκληρο κίνημα στο Sunset Strip. Δύο κομμάτια από κάθε album, διαφορετικές μίξεις, ακυκλοφόρητο live track αλλά κυρίως 3 ολοκαίνουργια τραγούδια (2 original + 1 διασκευή) αποτέλεσαν τον κορμό του “Decade…”. Και μόνο για την υπερκομματάρα “Primal Scream” (πάντα στα μάτια μου ήταν η γέφυρα ανάμεσα στο “Dr. Feelgood” και το ομώνυμο album με τον Corabi), o δίσκος είναι must have!
Σάκης Νίκας
22/10 Death – Human
Κανείς δεν έχει επηρεάσει το death metal όσο οι Death και ο Chuck Schuldiner (R.I.P.). Το “Human” είναι αυτό που έβαλε τη μπάντα σε μία νέα εποχή και για πολλούς το καλύτερο album τους. Η περισσότερη μελωδία και τα τεχνικά μέρη του “Spiritual Healing” (1990) που προηγήθηκε αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη έκταση…και εγένετο technical death metal, όπως πρέπει να παίζεται. Μουσική υψηλής τεχνικής και νοημοσύνης, χωρίς να φλυαρεί και χωρίς να χάνει επιθετικότητα. Στίχοι μακριά από την gore θεματολογία των πρώτων δίσκων και πιθανότατα η καλύτερη σύνθεση που είχαν ποτέ με Paul Masvidal (κιθάρες), Sean Reinert (R.I.P., τύμπανα) και Steve DiGiorgio (μπάσο). Είναι το κορυφαίο σε πωλήσεις από τη δισκογραφία τους και ένα από τα πιο επιδραστικά στον extreme metal ήχο γενικά. Και έχει και bonus διασκευή στο “God Of Thunder” των Kiss. Απλά αριστούργημα.
Γιώργος Τερζάκης
29/10 Fates Warning – Parallels
Δύσκολα βάζω ν’ ακούσω κάποιο από τα album πριν το “Perfect Symmetry”, οι πρωτες κυκλοφορίες των Fates Warning είναι λίγο old school για τ’ αυτιά μου. Θεωρώ το “Perfect Symmetry” ως σημείο εκκίνησης για τους Αμερικανούς και το “Parallels” ήρθε απλά να επιβεβαιώσει με εμφατικό τρόπο τις δυνατότητες του συγκροτήματος και να το τοποθετήσει ψηλά στις προτιμήσεις του metal κόσμου. Δεν είχαν πάρει ακόμα το…χρίσμα του progressive, είχαν όμως έναν πολύ καθαρό metal ήχο και αστείρευτη έμπνευση για σπουδαία τραγούδια. Και τα οκτώ από αυτά αποτελούν ξεχωριστές στιγμές και θα τολμήσω να τα χαρακτηρίσω Αθάνατα! Το “Parallels” είναι κατά την άποψη μου ο καλύτερος δίσκος των Fates Warning και δεν έχω κανένα πρόβλημα να τον ακούω κάθε μέρα. It’s my Point Of View…
Δημήτρης Καζαντζής
1/11 Iced Earth – Night Of The Stormrider
Με θυμάμαι σαν παιδί να ξεροσταλιάζω έξω από το δισκάδικο της γειτονιάς μου χαζεύοντας το εντυπωσιακό εξώφυλλο αυτού του άλμπουμ, χωρίς να έχω ιδέα για το μουσικό περιεχόμενο. Χρειάστηκε αρκετός χρόνος και περίσσιο θάρρος για να επενδύσω 3.000 πολύτιμες δραχμές από το χαρτζιλίκι μου σε μία τυφλή αγορά που εν τέλει με δικαίωσε χαρίζοντάς μου ένα από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών. Εδώ οι Iced Earth κάνουν το δεύτερο και πιο αποφασιστικό τους βήμα σαν μπάντα και μας προσφέρουν ένα από τα αρτιότερα power metal άλμπουμ των 90ς. Τα πάντα βρίσκονται εδώ στον υπερθετικό βαθμό. Συνθέσεις, παιξίματα, ήχος ευθυγραμμίζονται σε μία συγκυρία που μας δίνει το τέλειο δεκάρι.
Κώστας Κουναδίνης
12/11 Entombed – Clandestine
Το δεύτερο άλμπουμ ενός από τα πιο σημαντικά death metal συγκροτήματα της ιστορίας. Μαζί με το ντεμπούτο ήταν τα δισκογραφήματα που βάζουν στον χάρτη του ιδιώματος και την Ευρώπη, ενώ παράλληλα αποτελούν πυξίδα για την σχετική σκηνή της γηραιάς ηπείρου. Αν και σε περίοδο κρίσης – ο Petrov εγκατέλειψε τη μπάντα, για να ξαναγυρίσει στο επόμενο άλμπουμ- το “Clandestine” κατορθώνει να είναι αξιόλογο, σίγουρα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με το “Left Hand Path”.
Για μένα, που η επαφή μου με το συγκρότημα έγινε αποκλειστικά και μόνο λόγω της συμμετοχής του Nicke Andersson, που εδώ εκτός από τύμπανα, αναλαμβάνει φωνητικά, μέχρι και το σχεδιασμό του οπισθοφύλλου, και όχι επειδή ακούω death metal, ωστόσο το βρίσκω ενδιαφέρον. Όχι τόσο όσο το “Wolverine Blues” που ακολούθησε και μοιραία ήταν πιο κοντά στα γούστα μου.
Γιάννης Δόλας
31/12 Monster Magnet – Spine Of God
Ακούγοντας το «Spine of God», το οποίο κυκλοφόρησε το 1991 στην Ευρώπη και το επόμενο έτος στις Ηνωμένες Πολιτείες, νομίζω λίγοι μπορούσαν να προβλέψουν πως το συγκρότημα θα κατάφερνε να εξελίξει σε τέτοιο βαθμό το songwriting του ώστε να φτάσει στο σημείο να υπογράψει αριστουργήματα όπως το «Dopes to Infinity» και το «Powetrip».
Εδώ όμως, στο «Zodiac Lung» π.χ., υπάρχει ο σπόρος, οι πρώτες ενδείξεις της μοναδικής ιδιοσυγκρασίας του Dave Wyndorf – τα 90s και οι ζωές μας γενικότερα θα υστερούσαν σημαντικά χωρίς τη σεξοδιαστροφική παρουσία του. Το ομώνυμο παραμένει live staple και εξίσου παραισθησιογόνο τριάντα χρόνια αργότερα.
Ρωμανός Τερζής
