Πριν από πολλά χρόνια, υπήρχε μία στήλη εδώ στο Rockpages με τίτλο “Diamonds & Rust” στα πλαίσια της οποίας επιλέγαμε δύο δίσκους που αντιπροσώπευαν την καλή πλευρά της μπάντας (Diamond) και την αντίστοιχη ανέμπνευστη στιγμή της (Rust). Ας την αναβιώσουμε, κάνοντας αρχή με τους Blackmore’s Night…
Αλήθεια, ποιος θα το περίμενε το 1997 ότι οι Blackmore’s Night θα ήταν το μακροβιότερο σχήμα από όλα αυτά με τα οποία συνέδεσε το όνομά του ο Ritchie Blackmore; Ναι, σίγουρα, όλοι γνωρίζαμε την αγάπη του για τη μεσαιωνική και αναγεννησιακή μουσική αλλά με τίποτα δεν πιστεύαμε ότι 23 ολόκληρα χρόνια μετά οι Blackmore’s Night θα ήταν ένα ενεργό σχήμα.
DIAMOND
“Fires At Midnight” (2001): Αν εξαιρέσουμε το ντεμπούτο “Shadow of the Moon” που εξέπληξε τους πάντες με την ποιότητα των κομματιών, το “Fires at Midnight” ήταν εκείνο το album που έστειλε όλους τους rock fans του Ritchie στον έβδομο ουρανό. Ο λόγος; Ήταν η πρώτη φορά όπου ο Ritchie χρησιμοποιούσε τόσο πολύ την ηλεκτρική κιθάρα ύστερα από το 1995 και το “Stranger in us all” των Rainbow. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Και οι υπόλοιπες οι συνθέσεις είχαν κάτι ουσιαστικό να προσφέρουν με αποτέλεσμα να είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν το “Fires at Midnight” σαν το τελευταίο κλασικό album των Blackmore’s Night (αν και προσωπικά, θεωρώ το “Ghost of a Rose” σαν την τελευταία άριστη δουλειά της μπάντας). Ακόμη και οι live εκτελέσεις των επιλογών από το “Fires At Midnight” όπως αυτές αποτυπώθηκαν στο DVD/CD “Paris Moon” είναι αψεγάδιαστες. Αν θα έπρεπε να έχετε στη δισκοθήκη σας ένα μονάχα δίσκο των Blackmore’s Night, θα πρότεινα το “Shadow of the Moon”. Αμέσως μετά όμως έρχεται το “Fires At Midnight”…
Highlight: “I Still Remember”, “Home Again”, “Fires At Midnight”
RUST
“All Our Yesterdays” (2015): Μέγιστη απογοήτευση. Ήδη έχουν φανεί από το “Autumn Sky” πολλά σημάδια κόπωσης για το σχήμα του Ritchie & της Candice αλλά εδώ πραγματικά πιάνουν συνθετικό πάτο. Από τα 12 τραγούδια, τα τρία είναι αδιάφορες pop διασκευές, κάποια μετριότατα instrumental ενώ και οι υπόλοιπες συνθέσεις κυμαίνονται σε ρηχά νερά με τον Ritchie να δείχνει πιο κουρασμένος και βαριεστημένος από ποτέ. Ακόμη και η ερμηνεία της Candice δεν είναι αυτή που μας είχε συνηθίσει. Πιθανότατα η χειρότερη δισκογραφική στιγμή των Blackmore’s Night (δίπλα στο προαναφερθέν “Autumn Sky”).
Highlight: “Will O’ The Wisp”, “All Our Yesterdays”
Σάκης Νίκας
