Η απάντηση στο ερώτημα για το ποιο είναι το αγαπημένο μου album των Priest είναι πολύ εύκολη. Βασικά, δεν υπάρχει καν δεύτερη σκέψη αφού για μένα ολόκληρη η πεμπτουσία του βρετανικού μεγαθηρίου συμπυκνώνεται στα 40 σχεδόν λεπτά του “Defenders of the Faith”. Έτσι είναι. Μιλάμε για το δίσκο εκείνο που ήρθε μετά τα εμβληματικά “British Steel” και “Screaming For Vengeance” και κατάφερε με περίσσεια άνεση να τα ξεπεράσει αφού συνδύαζε τους…καλύτερους κόσμους των δύο αυτών δίσκων: την αμεσότητα του “British Steel” με την “take no prisoners” προσέγγιση του “Screaming…” αλλά σε υπερθετικό βαθμό!
Όλα τα κομμάτια σου μένουν με τη μία, οι δισολίες των K.K. και Tipton σε κολλάνε στον τοίχο ενώ ο Halford αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι είναι από άλλο πλανήτη και ότι σε αυτόν εδώ απλώς υπάρχει για να είναι ο απόλυτος METAL GOD! “Jawbreaker”, “Rock Hard Ride Free”, “The Sentinel”, “Love Bites”, “Some Heads Are Gonna Roll”…διάολε, θα μπορούσα να αναφέρω όλο το tracklist. Από το απίστευτο εξώφυλλο μέχρι την κρυστάλλινη παραγωγή και την όλη heavy metal αισθητική του “Defenders…”, οι Priest δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης και έτσι η δική μου γενιά, έχει για αριστούργημα της το εν λόγω πόνημα των Βρετανών. Η επόμενη γενιά ίσως έχει το “Painnkiller”…απολύτως σεβαστό!
Σάκης Νίκας
Ακριβώς πριν από την κυκλοφορία του μνημειώδους “Unleashed In The East” και φυσικά του “British Steel που ακολούθησε, οι Βρετανοί metal πατέρες έμοιαζαν με μηχανή που σκότωνε. Απόδειξη το εν λόγω άλμπουμ. Μια μεταλλική γροθιά στο στομάχι. Συνθέσεις που ξεχειλίζουν από τη ζωντάνια μιας μπάντας ήδη στο απόγειο της δόξας της.
Στο “Killing Machine” οι Priest εκθέτουν μια μοναδική συλλογή τραγουδιών που διεκδικούν όλα ανεξαιρέτως θέση σε κάθε best of του συγκροτήματος.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; “Delivering The Goods”; “Evening Star”; “Hell Bent For Leather( με αυτό τον τίτλο κυκλοφόρησε ο δίσκος στην Αμερική)”, “Take On The World (πρόγονος του “United”, αλλά που να το φανταστεί κανείς τότε…)”; “Burning Up”; “Green Manalishi (with the two pronged crown)”; Ένας δίσκος πλήρης με ποικιλία κομματιών των τεράστιων τότε, τώρα, πάντοτε Judas Priest. Γρήγορα κομμάτια, οπαδικοί ύμνοι, live standards, ακόμα και μπαλάντες από μια μπάντα που βρίσκεται σε δαιμονισμένη φόρμα και ότι αγγίζει γίνεται…ατσάλι(μην ξεχνιόμαστε, ε!…ο χρυσός είναι για τους φλώρους).
Γιάννης Δόλας
