Την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου θα εμφανιστούν στο six d.o.g.s. η Irene Ketikidi και οι Nux Monstro σε ένα live που όλοι οι φίλοι του grunge/post grunge ήχου δεν θα πρέπει να χάσουν με τίποτα. Εμείς αρπάξαμε την ευκαιρία να ρωτήσουμε λίγα πράγματα τα παιδιά από τη μπάντα της Ειρήνης Κετικίδη, Κωστή Βήχο (μπάσο), Γιώργο Πουλιάση (τύμπανα), Διονύση Μόρφη (κιθάρα), αλλά και τον Στάθη Ντόφη –frontman, κιθαρίστα και συνθέτη των Nux Monstro- σχετικά με ορισμένα εμβληματικά συγκροτήματα της σκηνής του Seattle (και όχι μόνο) των 90ς. Πάμε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο… Συνέντευξη: Σάκης Νίκας
Pearl Jam – Αναμφισβήτητα το “Ten” συγκαταλέγεται στα καλύτερα grunge albums όλων των εποχών. Πολλοί φανατικοί οπαδοί θεωρούν τα τρία επόμενα albums σαν τα πιο αντιπροσωπευτικά του ήχου τους. Ποια είναι η γνώμη σου και ποιο είναι το αγαπημένο σου Pearl Jam album;
Ειρήνη Κετικίδη: Το “Ten” είναι γενικά ένα από τα αγαπημένα μου albums. Ξέρω ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει όταν ακούω ένα δίσκο και κάθε τόσο κοιτάω το κενό και λέω: “τι φοβερό κομμάτι/στίχος/φωνή”. Έχει αυτό το άμεσο, ατόφιο songwriting, στην ηχογράφηση ακούω την πείνα και την ορμή όλης της μπάντας και εννοείται λατρεύω τους ήχους και τα θέματα στις κιθάρες. Είναι πιο μελωδικός στα αυτιά μου συγκριτικά με τους επόμενους 3 δίσκους τους. Σε αυτούς ανοίχτηκαν και παρουσίασαν πιο εκλεκτικές μουσικά και φωνητικά επιρροές (punk, blues) και ο ήχος τους πολλές φορές αλλάζει από κομμάτι σε κομμάτι μέσα στο ίδιο album. Αυτή η ποικιλία συνεχίστηκε και στις μετέπειτα κυκλοφορίες τους, αλλά θεωρώ ότι ο θεμελιώδης ήχος της μπάντας ως υφή και ως σύνθεση ήταν εκεί εξαρχής από το ντεμπούτο τους.
Soundgarden – Οι Soundgarden ανήκουν στην πρώτη γενιά των grunge συγκροτημάτων και ναυαρχίδα των πρώιμων εκδόσεων της εμβληματικής Sub Pop Records. Ωστόσο, ο Chris Cornell σημάδεψε το κίνημα με τους Temple of the Dog, τη συμμετοχή του στο soundtrack “Singles” αλλά και αργότερα με τους Audioslave. Ποιο είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δισκογραφικό δείγμα γραφής του Cornell και γιατί;
Κωστής Βήχος: Το “Badmotorfinger”, τρίτο κατά σειρά studio album των Soundgarden, αποτελεί μια κορυφαία στιγμή τόσο του συγκροτήματος όσο και του ίδιου του Chris Cornell. Εκτός από το γεγονός ότι με την κυκλοφορία αυτή έκαναν το αναμενόμενο breakthrough (το 1991 άλλωστε ήταν και η χρυσή χρονιά για το grunge συνολικά) είναι μαζί με το “Superunknown” τα δύο πιο ολοκληρωμένα από όλες τις απόψεις L.P. του γκρουπ. Με tracks που πλέον είναι all time classics όπως τα “Rusty Cage”, “Outshined”, “Jesus Christ Pose”, στα οποία ο Cornell έφτασε στα δικά του προσωπικά όρια, το “Badmotorfinger” συγκαταλέγεται στα διαμάντια που μπορείς να ακούσεις από το είδος. Σίγουρα μεγάλη του στιγμή ήταν και η συνεργασία με τα πρώην μέλη των Mother Love Bone προς τιμήν του τραγουδιστή και στενού τους φίλου Andy Wood που πέθανε το 1990 στα 24 του μόλις χρόνια. Μαζί με τον Eddie Vedder αναλαμβάνει τα φωνητικά στον έναν και μοναδικό δίσκο των Temple of the Dog – μιας μπάντας που οδήγησε ουσιαστικά στην δημιουργία των Pearl Jam.
Nirvana – “Nevermind” ή “In Utero”…;
Γιώργος Πουλιάσης: Καταπληκτικά albums και τα δύο. Η απόφαση για το πιο αγαπημένο έχει να κάνει με το πότε γεννήθηκε και τι προτιμά ο καθένας εν γένει: επιθετικό, νευριασμένο και ωμό στις συνθέσεις, punk-rock fuzz σε ήχο και εξομολογητική ειλικρίνεια σε αυτοαναφορικoύς στίχους ή στιβαρό songwriting με πιο ποπ/produced αισθητική, σοβαρότατα hooks, στίχους γενικότερης κοινωνικής ευαισθητοποίησης και συνολικά πιο “εύηχες” επιλογές; Αν κάποιος έζησε σαν έφηβος στα τέλη της δεκαετίας του 70/αρχές του 80, λογικά θα προτιμήσει το “In Utero”, και λόγω της πιο punk αισθητικής του, αλλά και επειδή οι αυτοαναφορικοί στίχοι του Cobain θα του μιλήσουν περισσότερο, δεδομένου πως τον έχει ζήσει σαν προσωπικότητα. Αν κάποιος ήταν έφηβος στα μέσα των 00’s – όπως εγώ – φαντάζομαι πως θα πάει στο “Nevermind” χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα πάω μαζί του λοιπόν…
Mudhoney – Οι Mudhoney δεν απέκτησαν ποτέ τη φήμη και τα χρήματα άλλων συναδέλφων τους παρά τον επιδραστικό χαρακτήρα του ήχου του. Αδικημένοι ή όχι;
Διονύσης Μόρφης: Όντας από τους βασικούς πυλώνες της grunge σκηνής, εύκολα θα μπορούσαν να έχουν μια καριέρα ισάξια σε εμπορική αναγνώριση όπως άλλες μπάντες της εποχής τους. Από αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε ότι ήταν αδικημένοι. Ωστόσο, με την πορεία τους έδειξαν ότι ηθελημένα κράτησαν πιο χαμηλό προφίλ και συνειδητά δεν έπαιξαν το παιχνίδι με τους όρους του μουσικού industry. Ο ίδιος ο Mark Arm, όπως λέει άλλωστε, συνεχίζει μέχρι και σήμερα να έχει μια ‘κανονική’ δουλειά, σαν υπεύθυνος της αποθήκης της Sub Pop Records για να μην εξαρτάται οικονομικά από την επιτυχία της μπάντας, ώστε με αυτό τον τρόπο να υπάρχει πλήρης καλλιτεχνική ελευθερία. Όποτε μάλλον είναι λίγο θολό αν αδικήθηκαν ή αν ήταν επιλογή τους.
Stone Temple Pilots. Το “Core” πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα, αλλά παράλληλα έφερε τη «ρετσινιά» ότι οι STP ήταν μια κόπια των Pearl Jam. Γνώμη;
Στάθης Ντόφης (Nux Monstro): Προσωπικά λατρεύω τους STP και στ’ αυτιά μου δεν ηχούν καθόλου σαν κόπια των PJ. Έχουν, για μένα, πολύ περισσότερο σκοτάδι, αναπάντεχες καταδύσεις και αναδύσεις και στίχους με χαρακτήρα ακραία εσωτερικό. Το λατρεύω αυτό. Είναι για εμένα μια μπάντα η οποία πέτυχε απόλυτα τον σκοπό της και, όπως πολλές άλλες μπάντες, πιθανόν να επηρεάστηκε απ’ όσους μεσουρανούσαν αυτήν την εποχή. Το αν θα έχεις προσωπική ματιά πάνω στην «τροφή» που έλαβες είναι θέμα προσωπικότητας και δεν θεωρώ ότι οι STP παρουσιάζουν έλλειμμα. Παρθενογένεση δεν υφίσταται στη μουσική. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά των κριτικών τέχνης. Μια δουλεία που δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ.
L7. Πιθανότατα η κορυφαία grunge μπάντα αποτελούμενη αποκλειστικά από γυναίκες μουσικούς. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα μουσικός σε μια κατ’ εξοχήν ανδροκρατούμενη μουσική βιομηχανία;
Στάθης Ντόφης (Nux Monstro): Η ερώτηση με προβληματίζει από μόνη της. Λόγω φύλου δεν θα μπορούσα ποτέ να απαντήσω, έχοντας νιώσει ακριβώς όπως μπορεί να νιώθει μια γυναίκα μέσα στη μουσική βιομηχανία, αλλά, έχοντας κατά νου πώς νιώθω για τους ανθρώπους γύρω μου, θα ήθελα να πιστεύω ότι, τουλάχιστον πλέον, η μουσική διαδρομή δεν καθορίζεται από τέτοιου είδους πρόσημα. Τι σημαίνει «μια από τις καλύτερες γυναικείες grunge μπάντες;». Είναι απλώς μία από τις καλύτερες grunge μπάντες. Οποιαδήποτε άλλη ανάλυση μας οδηγεί στο σημείο να πρέπει να απαντήσουμε σε μια ερώτηση σαν αυτήν. Αυτή, λοιπόν, είναι η έγνοια μου. Από την άλλη, κανονίστηκε ένα gig και μου είπαν τα παιδιά «θα παίξουμε με την Ειρήνη». Έτσι, την άκουσα λίγο και μου έφυγε το σαγόνι. Κι αν δεν τύχαινε έτσι, θα ερχόταν αλλιώς αυτή η «γνωριμία», λόγω του πόσο αξιόλογη μουσικός είναι. Για να μην αναφέρω δεκάδες ονόματα που με έχουν σημαδέψει. Η κουβέντα «αγόρια-κορίτσια» είναι από μόνη της προβληματική κατ’ εμέ. Για μια πιο χρήσιμη απάντηση θα σας παραπέμψω στην Ειρήνη, μια πολύ αξιόλογη και επιτυχημένη μουσικό. Που τυχαίνει να γεννήθηκε με ροζ καρτελάκι.
Smashing Pumpkins. O Billy Corgan επέλεξε να αλλάξει τον ήχο των Smashing Pumpkins εντάσσοντας πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, αλλά ταυτόχρονα ήθελε να διατηρήσει ακέραιη την ταυτότητα της μπάντας. Επιτυχημένη ή όχι κίνηση σε εμπορικό και καλλιτεχνικό επίπεδο;
Στάθης Ντόφης (Nux Monstro): O Corgan ήταν ανέκαθεν ανήσυχος με τη μουσική, τους στίχους του και με τη ματιά του πάνω στα πράγματα. Χαρακτήρας ιδιότροπος, που κατάφερε μέσω της αποδοχής που τύγχανε να δημιουργεί χωρίς να περιορίζεται από τάσεις και «συμβουλές». Θα έλεγα ότι αυτή η ανησυχία συνεπάγεται καλλιτεχνική ευφυΐα και εξέλιξη. Όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι, οπαδοί του σκληρού ήχου θα πουν ότι πρόδωσε τις ρίζες του, άλλοι ότι πήδηξε απ’ το καράβι που βυθιζόταν δρώντας καιροσκοπικά (90’s rock), άλλοι ότι ήταν πρωτοπόρος, και θα υπάρχουν και αυτοί που εκτίμησαν τα πρώτα άλμπουμ των SP, έχοντας, αρχικά, εντρυφήσει στα πιο σύγχρονα. Δεν θα ήθελα ποτέ να αποτιμήσω το έργο ενός καλλιτέχνη βάσει αριθμού πωλήσεων, ούτε και να τα βάλω αυτά στην ίδια κουβέντα. Ίσως για να μη ματώσω τα όνειρά μου, γνωρίζοντας ότι είναι απίθανο να βγάλω λεφτά από τη μουσική που αγαπώ να γράφω και να παίζω.
Τι να περιμένουμε από το επερχόμενο live στο “six d.o.g.s.”;
Στάθης Ντόφης (Nux Monstro): Με τα παιδιά παίζουμε μερικούς μήνες και, αν και είμαστε ετερόκλητοι ως χαρακτήρες, νιώθω πολύ καλά από αυτήν τη συνύπαρξη σε προσωπικό και μουσικό επίπεδο. Ελπίζω αυτό το δέσιμο να το δείτε όσοι παραστείτε στην επερχόμενη εμφάνιση. Σε αμιγώς μουσικό επίπεδο, να περιμένετε 90’s vibes, μπερδεμένη βρετανική και αμερικανική σκηνή, δυναμισμό, ψυχεδέλεια και, ελπίζω, λυρισμό. Τα κομμάτια που παίζουμε είναι όλα δικά μας και για εμένα προσωπικά αποτελούν το τρόπο μου να παλεύω με τους δαίμονές μου.
