Τις προάλλες καθόμουν με έναν καλό φίλο και συζητάγαμε περί μουσικής και ειδικότερα για το πώς δεν υπάρχει πλέον η ίδια φλόγα και η ίδια ποιότητα στις κυκλοφορίες από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις όπου κυκλοφορούν δίσκοι από 70άρηδες οι οποίοι σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως διάτανο είναι τόσο φανταστικοί! Τελευταίο παράδειγμα οι Judas Priest. Ωστόσο, αυτές είναι εξαιρέσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των αγαπημένων μας συγκροτημάτων είτε κυκλοφορούν albums που είναι σχεδόν πάντα κατώτερα των προσδοκιών μας –κάτι αναμενόμενο και φυσιολογικό, αν με ρωτήσετε- είτε δεν κυκλοφορούν τίποτα έχοντας ρίξει το βάρος σε συναυλίες. Υπάρχουν και οι άλλοι που…ασελγούν πάνω στο όνομα του συγκροτήματος με διαφορετικές εκδοχές του ίδιου ονόματος, line-up με ένα (ή και κανένα) original μέλος, συναυλίες με playback φωνητικά κτλ. Γνωστά πράγματα αυτά.
Θυμάμαι πριν από πάρα πολλά χρόνια, ήμουν σε ένα παιδικό party. Οι Leppard είχαν μόλις κυκλοφορήσει το “Hysteria”, οι Guns το “Appetite”, οι Crue το “Girls, Girls, Girls” κ.ο.κ. Δίπλα μου αντί να έχω μία αιθέρια ύπαρξη για να ζήσω και εγώ κάτι από την…κραιπάλη του Sunset Strip είχα τον σαραντάρη θείο της κοπέλας που έκανε το party ο οποίος είδε τη μπλούζα των Leppard που φορούσα και μου έπιασε κουβέντα. «Ποια είναι η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη, μικρέ;», μου λέει και εγώ του απαντάω ανερυθρίαστα οι Def Leppard. Γελάει και μετά από κάποια δευτερόλεπτα μου λέει ότι όταν μεγαλώσω θα καταλάβω ότι αυτό το συγκρότημα είναι οι Led Zeppelin απλώς τώρα ο Robert Plant και ο Jimmy Page κυκλοφορούν βλακείες. Τα χρόνια πέρασαν, η άποψη μου δεν άλλαξε αλλά καταλαβαίνω τι ήθελε να πει ο ποιητής. Στα μάτια του κάθε κυκλοφορία των Page & Plant ωχριούσε μπροστά στα αριστουργήματα των Zeppelin. Με άλλα λόγια, η σύγκριση θα ήταν πάντα αναπόφευκτη και το αποτέλεσμα θα ήταν πάντα εξίσου προδιαγεγραμμένο ακόμη και αν οι δύο ηγέτες των Zeppelin έβγαζαν στην αγορά κάτι πραγματικά αξιόλογο.
Το ίδιο, όμως, δεν κάνουμε και εμείς; Θα μιλήσω για μένα. Πάντα θα περιμένω από τους Leppard, τους Bon Jovi, τους Crue, τους Purple, τους Maiden να βγάλουν κάτι που να κοιτάει στα ίσα τα κλασικά τους albums. Αν με ρωτήσετε, το ίδιο σκέφτονται και τα ίδια τα συγκροτήματα κάθε φορά που μπαίνουν στο studio για να ηχογραφήσουν ένα δίσκο. Φυσικά και ο Joe Elliott γνωρίζει ότι δεν γίνεται να ξαναγράψουν ένα “Hysteria” ή ένα “Pyromania” αλλά αν καταφέρουν και βγάλουν ένα αξιοπρεπές σύνολο συνθέσεων αυτό είναι κάτι σημαντικό. Βλέπετε, δεν γίνεται να είσαι 65αρης και να έχεις την ίδια ενέργεια και έμπνευση που είχες στα 25 σου. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει αλλάξει η μουσική βιομηχανία.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλοι εκείνοι που κράζουν π.χ. τον Jon Bon Jovi ή τον Don Dokken γιατί έχουν χάσει τη φωνή τους ή γιατί έχουν βγάλει κακούς δίσκους θα πρέπει πρώτα να αναρωτηθούν πως θα είναι εκείνοι στην έβδομη δεκαετία της ζωής τους. Δεν θα σχολιάσω καν το γεγονός ότι οι περισσότεροι που τους κράζουν δεν άκουγαν ακόμη και στα 80ς Bon Jovi ή Dokken αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα. Τουλάχιστον οι τύποι αυτοί ποτέ δεν κορόιδεψαν το κοινό τους με playback όπως οι KISS και το παλεύουν ακόμη αντιμετωπίζοντας παράλληλα 1002 προβλήματα υγείας. Μέχρι πρότινος οι ίδιοι…πολεμιστές του πληκτρολογίου έκραζαν τον Coverdale και τώρα τον χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα προς μίμηση γιατί είχε το θάρρος να αποσυρθεί (όπως όλα δείχνουν, τουλάχιστον). Είδα και σχόλια για τον Ian Gillan χωρίς καμία συναίσθηση για το γεγονός ότι μιλάμε για μία εμβληματική προσωπικότητα. Αλλά ζούμε στον κόσμο της τοξικότητας των social media όπου το εφήμερο και τα “like” έχουν βαρύνουσα σημασία σε σχέση π.χ. με το γεγονός ότι ένας άνθρωπος κοντά στα 80 του ανεβαίνει στη σκηνή και τραγουδάει –με αξιοπρέπεια, θα πω εγώ- την ίδια στιγμή που εμείς από κάτω στα 50 μας πιάνουμε συνέχεια τη μέση μας από τον πόνο. Για να μην αναφέρω καν ότι μιλάμε για μουσικούς που έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα τη μουσική με την παρουσία τους αλλά ο Παντελής από του Ζωγράφου έχει άλλη άποψη!
Κανείς, φυσικά, δεν είναι στο απυρόβλητο. Ειδικά όταν κάποιος εκτίθεται θα υποστεί και τη…χιονοστιβάδα θετικών ή αρνητικών σχολίων. Αυτό που λέω όμως είναι ότι πριν γράψουμε κάτι να σκεφτούμε λίγο αν αξίζει όλη αυτή η τοξικότητα και το κυριότερο πως θα είναι το μουσικό τοπίο χωρίς όλους αυτούς τους καλλιτέχνες. Δεν δίνω σε κανέναν συγχωροχάρτι αλλά όταν ο άλλος προσπαθεί, δίνει το 100% του εαυτού του και συνεχίζει παρά τις αντιξοότητες, από μένα παίρνει θετικό πρόσημο. Μόνο και μόνο γιατί δηλώνει «παρών» τη στιγμή που οι προαναφερθέντες keyboard warriors είναι μονίμως απόντες από τη ζωή!
Σάκης Νίκας
