Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την πρώτη φορά που ήρθε αντιμέτωπος με το Θηρίο! Η πρώτη συναυλία που παρακολούθησε κανείς από ένα αγαπημένο συγκρότημα μένει ανεξίτηλη στη μνήμη, ενώ σε πολλές περιπτώσεις η εμπειρία αυτή μπορεί να έχει ιδιαίτερο αντίκτυπο σε έναν οπαδό. Με αφορμή την επιστροφή των Iron Maiden στην Ελλάδα και μάλιστα στο εμβληματικό Ο.Α.Κ.Α. συλλέξαμε εμπειρίες από πρώτη φορά σε συναυλία Maiden… Όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω το συναίσθημα μιλάει από μόνο του και ξεπερνάει ακόμα και το όριο λέξεων που βάλαμε, όμως οι αναμνήσεις αυτές που μοιράζονται μαζί σας είναι προσωπικές και ιερές για τον καθένα, είτε είναι μουσικοί, οργανωτές συναυλιών, ή δημοσιογράφοι.
Ο λόγος στους: Harry Conklin, Olof Wikstrom, Jarvis Leatherby, Jimmy Kay και τους Έλληνες: Γιάννη Παπανανικολάου, Θανάση Χατζηαγάπη, Τάσο Λάζαρη, Χάκο Περβανίδη, Δημήτρη Παπανδρέου και Γιώργο Παπαντώνη. Επιμέλεια: Γιάννης Δόλας
«Ήταν στο Orange County Pavillion στην περιοδεία “Piece Of Mind” και ήταν φανταστικά! Με συγκλόνισε και εκείνη ακριβώς της στιγμή ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω για όλη μου τη ζωή. Να τραγουδάω σε μια metal μπάντα. O Bruce ήταν παντού και με τα μικρά του λογίδρια το κοινό έπαιρνε φωτιά. Οι support μπάντες ήταν οι Fastway και οι Saxon».
Harry “The Tyrant” Conklin: Jag Panzer, Satan’s Host, Titan Force, The Three Tremors
«Την πρώτη φορά που είδα τους Iron Maiden ήμουν 15 ετών, το 1982 στο Verdun Auditorium (χωρητικότητας 4 με 5 χιλιάδες κόσμο) στο Μόντρεαλ του Καναδά. Το support ήταν οι Anvil, οι οποίοι είχαν μόλις κυκλοφορήσει το “Metal On Metal”.
Η συναυλία δεν είχε καθίσματα και αριθμημένες θέσεις, οπότε περιμέναμε απ΄ έξω από τον χώρο από τις 12 το μεσημέρι ώστε να είμαστε όσο πιο κοντά στη σκηνή γινόταν όταν θα άνοιγαν οι πόρτες. Τότε, το συναυλιακό κοινό στις συναυλίες ήταν μηχανόβιοι, μπόλικα δερμάτινα και καρφιά, οπότε ήταν ψαρωτικοί, αλλά όλοι τους ήταν φιλικοί.
Υπόψη ότι ήμουν μεγάλος οπαδός του Di’Anno, οπότε ο ερχομός του Bruce στο συγκρότημα με είχε αναστατώσει στην αρχή, αλλά μετά τη συναυλία συνειδητοποίησα ότι ταίριαζε απολύτως. Επίσης, να σημειωθεί ότι πριν από τη συναυλία, ενώ περιμέναμε στην ουρά πολλοί οπαδοί ήταν διχασμένοι και δύσπιστοι για την έλευση του Dickinson, γιατί λάτρευαν τον Di’Anno.
Οι πόρτες άνοιξαν στις 7 ακριβώς. Έτρεξα σαν τον άνεμο μπροστά στη σκηνή και έπιασα θέση στην πρώτη σειρά και δεν εγκατέλειψα τη θέση μου μέχρι να τελειώσει η συναυλία (και κρατούσα τα τσίσα μου).
Στέκοντας στην πρώτη σειρά έβλεπα τον Dave Murray στο 1,5 μέτρο μπροστά μου και τον έβλεπα να παίζει όλο το βράδυ σαν να τον έβλεπα μέσα στο σαλόνι μου, που ήταν σουρεάλ.
Όσον αφορά το σετ οι Maiden έπαιξαν τα περισσότερα τραγούδια από το “The Number Of The Beast” και μερικά κλασικά από τα πρώτα δύο άλμπουμ. Κάποιες αναμνήσεις είναι ο Bruce να σπάει τη βάση από το μικρόφωνό του στο τέλος της συναυλία και να βλέπω τον Clive Burr να παίζει τύμπανα για πρώτη και τελευταία φορά με το συγκρότημα.
Εν κατακλείδι, ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ την χρυσή περίοδο των Maiden.
Set list: Murders in the Rue Morgue, Wrathchild, Run to the Hills, Children of the Damned
The Number of the Beast, 22 Acacia Avenue, Another Life, Drum Solo, Transylvania, The Prisoner, Hallowed Be Thy Name, Phantom of the Opera, Iron Maiden»
Jimmy Kay: The Metal Voice
«Την πρώτη φορά που είδα τους Iron Maiden ήταν στις 6 Απριλίου του 1996 στην περιοδεία του “X Factor”. Ήμουν μεγάλος οπαδός των Iron Maiden από την εποχή του Dickinson, αλλά τότε ήμουν πολύ μικρός για να πάω σε μια συναυλία. Όταν ο Blaze ήρθε στο συγκρότημα είχα μόλις ξεκινήσει να πηγαίνω Λύκειο και άρχισα να πηγαίνω σε συναυλίες συνέχεια. Αυτή η συναυλία ήταν πολύ ιδιαίτερη γιατί τότε οι Maiden έπαιζαν σε πιο μικρούς χώρους. Με το grunge να κατακτά το mainstream και τους Maiden να έχουν έναν καινούριο τραγουδιστή, αυτή ήταν η πραγματικότητα για εκείνη την εποχή. Στη συναυλία ήταν λιγότερα από 1000 άτομα και το συγκρότημα έπαιξε ένα μάτσο κλασικά τραγούδια, μαζί με μερικά από το καινούριο άλμπουμ. Ήμουν στην πρώτη σειρά και μάλιστα έπιασα ένα περικάρπιο από τον Dave Murray. Θυμάμαι επίσης ότι γνώρισα τον Lemmy σε αυτή τη συναυλία. Πρόσφατα, οι Night Demon έπαιξαν σε ένα φεστιβάλ στην Ισπανία με τον Blaze Bayley και μιλήσαμε στα παρασκήνια και του είπα για αυτή τη συναυλία. Είναι τρομερό πως η ζωή κάνει κύκλους. Up The Irons!»
Jarvis Leatherby: Iron Grip Management, BANDS: Cirith Ungol – Haunt – Midnight – Night Demon – Satan – Visigoth
«Στο Στάδιο της Στοκχόλμης το 2003! Ήμουν 16 και ήταν το πιο cool πράγμα σε ολόκληρο το σύμπαν!»
Olof Wikstrand: Enforcer
«Η πρώτη φορά που είδα τους Maiden live ήταν το 2007 στο Ελληνικό. Τότε λοιπόν ήμουν 12 χρόνων και αυτή ήταν από τις πρώτες συναυλίες μέταλ της ζωής μου. Μπορείτε να φανταστείτε πως μπορεί να νιώθει κάποιος έτοιμος να ζήσει αυτή την εμπειρία που πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια, αυτό το δέος που ένιωσα όταν πάτησαν την σκηνή, όταν φωνάζαμε όλοι το χαρακτηριστικό MAIDEN MAIDEN, αλλά και όταν ακούστηκε από όλο το κόσμο να τραγουδάει στον αρχηγό χρόνια πολλά λόγω των γενεθλίων του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη συναυλία, από τότε τους έχω δει άλλες 5 φορές και πάντα το συναίσθημα στις πρώτες νότες τους παραμένει το ίδιο».
Τάσος Λάζαρης: Fortress Under Siege, Steel Arctus, Iron Beast (Iron Maiden Tribute band)
«Σεπτέμβρης 1988. Ψυχολογική και κυρίως στιλιστική προετοιμασία μήνες πριν. Το Τshirt του Τhe Prisoner είχε έρθει από Αγγλία. Γκρι, χωρίς logo, γενικά πολύ cool, ξεχωριστό κι αγαπημένο (όπως και το track). Το φοράω λοιπόν και πάω Φιλαδέλφεια. Πρώτη μου δουλειά (από τότε) η επίσκεψη στο merch booth όπου ένα Seventh Son baseball shirt μου έκλεινε το μάτι. Το vintage logo, η “ζωγραφισμένη” και όχι πλαστική στάμπα… Όλα τα 80’s σε μια μπλούζα! Την οποία, guess what, δε φόρεσα ποτέ!! Η μητέρα μου και το πλυντήριο της εποχής φρόντισαν ώστε, το επόμενο πρωί, αυτή η οπτασία από ασπρόμαυρη να γίνει γκρι/μπλε και από large, small. Σοκ! Προφανώς δεν ήταν ξανά φορέσιμο έκτοτε, σε καμία εποχή και με κανένα outfit, αλλά δεν το αποχωρίστηκα ποτέ. Ευτυχώς κάποια στιγμή, αρκετά χρόνια μετά, βρέθηκε η κατάλληλη σύντροφος με το κατάλληλο σώμα και το ανάλογο attitude, για να το αξιοποιήσει. Δυστυχώς το κράτησε “για να με θυμάται” (ξέρετε τώρα πως είναι αυτά…).
Ευτυχώς, 34 χρόνια μετά, έχω ακόμα ολοζώντανες εικόνες και μια ανατριχίλα. Α! Και το πόστερ σε κορνίζα στον τοίχο του γραφείου μου. Ξηλωμένο από κάποιο τοίχο της Πατησίων μεν, σε άριστη κατάσταση δε.
Υ.Γ.1: Μη φοράτε ποτέ τα μπλουζάκια από τα live αν δεν τα πλύνετε πρώτα (με κρύο νερό)
Υ.Γ.2: Μην αγοράζετε ρούχα Τρίτη και 13 (Σεπτεμβρίου 1988…)
Υ.Γ.3: Όσοι μοιράζονται το ψώνιο μου για το merch (και τα ρούχα γενικότερα), σίγουρα συμπάσχουν.
Υ.Γ.4: Όσοι με ξέρουν θα καταλάβουν το μέγεθος του τραύματος.
Υ.Γ.5: Το Prisoner tee το έχω ακόμα».
Δημήτρης Παπανδρέου: Live Music Enthusiast, Διοργανωτής & Καλλιτεχνικός Δ/ντης Gimme Shelter Film Festival (μεταξύ πολλών άλλων)
«Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 1988…πρώτη συναυλία Maiden στην Ελλάδα, πρώτη metal συναυλία μου γενικώς. Τι άλλο να ζητήσει ένας δεκαεξάχρονος που ήδη τους είχε θεούς όπως όλος ο πλανήτης, έχοντας ζήσει μέσα στα 80’s το χτίσιμο της αυτοκρατορίας τους με τα απανωτά αριστουργήματα. Οι φήμες για live στη χώρα οργίαζαν από το ’83 που Bruce και Adrian μας επισκέφθηκαν για το promo του “Piece Of Mind’ κάνοντας στάση στο ιστορικό club Victoria. Τελικά έπρεπε να κυκλοφορήσει το μαγικό “Seventh Son” πέντε χρόνια μετά για να ζήσουμε την απόλυτη οπαδική ονείρωξη. Την αγαπημένη μας μπάντα στην πιο καρποφόρα της περίοδο, στο καλλιτεχνικό της απώγειο κι εμείς σε ηλικία που εμπειρίες και βιώματα σε στιγματίζουν για πάντα.
Θυμάμαι πως η αναγγελία της ημερομηνίας είχε προκαλέσει σεισμό στην επικράτεια αφού το όνομα Iron Maiden ήταν από τότε συνώνυμο του Heavy Metal, παγκόσμιο μουσικό φαινόμενο χωρίς αντίπαλο με τη δημοφιλία τους να έχει ξεπεράσει τα όρια του σκληρού ήχου και να είναι πασίγνωστοι σε κοινό από κάθε μουσικό χώρο.
Για ένα τόσο μεγάλο γεγονός λοιπόν η κοπάνα από το σχολείο ήταν μονόδρομος που ούτε καν συζητήσαμε με το φίλο μου το Στέφανο. Ξεκινήσαμε από Ηλιούπολη με λεωφορείο για κέντρο, περπάτημα για Ομόνοια και ηλεκτρικό για τελικό προορισμό. Ωστόσο φτάνοντας στη Νέα Φιλαδέλφεια κατά τις 4:30 (και ενώ οι θύρες άνοιγαν 6:30) ήδη έξω από το γήπεδο συνέρρεαν πλήθη αφοσιωμένων οπαδών από κάθε ιδίωμα. Μέταλλα επί το πλείστον, ροκάδες, πάνκηδες, σκινάδες etc. Ο καθένας με το τόσο έντονο, ακραίο, χαρακτηριστικό, trademark ντύσιμο του, να δηλώνει ξεκάθαρα και περήφανα το μουσικό χώρο που ανήκει. Παρόλα αυτά, όλοι εκεί έδωσαν το στίγμα του πόσο μεγάλη απήχηση και σεβασμό απολάμβανε η Maiden-άρα από κάθε φυλή του rock πλανήτη…θέαμα εντελώς ψαρωτικό και ενδεικτικό φυσικά της εποχής.
Η παρουσία αστυνομίας/ΜΑΤ θα έλεγες υπερβολική από τη μία, με το γνώριμο ύφος εξουσίας και νοοτροπίας που γενικά και αόριστα όπου βλέπεις μαλλιά, καρφιά, ραφτά, πέτσινα, κονκάρδες, αρβύλες, βαψίματα, χτενίσματα = αλήτες, περιθωριακοί, αναρχικοί και εχθροί του κράτους! Πρωτόγονοι καιροί αγαπητοί φίλοι που ο απαίδευτος λαϊκο-τσιφτετέλληνας (όχι μόνο τα Σώματα Ασφαλείας) αντιμετώπιζε με ανείπωτο ρατσισμό, ξενοφοβία, καχυποψία ή έχθρα οτιδήποτε διαφορετικό ή ξενόφερτο, πόσο μάλλον μία συναυλία Βρετανικού ροκ συγκροτήματος, κοινώς γιεγιέδων.
Από την άλλη όμως εκείνα τα χρόνια χουλιγκανισμός και metal ήταν έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, τα γήπεδα πυροδοτούσαν φασαρίες, ήταν εστίες παραβατικότητας, η ασυδοσία κάθε λογής μπαχαλάκηδων ανεξέλεγκτη, οπότε οι κλούβες δικαιολογημένες και συνηθισμένες σε αυτούς τους χώρους.
Ξεπερνώντας τα σκηνικά παρακμής που ζήσαμε εξωγηπεδικά ευτυχώς οι πόρτες άνοιξαν και μπήκαμε τρέχοντας για να φτάσουμε στην άλλη πλευρά του αγωνιστικού χώρου όπου ήταν στημένη η σκηνή. Το χορτάρι ήταν για ευνόητους λόγους προστασίας καλυμμένο με πλαστικό τάπητα. Πάνω του εδώ κι εκεί αραχτές παρέες οκλαδόν έπιναν μπύρες, τσίπουρα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς…κάνοντας οπαδικό “ζέσταμα”. Αρκετοί από αυτούς τύποι “καμένοι” που μέχρι να βγει η μπάντα ήδη λιώμα επιδίδονταν σε ακρότητες, ανώριμες συμπεριφορές και καφριλίκια μέγιστης γραφικότητας. Αλλά ποιος να τους πλησιάσει και τι να τους πει που σου βγάζανε σουγιά για πλάκα. Έτσι για να έχετε μία ρεαλιστική εικόνα των κατά άλλα “ρομαντικών”, “μυθικών” 80s στο Ελλάντα!
Πίσω στα δικά μας το τεράστιο επιβλητικό σκηνικό της περιοδείας του Έβδομου Γιου που περίμενε αγέρωχο, ήταν ένα από τα βασικά αντικείμενα συζήτησης στα πηγαδάκια, όπως φυσικά και το playlist της μπάντας που παρέμενε μυστικό στους πάντες. Υπενθυμίζω ότι στο μακρινό 1988, όχι μόνο internet δεν υπήρχε, αλλά και κανενός είδους άμεση πληροφόρηση για το θέμα, οπότε αυτό το πέπλο μυστηρίου έκανε ακόμα πιο γοητευτική τη διαδικασία αναμονής. Με τα πολλά από τα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή του Moonchild…στο φινάλε της σκάνε πυροτεχνήματα και χωρίς να το καταλάβουμε οι Maiden έχουν ήδη ξεπροβάλλει μπροστά μας. Η αφεντιά μου βρίσκεται μία ανάσα από το κάγκελο οπότε ζω την απόλυτη μαγεία…ο Μπρουσάρας 30άρης τότε, super fit και αεικίνητος, έχει βάλει πόδι στο μόνιτορ και κάνοντας τις γνωστές θεατρικές του κινήσεις, ζει τον κάθε στίχο και δείχνει το κοινό, εισπράττοντας επευφημίες, φωνές, ιαχές, παραλήρημα ενθουσιασμού και μαζικής παράκρουσης. Κάποια στιγμή ο Αρχηγός Steve έρχεται προς το μέρος μου,”πυροβολεί” με το μπάσο και με κοιτάζει κατάματα με χαμόγελο για ελάχιστα δευτερόλεπτα (ναι το έζησα κι αυτό). Νομίζω κάπου εκεί έφτασα στο ζενίθ της απόλαυσης. Καμία περιγραφή δε μπορεί να αποτυπώσει τη συγκλονιστική εμπειρία του να νιώθεις τα μουσικά σου είδωλα τόσο κοντά σου, τόσο δικά σου. Απλά είσαι ευγνώμων στο Σύμπαν που σου συνέβη. Από κει και πέρα η απόδοση του γκρουπ στα κόκκινα, η θέα τους μόνο δέος, τα τραγούδια μία μυσταγωγία, η συμμετοχή μας υστερική, το σκηνικό με τα παγόβουνα η απόλυτη ιεροτελεστία. Το ίδιο το Heavy Metal αυτοπροσώπως για δύο ώρες παρέλασε μπροστά στα μάτια μας. Η σπουδαιότερη μπάντα του, στην καλύτερη εποχή της, εμείς στην καλύτερη ηλικία, η μουσική αυτή στο απώγειο της. Όλα μαγικά, όλα ονειρεμένα, όλα παραμυθένια και σίγουρα όλα μεγαλύτερα από την πραγματικότητα με το μυαλό ενός τότε απονήρευτου ακόμα εφήβου.
Στα αστεία της βραδιάς το γεγονός πως από το πολύ σπρωξίδι και την αφόρητη πίεση, κάπου στη μέση του σετ διαπιστώνω πως από τις πρώτες γραμμές της σκηνής έχω βρεθεί με το φίλο μου στη μέση του γηπέδου και τα τελευταία τραγούδια τα είδα εξουθενωμένος στην κερκίδα κάτω από την σκεπαστή της Νέας Φιλαδέλφειας (στο απέναντι πέταλο από το stage για όσους θυμούνται).
Όλα όσα περιγράφω έγιναν τόσο έντονα μεν, τόσο γρήγορα δε που θαρρώ πως οι περισσότεροι δεν καταλάβαμε για πότε τελείωσε η συναυλία και βρεθήκαμε στο δρόμο για το γυρισμό να συζητάμε τις πρωτόγνωρες εντυπώσεις μιας νύχτας που πολλών μας άλλαξε τη ζωή.
Συμπερασματικά μετά από τέτοιο καθοριστικό βίωμα δικαιολογείται η όποια σου υπερβολική αναφορά στο όνομα Iron Maiden και ζητάς την κατανόηση όσων σε ακούν να μιλάς για αυτούς. Από την άλλη μεριά σήμερα 34 χρόνια μετά, έχοντας τους δει πολλές φορές από τότε κι έπειτα από το εξωπραγματικό παγκόσμιο status που δικαιολογημένα απολαμβάνουν ως οι Άρχοντες της Αίθουσας του Θρόνου στο Βασίλειο του Heavy Metal, καταλαβαίνεις ότι η σημασία της πρώτης αυτής συναυλίας τους στην Ελλάδα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Κι αυτό γιατί δεν ήσουν απλά μάρτυρας σε ένα τυχαίο ψυχαγωγικό γεγονός της ασυνείδητης εφηβείας σου, αλλά περήφανα νιώθεις μέρος της ίδιας της ιστορίας τους, του μύθου τους που τότε χτιζόταν κι εσύ αγνά, ρομαντικά και ανύποπτα ήσουν παρών.
Αυτόν λοιπόν το εμβληματικό μύθο αυτής της μουσικής, επειδή ο χρόνος νικάει τα πάντα, όσο καιρό θα είναι ακόμα ζωντανός και δημιουργικός, ας τον χαρούμε στο σήμερα πριν γίνει μόνο ανάμνηση.
Υ.Γ.: Οπότε σεμνά και ταπεινά ως απλός οπαδός, τραγουδοποιός, μουσικόφιλος και υπηρέτης αυτής της Τέχνης με την όποια ασήμαντη προσωπική διαδρομή μου, δηλώνω κατηγορηματικά προς πάσα κατεύθυνση…
#MonoMaiden…ευχαριστώ!»
Γιάννης Παπανικολάου: Diviner, Rock’n’Roll Children (DIO Tribute)
«Πρώτη φορά τους είδα τον Οκτώβρη του 1995 στο κλειστό του Περιστερίου και ήταν ανεπανάληπτη η στιγμή που έχω φύγει από την παρέα μου και έχω καταλήξει μπροστά στο κάγκελο και στα πρώτα 40-50 δευτερόλεπτα του “Man on the Edge” έρχεται ο καπετάνιος και ακουμπάω με το δεξί χέρι μου το μπάσο του… εκεί γύρισα πίσω και είπα στους υπόλοιπους (αστειευόμενος φυσικά) ότι δεν θα ξαναπλύνω το χέρι μου!»
Γιώργος Παναντώνης: Illusory
«Τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 1988 άνοιγαν τα σχολεία για τη νέα εκπαιδευτική περίοδο. Ελάχιστα μας ενδιέφερε. Το μόνο πράγμα που μας απασχολούσε ήταν η συναυλία των Iron Maiden που θα γινόταν στο γήπεδο της ΑΕΚ την επόμενη ημέρα.. Το ότι ζούσαμε σε μία επαρχιακή πόλη 680 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας ήταν απλά μία λεπτομέρεια. Τα πάντα έτσι και αλλιώς είχαν κανονιστεί μήνες πριν. Τα εισιτήρια των 1800δρχ ήταν ήδη στα χέρια μας από την ημέρα που κυκλοφόρησαν, οι συγγενείς που ζούσαν στην Αθήνα είχαν ήδη ενημερωθεί για την άφιξή μας και οι γονείς μας δεν είχαν άλλη επιλογή από το να μας επιτρέψουν να κάνουμε ένα ταξίδι ‘αστραπή’ για να δούμε το συγκρότημα που από το πρωί μέχρι το βράδυ ακουγόταν στη διαπασών στα εφηβικά μας δωμάτια. Έτσι μία παρέα τεσσάρων 15ρήδων, πήρε το βραδινό λεωφορείο και μετά από 10 ωρίτσες έφτασε στην Αθήνα.
Περισσότερο θυμάμαι τα πριν και τα μετά της συναυλίας και όχι τόσο το live αυτό καθαυτό. Ο ηλεκτρικός από την Ομόνοια στα Πευκάκια ήταν γεμάτος μεταλλάδες και όταν αποβιβαστήκαμε ακούσαμε στον αέρα ένα ‘γκρααααν’ από το soundcheck και αρχίσαμε να τρέχουμε προς το γήπεδο ενθουσιασμένοι νομίζοντας πως το συγκρότημα ήταν στη σκηνή…νωρίς το απόγευμα μπήκαμε στο γήπεδο από την είσοδο της ‘σκεπαστής’ και περιμέναμε με τον ενθουσιασμό να έχει κατακλύσει κάθε κύτταρό μας. Η συναυλία ήταν ότι καλύτερο είχα ζήσει στη ζωή μου μέχρι τότε όπως και για τα επόμενα πολλά χρόνια αν και δεν θυμάμαι πολλά γιατί μάλλον ήμουν εκτός εαυτού. Εννοείται ότι χαθήκαμε με την παρέα και ξαναβρεθήκαμε την επόμενη το πρωί στα ΚΤΕΛ του Κηφισού για την επιστροφή. Τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο».
Χάκος Περβανίδης: Metal Hammer, Tv War
«Η πρώτη φορά που είδα ζωντανά τους Maiden ήταν κι η πρώτη που επισκέφθηκαν τη χώρα μας για συναυλία: 13-9-1988 στο γήπεδο της ΑΕΚ. Δισκογραφικά ήταν στο peak, αφού λίγους μήνες πριν είχε κυκλοφορήσει το εκπληκτικό Seventh Son of a Seventh Son!
Η έναρξη είχε ανακοινωθεί για 8.30 μμ και πράγματι στις 8.30 ακριβώς σβήνουν τα φώτα καθώς ακούγεται η εισαγωγή του δίσκου. Μερικά δευτερόλεπτα μετά ακολουθεί μια έκρηξη (όπως στο Maiden England) και να μπροστά μας οι 5 αγαπημένοι μας ήρωες να τα δίνουν όλα επί σκηνής! Ο ήχος καλός, το stage show απίστευτο – ειδικά για την εποχή – κι ο Dickinson να κάνει ο,τι θέλει με τον κόσμο (γύρω στα 15.000 άτομα έλεγαν τότε). Ακολούθησαν κι άλλες επισκέψεις από τους ίδιους στα επόμενα χρόνια, αλλά η πρώτη ήταν – κατ’ εμέ – η καλύτερη. Οι Maiden παραμένουν μάστορες στα λάιβ, αλλά τότε δεν είχε επέλθει ακόμα η φθορά του χρόνου, των ανακατατάξεων και της δισκογραφικής παρακμής. Κι όπως γράφτηκε σ’ ένα μεγάλο περιοδικό το 1999 (συγκρίνοντας την τότε συναυλία τους μ’ αυτή του ’88) “στο live του 1988 δεν περίσσευε κανένα μέλος πάνω στη σκηνή»…
Θανάσης Χατζηαγάπης: Sorrowful Winds, Maidenance (Iron Maiden tribute band)
