Σε ένα επεισόδιο από το “The Sopranos”, ο Gadolfini (Tony Soprano) χαρακτηρίζει τις αναμνήσεις σαν το κατώτερο είδος συζήτησης που μπορεί να γίνει. Δεδομένου του ότι στη σειρά έπαιζε και ο Little Steven από την E Street Band, μας έρχεται συνειρμικά το “Glory Days” όπου ο Springsteen χαρακτηρίζει βαρετές τις ιστορίες για το παρελθόν και τις…ένδοξες μέρες.
Έλα όμως που δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές αφού είναι κομμάτι του εαυτού μας. Και άλλωστε ο χρόνος γίνεται αντιληπτός λόγω των αναμνήσεων (παρελθόν), των σύγχρονων εμπειριών (παρόν) και των προσδοκιών (μέλλον). Είναι αυτό που λένε οι Blind Guardian…Time What Is Time!
Στην Ελλάδα, η δεκαετία του 80 μας άφησε απίστευτες αναμνήσεις σε πολλά πεδία. Ένα από αυτά ήταν και οι απέθαντες βιντεοκασέτες που στιγμάτισαν για πολλά χρόνια τη βιομηχανία θεάματος και ανέδειξαν…μεγαθήρια της 7ης τέχνης! Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι διττό: από τη μία, αντανακλούν απόλυτα το κλίμα της εποχής και από την άλλη αρνούνται πεισματικά να σβήσουν. Είναι σαν τους ξεροκέφαλους ροκάδες (όλους εμάς, δηλαδή…). Ίσως για αυτό να ταυτιζόμαστε συχνά με αυτούς τους …ήρωες! Όλα τότε ήταν ή φαίνονταν πιο απλά και αθώα. Τα αστεία σε…κούφαιναν ενώ…καράφλιαζες με τις ατάκες του Ψάλτη! Γούσταρες το καμάκι του Σταμάτη στην (αχχχ) Εφούλα και ήθελες να καβαλήσεις τη Χιλιάρα μαζί με τον Μπίλια και να πας στη Dorian Gray. Ο Μουστάκας ξεπερνούσε τον εαυτό του στο Ροζ Γάτο, στο Μήτσο το Ρεζίλη και σε τόσα άλλα ενώ ο Παπαναστασίου και ο Τσάκωνας δεν σου άφηναν άντερο (κλασική 80ς έκφραση) με το Λαλάκη τον Εισαγόμενο και την Κλασική Περίπτωση Βλάβης αντίστοιχα.
Οι βιντεοκασέτες της δεκαετίας του 80 είναι σαν το rock n’ roll. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που αισθάνεσαι νέος κάθε φορά που βλέπεις αυτές τις ταινίες (κάτι που συμβαίνει κατά κόρον με τα rock n’ roll albums) και προτιμάς χίλιες φορές να αράξεις με φίλους και να δεις τον Ψάλτη να την πέφτει στη Φίνου ή τον Ντερέκη να πέφτει θύμα φάρσας στο προαύλιο του σχολείου παρά να βγεις για έναν ακόμη, τυπικό και ξενέρωτο καφέ με τους…ώριμους και συνειδητοποιημένους γνωστούς και (γιατί όχι) φίλους. Γιατί μη γελιέστε…οι βιντεοκασέτες των 80ς ήταν πολύ rock n’ roll!
Σάκης Νίκας
