Όσο εύκολο είναι να αποδώσουμε τα εύσημα για τις φωνητικές του ικανότητες και το απίστευτα θεατρικό performance του, όσο εύκολα θαυμάζουμε το έργο του τουλάχιστον τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της καριέρας του αφού έχει αφήσει μια ανυπολόγιστη κληρονομιά στη μουσική, άλλο τόσο εύκολα τον…χάσαμε όταν αποφάσισε ν’ ακολουθήσει τα δικά του μονοπάτια, ανεξάρτητα από την εμπορική επιτυχία που είχαν ή δεν είχαν οι προσπάθειες του. Τόσο οι δουλειές του με τους Queensrÿche από το 1997 μέχρι το 2011, όσο και οι προσωπικές του στη συνέχεια, γίνονταν συχνά αποδέκτες αρνητικών όσο και άδικων αντιδράσεων. Ο κόσμος σήμερα δεν έχει τη διάθεση, το χρόνο ή το κουράγιο αν θέλετε να ψαχτεί με καινούργιες μουσικές, με καινούργιες ιδέες. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες από αυτές δεν απευθύνονται στο ευρύ κοινό του metal (γιατί είτε μας αρέσει είτε όχι, εκεί τον έχουν κατατάξει τόσο ο κόσμος όσο και τα media).
Για όσους γνωρίζουν τον Geoff Tate, όχι κατ’ ανάγκη προσωπικά, όσοι έχουν ασχοληθεί λίγο παραπάνω μαζί του (και έχω την τύχη να έχουν συμβεί και τα δύο σε μένα) γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για έναν πολύ χαρισματικό τραγουδιστή, performer και άνθρωπο. Ο Geoff Tate είναι ένας ιδιοφυής άνθρωπος, εμπνευσμένος που δε φοβάται να βγάλει τα πιστεύω και τα θέλω του προς τα έξω. Το ανοιχτό μυαλό του επιτρέπει να εμπνευστεί την απίστευτη ιστορία του Operation: Mindcrime το 1988 και τη συνέχεια του το 2006. Το 2002 γυρίζει ολόκληρη την Αμερική σκιαγραφώντας άριστα τον Αμερικανό πολίτη και παρουσιάζοντας τον ένα χρόνο αργότερα στο “Tribe” για να συνεχίσει κατά κάποιον τρόπο έξι χρόνια αργότερα με concept τη ζωή και την ψυχή του Αμερικάνου στρατιώτη στο “American Soldier” όπου ο στίχος “What In The Hell Did I Make?” στο “At 30,000 Feet”, λόγια πιλότου βομβαρδιστικού αεροπλάνου που μόλις έριξε βόμβα, κυριολεκτικά ανατριχιάζει. Είναι ο ίδιος που το 2004 σε συνέντευξη του στο Rockpages.gr δε δίστασε να αποκαλέσει ψεύτη απέναντι στον Αμερικανικό λαό και όχι μόνο, τον τότε Αμερικανό Πρόεδρο George Bush για την εισβολή του Αμερικανικού Στρατού στο Ιράκ. Μια ισορροπημένη ψυχολογία από έναν άνθρωπο που δέκα χρόνια πριν έβγαζε ό,τι πιο νευροψυχωτικό υπήρχε στο “Promised Land” με τα “I Am I”, “Damaged” και κυρίως με το “Out Of Time”. Και όλα αυτά αμέσως μετά το “Can You Feel It’s Coming, Empire”!
Ο Geoff Tate μιλάει πολύ, του αρέσει να μιλάει. Και το σπουδαιότερο είναι ότι πάντα εχει κάτι να πει. Η μόρφωση και η καλλιέργεια που τον διακρίνει ως άνθρωπο είναι μια πρόκληση γι αυτόν που βρίσκεται κάθε φορά απέναντι του.
Όταν για δικούς του λόγους θέλησε να αποτάξει το metal από πάνω του, ο Geoff παρουσίασε ένα εξαιρετικό solo album το 2002 που με αποκορύφωμα το μαγικό “Helpless” έδειχνε ξεκάθαρα το δρόμο που ήθελε ν’ ακολουθήσει κάτι που προσπάθησε να κάνει στη συνέχεια με τους Queensrÿche με ανάμεικτα αποτελέσματα. Οι προσωπικές του δουλειές μετά το διαζύγιο με τη μπάντα τον οδήγησε σε πειραματισμούς, αλλά κυρίως με την τριλογία ως Operation Mindcrime κυκλοφορώντας τα πολύ ενδιαφέροντα “The Key” (2015), “Resurrection” (2016) και “The New Reality” (2017) έδειξε μια τάση για επιστροφή στις ρίζες του αλλά με έναν σύγχρονο τρόπο ώστε να αποφευχθούν οι οποιεσδήποτε συγκρίσεις με το παρελθόν. Ήταν μια…new reality.
Επειδή όμως οι ρίζες είναι συνήθως βαθιές και γερές, το 2018 ο Geoff Tate αποφάσισε να βγει στο δρόμο και να αποδώσει για άλλη μια φορά, με τη δική του μπάντα τώρα, το “Operation: Mindcrime” και η αλήθεια είναι ότι αυτή η απόδοση ήταν ανατριχιαστική!
Σειρά έχουν τώρα τα “Rage For Order” και “Empire” σε μια περιοδεία που θα περάσει από Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 14 και 15 Οκτωβρίου αντίστοιχα. Να πω ότι είμαι σίγουρος ότι και πάλι θα εκστασιαστούμε; Ναι, είμαι!
Δημήτρης Καζαντζής
