Με αφορμή τις πρόσφατες συναυλίες του Paul DiAnno επί ελληνικού εδάφους, ζητήσαμε από μερικούς οπαδούς να αποτυπώσουν τα συναισθήματά τους από όσα έζησαν στα shows, αλλά και στο περιθώριο αυτών.
Ο λόγος στους Ευάγγελο Δαμουλιάνο, Νίκο Φάλια, Ντίνο Γανίτη, Λευτέρη Κοντό, Γιώργο Τσακούμη
Χειμώνας 1982. 13 χρονών τότε έχω μάθει ότι θα κυκλοφορήσει το καινούργιο άλμπουμ Iron Maiden, έχω ακούσει το ομώνυμο και το έχω λατρέψει… Mαζεύω χρήματα από τα Kάλαντα… δεν φθάνουν, πρεπει να επιστρατεύσω τις «μεγάλες δυνάμεις», δηλαδή το συχωρεμένο τον πάτερα μου, ωστε να καταφέρω να συμπληρώσω το ποσό για να αγοράσω το άλμπουμ. Γυρνάει κουρασμένος από την δουλειά – κακή στιγμή να ζητήσεις δάνειο …άνευ επιστροφής. Άρχισα να στριφογυρίζω κοντα στο τραπεζι. Ο πατέρας μου έχει κάτσει για φαγητό. «Τι θέλεις Βαγγελη;», με ρωτάει. «Να… ξέρεις, θέλω να αγοράσω ένα δίσκο και δεν με φθάνουν τα λεφτα». «Ενταξει, θα σου δώσω όσα σου λείπουν. Πήγαινε διάβασε τώρα».Την άλλη μερα ξυπνάω πρωί τρέχω να προλάβω το λεωφορείο για να πάω Αθηνάς απο Αγιο Δημητριο. Έκανε τέρμα Ακαδημίας. Κρύο και ψιλόβροχο. Με βήμα ταχύ φθάνω στο δισκάδικο, ήταν και άλλοι απ’ έξω. «Μάθατε αν ήρθε το νέο των Maiden;» ρωτάω τους αλλους. «Ναι και εμείς αυτό περιμένουμε υπομονετικά». Εκεί, στο κρύο, στο ψιλόβροχο ο ιδιόκτητης έρχεται: «Καλώς τα παιδιά! Θα παγώσετε ρε», μας λεει… Με τρεμάμενη φωνή ρωτάω: «ήρθε το καινούργιο των Maiden;» «Ναι, κάτσε να ανοίξω τις κουτες. Κάτι ήρθε εχθές». Με το που αντικρίζω το “Killers” μου κόβονται τα ποδια. Το εξώφυλλο και μόνο με μαγεύει, το αγοράζω και ως τον πολυτιμότερο θησαυρό ξεκινάω τον δρόμο της επιστροφής. Μα, είχα ένα θησαυρό μαζί μου. Φθάνω σπίτι και το βάζω κατευθείαν στο παλιό μας πικ απ, το οποίο έχω ακόμα… “Wrathchild”… Τα πόδια μου τρέμουν… Ο ρυθμός και η μαγευτική φωνή του Παύλου με καθηλώνουν … Ανατριχιάζω… Και τα συναισθήματα ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΑ! Ο αλήτης με τα δερμάτινα και την διαμαντένια φωνή με κέρδισε και παλι!!
14/12/2022 Περιμένοντας τον Παύλο στον εξώστη του Gagarin αναρωτιέμαι μέσα από πλήθος συναισθημάτων: τι θα δω σήμερα; Πόσα χρόνια την περίμενα αυτήν την στιγμή και εμφανίζεται ο Gus G και τα άλλα παιδιά ξεκινώντας με το “Wrathchild”. Τα χέρια μου τρέμουν, κρύος ιδρώτας, δέος και βγαίνει ο Παύλος. Αν και σε αναπηρικό καρότσι για την ώρα ΛΕΒΕΝΤΗΣ και ΑΛΗΤΗΣ μαζί…Και ξεκινάει το τραγουδι… Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Οι μνήμες ξυπνούν και είναι σαν να είμαι πάλι 13 έξω απο το δισκάδικο, μεσα στο κρύο…Και όσο ακούω την φωνή του Παύλου τοσο δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Τα συναισθήματα πολλα. Της πιο όμορφης και αθώας περιόδου της ζωής μου με την αγάπη για το Μέταλ και τον ρομαντισμό της εποχής και όσο βλέπω το Παλικάρι Παύλο με όλα τα προβλήματα υγείας να δίνει τον καλύτερο του εαυτό, να δείχνει τον απόλυτο σεβασμό σε όλους μας ζητώντας χίλιες φορές συγγνώμη για την κατάσταση που βρίσκεται, τόσο να μην μπορώ να συνέλθω! Ο Gus G και τα υπόλοιπα παιδιά να τον προσέχουν σαν μεγάλο αδερφό και παρότι τρομοκρατημένος, ο Παύλος λόγω πολλών ετών απουσίας, να τον εμψυχώνουν και με την μουσική τους και την ψυχή τους να με ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο !! Ήθος και Σεβασμός από όλους! Τι μεγαλείο ψυχής από ΟΛΟΥΣ! Γιατί αυτό είναι η μουσική… Αυτο είναι το Μέταλ… Ψυχή! Πραγματικά, το καλύτερο LIVE που έχω δει ποτέ, γιατι ποτέ δεν έχω συγκινηθεί τόσο πολύ όσο τα δυο LIVE του Παύλου στην Αθήνα!
Ευάγγελος Δαμουλιάνος (Paul Di’Anno – The Wrathchild’s Greek Fan Club)
«Θα σας πω κάτι, όπως έλεγε και ο νομπελίστας Αλμπέρ Καμύ. Οι σκέψεις δεν είναι ειλικρινείς. Οι συγκινήσεις είναι… Θα προσπαθήσω, λοιπόν, μέσα σε λίγες αράδες να εκφράσω τα συναισθήματά μου μετά απ’ αυτό το συγκλονιστικό all the way διήμερο με τα live shows του αγαπημένου μου Πωλ Ντι’Άννο με τον Gus G και τα υπόλοιπα παιδιά στην Αθήνα.
Για τα όσα βίωσα τις δύο νύχτες στο Gagarin, αλλά και στην κουβέντα μας με τον Πωλ στο ξενοδοχείο. Μιλάμε για μια εμπειρία once in a lifetime, δεδομένου ότι ο Παυλάρας είναι η αγαπημένη μου φωνή, ο vocalist από τα δύο αγαπημένα μου άλμπουμ των Iron Maiden. Ένας από τους κορυφαίους (στο πικ του) frontmen, ένας punky rock star που έζησε τη ζωή του στα κόκκινα, μια ζωή δίχως όρια η οποία ήταν εντέλει larger than life! Τεράστια η συγκίνησή μου. Έβλεπα τη μία από τις δύο αγαπημένες μου φωνές ever, μπροστά μου. Η άλλη ήταν του Chris Cornell… Και μετά την αυτοκτονία του Κρις, μου είχε «μείνει» μόνο ο Παυλάρας! Εκ προοιμίου, λοιπόν, ήμουν σε έναν «δικό μου κόσμο». Σε έναν Strange World… Δεν με ενδιέφερε καν, λοιπόν, η απόδοση του Πωλ. Ο παράγοντας συναίσθημα, η αγάπη, οι αναμνήσεις από μια άλλη εποχή -δική του και δική μου-, ήταν τα κύρια κρατούμενα στη δική μου «εξίσωση». Ήταν ευλογία για μένα να μπορέσω να ζήσω τόσο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές, πλάι σε ένα μουσικό ήρωά μου. Πώς μπορείς, άλλωστε, να παραμερίσεις το συναίσθημα από την τέχνη, από τη μουσική; Είναι σαν τον έρωτα και είναι ωραίο να σε κατακλύζει…
Δεν περίμενα ότι θα δω τον Πωλ του “Iron Maiden” & του “Killers”, τότε που τρομοκρατούσε με τις εμφανίσεις του όλο τον κόσμο. Δεν πήγα γι’ αυτό. Πήγα γι’ αυτόν! Και η αλήθεια είναι ότι παρόλα τα προβλήματα υγείας και ψυχολογίας που αντιμετωπίζει (είπε κάμποσες φορές συγγνώμη για την απόδοσή του, ότι ευχαριστεί για την αγάπη και τη στήριξη, αλλά και πως αισθάνεται… τρομοκρατημένος. O άνθρωπος που είχε μάθει να τρομοκρατεί on stage! Πέρασα υπέροχα. Με τα φιλαράκια μου, με τους ήρωές μου και με την όλη ατμόσφαιρα να θυμίζει κάτι από pub του East London πίσω στα 80s!
Στο τριήμερο αυτό και πάλι. Ο Παυλάρας έδειξε ότι είναι παλικάρι. Η σκηνή που πρωτομπαίνει με το καροτσάκι για να ξεκινήσει το Wrathchild είναι από τις πιο Metal στιγμές ever! Μυθικές βραδιές για όλους εμάς, για τον Πωλ που πάλευε συνεχώς με τους δαίμονές του αλλά χρειαζόταν πολύ αυτό το ψυχολογικό boost, όπως και για την μπαντάρα που τον συνόδευσε με μαέστρο τον τιτανοτεράστιο Gus G. Έφυγα «γεμάτος», γιατί μέσα σε λίγες ώρες τα είδα όλα! Ήταν σαν να ταξίδεψα πίσω στο χρόνο και σαν να βίωσα την ιστορία ενός ροκ σταρ και μίας μπάντας (της δικής τους μπάντας) από τη «γέννηση» έως την «εφηβεία» τους. Και ας μην ενηλικιώθηκαν παρέα. Η πραγματική πατρίδα, έτσι κι αλλιώς, είναι η παιδική ηλικία! Και σ’ αυτή γυρίζουμε/γυρίσαμε όλοι… Εις το επανιδείν, Παυλάρα μου. Έχουμε να πούμε και να τραγουδήσουμε πολλά ακόμη… Love & Respect!
Νίκος Φάλιας (Hero Street)
East End, West Ham, Up the Irons, Hammers on, The Soundhouse Tapes, Iron Maiden, Killers…
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που με τον Σάκη Νίκα ανοίξαμε την πόρτα του Cart ‘n’ Horses και με το που πατήσαμε το πόδι μας στο “Ιερό” ακούστηκε το riff του “Prowler”. Νομίζω ότι ο χρόνος γύρισε πίσω και από 2018 έγινε αυτόματα 1979…
Στο Gagarin, έχοντας βρεθεί εκεί για τη δεύτερη συναυλία του Paul Di’Anno δεν κατάφερα να το ακούσω. Η συναυλία θα μου μείνει χαραγμένη όχι για κάτι που συνέβη μέσα στο χώρο αλλά έξω από αυτόν.
Ο Paul Di’Anno έχει επιβιβαστεί στο βαν που θα τον πάει στο ξενοδοχείο και βρίσκομαι σε απόσταση αναπνοής με την πόρτα ανοιχτή. Του φώναξα και του έδειξα το τατουάζ που έχω “Hammers on Up the Irons”. Εκείνος κοίταξε, έσκυψε το κεφάλι στενάχωρος (τουλάχιστον έτσι το έλαβα εγώ) και σήκωσε τον αντίχειρά του.
Εκείνη η στιγμή, εκείνη η εικόνα δε θα σβήσει ποτέ από μέσα μου. Το Αιώνιο Εφηβικό Είδωλό δεν ήταν εκείνος ο όμορφος αλήτης του 1980. Δεν παύει όμως εγώ να θέλω να τον θυμάμαι έτσι. Γιατί έτσι τον “γνώρισα” το 1996 όταν αγόρασα τα δύο πρώτα άλμπουμ των Βρετανών.
Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω για μουσική. Αυτή υπάρχει και θα υπάρχει στους αιώνες των αιώνων. Τα είδωλα είναι αυτά που φθείρονται και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ο Paul Di’Anno να σταθεί όρθιος, στο ανάστημα που του αξίζει!
Live… At Last.
Ντίνος Γανίτης (Crimson Fire)
Γνωρίζοντας την κατάσταση της υγείας του Paul, η είδηση και μόνο μιας επερχόμενης εμφάνισης μόνο χαρά θα μπορούσε να φέρει βάζοντας στην άκρη τις υποθέσεις, ανασφάλειες και δεύτερες σκέψεις. O Paul ήταν τελικά εκεί και αυτό έχει σημασία και όταν άρχισαν να ηχούν οι πρώτες μελωδίες απ’ το στόμα του για το κοινό τίποτα δεν άλλαξε! Δύο μέρες χαράς, ταξιδιού στο χρόνο και γεμάτες όμορφα συναισθήματα. Δε χωράει τίποτα άλλο παρά μόνο σεβασμός και συγκίνηση.
The Beast is Back and here to stay!
Λευτέρης Κοντός (Erase, Crush)
Ο χρόνος είναι σκληρός. Αδυσώπητος. Κακός. Ευθύς, και δεν σε αφήνει όχι να αντιδράσεις αλλά ούτε να σκεφτείς καν.
Πριν 42 χρόνια ένας πανκ τύπος από το Λονδίνο έξαλλος για όλα, με καρφιά στα χέρια, ένα χαρακτηριστικό γρέζι στην φωνη, αλητεια να περισσεύει, και μαγκιά στο βλεμμα, έδωσε στους μέιντεν δύο δίσκους κειμήλια. Έδωσε την ώθηση που χρειαζοντουσαν να γίνουν ότι έγιναν. Και σίγουρα δεν το μετάνιωσαν.
42 χρόνια μετά ο ίδιος άνθρωπος πολυ αλλαγμένος εξωτερικά, με τον αμείλικτο χρόνο να τον έχει νικήσει φανερα, αλλά ίδιος μέσα του να παλεύει να δώσει αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Να τραγουδάει διαβολε!
Από το 1ο λεπτό που τον κουβάλησε ο promoter έξω με το καροτσάκι και ξεκίνησε να παιζει το wrathchild, μου μετέδωσε όλη την πίκρα και την στεναχώρια για αυτό το άσχημο που βιώνει να μην μπορεί να σταθεί όρθιος. Να μην μπορεί να πιάσει το μπουκάλι με το νερό, να μην μπορεί να τραγουδήσει από τον πόνο στο στομάχι από τα φάρμακα.
Έγινα κι εγώ μαζί του για λίγο καθηλωμένος κάτω. Σε δυο ρόδες. Αδύναμος να σηκωθώ και με πόνο στο στομάχι.
Σκληρή εικόνα για ένα είδωλο.
Πηγαίνω 25 χρόνια σε συναυλίες. Σήμερα είναι η πρώτη φορά που συγκινήθηκα τόσο μα τοσο πολύ.
Και την επομενη φορα εκεί θα είμαι. Να το περάσουμε μαζί όλο αυτό. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Να μοιραστούμε τον πόνο του.
Και αλλη μερα να είχε πάλι εκεί θα ήμουν….
Γιώργος Τσακούμης (Blaze Bayley Greek Fan Club)
