Πέντε; Μόνο; Από τα δώδεκα που έχουν βγάλει; Ναι, είναι λίγα αν σκεφτεί κανείς ότι αυτό το τεράστιο συγκρότημα δεν έχει καθόλου κακές στιγμές σε μια τόσο ποιοτική πορεία που φέτος ξεπέρασε τα τριάντα χρόνια. Είναι όμως ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα για κάποιον που δεν έχει μεγάλη επαφή μαζί τους ώστε να μπορέσει να καταλάβει το μεγαλείο τους. Με αφορμή την επικείμενη επίσκεψή τους για ακόμη μια φορά στη χώρα μας, μια επανάληψη επιβάλλεται.
1995 – The Gallery (Osmose Productions)
Στη συνέντευξη που έκανα με τον τραγουδιστή τους, Mikael Stanne, ανέφερε το “The Gallery” σαν το πιο σημαντικό album τους. Ήταν αυτό που τους άνοιξε το δρόμο για τις περιοδείες και για όλα αυτά που έχουν πετύχει μέχρι τώρα. Μπορεί ο ήχος τους να μην είχε εξελιχθεί ακόμα και να ήταν πιο επιθετικός αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι μιλάμε για ένα αριστούργημα, ένα κλασικό melodic death metal δίσκο που επηρέασε τόσα και τόσα συγκροτήματα. Και πώς να μην είναι όταν έχει ύμνους όπως τα “Punish My Heaven” και “Lethe” μέσα του;
1999 – Projector (Century Media)
Η μεγάλη αλλαγή. Η σημαντικότατη προσθήκη του Martin Brändström στα πλήκτρα που πήγε τον ήχο τους τόσο μπροστά. Η υπογραφή συμβολαίου με την Century Media με την οποία συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Τα μελωδικά φωνητικά του Stanne που έγραψαν ιστορία και έδειξαν πόσο καλός τραγουδιστής είναι σε ό,τι κι αν κάνει. Ένα album που δίχασε τόσο κόσμο όταν βγήκε αλλά σε βάθος χρόνου αποδείχτηκε πόσο σημαντικό ήταν τόσο για τους ίδιους όσο και για το είδος. Δεν έχει καμία σημασία πόση μελωδία χρησιμοποιείς στο death metal σου όταν γίνεται τόσο σωστά και με τόσο πειστικό τρόπο όσο το έκανε εδώ η ομάδα από το Gothenburg.
2002 – Damage Done (Century Media)
Για να είμαι ειλικρινής, τα υπόλοιπα τέσσερα albums που αναφέρονται τα είχα σίγουρα. Εδώ σκέφτηκα αρκετά ποιο θα ταίριαζε περισσότερο αλλά τελικά η απόφαση ήταν εύκολη. Όχι τόσο για τη σημαντικότητα στην καριέρα τους αλλά περισσότερο για τα φοβερά τραγούδια που υπάρχουν στο “Damage Done”. “Final Resistance”, “Monochromatic Stains”, “Single Part Of Two”, “The Treason Wall”, “White Noise/Black Silence” και σταματάω εδώ για να μην τα γράψω όλα. Ένα υπέροχο album που στέκεται στις κορυφές του συγκροτήματος και έχει πάντα εκπροσώπηση στις συναυλίες τους.
2007 – Fiction (Century Media)
Ίσως ένα από τα τρία πιο σημαντικά albums της ιστορίας τους μαζί με τα “The Gallery” και “Projector”. Εδώ η έμπνευση χτυπάει ταβάνι. Άψογο και χωρίς την παραμικρή αδύναμη στιγμή από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο χρόνια μετά από το “Fiction” βγήκε το εξαιρετικό live album “Where Death Is Most Alive”. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι περιέχει ίσως το πιο γνωστό τραγούδι τους, το τεράστιο “Misery’s Crown” που τους έδωσε και τα πρώτα εκατομμύρια προβολών στο YouTube (ναι, στις μέρες μας κάτι σημαίνει και αυτό). Διαμαντάκι.
2020 – Moment
Η τελευταία τους κυκλοφορία, που για να λέμε την αλήθεια λίγοι την περίμεναν τόσο καλή. Με τα ιδρυτικά μέλη, κιθαρίστες και βασικούς συνθέτες Niklas Sundin και Martin Henriksson να έχουν αποχωρήσει πρόσφατα η μπάντα βρέθηκε σε μια δύσκολη στιγμή και όμως κατάφερε να βγάλει ένα τόσο άρτιο αποτέλεσμα. Με ήχο που κοιτάζει αρκετά προς το “Projector”, χωρίς όμως να το αντιγράφει, με υπέροχες μελωδίες, με πολλά καθαρά φωνητικά και φυσικά με καταπληκτική κιθαριστική δουλειά από τους νεοφερμένους Johan Reinholdz (Andromeda, Nonexist) και Christopher Amott (Black Earth, ex-Arch Enemy), το “Moment” είναι άλλη μια απόδειξη του πόσο μεγάλο συγκρότημα είναι οι Σουηδοί.
Γιώργος Τερζάκης
